Ons zoontje van 6 jaar (december) is een heel lief, slim en zorgzaam mannetje, maar wat maakt hij het ons en zichzelf moeilijk. Eigenlijk merk ik al van jongs af aan dat hij veel negatief is en op die manier ook aandacht vraagt en hierdoor een vervelende rol opeist binnen ons gezin. Niks is goed, ALLES is een discussie en strijd, heeft een sterke eigen wil en is dan moeilijk ‘om te praten’ of te bereiken. Op school doet hij het in groep 3 goed, daar ben ik enorm trots op. Hij kan niet goed zelf spelen, afspraken die we samen maken worden niet nagekomen, hij verveelt zich altijd lijkt het wel. Slaapt slecht, maar kan nooit ergens z’n rust vinden overdag. Hij is druk, in de zin van, kan nooit stil staan of zitten. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik nog kan doen om het weer wat gemoedelijker te krijgen in huis en denk erover om te gaan praten met iemand, maar ja, wie/ wat? Iemand ervaring of tips?
Mijn overweging bij dit soort zorgen is: heeft je kindje er zelf last van? Dat kan op 2 manieren: - is je kindje verdrietig/onrustig van zn eigen gedrag? - heeft je kindje er last van doordat die negatieve reacties van anderen krijgt. In jouw verhaal denk ik dat je zoon er zelf last van heeft. Dus ja, ik zou wat advies/hulp vragen. Ik heb met beide kinderen een heel traject afgelegd. We zijn gestart door het cjg te benaderen en onze zorgen kenbaar te maken. Zij hebben ons goed geholpen en begeleid in de weg naar de professionele hulp.
Dit was ook wat ik dacht, maar denk ook dat onze mening wat gekleurd is door onze kinderen. Het is in ieder geval heel herkenbaar voor beide kinderen, de een hb, de ander vermoedelijk hb
Nee hoor, nergens op getest. Zoiets had de juf dan al opgemerkt (denk ik)? Op school doet hij het goed, maar de juf heeft er verder niks over gezegd. Hij heeft er zelf zeker last van, ik merk dat hij niet een heel vrolijk mannetje is als ik vergelijk met andere kids van zijn leeftijd. Alsof hij zichzelf in de weg zit en daardoor ook zo opstandig en negatief is.
Verwacht niet dat een juf hb gaat herkennen. Mn zoon was in groep 3 ook zowat depressief. Als je al wat kunt lezen en rekenen is groep 3 echt mega langzaam. Hij heeft minder last van opstandigheid, is meer in zichzelf gekeerd en komt dan niet tot spelen en doet niks meer. Mn dochter is veel meer opstandig, zoekt heel veel autonomie. Bij haar werkt het redelijk goed om haar veel vrijheid te geven. Zo kiest ze al van jongs af aan haar eigen kleding. Als peuter en kleuter of ze zelf de deur open doet, welke schoenen of jas ze aan doet, of ze eerst de trap op loopt. Kleine dingen maar voor haar belangrijk. Voor haar is het ook heel belangrijk om te weten waarom iets moet. ‘Omdat ik het zeg’ doet ze het niet mee. Daardoor ben ik ook goed gaan nadenken waarom ik iets wil. Is het alleen omdat ik het wil ‘omdat het zo hoort’ of is er een goede reden voor. En kan het kwaad als we het toch anders doen. Op school is ze nu niet gelukkig in groep 2. Ze wilt graag naar groep 3 nu, maar ze is nog niet ver genoeg om daar helemaal in mee te gaan nu. Ze krijgt wel aangepast werk, maar is niet genoeg om haar gelukkig te maken.
Hij is op zich niet in zichzelf gekeerd, maar tot spelen komt het inderdaad niet. Op school zit hij in een groep 3/4 dus met de dingen waar hij wat mee voorloopt kan hij gelukkig meedoen met groep 4 en daardoor verveelt hij zich daar niet. Daarom vind ik het heel lastig om te beoordelen of dit ‘normaal’ gedrag is of dat we er misschien toch wat mee moeten. Bespreek je zoiets met school of de huisarts?
Dit soort dingen kunnen van alles zijn, niet elk kind dat zich verveeld is hb, of elk druk kind adhd of elk kind dat opstandig is autist. Ik denk dat elk neurotype (incl neurotypisch) in deze super algemene omschrijving van problemen past. Ik denk dat het daarom goed is om te doen wat @tuc zegt. Doorverwijzen en laten adviseren door mensen met kennis van zaken.
