Ik moet nu ook even mijn verhaal kwijr wan wij lopen hier nu ook tegen en muur op en ik loop met mijn handen in me haar. Wij hebben de eerst 4 jaar van onze zoontje zijn leven in Duitsland gewoond en daar hebben ze het nooit willen erkennen waar wij steeds tegen aan liepen, vandaar dat wij afgelopen november weer terug naar Nederland zijn gegaan want het ging van kwaad tot erger. Al van begin af aan was Milan een moeilijke baby, 10 dagen na de bevalling al ter obervatie in het ziekenhuis gelegen dat hij 24 uur constant huilde daar heeft hij toen een paar daagjes ter observatie in het ziekenhuis verbleven en daar kwam uit dat hij behoefte heeft aan de drie r's. Iets waar we ons nu nog steeds aan houden anders gaat het compleet mis. Altijd lag als stijve baby in onze armen en als maar overstrekken. Hij was wel erg snel in zijn motorische ontwikkeling en als er iets niet lukte raakte hij snel van slag. Eerste jaar is nog rustig verlopen in vergelijking met de afgelopen jaren. Vanaf 1 jaar ging het helemaal een andere kant op, wou niets meer eten en heeft tot een 4 jaar amper wat gegeten en hij weegt met zijn bijna 5 jaar nog maar net een 14 kilo. Geloof me meerdere keren mee naar de dokter geweest alleen maar gehoord hij gaat van zelf eten. Ja uiteindelijk wel maar dat is pas iets van nu een paar maanden. Ook sprak hij met 2 jaar pas een aantal woorden papa en mama waren beide dada en auto was hun hun. Kinderarts verweet het door zijn vele verkoudheden en hebben toenderijd de poliepen laten verwijderen. Maar nog steeds geen vooruit gang. Ondertussen kreeg hij heel erg veel last van de peuterpubertijd. Maar dan ook constant 24 uur per dag door huilen, brullen, met speelgoed gooien. Snel boos worden en gefustreerd. Toen begon het ook steeds meer op te vallen dat hij absoluut geen concentratie heeft. Even een paar minuten daarmee spelen o er gebeurd wat buiten dat moet ik zien, vervolgens de hele dag door de kamer rennen. Buiten in de zandbak moest ie niets van hebben was vies wilde er niet met zijn handen is. Vanaf zijn derde jaar tot nu is het nog een gratie erger geworden. Hij is nu nog sneller boos en gefrustreerd De hond slaan, spullen naar de hond gooien. Als je hem probeerd te corrigeren en hem waarschuwd voor iets wat hij niet mag doen dan lacht hij je gewoon in je gezicht uit. Als je hem vraagt wat hij heeft gedaan als hij van zijn strafplek komt dan is het weet ik niet of iets anders wat hij niet mag doen bijvoorbeeld slaan. Aan kijken doet hij je niet kijkt altijd weg. Hij kan niet lopen hij moet de hele tijd in een drafje lopen. Hij rent de hele dag rondjes door de kamer, Ik kan hem niet samen alleen laten met zijn zusje want dan begint hij haar te duwen en te slaan. Ik zit hem de hele dag te corrigeren te waarschuwen. Ik moet hem constant bezig houden en dan raakt hij al snel zijn concentratie kwijt als ik hem dan vraag wat heb ik je net verteld krijg je het standaard antwoord weet ik niet of geen idee. Hij moet de hele tijd springen en van hot naar her springen, hoe moet steeds als eerste de deur uit. S'avonds bij naar het bed brengen gaat hij stiekem naar zijn zusje haar kamer en haalt haar steeds uit de slaap. Hij praat nu nog maar zinnen van 2 of 3 woordjes en dat is vaak ook nog onduidelijk. Ik lijk niet tot hem door te dringen en kan absoluut geen contact met hem krijgen. Hij kan niet met speelgoed spelen hij moet er mee slaan en gooien met als resultaat dat ik al heel wat speelgoed in de prullenbak heb gegooid. Hij begint de laaste tijd ook met liegen, en als nog iets wat hij ook opeens doet