Hoe omgaan met veel huilen? :S

over 6 maanden heb je een kindje die aan je been hangt terwijl je de afwas doen en achter je aan kruipt overal

 

linnypin wil je geen draagdoek proberen .. ik snap dat je rugklachten heb maar een goede geweven draagdoek zou je wel verlossing geven voor die momenten. het is ook nogeens erg gezellig

 

ik pb je even.

 

Mijn advies is ook: draagdoek Nu speelt Renske graag in de box, maar ze heeft nu een beetje een sprongetje of iets, dus vandaag veel jengelen, ze zat echt even niet lekker in haar velletje. Dus ook binnen in de draagdoek genomen, ik heb net een nieuwe dus we hadden nog wat uit te proberen

Via MP zijn er best wel tweedehands wat te koop, zeker die van ByKay, dat zijn rekbare. Die knopen vrij makkelijk, maaaarrr, ik vind die zelf minder prettig als het kindje wat zwaarder is. Via het forum van dragen en voeden (googelen) wordt er ook heel wat uitgewisseld en verhandeld.

Voordeel van tweedehands geweven doek is dat ze al wat zachter zijn, dat is wat makkelijker knopen/gebruiken.

Maar Pixie kan je vast veel meer vertellen - ik ben er ook nog niet enorm ervaren mee

 

dat....was ik vergeten te zeggen in de pb. een 2ehandse is inderdaad zachter. ik heb 7 doeken waarvan 1 nieuw is.

wat ik wel wil bijzeggen die ik ook niet in de pb heb geschreven is dat de zomer komt eraan dus probeer rekening mee te houden met een dunne doek.. hoppediz das leichte of calin bleu zijn de bekendste zomerdoeken.

daar kan je ook meer informatie op d&v vinden

kijk ook even bij http://www.zwangerschapspagina.nl/algemene-clubs/187196-draagdoek-mamas-2-a-36.html

 

M'n dochtertje kan eigenlijk goed zelf spelen en vermaakt zich over het algemeen prima, maar ze heeft periodes dat ze er niet zoveel zin in heeft..
Als ik haar dan inderdaad in de box of op de grond leg, gaat ze piepen, trek heel zielig gezicht, lipje naar beneden.. je kent het wel.

Wat ik doe.. ik leid haar af met een speeltje en ga er vervolgens stiekem vandoor.. meestal heeft ze het dan niet door.
Als ik met de was of in de keuken bezig ben, neem ik haar mee, in de wipstoel/op de grond/in de jumperoo, dan kan ze me zien en is het goed.
Als ik zonder haar even naar de keuken ga en ze is het er niet mee eens, zing ik een liedje, beetje kletsen etc. zodat ze weet dat ik er ben.
Stofzuigen doe ik gewoon, als de stofzuiger aan gaat, geeft ze het op, zit ze er een beetje afgebluft bij, haha, stofzuiger maak meer herrie. 8)

Verder liep/loop ik altijd weg bij "onzinnig" piepen en stopt ze meestal meteen, zo niet.. zie bovenstaande.

 

Eigenlijk wat Huismus ook al zegt :
Mijn meid zit nu ook in zo'n "vervelende" fase. Net gedronken, leg je haar neer gaat ze huilen. Zet je haar in de wipstoel gaat ze huilen, in de box, huilen. Maar zodra je haar aandacht geeft gaat ze lachen. Echt heel frustrerend en vermoeiend, ik weet precies wat je bedoelt. Moet me echt inhouden om niet te gaan schreeuwen tegen haar, zo radeloos voel ik me soms.

Wat ik doe, ik begin een liedje te zingen en te praten tegen haar, zet haar in haar wipstoeltje en neem haar overal mee naar toe. In de badkamer als ik me ga opfrissen, op het aanrecht als ik sta te koken, op zolder als ik met de was bezig ben etc. Soms als ik mij 's ochtends aan het opfrissen ben leg ik haar op ons bed, ik baken het helemaal af zodat ze er niet vanaf kan rollen, geef haar wat speeltjes. Ik laat de deur dan open staan zodat ik haar vanaf de badkamer kan zien, zo houd ik contact met haar en blijft ze redelijk rustig.
Verder doe ik haar ook weleens in de draagdoek, vooral als ze 's avonds niet wilt slapen en wat hangerig is. Dan valt ze in slaap en haal ik haar er voorzichtig uit en leg haar slapend in bed.
Succes ermee in ieder geval!!

