Kinderen lijden hier wel van. Dat is gewoon meetbaar maar wordt helaas niet gemeten. Helaas kunnen veel ouders een opvoedschool gebruiken. Ik vind het dieptriest dat je na het lezen van alle reacties hier, die allemaal op hetzelfde neer komen, niet bent gaan nadenken. Jij vindt jezelf en jouw rust belangrijker dan het welzijn van je kinderen en daar zijn zij de dupe van. Goed voornemen voor 2015: zelfreflectie. Ik raad het je ten zeerste aan. Er is geen enkel excuus voor de opvoedkunde die jij hanteert. Kinderen zijn geen monsters. Slecht gedrag wordt in de hand gewerkt door ouders. Maar nogmaals, proficiat met het behalen van je doel
Mijn rust??? Wie zegt dat... o wacht jij... er worden nu dingen bijgetoverd en weggelaten. Dan is discussie een beetje zinloos.
Hier ook wel eens vreselijke driftbuien. Heb alleen geen idee waarom want hij loopt achter met praten. Gelukkig heeft hij wel een ledikant dus uit bed komen kan niet. Soms is het als hij 's nachts wakker wordt. Ik denk slecht gedroomd ofzo of gewoon bij boodschappen doen als hij zijn zin niet krijgt. Ik mag hem dan niet vastpakken want dat maakt hem alleen maar driftiger. Meestal laat ik hem dus gewoon zijn gang gaan. In de nacht neem ik em even mee naar beneden zodat de rest van het huis door kan slapen. Hij raast even uit en na een tijdje komt hij weer tegen me aan liggen en kan ik em weer op bed leggen. Laten huilen doen we hier niet of in ieder geval niet zonder ouder erbij in de kamer. Kan wel zijn dat ik hem in zijn ledikant laat razen terwijl ik ondertussen een wasje opvouw op de commode Gelukkig is het verder een lief tevreden ventje. Dochter is een stuk pittiger. Laten huilen vind ik prima, zolang je maar in de kamer bent. Als ze eenmaal weten dat huilen niet automatisch leidt tot uit bed gehaald worden houdt het vanzelf op. (hier tenminste)
Meisjes, kom op wat wordt alles weer uit de context getrokken, doe eens even normaal joh! Teigetje geeft aan haar zoontje in een strafhoekje te zetten wanneer hij bij het naar bed gaan niet wilde slapen. Zijn strafhoekje is in de bijkeuken (een kamer binnen in huis, die verwarmd is). Er staat nergens dat ze hem bij huilen, midden in de nacht daarheen brengt. Daarnaast ben ik van mening dat ze op twee jarige leeftijd redelijk kan inschatten of het niet willen slapen voortkomt uit 'een machtstrijdje' zoals wanneer mijn zoontje al op de bank beneden zegt 'mama slapen nee'....of voortkomt uit pijn/angst enz. Bij dit laatste laat je idd niet huilen, maar bij eerste optie kan ik het me wel goed voorstellen om hier voor te kiezen... En als een strafhoekje (dan na een halfuurtje klooien) het effect heeft dat een kind gewoon zijn bedje in gaat en gaat slapen...en weer even weet dat papa en mama de baas zijn...dan gebeurt er mijn inziens weinig schadelijks... Tot slot zijn niet alle kindjes hetzelfde...de een heeft echt duidelijke grenzen nodig dan de ander en het ene kind is wat hysterischer (pittiger) dan de ander...
Idd laat ook maar. Reageren doen jullie top, maar vragen hoe ik het precies bedoelde is of gehandeld heb schijnt niet aan de orde te zijn, omdat jullie een beeld voor ogen hebben dat volgens jullie niet anders kan zijn. Mijn rust!! Monster!! Opvoedkunde!! Opsluiten!! Zucht.... Zo kan ik ook een verhaal in 10 sec laten klinken als een horrorstory.
