Gisteren ben ik met 23 weken precies, bevallen van ons allermooiste meisje. Ze is 3 kwartier later gestorven. We wisten dat dit ging gebeuren, ze had een breuk in het middenrif, zeer ernstig, zelfs de artsen in Leuven hadden er een hard hoofd in. Allemaal erg zwaar. Maar nou zitten wij met een dilema. Ik zou zo ontzettend graag onze dochter van 2,5 haar zusje even willen laten zien. Maar ik weet weet niet of dit verstandig is. Kindjes reageren er natuurlijk wel anders op dan wij, veel nuchter, maar voor hetzelfde geld gaat ze er tóch niet goed mee om. Vooral mijn man is hier bang voor. Maar ik wil later geen spijt hebben dat ik het níet heb gedaan. Ze weet dat haar zusje al erg ziek was en naar baby Jezus gaat, die zorgt goed voor haar en gaat met haar spelen. Iemand hier ervaring mee?
Goh, als ze haar zusje zelf wil zien en het gewoon een dood kindje is (dus niet raar o.d.), dan zou ik het wel doen, met achterliggende reden dat ze dan ook geen dingen gaat fantaseren van hoe haar zusje eruit zag etc. Wil ze het zelf niet, dan zou ik haar ook niet dwingen. Bij twijfel kun je ook altijd een foto nemen om later aan haar te kunnen laten zien?
Mijn zoon was nog geen twee jaar, en heb ik zijn zusje gewoon laten zien. Hij vond het heel interessant en wilde telkens naar haar kijken en aan haar zitten (alleen dat laatste kon dus niet). Ook al was hij nog zo jong ik vond het toch fijn dat hij haar had gezien. Jonge kinderen reageren hier meestal goed op. Ik heb nog nooit gehoord dat het traumatisch oid was. Ze zien gewoon een mensje liggen, klein en compleet, alleen leeft het kindje dan niet. Sterkte met het verlies trouwens
ik zou ook haar zusje wel laten zien. denk dat dat wel belangrijk is ook voor jezelf tenzij je er zelf geen goed gevoel over hebt. dan zou ik foto's maken zondag evt later als ze ouder is toch haar zusje kan zien. het is dan alleen niet live . moeilijke dingen lijkt me dat. sterkte met het verlies.
als eerste heel veel sterkte met jullie verlies. Maar ik persoonlijk zou het op die leeftijd niet doen denk ik...ik sta natuurlijk niet in die situatie. Babyengel vertelt dat haar zoontje nog geen 2 was, dat is een leeftijd waarop de fantasie en denkvermogen van kinderen nog niet zo ontwikkelt is dat zij er iets engs in kunnen zien of daarover gaan dromen. Bij een kindje van 2,5 is dat vermogen veel verder ontwikkelt. Het probleem op die leeftijd is dat wanneer je dingen uitlegt, zij maar de helft begrijpen en dat de rest doormaalt in het koppie. En tegelijkertijd hebben zij nog niet voldoende capaciteit om die vragen waar ze mee blijven zitten te stellen aan jullie. Je weet dus niet hoe dat verder verloopt in dat hoofdje. Laat ik voorop stellen dat het jullie keuze is en dat ik heeeel goed begrijp dat je dat zou willen...maar ik probeer even uit te leggen hoe het met een kindje van die leeftijd werkt.
Ik zou het wel doen, het kan maar één keer en je kunt het niet overdoen. Daarna zou ik blijven praten over het overleden zusje en keer op keer uitleggen wat er gebeurd is. Eventueel met boekjes of filmpjes.
@ Jessica, heel veel sterkte met het overlijden van jullie dochter. Onze *dochter was onze eerste. Maar als ze een oudere broer of zusje had gehad, dan hadden we haar wel laten zien denk ik. Alleen in de eerste paar dagen dan... Ze was op het laatst echt niet meer toonbaar, ze was al in ontbinding in het kistje. Haar huid ging er steeds meer af en die plekken werden heel donkerrood van kleur. Maar toen ze net geboren was, was ze mooi, met hier en daar wel een plekje huid eraf. (Ze was al 5 dagen in mijn buik overleden toen ze geboren werd, en een week later begraven, op dag 12 dus....
Ten eerste, gecondoleerd met het enorme verlies van jullie dochter. Sterkte... Ik zou je dochter haar zusje wel laten zien, ons dochtertje was 2 toen haar broertje geboren werd en overleed. Wij hebben hem een week hier in huis opgebaard gehad en ze is veel naar hem toe gegaan , heeft hem geaaid, kusjes gegeven, knuffeltjes en kroeldoekjes. Ze gaf zelf op den duur aan dat het genoeg was en wilde hem niet meer zien. Wij merken dat het goed is geweest voor haar. Als ze een foto ziet zegt ze heel lief, mijn broertje R* he mama.....? Zij zag niet dat het een overleden kindje was. Voor haar was het gewoon haar babybroertje in het bedje. Maar belangrijkste is, doe wat je gevoel je zegt. Voor ons was het vanzelfsprekend, maar kan natuurlijk niet voor jullie praten. Wel 1 ding wil ik je meegeven, vertel niet dat het kindje slaapt en niet meer wakker wordt, kinderen kunnen dat dan gaan associeren met angst voor slapen, als papa en mama gaan slapen komen ze misschien nooit meer terug. Sterkte, je mag mij altijd pben als je erover wilt praten.