 

@ Pixie: nee helaas helpt dat ook niet. Zodra ik opsta is het: MAMA! KOM! Zodra ik dan nee zeg is het weer brullen en vervolgens is ze weer helemaal uit haar spel. Ik probeer ook wel eens iets anders te zeggen dan nee, bijvoorbeeld: mama is even aan het koken, ik kom straks. Maar dan gaat ze met haar handen omhoog staan omdat ze dan wil dat ik haar oppak. Of ze zegt dat ze zoooooo moe is (ze wil dan haar speen als troost, maar ze mag alleen haar speen in bed) terwijl het helemaal geen bedtijd is. Kortom, alles om maar mijn aandacht te krijgen. En als ze die niet positief krijgt vraagt ze hem dus negatief. Dan gaat ze allerlei fratsen uithalen, zoals op de wipper bij haar kleine broertje gaan zitten, half op de bank hangen zodat ze er bijna afvalt, zelfs slaan naar mij doet ze. Ik word dan boos en zet haar in de bijkeuken, zodat ze even af kan koelen. Dan vraag ik vervolgens of ze weer lief kan spelen, maar zo gaat het nog honderd keer door. Ik stond vandaag op het punt om de opvoedlijn te bellen, maar ik zat met een krijsende meid, dus ik dacht, ik bel later wel, anders versta ik ze niet eens. Misschien doe ik dat nog wel eens. Ik vind dit echt geen gezonde situatie... En het duurt al zo lang. Iedereen zegt dat het een fase is, maar ze heeft het altijd al gehad. Nu ruim twee jaar later lijkt het me geen fase meer...

 

meid zo te horen werkt het manier van opvoeden die je momenteel gebruikt niet voor je.
ik kan voorstellen dat het voor je heel frustrerend is..
dat je door de bomen het bos niet meer zie, terwijl er echt wel manieren zijn om het toch een stuk makkelijker te maken op jezelf maar ook op je dochter..
ik zeg niet dat je het verkeerd aanpak, je doet natuurlijk het best wat je kan, maar je zou het wel anders kunnen proberen toch?
maar je moet er dan ook open voor staan om een ander beeld in het opvoeding te krijgen dan dat wat is gegeven door de omgeving..
google even eens op unconditional parenting. er is veel 'insight' die je een ander beeld kan geven. niet dat je het helemaal op die manier moet gaan doen maar door die gedachten altijd in je achterhoofd te houden blijf je open naar je kind toe enz

 

Pixie, tja, het zal misschien idd mijn manier van opvoeden zijn, ik heb geen idee. Maar ik zou ook niet weten hoe ik het anders moet doen. Ik heb even gegoogled op unconditional parenting, maar ik moet zeggen dat het me niet heel erg aanspreekt. Doe jij het wel zo? Ik ben nog wel op zoek naar andere manieren van opvoeden, maar ik weet niet zo goed waar ik terecht moet. Het gekke is dat ze het alleen bij mij doet, niet bij mijn man. Terwijl we toch dezelfde manier van opvoeden hanteren. Alhoewel, van mijn man moet ze in het algemeen niet zoveel hebben. Dat is ook helemaal niet leuk om te zien. Ze hangt enorm aan mij. Het grote probleem is echt de aandacht die ze wil. En dat wordt natuurlijk alleen nog maar erger naarmate ze ouder wordt. Nou ja, ik moet maar eens wat gaan rondspeuren op internet. Bedankt voor de tip in ieder geval.
Sorry trouwens, TS, voor de inbreuk op je topic! Het gaat natuurlijk over jouw vraag. Excuus!

 

@mama1978 ik 'doe' niet op een bepaald manier maar mijn uitgangspunt is wel 'naar mijn kind luisteren' wat is haar behoefte, wat wil ze, wat heeft ze nodig, wat is er, wat kan ik doen.
Wat spreekt je niet aan van UP als ik mag vragen?

 

is het niet gewoon een sprong waar ze tegenaan hikt.
Of doorkomende tanden die ze voelt irriteren.

Mijn dochter kan zich prima vermaken behalve met de 6 maanden sprong en nu ze niet lekker is door een tand die op komst is.

Ze hangt aan me en als ik even naar de keuken loop dan is het meteen brullen-miepen en naar me toe tijgeren.
Als ik dan op dat moment niet iets sta te doen wat gevaarlijk is dan pak ik haar op maar soms moet ze ook gewoon even wachten.
Ik kan niet heksen en ga ook niet de hele dag met haar slepen.
9 van de 10 keer pak ik haar op maar wil ze ook niet op schoot zitten en op de grond is ook niet leuk.
Tja weet wat je wil hahahaha.

Wat ik me afvraag van die opvoedmethode he.......
Hoe leer je je kind dan dat iets niet mag=
Een kind moet toch gewoon leren wat wel en niet mag?
Tuurlijk moet je luisteren naar je kind en daarop in gaan dat doe ik ook maar mijn dochter heeft straks gewoon te luisteren en zich te gedragen.

