Hallo iedereen! Ik heb een week en half geleden een miskraam gehad bij 6 weken. In februari was ik gestopt met de pil. Het heeft dus wel een tijdje geduurd eer ik zwanger was en toen mocht het helaas niet zijn. Het is zo moeilijk om dit een plaats te geven. Wanneer wordt die pijn minder? Ik heb zoveel schrik voor een aantal komende momenten. Namelijk de zoveelste keer dat mensen mij gaan vragen wanneer er eindelijk een tweede komt, elke teleurstelling bij een mislukte ronde, de gyn die het waarschijnlijk pas binnen een jaar nodig acht om wat extra controles te doen, mijn uitgerekende datum, ... Binnenkort verwacht ik ook de aankondiging van de zwangerschap van iemand in mijn dichte familie. En eigenlijk heb ik ook schrik voor een volgende zwangerschap en dan vooral de eerste 12 weken. Als die volgende zwangerschap mij gegunt is tenminste. Ik sta er mee op en ik ga er mee slapen. Ik had gedacht dat na 1,5 weken die pijn wel minder zou zijn, maar het wordt alleen maar erger. Hoe lang duurt die moeilijke periode? En hoe ga ik om met die moeiljke momenten? Zal ik snel terug zwanger zijn?
Ha lica, Ten eerste heel veel sterkte met het verlies! Een miskraam is niet zomaar iets. Het vergt zowel wat van je lichaam alsook je geest. dat het dus na 1,5 week nog niet over is verbaasd mij dan ook helemaal niets! natuurlijk is het per persoon wel verschillend hoe die erin staat. De een kan het sneller een plekje geven dan een ander, maar vergeten doe je het nooit! Mijn echte remedie was uiteindelijk mijn nieuwe zwangerschap, hierdoor viel alles van de 1e miskraam even op de achtergrond. Helaas is deze onlangs ook weer misgelopen, dus loop voor mijn gevoel nu met dubbel verdriet. Daarbij heb ik, net als jij, een naaste familielid die a.s. maandag uitgerekend is..dus ik snap je gevoel helemaal! De angst bij een nieuwe zwangerschap zal zeker mee blijven spelen en ik denk zelfs nog na de 12 weken, maar dat is ook logisch! Maar goed aangezien een volgende zwangerschap zich natuurlijk niet altijd gelijk zal aankondigen (met uitzonderingen nagelaten), is het het beste dat je je emoties en gevoelens zoveel mogelijk naar buiten brengt, praat erover dat lucht al zoveel op vaak. Probeer afleiding te vinden/zoeken in andere dingen waar je gelukkig van wordt...en weet dat de tijd wonden zal helen en geloof mij, dat is echt zo!
Dank je wel voor je troostende woorden. Jij hebt ook al wat achter de rug zie ik. Heel mooie tekst trouwens.
Gewoon je verdriet er uitgooien en niet opkroppen, het heeft echt tijd nodig meis.. Heel veel sterkte...
@Lica: ik begrijp wat je voelt...heel goed zelfs!Ik heb 3 miskramen gehad,waaronder een tweeling. Het is een moeilijke tijd,maar uiteindelijk zul je je beter gaan voelen.Het is belangrijk om je aandacht ook op andere leuke dingen te richten.Anders blijf je hangen in je verdriet.Praat er veel over en hopenlijk ben je snel weer zwanger!
Ja tijd heelt waarschijnlijk wel de wonden. Aangezien niemand weet dat ik zwanger ben geweest weet ook niemand van mijn miskraam. Dat maakt praten heel wat moeilijker. Een collega op het werk weet er wel van. En mijn vriend is echt geen babbelaar (toch niet over zulke zaken). Hij trekt het zich wel aan maar zal dat heel moeilijk laten blijken. En als ik dan lees bij hoop42 en ukoldaatje, heb ik eigenlijk nog niet veel achter de rug. Vandaag ook het leuke nieuws gekregen dat cmv toch niet uit mijn bloed is. Dus ik kan nog niet eens proberen om terug zwanger te worden.