Ik heb begrepen dat je eerst dreigde met de strafplek en dat zowel voor t naar bed gaan als bij middenin de nacht wakker worden. En kinderen die na zoveel minuten niet rustig werden, werden ook daadwerkelijk op die strafplek gezet. Je hebt dus weleens middenin de nacht je kind uit bed gehaald en alleen in de bijkeuken gezet, klopt dat? En dat voor een half uur? Ik kan me hier echt niks bij voorstellen, het beeld dat dit oproept is namelijk koud en naar. Alsof ze daarna lekker rustig in slaap vallen? Ik heb helemaal niks met ouders die menen de baas te moeten zijn. Je kan heel goed je autoriteit laten gelden maar de integriteit van je kind niet aantasten. Met luisteren en begrip tonen maar wel duidelijke grenzen stellen bereik je veel meer volgens mij.
eens Niets geen gelanterfanter en getroost en keer op vertellen dat ze moeten slapen. Nee het is bedtijd, punt. Papa en mama hebben ook nog een eigen leven en willen 's avonds ook even wat tijd voor zichzelf en iets samen doen. Als ouder kun je goed inschatten, zeker bij tweejarige, of ze het erom doen of dat er echt iets aan de hand is. Bij bang zijn en ziek zijn en noem maar op dan snap ik dat slapen niet meteen lukt en ben ik er voor ze.
Onze dochter is zowiezo nooit in de berging geweest. Die huilde op dr kamer. Eerst 10 min, dan tot ze sliep. (10 min regel hielt ze vol van bedtijd tot na middennacht, want ik kwam altijd na 10 min terug en daar ging het om). Onze zoon heeft op dag 1 met bedtijd dus gehuild, na 10 min kijken en weer gaan. Hij hielt op zijn kamer gewoon niet op een bleef huilen. Na een half uurtje weer terug, kalmeren en hij wilde beneden spelen (dit wilde hij elke keer met bedtijd, rekken rekken rekken). Gezegd, nee het is bedtijd geen speeltijd. Meneer weer boos en gaat weer opnieuw beginnen. Toen de keus gemaakt van of je houdt op met hysterisch doen of je gaat ff uitrazen in de berging. Hij hielt niet op, dus ff uitrazen in de berging. Ik ben dan bezig in de keuken en vraag om de 10 min of hij klaar is. Na de 3de keer wel en ging zonder mopperen naar bed. op dag 2 hetzelfde liedje alleen toen de keus uiteindelijk werd gesteld is hij gaan slapen. Toen is hij rond 23.00/00.00 weer wakker geworden. Eerst rustig laten worden en kijken wat er was. Hij had wat gehoord, nou prima... kan... hij ging weer braaf liggen. Een half uur later niks anders dan gerommel (tegen bedspijlen stampen) en gekrijs. Er weer heen en vroeg wat er was (beetje geirriteerd). Hij wilde beneden spelen en niet slapen. Dus weer de keus gegeven. Hij koos voor slapen. Na 15 sec begon hij weer. Ik heb hem even uit laten razen in de berging rond 1.00 uur in de nacht. binnen 5 min was hij klaar en is toen braaf gaan slapen Op dag 3 heeft hij met naar bed gaan 10 min gehuild. En is 1x in de berging geweest voor 5 min en is hij gaan slapen. op dag 4 heeft hij 10 min gehuild en is zelf gaan slapen. op dag 5 was het eindelijk na 2 lange maanden weer gezellig met naar bed gaan. ik sta elke keer gewoon aan de andere kant van de deur in de keuken. Vraag of hij klaar is na 10 min. dus ja, hij heeft 1x in de berging gezeten s'nachts en ja, ook 1x een half uur met naar bed gaan. Maar bedtijd is bedtijd... geen speeltijd. Tuurlijk hanteerde ik die regel niet als er iets was (plassen, ziek, schrik of wat dan ook) maar zo wordt er nu wel gedaan. en hij kreeg ook gewoon zijn knuffel en kus van ons als hij uitgeraast was en in bed lag.