 

door het belangrijkste middel ...communicatie!
maar nu heb je het alleen over het straffen en belonen en dat is niet het enige die daarbij hoort.
ik heb het nu meer over het situatie die mama1978 in bevind.. dat haar kindje zo aandacht zoekend is. wat mama1978 doet is nee zeggen en.of laten afkoelen.. maar waarom MAG ze geen aandacht zoeken.. van wie mag dat niet? van jou! maar waarom zoekt ze aandacht?
kan voorstellen dat als je steeds hetzelfde gedrag zie dat je weinig geduld heb om daarmee om te gaan maar een kind pikt al heel snel op als er afkeurend naar haar/hem toe gehanteerd word.. maar snapt het kind waarom? dat lijkt mij wel belangrijk..
er zijn hier hele boeken over geschreven, en ik ben er pas aan begonnen om mij daarin te verdiepen. Het staat mij wel.. en natuurlijk is elk situatie anders en ik zal vast het ergens wel nodig vinden om het straffen en belonen toe te passen maar ik vind voor zoiets als aandacht zoeken niet iets om een kind te straffen. vind dat het kind niet stout is als het aandacht zoekt.

 

ben ik met je eens pixie.

Het kan wel vervelend zijn maar het is zeker niet stout.
De dingen die ze uitvreet misschien wel maar dat is wat anders.

Misschien is het laten helpen met koken een idee.
Of aan tafel zetten met potloden of wat ook kan ook iets zijn om haar aandacht op iets anders te zetten.

 

Mijn kindje is nog erg klein, maar ik ben me nu alvast aan het inlezen - en voel juist heelveel voor het UP gedachtegoed. Dat betekent niet dat ik daar dan een complete 'volgeling' van zal zijn, maar wel dat je iets als uitgangspunt kunt nemen.

Dit is ook omdat ik bij kennissen van ons regelmatig getuige ben van straffen en belonen en een CONSTANT mierende en zeurende peuter. Ik kan niet zeggen dat ik denk dat het werkt - door steeds te blaffen en een toon aan te slaan krijg je ook een toon terug (maar dat is mijn bescheiden mening ).

 

lijkt me erg vervelend.. misschien komt het juist omdat je dit al vanaf kleins af aan hebt gedaan en je dit er nu moeilijk weer uit krijgt...

als ik zo terug denk legde ik bij beide dochters hun wel even in de box of de wipstoel als ik even wat moest doen... ook als ik ging douchen lagen ze in hun bedje te spelen.... en aan het huiltje hoor je heel goed wat er aan de hand is en als ze al genoeg aandacht hadden gehad en ik echt even wat in huis moest doen dan moesten ze zichzelf maar even vermaken... alleen als er echt wat aan de hand was ging ik er natuurlijk even heen... maar ze hebben nooit liggen huilen als ik ze even alleen liet spelen dus ja misschien makkelijk praten voor mij...

lijkt me ook wel lastig om wat te doen terwijl je kindje ligt te schreeuwen..... misschien toch eens proberen vol te houden en haar te laten zien dat je altijd weer terug komt als ze even alleen heeft gespeeld....

 

mijn dochter is net 1 en ik vind het belangrijk om als ik de kamer verlaat het niet te haastig te doen. even een voorbeeld geven..
Smorgens pak ik Eva uit bed, kleed ik haar aan, gaan we naar de woonkamer. Ik heb altijd drang smorgens om naar de wc te gaan en ondanks mijn hoge nood neem ik toch even de tijd om haar goed neer te zetten, haar iets aanbieden waar ze mee kan knuffelen, haar tuitbeker, speen, afstandsbediening (hahaha nee echt die geef ik aan haar) tv gaat aan en ik zeg dat ik zo terug ben. mama moet naar de wc. de deuren blijven open, en ik kan haar goed horen.

