Papa kan baby niet geruststellen

Hier doet papa net zoveel als ik als we allebei thuis zijn. Eigenlijk meer, want hij werkt 's nachts, waardoor hij Dafne doordeweeks niet ziet. Waar ik altijd voor waak, is dat ik geen commentaar lever. Hij doet dingen soms anders dan ik, dat wil niet zeggen dat dat slechter is dan hoe ik het doe.
Ik ben het eens met je dat ie wel wat meer kan doen, maar pas dus wel op hoe jij dan doet. Want ik kan me voorstellen dat als hij telkens commentaar krijgt, hij denkt: doe het dan lekker zelf.

 

O meid wat balen!
Lijkt me wel goed als hij dat soort dingen vaker doet anders kan jij ook nooit eens een dagje weg ofzo.
Accepteer wel als hij t anders doet dan jij.
Mijn man doet gelukkig wel alles, is ook 1 dag in de werk thuis als ik moet werken, hij doet sommige dingen heel anders maar dat is prima. Dl weet prima wat bij mama hoort een wat bij papa.

 

Mijn man neemt het vaak beetje over als ie thuis is. Ik ga met baby douche in en hij kleed hem aan, toen ie nog kleiner was deden we hem samen altijd in bad. Geeft hem zijn hapje als ik dan voor ons kook. S' nachts gaan we alle twee naar hem toe, gewoon wie eerste wakker wordt.

Maar als baby troost nodig heeft dan komt ie altijd naar mij toe, met vallen of eten te vragen of bij een nachtmerrie, pap krijgt hem dan alleen getroost als ik er niet bij ben.

Eerate maanden zijn het zwaarste voor je relatie heb ik hier gemerkt. Gun elkaar rust en respect. Papa kan net zo onzeker zijn wij moeders, en denken dat hij niks kan.

 

Je man is gewoon erg onzekr. Vergeet niet dat jij je beeb 9 mnd bij je hebt gedragen en de beeb ook het meest verzorgd. Hij heeft dat niet en mijn ervaring is dat handigheden etc ook bij mannen moeten groeien.

Dat ze dat zelf moeten uitvogelen en dat wanneer ze om advies vragen ik moet opletten hoe ik het breng. Dat kon nogal betuttelend zijn waardoor mijn man weer in de stress schoot.

 

Mijn man heeft een erg drukke baan en moet als hij thuiskomt even bijkomen. Het gevolg daarvan is dat hij erg weinig tijd met ons zoontje heeft en dat ik degene ben die zogenaamd alles weet over ons kind. Ik weet op welke tijden hij honger of slaap gaat krijgen en ik weet op welke manier hij het makkelijkst rustig wordt. Dat is zowel voor mijn man als voor mij irritant. Hij heeft de hele tijd het gevoel dat hij het niet goed doet en ik vraag me steeds af waarom hij mij van alles vraagt en hij zo nors reageert als ik het voor de tiende keer uitleg. Ik denk dat deze situatie best vaak voorkomt bij ouders die niet even veel hun kind verzorgen.

Onze oplossing in het begin (3 - 9 maanden ongeveer) was dat we gingen werken met beurten. Als we allebei thuis waren wisselde de beurt bij ieder slaapje. Met drie maanden had je dus ongeveer 45 minuten de beurt en met 9 maanden ongeveer 2-3 uur. Degene die de beurt heeft staat op als er gehuild wordt, of als een luier verschoond moet worden. De ander bemoeit zich er niet mee. Aan het begin van de dag of van de beurt kan je bespreken wat er noodzakelijk gedaan moet worden (voeding / badje). Wie weet helpt dit bij jullie ook?