Het maakt geen moer uit wat je doelstelling is: een kind straffen omdat het huilt bij het slapen gaan is geen menselijke methode.. voor wat dan ook.. Ik kreeg echt koude rillingen bij het lezen van jouw posten, en ben zelf ook een moeder van zeer slechte slapers (3) in die leeftijd. In mijn ogen zegt dat genoeg...
nu heb je het uitgelegd en word ik nog altijd niet goed van je bericht....je zet een kind om 1.00 uur s nachts niet in de berging of bijkeuken of whatever. En ook niet voor het naar bed gaan...geloof je nu echt die die van mij met bedtijd roepen: ja mama we gaan gelijk en dan in de houding springen?? Nou nee hoor (alhoewel de oudste over het algemeen wel)...en bij mijn zoontje is er ook niet speciaal iets aan de hand...soms stukje verlatingsangst en soms gewoon dwars...maar dat maakt mij niet uit. Huilen en bed gaan voor mij gewoon niet samen...op geen enkel manier. En ook bij een dwarse bui vraag ik aan hem of hij het fijn vindt dat ik dan even blijf en dan hoor ik steevast: ja! Nou dan ga ik even zitten tot hij slaapt...soms een half uur en vaak 5 minuten. En het is ook wel eens een uur geweest. Jammer dan...
Het gaat niet om een kind straffen omdat hij huilt...het gaat om straffen omdat hij/zij expres ligt te klooien omdat het niet naar bed wil...in mijn ogen misschien niet eens straffen danwel negeren....we hebben het niet over hysterisch over de zeik huilen...maar klooien (stampen in bed, roepen, huilen/stil). het feit dat jij drie zeer slechte slapers hebt zegt idd genoeg...
wat een enorme discussies hier. Je uitleg klinkt mij prima in de orde. Hier heeft mn oudste dochter om 1u 's nachts ook wel eens al gillend op de mat bij de voordeur gezeten terwijl ik om het hoekje vd huiskamer deur wachtte tot ze uitgeraasd was en ze weer rustig in haar bed kon gaan liggen om met een dikke knufel weer alleen proberen verder te gaan slapen. Driftbuien waar een time out bij nodig is gebeuren helaas niet alleen overdag En kom, niet iedereen maakt dezelfde opvoedkundige keuzes. Is er dan maar 1 weg die naar Rome leidt om een kind op te voeden? Volgens mij niet......
Jij snapt er echt helemaal niks van hè. Echt waar, ik raad met liefde wat boeken en onderzoeken aan zodat deze onkunde kan worden omgedraaid naar iets positiefs.
Wat doe jij dan bij driftbuien/drammen...lief over het hoofdje aaien en erbij blijven....dat zou mijn zoontje geweldig vinden....maar slapen deed hij dan niet meer
Mijn kinderen sliepen inderdaad slecht in de fase dat ze last hadden van het een of ander. Het kon van alles zijn: verlatingsangst, niet moe [een kind is geen ingestelde machine], te hyper door dagactiviteiten, dromen, angst voor het donker, oorpijn of simpelweg bij mama willen zijn. JIJ noemt dat 'klooien', ik noem dat behoefte van een kind. Een 2 jarige 'klooit' niet expres om een volwassene te pesten. Als ie niet wil slapen heeft dat een reden. Aandacht is ook een reden. Wellicht heeft ie aandacht nodig van zijn ouders. Na deze fase gingen mijn kinderen altijd weer prima slapen. Zonder te moeten huilen in hun bed, zonder verdriet, zonder boosheid, zonder driftbuien, en ook zonder angst gestraft te worden als ze weer eens bang of verdrietig zijn. Hier in huis mogen ze gewoon bang zijn midden in de nacht, en ze mogen er zeker om huilen. Niemand die dat negeert of bestraft. Is blijkbaar heel raar voor sommigen...
Maar WAAROM krijgt het kind een driftbui als het naar bed moet? 'omdat ie niet wil slapen'.. Maar waarom dan? Het hele probleem is vaak opgelost als de ouders naar de echte oorzaak zoeken. In plaats van het kind te leren om zijn mond te houden en in bed te blijven liggen, gewoon omdat dat moet..
Omdat kinderen van rond de twee jaar hun eigen willetje aan het ontwikkelen zijn....daarom....en omdat ik als moeder haarfijn weet wat er is....en bij angst/pijn laat ik ze absoluut niet huilen!
Wie zou hier gezegd hebben dan dat ze kinderen laten huilen bij angst,verlatingsangst, dromen, pijn? Volgens mij toch echt niemand. Dus volgens jou had ik naar ons zoontje moeten luisteren? Ja tuurlijk schat ik ga met je spelen als jij dat wil. Nou... ik neem aan dat je het antwoord hier zelf ook wel in kunt vullen.