Ik heb precies hetzelfde als jou.. Na anderhalf jaar eindelijk zwanger, maar begin deze maand een miskraam gehad. Ik had nooit van te voren kunnen voorstellen wat een verdriet dit zou geven.. Voor vele was het nog 'niets' maar voor mij betekende het al erg veel. Wat bij mij helpt is dat mijn vriend en ik meteen tegen elkaar zeiden we gaan meteen proberen of het nog een keer gaat lukken. Heb gelezen dat je na een miskraam erg vruchtbaar ben.. Ik hou mij daar nu aan vast. Of dit goed is weet ik niet, maar bij mij helpt het.. Ook heb ik een ketting met een hartje gekocht.. Probeer lekker veel weg te gaan en druk te zijn met andere dingen.. Afleiding werkt echt! Wil je heel veel sterkte wensen!!!
Jesz, jij ook veel sterkte. Ik probeer nu eigenlijk om zo weinig mogelijk piekermomenten te hebben. Mijn huis staat vol verfpotten. Ik ben dus volop aan het schilderen geslagen. En ik moet zeggen, het geeft mij een heel goed gevoel. Alles wat ik nu gedaan heb, moet ik niet meer doen tijdens een volgende zwangerschap. Jammer genoeg mag ik niet direct zwanger geraken aangezien ik besmet ben met cmv. Eerst moet dit uit mijn lichaam zijn. Ik hoop dat dit niet te lang gaat duren.
Sterkte! Ik weet ook, helaas, een beetje hoe je je voelt. Ik heb in half jaar tijd 2 miskramen gehad (bbz en mk). Na de bbz was ik heel snel weer zwanger. Op dat moment fijn maar nadat die zwangerschap in een mk eindigde viel ik keihard van m'n wolk af. Ook bleek dus dat ik de bbz niet verwerkt heb. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben besloten uit de mmm te stappen (want ja, ik raak dus ook niet zomaar uit mezelf zwanger, heb clomid nodig), ben gaan sporten, werk 80% (in heel goed verleg met werkgever) en krijg volgende week m'n eerste intake met een bedrijfspsycholoog. Het duurt even, maar ik weet zeker dat tijd alle wonden kan helen, ALLEEN als je jezelf op plek nummer 1 zet. Mijn gezin en ik zijn het allerbelangrijkst en mijn dochter verdient een gelukkige moeder. Ik zal onze 2 vlinders nooit vergeten, maar af en toe baal ik zo verschrikkelijk! Allemaal veel sterkte en succes met de verwerking, doe wat je hart je ingeeft!
Themar, ik ben blij voor jou dat je uw verdriet toch al iets beter kan plaatsen. Soms denk ik, wat een platte trien (ben van Belgie dus sorry als dit raar taalgebruik is) ben ik toch. Als ik lees wat andere soms meemaken of meegemaakt hebben dan is dit niets. Ik denk dat als ik groen licht ga krijgen van de gyn, dat ik terug een beetje aan oobouwen kan denken. En ik besef ook dat ik hier ook al iemand heb rondlopen. En super meid die echt het beste verdiend. Dus voor haar moet ik wel aan opbouwen denken.
Hoi Lica, ik zie je laatste reactie .. maar please zet je zelf niet in de positie .. dat het bij andere is het veel erger kan zijn.... welicht zou je dat van mijn verhaal ook zo kunnen denken .. maar niets is minder waar. Iedereen staat met zijn eigen verdriet in een miskraam ... en bij de een is het niet minder erg dan bij een ander hoor ..... Wees niet zo hard voor jezelf ...... maar ben lief voor jezelf ...
