Tja... Wie me kent, weet vast wel dat ik fel tegen laten huilen ben. En dan bedoel ik niet tussendoor even een adempauze nemen of even 2 à 3 minuten wachten of het doorzet, maar echt bewust laten huilen bij wijze van training om te leren zelf in slaap te vallen. Ik heb er bezwaar tegen omdat er steeds meer onderzoek beschikbaar is waaruit blijkt dat laten huilen gewoon niet zo gezond is. Die onderzoeken concluderen feiten, geen meningen. Ik snap de wanhoop die sommige oververmoeide ouders van slecht slapende kindjes voelen als hun kind niet slaapt, en ik snap zelfs dat je naar een "cry it out" methode grijpt omdat je het echt niet meer weet en denkt dat je gillend gek wordt. Maar er zijn altijd alternatieven! Het is een investering, en soms vraag je je af of het het wel waard is en of je het niet helemaal verkeerd doet allemaal, vooral midden in de nacht (overigens het beroerdste tijdstip ooit om beslissingen te nemen of je beleid drastisch om te gooien omdat je dan niet zo heel helder denkt). Ook Raketje was geregeld opeens getroost als wij kwamen opdagen. Ik interpreteerde dat als een "Ik had je nodig, ik riep je en je bent gekomen, dat maakt mij blij" ding. Wij hebben zelf meerdere keren voor de keuze gestaan om al dan niet te laten huilen, maar steeds opnieuw toch ervoor gekozen om iets anders te doen, en tot nu toe geen spijt gehad. Het was de investering waard. Wij hebben verschillende dingen geprobeerd, en in verschillende fases van Raketjes ontwikkeling werkten andere dingen en was het steeds even zoeken. En er is bij tijd en wijle gehuild, ook door ons! Maar het was steeds gebaseerd op onze overtuiging dat in ons gezin niemand alleen hoeft te huilen. Kan ik het probleem verhelpen? Niet altijd. Wordt mijn "nee" opeens een "ja"? Absoluut niet. Kan ik laten blijken in woord en daad dat ik er voor mijn kind ben? Altijd. En ik ben er van overtuigd dat je daar, als je kindje ouder is, alleen maar profijt van kunt hebben!