Hallo, Bijna 6 weken geleden ben ik bevallen van een mooie dochter. Inmiddels ben ik goed hersteld van de keizersnede en ons meisje doet het ook heel goed. Nu zit ik alleen met het volgende en vrees dat ik enorme beren op de weg zie die er misschien niet zijn. Wellicht is het herkenbaar en kan ik uit jullie reacties toch wat rust vinden of een andere kijk op de zaak krijgen. Het gaat om het volgende: Voor de zwangerschap verliep contact tussen mij en mijn schoonouders en schoonzus prima. Tijdens de zwangerschap verliep dit een stuk stroever door de hormonen bij mij en een opmerking die schoonzus maakte in de eerste weken van de zwangerschap. Ik kan alles prima met mijn man tot nu toe bespreken en dat maakt dat zowel sz als sm afstand houden en zich in ieder geval niet opdringen. Toch blijf ik er moeite mee hebben met de aanwezigheid ban zowel sm als sz naar mijn meisje toe. Ik merk dat ik dan erg beschermend naar ons meisje ben en niet wil dat ze aan haar zitten. Ik probeer me hier wel overheen te zetten want ik vind wel dat ze ook het recht hebben om met haar te kroelen, ze zijn immers familie. Gekke is dat ik het verder met niemand heb van familie of naaste vrienden alleen bij hun twee. Nu aanstaande woensdag ga ik voor het eerst langer dan ander half uur van huis weg, alleen, en blijft manlief met de kleine thuis. Ik heb dan etentje van mijn werk. Die dag is sm ook jarig en wordt 60. Daarvoor zijn we al met de familie uitbeten geweest afgelopen zaterdag waar we ons meisje ook mee naar toe hebben genomen mede omdat sm dit zo graag wilde. Nu had ik gevraagd of ze dan ook woensdag nog wilde dat we langs kwamen voor haar verjaardag s avondshow en het antwoord was nee. Nou prima ik met manlief afgesproken dat ik naar het etentje ga van mijn werk. Nu het volgende waar ik dus mee zit: Ondertussen is het zo dat schoonouders en schoonzus hier toch thuis langskomen woensdag avond voor koffie en een gebakje voor haar verjaardag. Het kan zelfs zo zijn dat ook de opa en oma van mijn man hier langs komen voor de verjaardag van hun dochter (mijn sm). Sz heeft van de week met het etentje ook vlaggetjes mee gegeven met 60 erop om die hier op te hangen. Ik begin hier alleen steeds meer moeite mee te krijgen. Enerzijds omdat er niets aan gedaan zou worden, ik ben nu van huis en dus niet bij mijn dochter, en komen zij hier langs met van alles en nog wat. Tevens vind ik het geen fijn idee dat hier een huis vol mensen zit en ik dan niet bij mijn dochter ben. Ik bang ben dat ze s avonds alsnog van hand tot hand gaat wat ik liever niet wil in de avond voor haar rust. Het zal wel erg kinderachtig van mij zinn, maar durf het niet met mijn man te bespreken, omdat ik zijn familie al zo op afstand houd en ik hem niet wil teleurstellen. Ik weet namelijk dat hij het wel geweldig vindt als iedereen met onze dochter knuffelt. Gekke is als mijn moeder hier zou zijn ik er totaal geen moeite mee heb. Ik voel me bezitterig, dat mijn schoonfamilie haar liever niet mag knuffelen of vast pakken. Vorige keer was sm 2 uur lang met haar stoel naast de box gaan zitten toen ze hier waren en de kleine daar in lag te slapen. Ik vind dat gewoon vervelend. Ze zij voor mij zo over enthousiast en kan daar niet mee om gaan. Weet gewoon niet wat ik met mijn gevoelens moet. Ik zal alles wel erg opblazen in mijn hoofd, maar naarmate de woensdag dichter bij komt begin ik er steeds meer moeite mee te krijgen. Ik wil liever thuis zijn om alles in de gate te houden. Ik voel me zo erg hierom. Niet dat ik mijn man niet vertrouw, maar het gaat om de rest. Ben bang dat het allemaal te druk voor dochter wordt en ze vervolgens overstuur raakt. Herkennen jullie zulke gevoelens? Tips om het los te kunnen laten of toch met een gerust hart weg te gaan woensdag? Of zal ik toch maar thuis blijven? Sorry voor het lange verhaal! En bedankt voor het lezen.