is onzindelijk worden hij plast opeens in bed en dat vind ik nog niet eens zo erg dat kan gebeuren, maar wat hij nu ook opeens doet ik plassen over zijn speelgoed heen, plassen in zijn slaapkamer en laast ook al bij de wasmachine. Hij vraagt ook nergens om als hij een woede aanval krijgt kan hij er zo een halfuur in blijven en giert dan gewoon de hele boel bij elkaar. Hij moet overal aan zitten hij moet alles pakken. Zijn grenzen lijken wel eindeloos en zijn ook niet te vinden bij hem. En nog iets wat van de laatste tijd is, hij moet alles tellen wat hij ziet. Alle dingetjes bijvoorbeeld hoeveel erwtjes er nog op zijn bordje ligt, hoeveel tegels er op de grond liggen, dingen op de televisie en ga zo maar door. En dan vooral het cijfer 4 hij ziet overal de cijfer 4. Hij kan het niet verdragen wanneer hij bijvoorbeeld brood heeft waar zaadjes opzitten die plukt hij er standaard af, vieze handen en een vieze mond kan hij ook niet tegen. Geloof me ik heb alles al geprobeerd boos worden, neutraal reageren, negeren, beloningssysteem maar het baat allemaal niet. Hij is laast al geobserveerd door een ib-er op school en we hebben ook al de eerste intake gesprek gehad bij de GGZ. Volgende week hebben wij een ouder gesprek en Milan word alleen geobserveerd. Maar ik ben nu ook letterlijk aan het einde van mijn latijn en kan niets meer verdragen ik ben moe en op, ik heb zulke stress-aanvallen dat ik steeds bijna knock out ga wie o wie herkend zich ook in mijn verhaal?
poeh, wat een verhaal! Ik herken het niet dus vanuit dat oogpunt heb je niks aan mij. Ik denk dat hulp hier wel op zijn plaats is. Ik zou daar ook zeker achteraan gaan. Voel het niet als een tekortkoming maar het is juist stoer als je het aandurft om hulp te vragen. Ik zal duimen voor wat meer rust voor jouw gezin!
Bedankt voor je lieve reactie, wij kunnen nu ook niets anders doen dan hulp zoeken want ik ga er nu aan onder uit. En het kan gewoon niet langer zo door gaan de relatie tussen mijn zoon en mij heeft e ook onder te lijden want we belanden steeds in een negatief circeltje Volgende week woensdag word Milan dan alleen door een psychologe geobserveerd en dan de Vrijdag hebben wij een gesprek waarin we alles gaan bespreken van zijn geboorte tot nu. Ik hoop in ieder geval dat ze ons dan al een beetje advies kunnen geven van hoe er mee om te gaan. Ik heb het nu ook zo met mijn moeder geregeld dat hij zo nu een paar keer in de week ook naar haar gaat om dan voor mijzelf een beetje rust te krijgen en dat ik dan ook de voldoende aandacht aan onze dochtertje kan geven want zij mag ook niet vergeten worden. Het is gewoon zo moeilijk
Wat een onmacht moet je ook voelen als moeder..pfff. Goed dat er hulp gezocht wordt!! Hoe doet hij het op school? Vaak hoor je dat ze pas met een jaar of 6/7 kunnen testen op autisme..hopelijk snel duidelijkheid!! Sterkte!!
Heftig hoor als ik je verhaal lees. Snap dat je er doorheen zit. Wens je veel sterkte en hopelijk dat er met de juiste hul en erkenning rust in huis komt!
Heel veel sterkte en succes. Goed dat je naar Nederland bent gekomen, maar wat frustrerend dat je in Duitsland niet werd geholpen. En wat ik ook heel goed vind dat je zoon een paar uur per week bij oma laat spelen zodat je zelf het even wat makkelijker hebt en tijd voor je dochtertje, want voor haar is het ook niet makkelijk met zo`n broer in huis. Ik herken er wel wat dingen uit van kinderen met PDD-Nos die ik heb opgevangen, maar ook van een kindje in de familie die een handicap heeft die vertoont ook veel van dit gedrag, mijn dochter is doodsbang van hem.
