Ik vroeg me af of er meer zijn zoals ik met schuldgevoelens. Onze dochter is na 32 weken plotseling overleden. Ik voelde haar 2 dagen wat minder en heb toen de vk gebeld. Gewoon voor de zekerheid dacht ik nog want ik voelde mijn 1e dochter rond die termijn ook wel s minder... Helaas bleek t al te laat en klopte haar hartje al niet meer. Nu zit ik steeds maar te denken wat als ik eerder had gebeld. Misschien had ze t dan 'gewoon' overleefd. Ze was al levensvatbaar. Ik had gewoon direct de 1e dag dat ik r minder voelde moeten bellen. Ik maak mezelf hier helemaal gek mee maar kan t maar niet van me afzetten.
Oh lieve schat, nee voel je niet schuldig. Jij kunt hier niks aan doen. De reden kan vanalles zijn maar geef jezelf niet de schuld. Heel veel sterkte de komende tijd.
Och meid toch... Schuldgevoel is een heel normale reactie op wat jullie overkomen is. En het is ook nog maar zo kort geleden gebeurd... Zoiets verwacht je toch gewoon niet? Niemand kan zoiets aan zien komen. Er is pas sprake van schuld, als je willens en wetens iemand kwaad doet. En jij wilde het beste voor je meisje! Het is niet jouw schuld, echt niet. Maar ik weet helaas ook dat het zo niet werkt en mensen kunnen je wel meer vertellen. Feit is dat je gevoel nu eenmaal zo is. Praat er over, schrijf het op, maak iets moois voor je meisje, blijf ermee bezig. Rouwen is kei- en keihard, maar je moet en schuldgevoelens zijn daar een heel zwaar onderdeel van. *knuffel*
Ach Luvv toch, wat moet je nu door een moeilijke periode heen gaan. Maar meid, je kan er zelf niks aan doen. Dat je het jezelf kwalijk neemt hoort denk ik ook wel bij het rouwproces waar je nu doorheen gaat. En dat is kei hard zoals vlinder84 ook al schreef. Je wilt het beste voor je kindje en dat heb je gedaan door te bellen voor een controle. Jij kon ook niet weten dat het al te laat was. Het is pas zo kort geleden, over een paar weken had je je dochter* in je armen moeten hebben en in plaats daar van is ze je nu al ontnomen en heb je niks. Je voelt leegte en verdriet en het zou allemaal zo anders moeten zijn. Het is oneerlijk maar jij kan hier niets aan doen. Heb je al duidelijkheid over wat de oorzaak was dat je dochtertje* overleden is of wanneer je dit te weten komt? Ik wens jullie heel veel sterkte.
Het zal er idd wel bij horen maar dat maakt t gewoon nog moeilijker dan t al is. Wij weten de oorzaak nog niet. Moeten over 2 weken naar de gyneacoloog en dan zullen de eerste uitslagen wel binnen zijn (bloedonderzoek e.d). Ik heb geen idee hoe lang de uitslagen van de obductie gaan duren. Ik begreep dat dit soms maanden in beslag kan nemen. We kunnen niets doen dan afwachten en hopen dat er geen verhoogd risico is bij een evt volgende zwangerschap maar man wat had ik graag gewild dat we over een week of 6 ons meisje 'gewoon' thuis hadden gehad. Ik mis haar zo ontzettend erg!
Luvv, wat vreselijk wat jullie is overkomen. Wat Vlinder84 schrijft had ik niet anders kunnen schrijven. De uitslagen van de obductie kan inderdaad een tijd op zich laten wachten. Wij moeten ongeveer 3 maanden wachten op de uitslagen. Heel veel sterkte.
Luvv, Wat afschuwelijk voor je meid! Ik kan me je gemis levendig voorstellen. Die twijfel: moet ik niet bellen, is het nog wel goed enzovoort. Die heeft iedere zwangere vrouw. Je hebt gebeld, je hebt alles gedaan wat je kon. Je wil ook niet te vroeg en vaak voor niets bellen (achteraf misschien wel). En bij de meesten is er niets aan de hand, die gedachten heb je wellicht ook gehad. Ik heb zelf ook in mijn zwangerschap van die dagen gehad. Ik denk dat ik ook niet eerder gebeld zou hebben dan twee dagen. Wat je gedaan hebt is zoals ik het zie een heel normale reactie. Maar helaas een intens verdrietige wending. Ik vind het vreselijk voor je. En wat oneerlijk dat je nu ook met schuldgevoelens kampt, het is al zo zwaar. Heel veel sterkte meid met het gemis en verwerken van jullie verlies.
Het maakt het zeker niet makkelijk dat je die gevoelens er bij hebt. Het is al zwaar genoeg dat je je kindje moet verliezen. Neem de tijd om deze gevoelens te ervaren, hoe moeilijk ook. Probeer ze niet weg te stoppen maar er over te praten. het moet er toch uit. En dat is heftig en k*t maar helaas wel realiteit.... Sterkte meid!
Het is voor mij heel herkenbaar wat je schrijft. Dat heb ik ook gehad en nog denk ik weleens van "wat als ik eerder had gebeld dat ik haar niet meer voelde, zou ze dan geleefd hebben?" Vaak die 'wat-als-vragen'. Maar niet doen hoor. Je kon er niks aan doen. Je moet jezelf niet een schuldgevoel aanpraten, het is al oneerlijk genoeg dat het jou en mij en anderen heeft moeten overkomen.