Eva kan zich smorgens ook moeilijk vermaken, dit is een moment dat ze eigenlijk nog zelf bijkomt.. als ik daarna in de keuken gelijk mijn eigen eten zou gaan maken dan zou ze gaan zeuren. ik zeg dan meestal dingen zoals'mama is er nog.'mama heeft honger' voel je je alleen lieverd?'mama komt er zo aan' heb je ook honger schat?' ik praat dus met haar. ik zie haar 'zeuren'als met mij praten. Ik ben ook niet latijd zo vrolijk smorgens.. zo bekijk ik het dan ook, dat Eva misschien ook een niet zo vrolijke ochtend heeft.
dat helpt mij in ieder geval daarmee omgaan.
als het echt huilen word, dan weet ik over het algemeen dat ik niet goed op haar inspeel.
dit komt vaak voor savonds als ik aan het koken ben en ze honger heeft en het duurt te lang. niks is goed dan. dan kan je haar inderdaad aan tafel doen, en liedjes zijn maar goed goed.. ne je VOELT de chaos in huis.. echt waar ... dat voelt ze natuurlijk dus ook he.. dat drukte is goed aan te voelen.. en voor mij is koken vaak gepaard met stress en dat kan ze natuurlijk ook aanvoelen want ja, mama is dan niet zo goed in aandacht verdelen tijdens het koken
en dat is waar ik heel vaak in de fout ga.. dan overprikkel ik haar alleen maar. dan helpt het om toch haar te pakken en even knuffelen. ik zeg vaak eigenlijk dan even niks tegen haar ..zo om de rust weer terug te krijgen...
hoe het met een 2 jarige gaat kan ik voorstellen dat het anders gaat.. maar het lijkt mij dan wel mogelijk om met een 2 jarige beter te kunnen communiceren en uitzoeken wat ze willen dan met een 1 jarige.
mama is bezig kan ik voorstellen is voor een 2 jarige iets te onduidelijk..

dit is maar een voorbeeld van hoe ik erin sta.. ik zou een kindje van 2 jaar erbij betrekken. vertellen wat je aan het doen ben. hou je kind bij de activiteit waar je mee bezig ben.
het kind wil aandacht, het is wel mogelijk om aandacht te geven aan een kind en niet ECHT met ze bezig zijn. Het is gewoon even oefenen en uitproberen.
als ik nu te makkelijk denk laat het even weten, want mogelijk onderschat ik de situatie.??

 

@ Pixie, ik denk dat het niet is omdat ze te weinig aandacht krijg, want ze doet het ook als ik wegloop nadat ik een uur met haar gespeeld heb. Dan hebben we ontzettende lol, maar zodra ik dan wat anders moet doen komt ze weer dreinend achter me aan.
Ik denk dat het meer komt omdat ik haar misschien juist tevéél heb verwend met aandacht. Ik had gelezen/gehoord dat baby's tot een jaar niet voor niks huilen en dat je ze niet moet laten huilen omdat ze zich anders niet veilig voelen, nou ja, bla bla bla, je hebt het vast ook wel ergens gelezen.
Nou, dat deed ik dus braaf, maar mijn dochter huilde ALTIJD, dus ik was ook ALTIJD met haar bezig. Het eerste jaar deed ik overdags zelfs helemaal niets in het huishouden overdags, omdat ik alleen maar met haar bezig was. En ik denk dat ze daar nu een beetje aan gewend is geraakt. Mijn man liet haar gewoon en daar doet ze het nu ook niet bij. Dus die hele stelling dat je ze niet kan verwennen, daar ben ik het dus nu ook absoluut niet meer mee eens en mijn zoontje krijgt ook een hele andere behandeling nu. Niet dat ik hem heel lang laat huilen, maar toch wel even. En dan merk ik dat hij vaak zo in slaap valt.

Mijn dochter had overigens zware reflux en iets in haar schedel wat niet helemaal rechtzat volgens de osteopaat, waardoor ze urenlang achter elkaar kon krijsen. Nu is het ook een hele pittige tante verder, dus ik denk dat het een combi is. Ik denk dat een deel ook wel in haar karakter zit.

Maarja, ik weet gewoon dus niet wat ik in mijn eigen gedrag kan veranderen om haar wat meer zelfstandig te laten worden. Vandaag heeft ze geen tel alleen gespeeld, zonder MAMA KIJK! MAMA KOM! MAMMMMAAAAAAAAAA! te roepen... Ik wil heel graag iets doen, want ik ben er ook van overtuigd dat je als opvoeder je gedrag kunt veranderen waardoor je kind ook verandert, maar hoe?? Meer aandacht geven is echt geen optie, dat gaat gewoonweg niet in combinatie met mijn andere kindje en de dingen die in huis gedaan moeten worden. Ze moet ook leren vind ik, dat mama soms gewoon geen tijd voor haar heeft. Zo gaat dat gewoon in huis, vroeger hadden ze tien kinderen, dan had mama ook niet altijd tijd voor ze. Ik denk juist dat ik haar minder aandacht moet geven of soms moet negeren, maar ook dat lijkt niet te werken. Ik betrek haar heel vaak bij klussen in huis, zo poetst ze mee met een doek, helpt ze de was opvouwen, smeert ze haar eigen brood, snijdt ze haar eigen banaantje, doet ze de was in en uit de wasmachine, noem maar op. Maar feit blijft dat ik soms ook even zonder haar moet en vooral WIL zijn... ZUCHT