Het klinkt misschien heel dom, maar ik weet het niet meer. Ik weet alleen dat ik helemaal van de wereld was tijdens de weeën en ook 1x heb overgegeven. Het was een soort trans... Tot dat ik mocht persen, toen was ik ineens helemaal helder en bij. Maar ik kan me dus niet echt goed herrineren hoe de weeën voelde....stom he
ja raar he dat trans gevoel... dat kreeg ik dus op geven moment tijdens het ophouden van de persweeen... ik viel af en toe ook 'weg'... Zie trouwens aan je banner ... dat je geheugen snel weer opgefrist wordt over hoe die weeen ook al weer voelen...
In het begin soort menstruatiekramp in mijn buik. Maar daarna deden de rugweeen zoveel pijn dat de buikweeen amper voelde. Rugwee omschrijf ik alsof je rug heel langzaam gebroken wordt
Ik lees veel menstruatiekrampen maar dan 10 keer erger of misschien wel meer.. Hmmm bestaan er ook beenweeen dat wist ik niet. Heb wel gehoord dat rugweeen echt verschrikkelijk kunnen zijn. Ik las ook een keer een verhaal van iemand die zei 'het is alsof je messensteken krijgt in je buik', kan dat zo'n beetje kloppen?
Bij mij de eerste 9 uur alsof er een riem om mijn buik gedaan werd, en die werd steeds harder aangetrokken. Waren wel redelijk goed te doen. De volgende 13 uur was het alsof mijn schaambot eruit gedrukt werd, het idee dat de boel (met name mijn botten) uit elkaar klapte. Dat was achteraf ook wel logisch, die kleine bleef hangen op mn bekken, dus uiteindelijk de keizersnede...en die voelde zalig haha
Ik heb ook 2 uren persweeën weg moeten puffen, inderaad zeeeer pijnlijk en haast ondoenlijk. M'n hele lichaam nam de regie over, je zag ook de weeën over mijn buik heen golven en de hevige spiercontracties waren duidelijk zichtbaar. Ik vergeet dat ook nooit van mijn leven meer, je bent zooo hulpeloos en je doet zo je best, maar je lichaam doet gewoon niet meer wat je met je hoofd denkt. De laatste 20 minuten van deze 2 uur hebben ze me op het toilet gezet om de zwaartekracht mee te laten helpen de ontsluiting te bevorderen. Mocht dan niet lukken, dan moest ik naar het zh. Leuk hoor, op de pot hangen met een lijf dat niet meer doet wat je zegt 8) . Maar het truukje werkte, want toen ik na die 20 minuten terug werd geholpen op bed, was Misha haar hoofdje al door de geboortegang en waren haar haartjes al zichtbaar.. Toen ik dan eindelijk mee mocht persen vond ik zeker geen opluchting. Ik vond de persweeën nog steeds zeer pijnlijk en moest echt door de pijn heenpersen, zeker geen pretje ale: Enige voordeel was, dat tijdens het daadwerkelijke persen, ze er met 6 minuten uitwas, dus het oergevoel was wel aanwezig De ontsluitingsfase deed ook veel pijn, maar toch heb ik nog een paar momenten gedacht, "als het zo blijft, dan houd ik het wel vol", al hing ik kotsend over een emmer.. Bij mijn eerste bevalling heb ik een vacuumpomp verlossing gehad en daarbij voelde ik ook bovengeschreven gevoel. Toen mijn zoontje eruit kwam had ik ook het gevoel dat mijn bekken het niet aankon, heel naar Maar ik denk dat dat komt, omdat ze met een vacuumpomp de uitwendige spildraai niet maken en je kindje dus met het breedste deel van de schouders je bekken passeert. Bij mijn 2e was ik erg bang dat ik deze pijn weer zou krijgen, maar nee hoor, niets gevoeld daarvan. Was ook (uiteindelijk) een mooie rustige uitdrijving volgens het boekje...
@beertje09; Sorry Maar op dat moment voelde het zo en vond ik het echt geen leuk grapje, maar het cliché klopt echt hoor. Als je er achteraf aan terug denkt kun je het gevoel je geeneens meer voorhalen. En dat is echt serieus!
Herkenbaar, ik vond de weeën echt meevallen! Dan kwam de gyn binnen en hij zei dat ik zes cm ontsluiting had en dat ik de weeën nu op mijn linkerzij moest opvangen! Maar ineens kwamen ze zonder tussentijd en had ik echt een hele stekende pijn op mijn mjaah poep Bleek dat ik in drie kwartier tijd van zes naar volledige ontsluiting was gegaan en dus persweeën lag weg te zuchten, logisch dat dat moeilijker ging.
Ik kan ze niet eens omschrijven, vre-se-lijk. Ik kon ze niet meer opvangen, kon ze niet wegpuffen, helemaal niks meer. Kreeg gelukkig en ruggenprik. De persweeën moest ik natuurlijk wel voelen en opvangen tot de verdoving helemaal wegwas. Ik herinner me de weeën als pijnlijker dan de perweeën...Maar ben redelijk de weg kwijt wbt de bevalling
het begon met buikweeen , die waren wel redelijk te doen. Toen gingen ze over in rugweeen ,dat werd al gauw verschrikkelijk......... in een 1/2 uur van 5 cm na volledige ontsluiting. Maar het afschuwlijkste waren de persweeen. 2 uur lang non-stop (hooguit 5 sec ertussen, kwam zelden voor volgens gynaecoloog) en ze dan uiteindelijk moeten proberen weg te puffen, wat absoluut niet wil. Nee die 2 uur persweeen ,waren echt een regelrechte hel!
menstruatiepijn, ik herkende de weeen pas toen er regelmaat in kwam vond het niet zo heftig als ik verwacht had dat kwam pas met 7cm ontsluiting...en toen heb ik het geweten