Zoals @Fristie2012 schrijft de meeste juffen hebben weinig kennis van zaken betreft hb. Overigens is hb zijn ook wel meer dan vlot mee kunnen doen. En nee niet alle kinderen die zich vervelen zijn hb maar we hebben gezien wat het kan doen met een kind als ze niet gezien worden. Vandaar de tip: Je kan kijken of het zijnsluik van Tessa Kieboom past bij je kind. Bij twijfel zou ik contact opnemen met de huisarts en die kan je wel naar de juiste plek sturen.
Ik zou inderdaad niet in allerlei diagnoses gaan denken, want ws herkent Kleinelai er dingen in, voorgaande dames dus ook, en ik ook van 1 van mijn kinderen. En als ik goed opgelet heb hier op het forum hebben onze kinderen allemaal een andere diagnose
Jaa precies. Daarom gaf ik direct aan dat m’n mening gekleurd was. Ik zou idd ook met je omschrijving naar de huisarts gaan. Die verwijst je dan wel naar de juiste plek. (Meestal tenminste). Hier moet een verwijzing tegenwoordig via het wijkteam trouwens. Maar dat kan de huisarts ook wel vertellen.
Het feit dat hij zichzelf in de weg lijkt te zitten, zou voor mij een reden zijn hier hulp bij te vragen om te onderzoeken waar het vandaan komt en wat jullie er mee kunnen. Kan best dat daar helemaal geen diagnose voor nodig is, natuurlijk.
Als hij zichzelf in de weg zit zou ik idd hulp zoeken. Ik zou het eerst via de juf met de IBer bespreken. Afhankelijk van de IBer kun je al tips krijgen. Soms vragen zij hulp bij anderen. Als je er dan niet uit komt of als je je niet gehoord voelt kun je nog naar de huisarts gaan. (Hier ervaring met een behoorlijk aantal IBers, per persoon is de expertise erg wisselend. Dus idd, ik zou er niet zomaar vanuit gaan dat een juf iets herkent en ik zou zeker niks uitsluiten.)
Als hij er zelf last van heeft, zou ik om een breed onderzoek vragen bij de huisarts of het wijkteam. Ik zou er niet vanuit gaan dat leraren of IB-ers het wel gemerkt zouden hebben als er wat speelt, want die missen vaak kennis (en/of inzicht).
Ontzettend herkenbaar. Onze dochter van 7 wordt binnenkort getest (intelligentie en add) en we hebben binnenkort een intake voor speltherapie zodat ze met haar emoties en frustraties leert omgaan. Ze gaat nu 1x per week naar het jgt en daar krijgen we wel tips, maar die bestaan vooral uit haar de ruimte geven en haar laten zien dat we haar 'horen', maar we kunnen gewoon niet op elke onredelijke eis of discussie van haar ingaan of haar in alles haar zin geven. We laten haar echt haar stoom afblazen, maar er zijn gewoon grenzen, ook voor haar. Wij zijn via het jgt bij een andere jeugdhulpverleningsinstantie terecht gekomen voor de speltherapie en hebben een aparte verwijzing gehad voor de therapeut die haar gaat onderzoeken. Op school zit ze op een zo prikkelvrij mogelijk plekje en heeft ze een koptelefoon. Het lijkt wat beter te gaan, ze speelt daar in ieder geval niet meer de hele dag voor politie-agentje.
Vervelend dat je zoontje er zelf ook last van heeft. Zoals hierboven al gezegd, het kan van alles zijn. Het beste kan je een afspraak maken op het CJG (schoolarts) en daar kunnen ze je verder helpen. Zo kunnen ze je doorverwijzen voor verder onderzoek, maar ook eerst tips geven, bij gesprekken met de juf en of IB zitten en ook thuis mee kijken.
Bij twijfel zou ik zeker verder (laten) kijken. Al is het maar om dingen uit te sluiten. En soms heb je gewoon net even wat handvatten nodig en soms helpt het daarbij als iemand van 'buiten' mee kijkt en denkt. In veel gemeentes lopen dit soort dingen via het CJG/wijkteam. Zij kunnen zelf soms ook al hulp inzetten en anders kunnen ze doorverwijzen. De huisarts kan ook doorverwijzen. Ligt een beetje aan de huisarts en het CJG/wijkteam wat het beste werkt (qua op kortere termijn al wat laagdrempeliger iets in zetten, kennis van de sociale kaart, enz.).