Ten eerste: wat ontzettend vervelend voor je! Wat dat betreft kan je beter een gebroken been hebben bij wijze van spreken, dan zien mensen tenminste wat er met je is en wat je nodig hebt. Er zijn al goede tips gegeven. Uit ervaring weet ik dat het beter wordt, maar dat duurt gewoon een tijd en soms denk je dat het beter gaat, maar dan kom je jezelf alsnog tegen. Het is erg tricky. Neem je rust, ga wandelen, vermijd teveel prikkels (niet teveel tv kijken, lees liever een goed boek), laat je eens masseren of ga naar de schoonheidsspecialiste (verwen jezelf), zoek iemand die het heeft meegemaakt, misschien kan deze persoon je een beetje coachen. Mensen snappen niet hoe het is als ze hetzelfde niet hebben meegemaakt en daarbij kom ik bij je vriend. Hij weet niet wat je nodig hebt als jij het hem niet vertelt. Mijn partner wist ook niet wat hij met mij aan moest, dan zakte ik op de badkamervloer in elkaar en begon onophoudelijk te huilen. Hij bleef maar gewoon bij mij zitten. Hij kon ook niet veel meer doen, ik moest het zelf doen en het is mij gelukt. Hij steunde mij verder wel goed of ik zag dat hij zijn best deed. Wat mij verder hielp was een aha-moment. Het gloeilampje boven mijn hoofd-moment. Namelijk waardoor het kwam dat ik in deze situatie zat en toen kon ik verder werken aan herstel. Ik heb nog wel een boekentip voor je. Een heel praktisch, makkelijk leesbaar boek met een aantal opdrachten. Weet niet of je daar op zit te wachten. Dan lees ik het wel.
jou verhaal, had ik kunnen schrijven. man man man.. wat voel ik me shit! Op 't forum kan ik het makkelijker typen, maar in 't echt ben ik dus ook echt geen prater. Ik voel me snel een aansteller.. terwijl ik weet dat ik me echt niet aanstel. Ik stel te hoge eisen, maar mijn omgeving stelt ook te hoge eisen. Ik ben nog een student, ik loop 32u stage, ik werk 20 uur erbij, 1 dag per week naar school en ik run een heel huishouden in mijn eentje. Ik ben pas naar de huisarts geweest, ik heb geen burn-out meer maar ondertussen een depressie, ik voel me totaal onbegrepen en ik heb het gevoel alsof er geen begrip komt vanuit mijn omgeving. Ik heb t overal bekend gemaakt en soms neem ik gewoon een dag vrij, omdat het me dan gewoonweg niet lukt. Ik krijg dan scheve gezichten en domme antwoorden terug. Ik mag niet thuis blijven, daar komt het op neer. Ik heb heel veel meegemaakt, en ik zit nu ook in dat verwerkingsproces. Waar is het begrip vanuit mijn omgeving? Moet ik dan maar alles tegelijk blijven doen? Ik moet toch inderdaad gewoon mijn rust pakken wanneer ik voel dat dat echt nodig is. Wanneer ik dat niet doe, raak ik weer in zo'n dip. Dan krijg ik het gevoel van "laat maar allemaal" en dan wil ik alleen maar slapen. Ik zou willen dat ik je tips kon geven, maar zoals je ziet zit ik er ook mee in de knoei. Ik lees hier even mee..
Mijn vriend heeft op dit moment een burn-out of accute depressie. Wat hem helpt is er veel over praten met iedereen die dicht om hem heen staat. Ik knuffel hem veel en laat hem praten zonder te oordelen. Hij heeft negatieve gedachten en het helpt dan niet om te zeggen dat iets niet zo is want hij ervaart het wel zo. Dan heb ik ook meteen een vraag: herkennen jullie (ts en meelezers) dat je een opleving hebt? Mijn vriend zit nu een paar dagen aan de kalmeringspillen en antidepressiva, het is nog te vroeg voor de a.d. om te werken. Gistermiddag kwam ik thuis en hij had een goed gesprek gehad met zijn oom (is ook zijn werkgever) en hij was opgelucht omdat het een goed gesprek was maar ook een beetje hyper. Hij voelde zich weer helemaal goed enz terwijl hij in de ochtend nog diep in de put zat.... Ik weet niet zo goed wat ik daar nou van moet denken....
Dat kan! Dat heb ik continu, dat pieken en dalen. Het ene moment kan ik me door een stap vooruit heel goed voelen en zo goed als dat ik me voelde, zo slecht voel ik me daarna. Ik moet eigenlijk ook AD slikken, maar ik heb gezegd dat ik eerst doormiddel van gesprekken aan de slag wil. Begin me af te vragen of het toch niet beter is om ze te slikken, want het lijkt wel alsof ik niet over de drempel heen kom. Ik vind mijn motivatie niet terug, waar ik die voorheen wel vond. Ik sta stil.. En voor mijn omgeving kom ik blijkbaar sterk over, maar zo voel ik me niet. Heeft jou vriend dat ook?