 

Mijn man deed toen ons zoontje zo klein was zoveel mogelijk om mee te helpen. Ook om mij wat te ontlasten.
Kwam er hier vaak op neer dat hij in de avond 1 of 2 flesjes gaf, lag er net aan hoe vaak hij kwam en hoe het uit kwam, maar hij gaf er altijd wel 1. Ook deed hij met 4 weken de nachtvoeding nog, ik kolfde toen nog fulltime, dus hij gaf een flesje en ik kon kolven, lagen we tegelijk weer in bed.
Daarnaast ging mijn man ook regelmatig douchen met ons zoontje, dit deden we dan voor de laatste voeding en dan gingen we allemaal lekker naar bed.
Ik denk ook dat je man/ vriend beter overdag wat meer met de kleine kan doen.
In de nacht hebben we over het algemeen allemaal wat minder geduld. Als je dan door de ervaring van overdag weet wat je 's nachts moet doen om je kindje weer in slaap te krijgen werkt dat een stuk makkelijker.

 

Mijn man is tbv dus tegenwoordig speelt het helemaal niet meer, maar bij ons had mijn man ook echt een beetje het idee dat ik wel wist wat ik deed. Maar uiteindelijk had ik ook geen idee. Dat heb ik dus op een gegeven moment heel duidelijk gemaakt. Ik probeer ook 1000 dingen in de hoop dat het werkt. En soms lukte het mijn man een keer sneller dan ik en vroeg ik aan hem wat hij had gedaan.
Ik ben het namelijk niet zo eens met het idee dat vrouwen er beter in zijn omdat ze het kind gedragen hebben. Ik had dat gevoel helemaal niet. Maar vrouwen voelen zich meer gedwongen om die verzorging volledig op zich te nemen en daardoor ontwikkel je vanzelf handigere/betere troistmethodes. Mannen kunnen vaak makkelijker op moeilijke momenten weglopen en overdragen aan moeder. Daardoor wordt het idee "mama kan het wel en ik niet" steeds weer gevoed. Uiteindelijk is het dus een kwestie van niet die achterwacht zijn en het overlaten aan de ander.

 

Ik ben het met je eens. Het komt naar mijn mening door de hoeveelheid oefenen. Vrouwen hebben 10-12 weken bevallingsverlof waarin ze onbeperkt kunnen oefenen en mannen gaan meestal veel eerder weer aan het werk. Als vrouwen ook weer aan het werk gaan, kiezen ze eerder dan mannen vaker voor parttime. Dan blijft de onbalans in stand. Ik ben daar zelf ook een voorbeeld van. Na 3 maanden parttime gaan werken en inmiddels alleen nog wat losse klussen. Ik vind het heerlijk met mijn zoontje en mijn man geniet meer op zijn werk. Moet kunnen, maar het is dan bijna niet haalbaar om gelijk op te gaan met de verzorging van je kind.

 

De 'taakverdeling' tijdens de babytijd van onze beide kinderen, was bij ons als volgt
Als ik alleen was, deed ik alles (en dat kwam het meest voor).
Als papa alleen was, deed hij alles.
Als we samen waren, deden we het ongeveer 30/70 of 40/60 denk ik. Allebei wel iets, maar hij deed dan meer dan ik, omdat hij minder tijd kon doorbrengen met de kleine.
In vakanties, als we langere tijd samen thuis waren, verdeelden we het wel redelijk eerlijk.

 

De eerste weken deed ik de voedingen en hij, zodra hij thuis was, de rest. Moet er wel bijzeggen dat ik gezegend bent met een man die graag meehelpt en van alles doet

Vooral vervelend dat je man zo tegen je uitvalt! Misschien een stukje onzekerheid? Alhoewel je zou verwachten dat hij dit makkelijker op zou pakken met al babyervaring, ik zie dat het je 2e kindje is?

 

Is het niet ook een stukje onzekerheid inderdaad?
Hier had man er in het begin ook moeite mee als dochter huilde, als hij haar in badje had gedaan en ze huilde met aankleden vroeg hij zich steeds af wat hij verkeerd deed. Ik elke keer maar rustig uitleggen dat hij helemaal niks verkeerd deed maar dat ze het gewoon niet fijn vindt om afgedroogd te worden.