Naar school gaan vind hij erg leuk, maar heeft daar ook moeite met concentratie bijvoorbeeld hij kan niet bij 1 ding blijven en heeft bijvoorbeeld bij het maken van een knutselwerkje hulp nodig je moet hem bij elke stap zeggen wat hij moet gaan doen. Ook lijkt hij niet veel mee te krijgen wat er in de kring gebeurd en kan dan ook soms moeilijk begrijpen dat hij niet zo maar door een verhaal mag praten en dat hij niet zomaar kan op staan door te laten weten wat er buiten staat te gebeuren. Ik vind het moeilijk om hem naar een reguliere basisschool te laten gaan omdat hij in een klas zit met 31 kinderen en maar 1 juf. Ben bang dat hij daar niet de juiste aandacht en begeleiding gaat krijgen die hij nodig heeft. De intern begeleider had het er al over om hem groep 1 waarschijnlijk overnieuw te laten doen omdat hij mentaal ook nog heel erg achter loopt. Onze dochtertje loopt mentaal al voor op Milan naar hoe het er nu uitziet. Yolanthe ze verdenken hem op school ook idd van pdd-noss maar ik heb het gevoel dat er nog meer achter zit dan dat alleen maar kan mijn vinger er niet zo goed leggen op wat. En iedereen bedankt voor een luisterend oor!
Misch heb ik de tip voor je: sensorische integratiestoornis. je zult zeggen nog nooit van gehoord, ik had er ook nog nooit van gehoord. Mijn zoon heeft het nl ook... hij wordt nu behandeld door een ergotherapeut. Ik herken veel dingen in je verhaal. S.I. komt voor bij autistische kinderen maar ook bij niet autistische kinderen, mijn zoon is niet autistisch. Folder (folder over SI. Pdf formaat) Sensorische informatieverwerkings stoornis - Opvoedpraktijk - ggz - Vleuten www.nssi.nl staan veel dingen op, lees de folder eens. Ik heb het boek te leen" uit de pas" en herken er zoveel in. en ja ik hoor dagelijks " het is een kind, kinderen doen zo" maar volg je intuitie, ik trek me niks aan van deze opmerkingen omdat ik ook weet dat ik nu op de goede weg zit met mijn zoon! ik hoop dat je wat aan mijn info hebt! het is een onbekend probleem bij kinderen maar wat wel steeds bekender wordt gelukkig.je kan me ook altijd een PB sturen voor meer info sterkte!
Annetske ik heb het even door zitten te lezen maar ik herken hem er niet zo erg in Hij is dol op de speeltuin, en vind het heerlijk om te klauteren en te klimmen en dat is ook iets waar hij helemaal zijn ei in kwijt kan. Het enigste wat er wel met hem is dat hij angst heeft voor wiebelende dingen. Maar anders kan het hem niek gek genoeg. Aan en uitkleden doet hij allemaal zelfstandig en knopen vast maken enz ook. Alleen als het hem te lang duurt naar zijn zin dan raakt hij boos en sluit zich dan helemaal af. Tekenen doet hij op zich ook erg goed en ik stond er laast erg verbaasd van te kijken hoe goed hij een werkje had gemaakt van een visje waar hij verschillende vakjes had die hij moest inplakken met allerlei vakjes van kleurtjes en dat zowat kaarsrecht erin had geplakt Maar goed wie weet kan het dan altijd nog zo zijn, maar op dit punt herken ik hem daar niet zo erg in.
