Hoi hoi, Mijn dochtertje nu 6 maanden, is echt een schat. Een heel vrolijk meisje, doet het verder allemaal super...alleen 1 ding.... Je kunt haar niet weg leggen of ze begint al te jammeren en te huilen. Vooral 's morgens. Ik haal haar van bedje af en zo rond half 9, 9 uur krijgt ze haar flesje. Dan zit ze even lekker op schoot, en even lekker samen knuffelen/spelen. Nu vind ik het helemaal niet erg om met haar bezig te zijn, maar er moeten ook gewoon wat dingen in huis gebeuren. Dus als ik haar dan in haar wipstoel zet, of in de box leg bij haar speelgoedjes, dan is het even goed, en dan begint te ellende. Dan begint ze eerst te jammeren, en daarna te krijsen alsof je haar knijpt ofzo :S . Het is al zo erg dat als ze lief in de box speelt, ik al niet meer bij haar ga staan of kijken, want zodra je dan wegloopt is het mis. Ik had veel geduld, maar ik wordt er nu ook een beetje gek van. Papa ook trouwens. Heb al van alles geprobeerd.... laten liggen en negeren... oppakken, knuffelen en terug leggen....naar bedje....niets helpt. Iemand nog een tip? Ik wil haar ook niet steeds boven gaan leggen zodra ze begint als ze zich even moet vermaken, want dan went ze er niet aan dat als ik bezig ben, ze zich maar even moet vermaken. Ik zit al een hele poos niet lekker in mn vel meer, en merk nu dat ik voorzichtig moet zijn, en loop daarom dus af en toe maar weg :S Maar voel me steeds zo schuldig. Dan omdat ik haar laat huilen en gewoon de deur dichtdoe en ik wat anders ga doen, en dan omdat ik steeds minder geduld ga krijgen. Help? Ze is 6 maanden...dus ze moet zichzelf toch wel even kunnen vermaken nu? Het is echt niet zo dat ze de hele dag maar weggelegd wordt. Er zijn momenten van samen spelen/knuffelen/zingen etc.. Het is net alsof ze bij mijn ouders zich langer kan vermaken alleen als hier thuis. En ik weet dat dat huiltje gewoon hoort bij...ik wil aandacht.. Iemand een idee/hint/tip of iets anders? Heeel graag.
Wat vervelend datje zelf ook niet lekker in je vel zit. Vaak is het zo dat kinderen dit aan voelen. En ik denk jouw dochtertje ook. Misschien kan je haar tijdens in de box leggen het kiekenboe spelletje spelen. Ze gaat nu de fase in dat ze weet als ze huilt dat ze aandacht gaat krijgen. Verder kan je haar niet op een kleed in de huiskamer leggen. Dan ziet ze waar je heen loopt en houd ze kontact met jou. Verder als je, je zo voelt misschien toch hulp in schakelen of met iemand gaan praten. Dat je weg loopt is heel goed. Ik denk idd ook dat je wat tijd voor je zelf nodig hebt. Maar boven al snap helemaal wat je bedoelt nu is het hier nog niet aan de hand maar kan me herinneren van zoon lief dat hij echt niks wilden als ik weg liep of ging.
Ik kan me herinneren dat het met 6 mnd hier ook zo'n periode was. Vaak begon hij te jammeren als ik hem weglegde, maar dat was dan ook vaan snel genoeg weer over en speelde hij wel even alleen. Ook deed ik vaak vanalles zeggen/liedjes zingen zodat hij wel wist dat ik in de buurt was.
heb er al zo meerder gehoord om ons heen en zelf ff gehad in begin maar zou naar ostiopaat gaan. werkt 9 van de 10 wel en schaadt t niet baat t niet toch succes,
ik heb dit ook gehad, en ook ik zat niet lekker in mijn vel. En ze voelde het echt wel aan hoor zo he... Op het kdv deed ze dit dus ook en dat was niet zo leuk daar Heb haar steeds vaker alleen laten spelen, eerst was het 5 minuutjes en ging toen bij haar zitten bij de box niet optillen ofzo gewoon bij haar zitten zodat ze zag dat ik er wel was. En toen ging ik dat steeds verlengen. Op een gegeven moment heeft ze het wel door, maar ik snap dat dit heel moeilijk is en het is ook een fase mede omdat jij niet lekker in je vel zit.
hier hielp het om mijn dochter in de draagdoek te doen terwijl ik mijn klusjes deed. neemt wat oefenen maar scheelt veel!!!