Ik herken dit heel erg. Mijn dochter is nu bijna 11 weken. In de zwangerschap is afgesproken dat sm 1 dag in de week gaat oppassen. Sinds de geboorte ben ik hier tegenop gaan zien. Ze heeft constant commentaar op hoe wij dingen aanpakken en altijd wel advies hoe het beter kwam. Ik begin me er steeds meer aan te irriteren en steeds meer op te zien op de oppas momenten. Gelukkig is dat nu twijfelachtig hoe dat gaat lopen omdat ze niet in de buurt wonen en ik tegenover het werk en kinderdagverblijf. Zonde om dat een uur te moeten rijden om mijn dochter weg te brengen Maar ik begrijp dus heel goed het gevoel bij jou als sm haar vast heeft. Ik probeer er gewoon dan niet naar te kijken, ik lach een keer nep en we zijn hier maar even. Straks thuis kan ik haar weer lekker vast houden en op eigen manier doen. Het is moeilijk maar het beste kun je hun gewoon maar laten doen en proberen niet teveel er mee bezig te zijn. Dat van die avond dat je weg bent is lastig. Mijn vriend zegt ook weleens he hoefd niet mee naar me moeder, ik ga wel alleenmet de kleine dan zit ik acuut in de auto want dat wil ik echt niet. Wel denk ik, hoe vervelend ook, dat het gewoon een keer moet gebeuren. Er zelf maar van uit gaan dat alles goed gaat. En misschien beter dat geniet weet of ziet wat er gebeurd. Ik denk dat je een keer over die drempel moet (heb ik zelf ook nog niet gedaan). Uiteindelijk krijg je er meer vertrouwen in of kan je het beter los laten. Ik merk nu dat ik me niet meer zo heel erg irriteer. Gewoon door ze maar te laten doen en zelf andere kant op kijken. Ik vind het ook lastig om het met me vriend erover te hebben. Maar heb wel gezegd dat ik de op werkingen die ze maken niet fijn vind en me dan een slechte moeder voel omdat hun alles beter weten. Vriend heeft dat gevoel helemaal niet. Van het oppassen gooi ik het gewoon op de afstand. Want wel lullig dat mijn moeder wel oppast en ik niet wil bij hun. Maar we gaan het wel proberen al is het maar voor een feestje ofzo. Dan is het niet zo lullig. En daar moet ik dan gewoon overheen. Succes ermee. Het blijven lastige situaties. Ik hoop dat je, eventueel samen met je partner, het toch iets beter gaat ervaren. Helaas moeten we het met de schoonfamilie doen.
Ik heb geen concrete tips, maar ik kan me dat wel voorstellen! Ze is nog zo klein! En mannen zijn toch wat makkelijker als iedereen de baby wil vasthouden. Kun je het etentje afzeggen? Zeg je gewoon dat je toch bij de familie wil zijn... Maar wel jammer van je etentje, dat vast veel leuker is.
Dank voor jullie reacties...ik heb ze van te voren nog gelezen. Inmiddels is de woensdag avond geweest en uiteindelijk prima gelopen...dus toch grote beren op de weg. Heb het er daags van te voren ook nog met mijn man over gehad en hij heeft de grote onrust bij mij ook weg weten te nemen. We hebben er goed over kunnen praten. Uiteindelijk ben ik gewoon naar het etentje gegaan en is de visite bij mijn man langs geweest en is alles prima gegaan.
Prima om dat te horen. Maar ik denk dat je die overbezorgdheid toch best laat varen. Het is voor je meisje alleen maar leuk om een goede band met de oma en tante te hebben. Persoonlijk denk ik dat van hand tot hand gaan niet zo erg is. Wij hebben dat met onze zoon ook zo laten gaan en nu is het een mannetje dat op familiefeestjes het helemaal niet erg vind om door iedereen opgepakt te worden. Tenslotte is dat enkel op bepaalde dagen, en niet elke dag. Gisteren hadden wij ook een familiefeestje en 's avonds wou meneer niet slapen, heeft 1 uur geduurd voor hij in slaap was in zijn bedje maar uiteindelijk is dat toch zo erg niet, gewoon even doorbijten en het erbij nemen. mijn schoonouders zijn ook heel enthousiast als het over hun kleinzoon gaat en zijn er ook de hele tijd mee bezig. Mijn vriend daarentegen vindt dat vervelend. Heb hem ook gezegd dat hij het er maar bij moet nemen en niets van moet zeggen. Het zijn tenslotte zijn opa en oma. Beter dat dan grootouders die niets voor hun kleinzoon doen.