Joh, dat is bij kinderen vaak eerder een kwestie van karakter dan van aanpak hoor! Je kunt wel heel veel willen over hoe je kind wordt, maar uiteindelijk is het toch je kind dat beslist of het wel of niet eenkennig gaat zijn. Die eerste weken is hechting aan mama en papa gewoon heel belangrijk, kind kan vanuit mama's en papa's armen prima kennis maken met de rest van de wereld, zal zich dan veel veiliger voelen en uiteindelijk eerder op andere toestappen, denk ik. Onze kinderen zaten de eerste maanden vooral in de draagdoek, lekker tegen mama of papa aan. Maar ze zijn nu helemaal niet 'bang' of 'verlegen', hebben altijd overal kunnen slapen, hebben volgens mij zelfvertrouwen. Echt het komt goed, volg vooral je kind.
Met 2 weken zou ik me daar geen zorgen over maken lekker bij je houden dus. Mijn dochter sliep die periode bovenop mij of mijn man. Voeden en slapen altijd op verzoek gedaan en nooit laten huilen. Ik ben thuis en mijn man werkt ook heel veel thuis, dus het eerste jaar heeft ze alle aandacht van ons gehad. Sinds ze 4 maanden is is ze al heel sociaal (lachen naar vreemden), en nu ze 14 maanden is heeft ze nog altijd geen echte vreemdenangst gekend. Ze is bij vreemden afwachtend, maar ook heel open en nieuwsgierig. Ze heeft nog nooit echt gehuild, behalve bij iemand die ze gewoon niet mag. Als diegene een beetje afwacht komt ze vanzelf op hem/haar af. Als ik haar in de draagdoek heb en ik sta in de tram of in een winkel is ze ook altijd aandacht aan het trekken van mensen door gekke bekken te trekken en te lachen en kraaien. Ze is heel zelfverzekerd, dat zie je ook in hoe ze contact zoekt met andere kinderen.
Ik sluit me volledig aan bij Tupp. Uit eigen ervaring: Ik heb mijn kinderen nooit moedwillig laten huilen. Mijn dochter heeft tot ze een maand of 3 à 4 was 's avonds bij mij op schoot geslapen. Mijn beide kinderen zijn supermakkelijke slapers, gaan nagenoeg altijd zonder problemen slapen in de avond en slapen ook op andere plekken dan hun eigen bed prima.
Ik ga niet alle antwoorden lezen omdat ik heel veel "Niet laten huilen, wel laten huilen" antwoorde verwacht. Onze kindjes hebben wij nooit alleen laten slapen als ze dit niet wilden. Zoon sliep tot ca 6 maanden prima in zn bedje, daarna niet meer. Nu slaapt hij 's nachts bij mij in bed en overdag? Dan slaapt hij overal, in zn eentje, in no time, zonder gehuil. Maar hij slaapt nooit in zn bedje, ik leg hem als hij moe is in de kinderwagen en gisteren stond hij in de buggy, tijdens een BBQ, tussen mn neven en nicht die aan het bal overgooien waren, te pitten. Hij heeft zo van 18.00-21.30 geslapen tot we naar huis gingen. Voor ons geen probleem en voor hem ook gezellig!
Ik hoor in mijn omgeving ook van verschillende mensen dat het consultatiebureau aanraadt om de baby 10 minuten te laten huilen. Nou is onze baby er nog niet eens, maar dat gaat nu al volledig tegen mijn gevoel in. Ik ben dus gaan zoeken naar boeken die strookten met hoe ik het zou willen en vond toen Baby in een droomritme. Heb 'm net uit en ben nu al zo blij dat ik het voor de geboorte gelezen heb (al is het in de eerste weken nog niet zo belangrijk), omdat het mijn gevoel bevestigt dat je baby's niet moet laten huilen, dat dit zelfs schadelijk is in de eerste 6 maanden en dat die methode van het 'laten huilen' bedacht is voor kinderen ouder dan 6 maanden, maar dat ze dat in Nederland op de een of andere vreemde manier al vanaf de geboorte toepassen. Je kunt baby's niet verwennen of gewennnen, huilen is hun manier van communiceren.