Ik denk trouwens wel dat het ook belangrijk is voor de verwerking ervan voor jullie dochter. Kinderen blijven zich afvragen waar hun broertje of zusje nou blijft. Ik denk persoonlijk, dat je spijt krijgt als je het niet doet. Ik heb veel verhalen gelezen van andere vlindermama's die al een kind hadden (vooral peuters 2-3 jaar), alle kinderen zagen hun broertje of zusje gewoon als een klein kindje en kregen er geen enge of vreemde gedachten bij. Het mooie is nu ook dat mijn zoon zijn zusje herkent op de foto's.. ik vind dat fijn, dat hij weet wie zijn zusje is.
Onze dochter was ouder, en die hebben we zelf de keuze gegeven om haar broertje te zien toen hij overleden was.. Heel veel sterkte! En doe waar jij denkt goed aan te doen.
Voordat wij het ziekenhuis hebben verlaten hebben wij nog met maatschappelijk werk gesproken over het verlies en ook voorgelegd wat te doen met onze oudste dochter. Zij raadde aan om onze 2e dochter gewoon te laten zien, nadat we eerst een foto van haar hebben laten zien. Onze oudste reageerde er wel goed op. Ze heeft onze overleden dochter een knuffelmuisje gegeven en andersom hadden we een knuffelbeertje bij onze 2e dochter neergelegd, waarvan de oudste wist dat het van haar (onze 2e) was. We hebben gezegd dat Milou graag wil dat zíj dat knuffeltje als cadeautje mag hebben. Ik moet wel zeggen dat onze oudste wel in de gaten heeft dat er iets met haar is, want ze wil wel dichtbij komen, maar geen kusje geven, terwijl ze normaal zo'n knuffelkont is. Maar ik ben blij dat ze er rustig onder is en dat we haar aan haar zusje hebben laten zien! Bedankt voor jullie fijne reacties.
Gecondoleerd met jullie dochtertje. Wat hebben jullie dat mooi gedaan zeg. Het lijkt me ook voor een 2,5 jarig kind ook goed om haar *zusje te zien. Is ook goed voor haar verwerking en nu kan ze er met jullie over praten en vragen stellen. Heel veel sterkte!
Ja dit is wel iets heel anders, maar voor mij komt het op het zelfde neer, Mijn zusje was 3.5 toen mijn oma overleed, van mijn moeder mocht ze toen niet mn oma zien, maar ik had zoeits van ja, als ze dat wilt dan kan dat toch? op een gegeven moment is ze het kamertje ingerend, en keek ze naar me moeder en zei ze: mama je liegt gewoon, oma slaapt! Voor mijn zusje is dat (klinkt raar) een fijne ervaring geweest, want altijd als we dan naar het graf van oma gingen dan zei me zusje, oma is slapend naar de hemel gegaan.. Ik hoop dat je er wat aan hebt & heel veel sterkte met het verlies! Liefs.
Amen. Gecondoleerd..... Het ziekenhuis had ons zels aangeraden haar overal bij te betrekken. Ook kids rouwen en hebben verdriet. Mijn dochter was dan al wel bijna 4,5 maar ze pakte het heel goed op. Ik zou het zeker wel doen. Het is ook haar zusje. Voor mijn gevoel ontneem je je kind dan de kans op het leren kennen van haar zusje en het verwerken van het verlies....
gecondoleerd met jullie dochtertje en zusje goed dat je het toch hebt gedaan en ze er goed mee om gaat
mijn kleine meid is in 2007 geboren en mijn zoontje in 2010 en foto hangen van die kleine meid maar ok van hem maar naaste mijn kant van bed staat me kleine meid en bij mijn vriend staat hij en elke keer dan pak hij het lijstje en geeft die een kusje en hij vorige jaar ook mee geweest na ze overgroot opa de coulance avond en hij vond het niet eng enz hij gaf hem altijd een hand en raakte nu ook ze hand aan en deed hem verder niks en ik zal als zoiets gebeurt dus krijg hier na nog kleine die ter overlijden komt dan mag hij hem of aar echt wel zien
Wij hebben het wel gedaan, en ze reageerde heel lief op haar kleine zusje. Ze heeft har van alle kanten bekeken, en over haar dekentje geaaid. De eerste weken praatte ze ook af en toe over haar, en nu soms nog. Wij hebben het aan de arts gevraagd en die raadde met klem aan haar er wel bij te betrekken. Zo belangrijk voor een kindje, ze voelen spanning en verdriet en leven op hun eigen manier mee. Ook is het nogal gek wanneer de baby ineens "weg" is. Maar inmiddels is jouw vraag al niet meer relevant zie ik aan de datum. Heel veel sterkte de komende tijd!