@ Miss appletree, welk boek is dat precies? Dat lijkt me wel wat. Ik wil er zo snel mogelijk van af uiterraard, en als zo'n boek mee ook erbij kan helpen, graag! @vogeltje85, ja zeker heb ik oplevingen. Maar er hoeft maar íéts te gebeuren of iets zien op tv, en dan kan het ook meteen weer helemaal om slaan. Dus dan geef m'n dag een 8, terwijl het 5 minuten later zo weer een 3 kan zijn.
@lovieyou: mijn vriend voelt zich ook echt dan wel wat beter. We zijn net bij de huisarts geweest en die zegt dat het door de kalmeringspillen komt. Dat is een pepmiddeld. Maar het is ook een valkuil omdat je dan denkt dat het goed gaat en je geen ad meer nodig hebt. Dus hij blijft doorgaan met de ad en over twee weken moet hij weer terug.
Die oplevingen herken ik ja. De ene dag denk ik bij mezelf de hele wereld aan te kunnen en dat doe ik dan ook, om vervolgens de andere dag weer in elkaar te storten en amper de deur uit te durven. Ik merk dat ik hierin moet leren verdelen. Niet alles opmaken qua energie. En sja, het stukje partner is ook moeilijk he? Ik herken dat wel. De hele dag ben je thuis (kind op school, geen werk) en heb je zoveel tijd om er mee bezig te zijn, dat je blij bent dat het 's avonds even niet hoeft. Of het komt niet uit met kind aan tafel enzo. En als ze dan eenmaal op bed ligt, wil je ook wel even chillen. Want 's avonds kan ik dat wel redelijk. Dan stopt de wereld buiten ook zeg maar en kan ik ook wat rustiger zijn. Het voelt wat veiliger. Waar ik het meeste tegenaan loop is het feit dat niemand iets aan je ziet of merkt. Althans; ik weet het op het schoolplein en alles wel te verbergen terwijl ik ondertussen bijna dood sta te gaan in een angstaanval. Het enige waaraan je het kunt merken is dat ik heel snel huphup weer verdwenen ben en heel hard naar huis fiets. Zelfs mijn vriendinnen zijn te druk met hun eigen leven, dat ze niet eens weten waar ik middenin zit. We zien elkaar ongeveer eens per zes weken een avondje en dan vertel je tussen neus en lippen wel wat je doet, maar de werkelijke impact kennen ze niet. En dat mis ik enorm. Ik voel me werkelijk ontzettend eenzaam hierin. Ik mis echt iemand, buiten mijn man om, waarmee ik kan delen hoe de therapie is gegaan, hoe ik me voel en waar ik sta. Maar daarnaast een flinke lachbui ook aanwezig is. Want ik ben niet alleen maar burnout-justme. Ik heb echt ook wel mijn momenten van humor. Dit topic komt voor mij wel op een goed moment geloof ik. Ik word me bewust van iets en voor het eerst praat ik het wat van me af.
Ja wat dat betreft kan je beter je been breken, dat is duidelijk en iedereen snapt wat er aan de hand is! Mijn vriend heeft een aantal goede vrienden uitgekozen waaraan hij het vertelt heeft en ook hoe diep hij zit. Maar degenen die iets verder weg staat doet hij dat niet. Ik merk wel aan hem dat veel praten helpt als hij daar behoefte aan heeft. Ik wens jullie iedergeval heel veel sterkte!
Gister heb ik naar aanleiding van jullie tips een brief geschreven en aan mijn vriend geschreven. Hij snapt t wel, maar ook een paar dingen niet. We hebben hier heel rustig over gepraat, en hij heeft z'n grenzen ook goed duidelijk gemaakt. Daar was ik wel blij mee, omdat ik zelf nu heel moeilijk mijn eigen grenzen ken, ik snap zelf al niet hoe dit allemaal kan, wat er gaande is. Dus ik begrijp dat mijn vriend het al helemáál niet snapt!
Ik heb een burn out gehad en ervaar nog elke dag de gevolgen er van! Kan gewoon niet meer zoveel als voorheen hebben en moet echt om mijn grenzen denken. Blijf praten met je partner, want het is belangrijk aan te geven hoe jij ke voelt ander kan je omgeving je niet helpen uit deze burn out te komen. Daarnaast geef toe aan de burn out en vecht er niet tegen! Dat werkt alleen maar tegen je en rek je het genezings proces mee. Hoe moeilijk het allemaal nu is, uiteindelijk kom je er sterker uit.