Hoi, Ik heb helaas geen tips. Mijn dochter had dit ook heel erg, maar jammer genoeg heeft ze het nu (2 jaar en drie maanden!) nog steeds... Ik weet echt niet wat ik ermee moet, ze loopt constant achter me aan. Ze kan zich geen tel alleen vermaken. Als ik nee zeg gaat ze enorm zielig doen en dreinen. Als ik boven ben roept ze me heel hard. Als ik er ben moet ik steeds naast haar gaan zitten om te spelen. Ik word er ook gek van. Ik irriteer me er vreselijk aan. En dan zie ik andere kinderen gewoon lekker met hun speelgoed, waarom kan de mijne dat nou niet? Ik kom gewoon nergens aan toe in huis. Ze vreet echt energie... (Wil je niet bang maken hoor ) Als je de gouden tip hebt gevonden hoor ik hem graag!!
Ohhh hier ook de laatste week. Gek wordt ik ervan, buiten vind mijn zoontje het wel leuk dus straks maar even een boodschapje doen. Ik heb helaas geen tips voor je. Meestal laat ik hem even mopperen en als hij gaat huilen maar weer even verplaatsen/ander speeltje enz. Op het KDV had hij het niet van de week, te veel te zien denk ik...
Dank jullie wel voor jullie reacties Ik heb al hulp gezocht, en daar wordt al aan gewerkt. Het punt is dat ze dit ook bij mijn man doet. En ze heeft het gewoon al door, want zodra je bij haar staat of haar pakt begint ze weer te lachen. De tip van in de box laten spelen en er dan na een aantal minuten bij gaan zitten en steeds wat verlengen, denk dat ik die maar eens ga proberen. Ik heb haar al in de box gelegd, op een kleed, op een kleed met zo'n soort babygym, wipstoel, echt vanalles al. En steeds tegen haar praten, maar ze wil gewoon niet alleen zitten/spelen etc. Ik merk uit jullie reacties wel dat het vrij normaal is rond deze leeftijd. Dan heb ik toch nog hoop dat het weer overgaat, hoop ik. Voor mama1978 hoop ik dat je ook snel wat rust mag krijgen...de mijne is nog maar zo jong, maar weet al precies hoe je voelt.
@mama1978 helpt het niet om even naast te gaan zitten en haar aan het spelen te helpen en zodra ze het te pakken heeft je dingen gaan doen? Eva is nu pas 1 jaar maar het helpt bijv om haar aan tafel te zetten als ik bijv aan het afwassen ben, dan geef ik haar een boekje met plaatjes en kletsen we en zingen we. was opvouwen geef ik iets waar ze onder kan verstoppen en ga ik opvouwen terwijl ze 'waar is eva' speelt
ik heb nog even zitten nadenken. je kindje zit mogelijk in de 6 maanden sprong.. en daar hoort ook verlatingsangst bij.. Er zijn verschillende manieren om daarmee om te gaan maar ik weet dat ik persoonlijk het fijner vond om toch even samen door dat fase door te 'zingen'. Ik had het toen geaccepteerd dat het zo was, dat het huis alleen gepoetst werd als kindje sliep (en soms was dat dan ook dus helemaal niet). Ik deed wat ik kon aan het huishouden maar deed niet moeilijk over. Als ik maar een afwas deed en een was ingooide was ik al blij op het eind van de dag. Wat ik wil zeggen is... is het huishouden een hogere prioriteit dan je kindje helpen door een moeilijk fase? Dit is hoe ik elke situatie steeds bekijk om na te gaan hoe ik er in wil staan.