Mijn zoon gaat ook graag naar de speeltuin e.d. en ja klimmen en klauteren kan hij als de beste alleen mijn zoon is ook met het eten zoals jou zoon, dit herkende ik direct. dit eten heb ik aangekaart bij een dieetiste die samenwerkt met een ergotherapeut en de ergotherapeute wou mijn zoon graag even zien, en heeft testen gedaan met mijn zoon en bij hem kwam er S.I. uit. daarom gaf ik je de tip even, mijn zoon heeft ook lang alles niet van de lijst haha maar wel bepaalde dingen: zoals het eten, concentratieproblemen, rondjes rennen door de kamer, vieze handen, vieze mond... hele herkenbare dingen die bij S.I. Horen en nee ze hoeven niet aan de hele lijst te voldoen Mijn zoon klimt en klautert ook maar raak, en vind speeltuinen super leuk, kleedt zichzelf ook aan en uit. ook hier heeft de huisarts niet ingegrepen, zelfs een verwijzing naar de ergotherapeut wil hij niet in orde maken. gelukkig kan ik zonder verwijzing naar de ergotherapie en ga dan ook met mijn zoon er naar toe. Je hebt bij SI dat ze prikkels opzoeken (rondjes rennen door de kamer) en je hebt dat ze bepaalde prikkels vermijden (zoals het eten e.d.) elk kind heeft weer andere prikkels nodig en elk kind vermijdt andere prikkels daarom is er een hele lijst met dingen die bij SI horen, aan de ergotherapeut is het om uit te zoeken wat bij jou kindje hoordt en past en zij gaan er dan mee aan de slag. Ik herken veel dingen in je verhaal en wellicht loont het om eens een ergotherapeut in te schakelen die hier in gespecialiseert is, ik zelf ga naar leeuwarden, in groningen is vast ook wel 1 te vinden (staan wel op google welke ergotherapeuten er in gespecialiseerd zijn)
Even een update, zonet GGZ gebeld om voor wat handvaten. Ook begint hij nu ander gedrag op school te vertonen door tijdens het opruimen zich te verstoppen op de wc, gisteren waren andere kindjes helemaal van slag door hem hij zat samen met ze in de blokkenhoek te spelen en Milan ging maar door met het slopen van de blokken. Vanmorgen kwam ik er pas achter dat hij in bed had geplast nadat ik hem mee wou helpen met aankleden, hij wist niet hoe snel hij zijn pyjama weg moest morvelen en toen hij heel dicht bij mij stond rook ik het pas en vroeg aan hem met een rustige stem Milan heb je in je broek geplast? Vervolgens kijkt hij weg en kijkt me wezenloos aan, vraag het nog een keertje aan hem vervolgens begint hij te grommen en word helemaal boos. Heb een half uur met de behandelende psychologe aan de telefoon gezeten en die heeft aangeraden om de crisisdienst in te schakelen en waarschijnlijk krijgen wij de eerste 4 weken iemand in huis die helpt hoe er mee om te gaan. Vanmiddag om half 2 ook direct een afspraak om alles wat beter te bespreken en wat nu te doen. Morgen heeft hij eigenlijk een paasfeest op school, waarbij hij in pyjama op school moest komen en daarna hadden ze nog een feest. Milan kan er helaas niet aan mee doen, omdat hij anders zijn hele ritme kwijt raakt.
Als ik dit zo alles lees zou het me niets verbazen als er een autisme uit alle onderzoeken/observatie's uit komt. Misschien vind je hier wat aanknopingspunten Home - Over een kind met autisme en dan vooral op het forum. Wat betreft het proberen te verbergen van "fouten" dat doet onze zoon dus ook, schijnbaar is zijn schaamte voor een "foutje" zo groot dat hij niet wil dat anderen het zien. Ook als ik het dan vertel aan papa komt hij zijn hand over mijn mond leggen. Als hij boos is gaat hij ook schoppen (vaak mis) en we hebben nu de afspraak dat als hij boos is hij zijn boos weg mag slaan op zijn trommel.
Ik begin ook steeds meer aan autisme te denken, hij begint nu ook zijn zusje te duwen en te slaan en de hond ook. Ik kan ze geen moment alleen laten dan breekt de hel los. Milan lijkt wel constant boos de laaste tijd als je iets aan hem vraagt kan hij niet uitleggen hoe en wat. Als je hem ergens voor waarschuwd lacht hij je recht in je gezicht uit en gaat gewoon verder waar hij mee bezig is. Eigenlijk te veel om op te noemen. Gisteren toen ik hem uit school haalde zag ik dat hij blauwe plek had op zijn wang en ik vraag hem ernaar (lees na 4 keer vragen) en het enigste wat hij dan kan zeggen is gevallen. Later kwam de buurvrouw naar mij toe, zij is overblijfmoeder bleek dat hij tegen een speeltoestel was gevallen. Hij kan mij bijvoorbeeld niet uitleggen wat er gebeurd is of hoe. Pluk, hoe ga jij ermee zoals die paasfeest op school? Ik weet niet of je zoontje daar al heen gaat? Maar ik heb het af moeten zeggen en hij blijft daarom nu thuis omdat hij anders de komende week helemaal de weg kwijt is.
