Mijn dochtertje van 13 mnd begint steeds meer last te krijgen van verlatingsangst en dan voornamelijk met het slapen in de avond/nacht. Gisteravond is ze tussen 20u en 22.30 wakker geweest en heeft ze alleen maar liggen huilen en krijsen. Dit is nu al een weekje aan de gang. Soms valt ze gelijk in slaap en heeft ze een periode dat ze wakker word en huilt, de andere keer begint het al meeteen als ze in bed ligt. Als ik naar haar toe ga om te troosten wird ze gelijk rustig, maar zodra ik haar alleen al boven haar bed hou, raakt ze helemaal overstuur. Gisteren ben ik een aantal keer bij haar gaan kijken, kort getroost en weer weg gegaan, maar dat maakt het alleen maar erger, zodra ik weer weg ga. Ik vind het echt wel pittig en vind het moeilijk om haar te laten huilen, maar ik weet niet hoe ik het anders aan moet pakken. Bij haar op de kamer blijven heeft ook geen zin, want dst vind ze op een gegeven moment gewoon gezellig worden. En bij me in bed wil ik niet; daar is ze te onrustig voor en ook dat resulteert in 'spelen'. Overdag slaapt ze prima en is er niks aan de hand. En met wegbrengen naar kdv gaat ze ook gelijk huilen, maar zodra ik langs loop als ik de oudste heb weg gebracht is ze alweer lekker aan het spelen. Het is dus puur s avonds en/of s nachts. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan en wat hebben jullie gedaan? En hoe lang heeft de fase bij jullie geduurd?
Herkenbaar verhaal! Ik ben steeds om de 5/10/15 enz minuten naar hem toe gegaan en binnen een uur sliep hij. Dit werd elke dag korter. En voor je het weet is de fase weer voorbij. Succes!
Hier nu ook weer actueel wat ik doe is op een stoeltje in de deuropening met mijn rug naar haar toe. Dan ziet ze me en dat geeft rust. En dan hoor ik haar gaan liggen en is ze zo vertrokken. Ik laat haar absoluut niet huilen want ze raakt compleet overstuur en dat vind ik niet nodig.
Mijn meisje zit sinds enkele weken in een verlatingsangstfase. Ze weent veel en slaapt 's nachts weer moeilijker. Ze steekt dan een jammerende klaagzang af. Tot nog toe ging ik er altijd snel naartoe om haar (kort) te troosten of speentje te geven. Om nu te kijken of het geen gewoonte was door mama getroost te worden, heb ik haar eens wat laten jammeren. Maar na drie kwartier was ze nog bezig... Dan heb ik haar natuurlijk getroost en gevoed. De volgende dag was ze zo mogelijk nog huileriger en helemaal niet in haar sas. Ik denk nu dus toch: gewoon troosten, ook al moet het 1000 keer... Het gaat vanzelf wel weg, zeker?