Dames, ik sta op het punt om lekker een avondje te gaan carnavallen. Mijn vriend vind carnaval geen bal aan blijft dus thuis met ons zoontje. Ik ben al wel eerder weggeweest, maar nog nooit een hele avond. Ik vind het stiekem wel heel spannend en ik hoop dat het goed gaat voor mijn vriend. Ik heb alles al klaar gelegd. Laatste flesje, flesje voor de 1e keer wakker worden (ik hoop dat dat pas tegen de ochtend is), ik heb gekolfd, mannetje ligt in zijn bedje te slapen. pfff en toch voel ik me zo schuldig dat ik een avondje weg ga en mijn vriend met de zorg voor ons zoontje op zadel. En dat is echt nergens voor nodig, want hij gaat in goed overleg ook gewoon een avondje weg en dan blijf ik allen achter met hem. Waarom voel ik me dan toch zo? Zo rare gevoel uit de weg zetten en maar hopen dat ik wel lekker kan feesten en genieten van deze mooie avond. Herkenbaar?
Herkenbaar, maar heel belangrijk dat je het wel gewoon doet. Mijn man gaat al jaren alleen carnaval vieren in Maastricht en dat houden we gewoon vol. Ik vind het heel gezond als je elkaar in een relatie ook de vrijheid kunt geven om zonder de ander leuke dingen te doen. Ook als je samen een kind hebt. Sowieso is het voor je kindje ook heel goed om tijd met alleen papa door te brengen. Alle onderzoek wijzen uit dat kinderen met betrokken vaders het op vlakken beter doen. Dus: voel je niet schuldig, geniet er lekker van en laat je man lekker genieten van zijn manneke!
Ik ga ook lekker carnavallen zonder mijn mannetje! Sta er sf en toe ook bij stil. Vond het de eerste keer ook spannend! Zat de hele tijd aan thuis te denken.... Maar ja... Een avondje gezellig op stap, doet je ook goed.,helemaal als je thuis komt en alles is perfect verlopen...
Ik ben nog niet langer bij hem weg geweest dan een klein boodschapje. Maar het lijkt mij ook zo hoor..! Gewoon proberen te genieten, we moeten er gewoon even aan wennen denk ik!
Haha de vader 'opzadelen' met de zorg voor zijn kind Heeft papa eindelijk het rijk alleen, ligt zijn zoon te slapen, hij treft het ook niet he Maar zonder gekheid, toen ik weer ging werken vond ik het ook raar om Simone bij mijn man achter te laten, hij had namelijk nog 3 weken vrij genomen om bij haar te zijn. Maar het went wel hoor, papa's kunnen namelijk ook heel goed voor hun kindjes zorgen!
haha moet hier weer om lachen... doen alle vrouwen dat nou?... ik hier thuis ook altijd.. .zeg altijd hoelaat ze moet eten, wat ze moet eten en drinken, hoelaat ze nog naar bed moet een uurtje... als ik het niet zou zeggen kreeg ze geloof ik 6 flessen appelsap, 3 bananen en een boterham met nutella ofzo hahaha en dan zou ik te horen krijgen hoe lastig ze wel niet was.. en vraag ik heeft ze geslapen dan?... Geslapen? wanneer moest dat dan hahaha (ik overdrijf een beetje... maar zo voelt het wel soms )
Ik vond het bij mijn eerste uitje na de bevalling vooral goed voor mijn vriend om alleen met onze zoon te zijn, zodat hij ongestoord voor hem kon zorgen. Ik heb er altijd opgelet niet te betuttelend richting mijn vriend te zijn als we samen thuis waren, maar dat is soms best moeilijk. Ik denk dat meer vrouwen dat hebben, wij hebben immers meer 'vlieguren' gemaakt met onze baby's. Nu is onze zoon bijna 4 maanden en heeft hij wekelijks een fijne papadag en de heren vermaken zich prima .
Hoe was het? En op je vraag: waarom voel ik me zo? Kan ik alleen maar antwoorden: 'omdat je mama bent ' onze zoon is inmiddels 1,5 en nog schrijf ik het liefst een ellenlange handleiding uit als mijn man bij hem thuis is, hahaha ik doe het niet meer omdat ik heb leren loslaten, maar dat duurde even