Ook ik zeg vaak dat ik nog "geluk" heb in verhouding met "ergere" verhalen en dat ik dus niet moet zeuren. Mijn partner zei gisteren heel mooi dat niemand kan beoordelen hoe erg iets is. Dat is relatief, en niet meetbaar. Hij wist mijn gevoelens, mijn schuldgevoel is een ander perspectief te zetten. Hij verklaarde dat ik door de verhalen van lotgenoten regelmatig realiseer dat ons ondanks de verschrikkelijke gebeurtenissen ook een hoop leed bespaart is. En dat voelt toch als een heel klein beetje troost, hoe minimaal ook. Misschien heb jij hier ook iets aan...
xxdirkjexx en verox, dank je wel voor jullie reactie. Ik ben echt zo dankbaar dat dit forum bestaat. Even met iemand praten, een (virtuele) schouderklop. En paar troostende woorden, Dat doet mij echt deugd. Ik ben gisteren heel diep gegaan met mijn verdriet. Heb net een hyperventilatie aanval kunnen onderdrukken. Maar ik voelde me daarna echt beter. Maar ik besef ook dat er nog moeilijke momenten gaan komen. Nu tel ik gewoon af naar 17 december. Dan moet ik terug naar de gyn om te kijken of alles oke is inwendig. En dan moet ik met haar nog eens spreken over mijn bloedwaarden. Dat ik terug mag zwanger worden omwille van die cmv of niet.
Hoi Lica, Ik snap je helemaal .. ik heb toevallig ook wat geschreven op oudersonline en hier op dit forum alleen bij de miskraam.... Zo net had iemand een kaarsje op het forum van oudersonline er neergezet ... dat gaf me ff een superfijn gevoel .. ook al is het virtueel ... Soms overkomen je dingen meid ... maar wil niet zeggen dat het makkelijk is ... Ik ga voor je duimen dat de 17e alles in orde komt ... sterkte met alles ... lfs
en Lica .. af en toe je verdriet toelaten om het juiste is helemaal niet verkeerd .. dat is juist goed ... ik laat dat misschien te weinig toe ... en wil soms net te snel .. en dat is ook niet altijd juist ... dus af en toe je lekker laten gaan is niet erg .. zolang je idd erna maar kunt zeggen dat het je opgelucht heeft voor dat moment ...
Beste Lica en anderen die dit is overkomen: jezelf meten met een ander zorgt er niet voor dat je minder verdrietig bent of mag zijn om je miskraam. Het relativeert wellicht, maar verdriet hebben mag altijd! In je eerste berichtje vroeg je hoe lang het duurt voordat het verdriet over is. Dat is voor iedereen anders. Afgelopen maandagavond hebben wij onze tweede echo gehad, ik was 11,5 weken zwanger en de echo was niet goed. Het vruchtje leefde toen al twee weken niet meer. Dit is mijn eerste zwangerschap en het duurde 7 maanden voordat het raak was. Ik was kapot!! Ik heb de hele avond gehuild, soms hield het op, soms kwam er een keiharde huilbui. 's Nachts heb ik amper geslapen, ook toen heb ik heel hard moeten huilen. Als ik net al jou ga redeneren, betekent het dat ik al die huilbuien niet hoefde te hebben, immers er zijn ergere verhalen? Niets is minder waar, jij mag er ook zijn met je verdriet. Gisteren heb ik alleen maar op een stoel kunnen zitten van verslagenheid, mijn hoofd zat voor mijn gevoel vol met watten. Vannacht heb ik goed geslapen en ik voel me alweer een stukje beter. Hoef niet meer steeds te huilen, maar voel nog wel pijn. Het is heel verdrietig, ieder kindje dat je verliest is verdrietig. Laat het verdriet toe en geef het de tijd. Mij helpt het om dingen te ondernemen. Vandaag heb ik de kerstboom opgetogen en daar heb ik lekker de tijd voor genomen. Ik merk dus al wel verschil in verdriet, maar er is daar geen maatstaf voor. De één verwerkt het in een week, de ander doet hier twee maanden over. Het belangrijkste is dat je jezelf de tijd gunt om het te verwerken. En ik las dat niemand behalve je collega het nog niet weet (of was dat iemand anders?). In ieder geval mij helpt het wel om het er met mensen over te hebben. Maar dat is natuurlijk voor iedereen weer anders. Luister naar je gevoel en laat je verdriet toe. Wel een tip: probeer er niet in te blijven hangen, onderneem dingen en schrijf het bijvoorbeeld van je af als je er met niemand over wil hebben. Heel veel sterkte gewenst en je merkt dat het vanzelf weer beter zal gaan en dat het verdriet slijt. Sterkte!