Hoi Pixie Ik vind dat het huishouden absoluut geen hogere prioriteit heeft als mijn dochtertje Het huishouden vind ik al zwaar opzich, ben rug patiënt met vervelende medicatie. Daarom verdeel ik dat al over de hele week. Het gaat mij er juist om...elke morgen ruim ik bv de vaatwasser uit en weer in, en zelf dan is ze niet stil. En toch praat ik tegen haar en weet ze dat ik er ben, maar toch..ze wil gewoon helemaal niet alleen zitten. Ze heeft dit voornamelijk 's morgens. Heel apart. En ik weet zeker, het is geen vieze luier, honger of moe..want als ze moe is wil ze ook niet meer op schoot zitten. Ik probeer ook dingen te doen als ze slaapt overdag. Maar ik heb gewoon ook tijd nodig voor mezelf. En die heb ik nu helemaal niet meer. De huisarts denkt dat ik tegen een depressie aanzit, en kan er niets aan doen dat ik me nu zo voel.. Probeer me echt happy te voelen, maar dat lukt niet, en zeker niet als mijn dochtertje de hele morgen huilt, en je echt alleen maar bezig bent Ik heb 3 katten in huis rondlopen, en zelf haar ik ook ontzettend uit, dus de stofzuiger moet er gewoon elke dag doorheen. Ook omdat ze regelmatig op een kleed op de grond speelt. Hoop dat je me nu iets meer begrijpt Het is niet een kwestie van niet willen en niet willen begrijpen, maar ow wat is dit moeilijk
Ik moet zeggen dat ik ook niet zo heel veel aan het huishouden of mezelf toe kwam toen mijn zoontje onder het jaar was. Eigenlijk gaat dat pas sinds een paar maanden goed. Nu weet hij zich eindelijk goed zelf te vermaken zonder direct om aandacht te zeuren. Dat eerste jaar heb ik er maar gewoon aan toe gegeven. Veel wisselende dingen op een dag gedaan (in de box, op de speelkleed, in de wipper, buiten wandelen) en 's avonds en in het weekend als een gek het huishouden doen.
Oh en dingen als de afwas/vaatwasser doe ik sowieso vaak pas als ie op bed ligt. Dat hoeft toch niet perse op een vast moment? Dat is overigens naast de was het enige wat ik doe overdags (en soms haal ik heel snel even de stofzuiger door de woonkamer). Verder is het mamatijd als hij slaapt. Ik ben echt niet langer dan 30 minuten per dag met het huishouden bezig
Ik moet er wel bij vermelden dat ik studeer en veel van huis ben. Anders was ik misschien ook gillend gek geworden.
Ok ik denk dat ik je situatie meer begrijp ja. Vervelend dat je rugklachten heb (hier ook lichamelijk klachten) en tegen een depressie aanloop (rond de 8 maanden ging het hier ook niet goed met mij) . je zeg dat het smorgens gebeurt. Hier moet ik ook neit aan denken om smorgens klusjes uit te voeren want Eva wil een ding aleen en dat is aandacht. Dat geef ik haar dan ook.. vaak heeft ze dan al genoeg na een half uur en vind het prima daarna om zelf aan de gang te gaan met spelen (al is je kindje máár 6 maanden en ik vind niet dat ze al zich prima zou moeten kunnen vermaken nee) wat het ook wel kan zijn is dat je dochter je 'aanvoeld'. En daarmee bedoel ik dus je depressieve of gestresde gevoelens .. zou dat mogelijk zijn denk je? als je je zo voel kan je ook zeker minder hebben.
Heel herkenbaar hoor Linnypin! Mijn jochie (nu 7,5 maanden oud) vind het ook erg moeilijk om zichzelf te vermaken. Als hij zich alleen moet vermaken begint hij ook al gauw te jengelen en als je dan na een tijdje nog niet komt gaat hij krijssen. In de box wil hij absoluut niet maar op de grond gaat het soms redelijk goed. Dan heeft hij wat meer bewegingsvrijheid. Jammergenoeg heb ik geen tips voor je! Wat mij altijd wel helpt is de gedachte dat hoeveel je kindje nu ook huilt later weet hij/zij er toch niets meer van! Tenminste de meeste kids. Ikzelf heb vroeger ook best weleens gehuild en weet er nu ook niets meer van! Succes!
Misschien is het een idee om een speelkleed op de grond te leggen (volgens mij ook al genoemd). Hier was dat een groot succes. Paar speeltjes er bij (eventueel net iets buiten bereik zodat ze er naar toe moeten zien te bewegen) maakt het helemaal af.
dat je iets niet herinnerd betekend niet dat het geen invloed heeft. dit soort denkwijze kan ik niet begrijpen maar ieder zijn eigen ding!!
jahoor speelkleed heb ik ook thuis.zo'n koe met speeltjes eraan.heb ook een 1persoons dekbed dubbel met speeltjes erop,en een babygym.allemaal tips goed bedoeld maar heb echt al zoveel geprobeerd. je gaat je op een gegeven moment radeloos voelen,weet niet meer wat te doen.en heb echt niet idee dat ik haar verwaarloos.misschien komt het hoe door ik me nu voel.misschien is het verlatingsangst. ik hoop iig dat het in de toekomst anders wordt,anders geef ik jullie wel het adres van het gekkenhuis waar ik dan in zit