Op zich gaan de feesten redelijk goed, maar hier doen ze niet aan verkleden maar dan krijgen de kleuters een paasetentje op school onder schooltijd. Nu zit hij in groep 3 en hebben ze morgenmiddag een paasviering en zolang we hem daar maar een paar weken op voorbereiden gaat het wel goed. Maar als je kind zo van zijn rit afraakt omdat zijn dagschema veranderd zou ik het ook niet doen hoor. Heb je trouwens al eens gedacht om met picto's te werken. Je zou dan b.v in huis picto's op kunnen hangen van een hand met een kruis er doorheen zodat het voor hem ook heel zichtbaar is dat dat niet mag. Veel autistische kindjes zijn namelijk beelddenkers en vinden het dus makkelijker als er plaatjes bij regels horen.
Ik weet juist niet of dit bij hem gaat werken, wij zitten ook met het probleem dat hij heel veel dingen niet lijkt te begrijpen wat wij hem proberen uit te leggen de psychologe heeft ook al ge-uit dat zij dit ook aan hem merkt. Maar ik sta er natuurlijk wel voor open.
@mutti: de vraag is natuurlijk of hij niet begrijpt of je wel hoort/snapt maar de uitvoering moeilijk vind snap je wat ik bedoel? wel een naar verhaal hoor en inderdaad.. als hij helemaal van de leg raakt door een paasontbijt.. dan zou ik daar inderdaad die dag niet naar toe gaan. Maar er zijn ook speciale scholen die werken met een vast dagprogramma het hele jaar door. Dus nauwelijks vakantie en rariteiten onder schooltijd gewoon om het vaste ritme vast te houden. Misschien is dat voor jouw zoontje ook wel zoiets maar ik denk dat ej de belangrijkste stap al hebt gezet en dat is hulp inschakelen. Vergeet daarbij vooral niet zelf mee te denken met de hulpverleners. Jij hebt al bijna 5 jaar ervaring met je zoontje en bent wellicht niet onbevooroordeeld.. maar zij moeten het doen met wat ze horen van jou en wat ze zien op die korte momenten dat ze bij je zoontje zijn. Hoop dat er snel verbetering komt voor jullie!
Ik ga later even wat meer inhoudelijk reageren, zware dag gehad vandaag. Morgen komt er iemand via de crisisdienst die elke dag gaat komen de komende 4 weken. Om ons in elk geval al een beetje de handvaten te geven.
ten eerste een schouderklopje voor jouw dat je het niet weg schuift met het is een kind. En dat je hulp zoekt! En fijn dat je nu crisis zorg krijgt om je wat handvaten te geven. Hopelijk krijg je snel een antwoord op wat er nu aan de hand is en wat je er voor kan betekenen. Wel zou ik het aanraden om eens te informeren of het mogelijk is om je kind van de gewone basisschool af te halen...zoals saskia78 meld zijn die speciale scholen er. Mijn dochter gaat er namelijk ook naar eentje...en het heeft haar zo enorm veel goed gedaan. Veel van je dingen herken ik wel, is het niet dat mijn dochter ze niet zo extreem heeft en er veel verbetering is gekomen sinds ze op die speciale school zit en veel hulp krijgt. Als ik dat niet had gehad ben ik bang dat mijn dochter bijna op jouw kindje zou lijken....ik herken echt enorm veel. Als je meer wilt weten, ik wil er wel over vertellen, maar het is gewoon teveeel soms en niet makkelijk om het erover te hebben. Ik hoopdat je snel meer zult weten en wat rust voor jezelf krijgt!! Groetjes, Miranda