Lieve Lica, Allereerst veel sterkte en kracht gewenst. Ik heb mijn eerste zwangerschap zien eindigen in een miskraam, ik weet hoe jij je voelt. Ik was bijna 10 weken toen ik hoorde dat het niet verder is gekomen dan 6 weken. Het was ook nog eens een missed abortion, waardoor ik na 2 weken uiteindelijk naar het ziekenhuis moest voor curettage. Sowieso is het altijd een klap en een ieder gaat anders om met verdriet. Mijn man leek het veel sneller te verwerken dan ik. Ik wilde net zo vlot als hij weer verder met het leven, dus ik stapte heel snel over mijn eigen verdriet heen. Dit heb ik wat weekjes later moeten bezuren. Ik stortte in, wist niet meer wat ik voelde of vond. De hormonen speelden hierin ook een grote rol. Ondertussen gaat het stukken beter. Ik heb zoveel mogelijk mensen erover verteld, dit hielp mij met het verwerken. Ik wilde het taboe doorbreken. We zijn gelijk weer verder gaan proberen, ik voelde dat het wel kon. Ik vertelde mijzelf ook dat als ik zwangerschapstesten wilde doen, dat ik deze ook gewoon mocht doen. Voor mijn eigen gemoedsrust (natuurlijk niet net na een menstruatie, want dat is zonde!) Mijn man snapt dit volkomen en laat mij gewoon mijn gang gaan. Hij zei ook dat het verschil maakt, hij vindt mij rustiger geworden. Sommige mensen vragen soms nog wel eens of ik nog geen kindjes wil. Soms zeg ik gewoon nee en soms vertel ik over mijn miskraam, dat ligt aan de situatie. Ik probeer wel altijd blij te zijn voor iemand die ineens vertelt dat zij een kindje verwacht, het blijft een wondertje en helemaal niet iets vanzelfsprekends. Dat besef ik me nu wel... Eigenlijk gaat het erom dat je het jezelf ook gunt om verdriet te mogen hebben. 't Is allemaal niet niks wat er gebeurt. Ik hoop van harte dat je verdriet zal slijten. En dit geldt natuurlijk ook voor de andere dames!
Lieve Lica en andere dames, Ik wil hier ook even op reageren. Ik heb gisteren een week geleden een miskraam gehad met 8,5 week. Ik was de eerste dagen heel stoer en ik denk dat dat kwam omdat ik blij was dat die vreselijke lichamelijke pijn over was. Maar daarna begint het pas..de emotionele achtbaan. Het ene uur gaat het goed en het andere uur zit je in een hoekje te huilen.. Ik besef nu pas wat er gebeurt is met me en dat het niet in de koude kleren gaat zitten. Het is een verlies en je moet hier om rouwen anders ga je kapot. Dit kan je niet wegstoppen. En mannen lijken er makkelijker overheen te stappen. Maar die hebben al die hormonen niet. Ik merk dat ik er veel over praat met mijn man en met mijn lieve direct collega's die het weten en met mijn moeder. Ik heb gisteren een controle echo gehad waaruit bleek Neem je tijd, dat is nodig. Probeer het een plekje te geven. Ik hoop dat je wat hebt aan de verhalen hier, ik wel in elk geval, en ik hoop dat je het snel een plekje kan geven. Ik wens je heel veel sterkte en bedenk maar dat je niet alleen bent en dat je hier altijd kan komen kletsen.