Ik ben ruim 34 weken zwanger en mijn moeder zit in de laatste fase van longkanker uitzaaiing hersenen. Ze is zodanig verzwakt dat ze ieder moment kan komen te overlijden. Ik vind het erg moeilijk en ik weet niet of ze mijn bevalling nog gaat meemaken. Haar geest wil maar haar lichaam niet..lichaam is op. Ik weet niet wat ik moet verwachten en ben bang voor wat er komen gaat....dat alles ineens tegelijk is....ondanks dat probeer ik toch positief te blijven...en zo min mogelijk aan alles te denken...ik laat t over me heen komen....maar ik ben wel bang en heb momenten dat ik r al mis....
Dat ze ze mist, is natuurlijk gek, want ze heeft ze nooit meegemaakt. Pas op dat je jouw verdriet niet op haar projecteert! Veel sterkte iedereen
Ik raakte zwanger toen m'n schoonzus (zus van man dus) chemo behandelingen had. Ze kwam er direct achter dat ik zwanger was en heeft staan juichen en springen "eindelijk een lichtpuntje!" Nadat eerst m'n schoonzus kanker kreeg, toen m'n schoonvader een hart stilstand kreeg en na reanimatie weken op de ic gelegen heeft. Een zwangerschap! Zo mooi! Helaas werd zus zieker en zieker en stierf ze toen wij 16 weken in verwachting waren. Ik was letterlijk ziek van verdriet, helemaal kapot en had overal pijn en misselijk, van verdriet viel ik 15 kilo af. Later in de zwangerschap kon ik wat meer aan mezelf denken en ging het weer heel goed. Een half jaar na het overlijden werd onze mooie dochter geboren. Heel de schoon fam in tranen van zo'n mooi moment. Het was vreselijk heftig en ik merkte pas de volgende zwangerschap hoeveel pijn het verlies mij lichamelijk gedaan had, hoe ziek ik er van was. En mijn man natuurlijk ook, die verloor zijn lievelings zus, droeg haar lichaam naar het graf. Ongelofelijk! Zo verdrietig Toch kan ik naar alle eerlijkheid zeggen dat ik niet denk dat m'n dochter er gevolgen aan heeft ondervonden, aan de stress.... Heel veel sterkte voor jullie!
Mijn ervaring is dat sterfgevallen nooit uitkomen. Toevallig ben je nu zwanger en het is natuurlijk jammer dat je kind z'n opa niet leert kennen en vice versa. Maar probeer die dingen niet continu te koppelen. Ik merk vaak dat mensen geneigd zijn te denken dat verdrietige dingen altijd (bij voorbaat) de mooie dingen overschaduwen. Of dat ze denken dat ze dan niet meer blij kunnen of mogen zijn. Maar dat slaat natuurlijk nergens op. Je gaat een drukke tijd tegenoet, maar dat is niet bij voorbaat een overwegend verdrietige tijd. Neem het van dag tot dag. Wees verdrietig als je verdrietig bent en blij als je blij bent. Ik denk dat je versteld zult staan hoe anders je die tijd gaat beleven dan je vooraf denkt. Ik heb in elk geval heel veel positieve herinneringen aan de tijd waarin mijn moeder op sterven lag. Iedereen vond me zielig, maar uiteindelijk is het niet mijn geheugen in gegaan als een periode van verdriet en rampspoed. Ik denk er juist zelfs met plezier aan terug, omdat ik in die hectiek heel veel moois heb meegemaakt.
Wat vreselijk! Mijn vader (longkanker uitgezaaid) is ook zo enorm bang dat t straks ook in zn hersenen zit. Echt een rotziekte, ik hoop dat ze nog even mag blijven