Ik heb vorig jaar een burnout gehad. Ik, die mezelf zag als sterk persoon en die dat nooit zou gebeuren. Maar het gebeurde dus wel. Wat mij geholpen heeft: Alleen al het toegeven ten opzichte van mezelf en anderen dat het niet meer ging. Ik heb niet gesport, ben geen sporter, maar kan me wel voorstellen dat het helpt. Ik heb me gestort op de verbouwing van ons huis. urenlang wezenloos behang pulken, muurtjes slopen, sjouwen met zware dingen. Eigenlijk ook topsport Bij mij stonden ook alle lijntjes gespannen. Werk, privé (verhuizingen en verbouwing), een tweede kindje dat niet wilde lukken, zeer slecht slapen, nachten van 4-5 uur. Ik kan nu zeggen (al is het heel cliché) dat ik er sterker uit ben gekomen. Mijn werk heb ik op oefen zeggen. Niet vanwege de burn out, maar door organisatorische redenen op mijn mans werk. Mijn werk (ik werkte fulltime) was daardoor niet meer te doen. In eerste instantie paniek, ik had altijd gewerkt, er viel een inkomen weg, hoe moest dit nu verder....) Nu: Wat ben ik mijn mans werk dankbaar dat dit zo is gegaan Ik werk nu weer 2 dagen in de week. Geweldig! Ik voel mij weer een goede moeder voor mijn kind, ik kan weer mijzelf zijn en ik ben een stuk minder perfectionistisch. Ik ga nooit meer fulltime werken! (in de gelukkige positie dat we dat ons kunnen veroorloven) Dat 2e kindje is niet gelukt. Zal waarschijnlijk ook niet lukken. Maar door de rust in mij kan ik dat nu langzaam aan we handelen en zie ik op sommige momenten zelfs de voordelen in van niet meer in de luiers zitten. SLapen doe ik nog steeds niet geweldig. Maar al ik nu een periode slecht slaap, pak ik overdag meer rustmomenten. Wat jij eraan hebt, aan mijn verhaal? Ik weet het niet. Kies voor jezelf! Mij levert het opschrijven hier van mijn verhaal in ieder geval op dat ik me even weer heel bewust ben van hoe het was vorig jaar. Oh ja, vorig jaar heb ik een lijstje gemaakt van alles wat ik "shit" vond op dat moment. Dat hangt nog steeds dubbelgevouwen op het prikbord in de keuken. Op de momenten dat ik me even niet zo lekker voel pak ik het en lees ik het. En voel ik me gelijk weer een stuk beter. Succes en sterkte!
Dat boek heet 'Kies voor jezelf' van Alexandra Berger. Het is uitgegeven door The House of Books. Ik had er pas wat aan toen ik wist waar de overspannenheid door kwam. Erg praktisch boek. Dit schijnt ook een goed boek te zijn. bol.com | In dertig dagen uit je burnout, C. Karsten | 9789038911502 | Boeken Ik heb deze ook, maar alleen in gebladerd, maar wat ik heb gelezen klinkt oké. En deze geloof ik ook. bol.com | Ruimte voor jezelf, Fred Sterk | 9789021539997 | Boeken Euh....... Ja ik begrijp dat je er snel van af wilt, alleen zo werkt het niet ben ik bang. Wil natuurlijk geen brenger van slecht nieuws zijn, maar het is niet onverstandig om de tijd ervoor te nemen. Het is heel frustrerend als je er tegen gaat vechten, laat het gewoon zijn zoals het is. Het is nu even niet anders, je gaat je echt weer beter voelen. Maar goed toen mensen dit tegen mij zeiden raakte ik ook helemaal geïrriteerd en gefrustreerd. Maar achteraf geef ik ze wel gelijk. Sterkte!
Ik ben zelf heel duidelijk tegen mn man op momenten dat im er echt doorheen zit. mijn man is ook geen prater en vergeet (denk ik) of hij ziet niet dat ik dan een arm om me heen wil. Ik zeg hem dan precies wat ik van hem verwacht. tijdens mn pnd en burn out heb ik hem weleens midden in de nacht wakker gemaakt omdat ik hem echt even nodig had om mn hoofd stop te zetten. zeg hem gewoon hoe je je voelt en dat je als je bij de psycholoog geweest bent eerst wil onspannen en het er later over wil hebben. het is heel moeilijk om duidelijk te zijn als je een burn out hebt omdat voor jezelf ook verl onduidelijk is maar probeer duidelijk te zijn in wat j er verwacht van je man. heel veel sterkte.