Hij vond het ook altijd moeilijk om haar te troosten. Ze groeien daar vanzelf wel in. Ik heb me er niet te veel mee bemoeit maar hem wel gesteund waar kon en vooral benoemd dat hij het hartstikke goed deed en dat ze soms gewoon even moeten uithuilen. Hij is er vanzelf ingegroeid, maar nog vindt hij het troosten soms lastig hoor.

 

Hier deed man gelijk alles, toen de oudste was geboren ging het niet goed met mij, door complicaties bij de bevalling heb ik 10 dagen plat gelegen zo ongeveee, hij moest alles wel doen dus en dat ging prima, hij was het zo gewend. Laat hem maar gewoon wat vaker iets doen.

 

Hier deed ik alles in het begin.
Ml kreeg een dubbele beenbreuk 3 dagen na de geboorte van DL (hier kwamen we pas 2 maanden later achter).
De eerste 3 maanden bestond voor mij hier uit het zorgen voor DL en voor ml. Na 3 maanden werd ml iets mobieler maar veel dingen gingen gewoon niet.
Desondanks kon ml DL wel geruststellen en troosten.

 

Hier ben ik het mee eens. Dat ik mijn kind 9 maanden in mijn buik heb gehad betekent niet dat ik gelijk weet hoe hij werkt. Dat heb ik ook uit moeten vogelen. En je kindje is nog erg jong dus je moet sowieso een nieuwe routine vinden samen als gezin. Ik bracht ook meer tijd met zoontje door dus had iets sneller door hoe hij werkte. Maar mijn man is uiteindelijk veel beter geworden in troosten omdat hij echt verschillende manieren moest verzinnen en ik hem al snel aan de borst legde.
Je man mag inderdaad wel wat meer doen en dan moet jij proberen om je er niet mee te bemoeien...

 

Hier deed mijn man gelijk alles, dat kwam ook door de situatie, lange ziekenhuis periode enz. Mijn hoofdtaak was kolven en buidelen ivm prematuriteit. Mijn man deed verschonen, badjes ed, ook bij een baby van 2pond.
Daarmee heeft ie heel veel zelfvertrouwen gekregen in zijn kunde als vader, en had ie vanaf de eerste dag een sterke band, en dit merkte ik heel erg in vergelijking tot sommige andere papa's die voornamelijk veel werken en 's nachts 'mogen doorslapen'.

Mijn tip is: laat hem zelf zijn weg vinden met zijn kind. Hij vraagt om aanwijzingen, maar dat komt uit onzekerheid. Wat bij jou werkt, hoeft niet bij hem te werken en andersom.
Laat hem veel doen met de baby en neem dan zelf afstand.

 

Ik heb een zware bevalling gehad (pre-eclampsie, hellp en uiteindelijk een keizersnede). Voor mij was dit echt doffe ellende, want voor mijn gevoel kon ik niks. Ik kon de kleine niet optillen, in bad doen of wat dan ook.

Voor mijn man was mijn situatie eigenlijk fantastisch (klinkt beetje raar, maar weet ff geen ander woord). Hij werd min of meer gedwongen om meteen van alles te doen, omdat ik het niet kon. Dit heeft hem veel zelfvertrouwen opgeleverd.

Ook hier speelde onzekerheid een rol, maar het 'moeten' maakt dat hij echt alles kan en goed ook! En ja. Hij doet dingen anders dan dat ik ze doe, maar het werkt beiden.

Enige echte voordeel als moeder vind ik dat he kind gewend is aan jouw hartslag /geur etc, dus soms laten ze zich makkelijker troosten door moeder

 

Hier doe ik eigenlijk alles met babyzoon en mijn man met peuterdochter als we beide thuis zijn, ik geef wel live bv dus dat moet dan ook wel. Ik verschoon dan ook automatisch zijn luier en meestal valt hij inslaap na een voeding dus laat ik hem lekker bij me liggen. Als ik beide kinderen heb doe ik alles alleen. Ik vind deze taakverdeling wel oké vooral nu hij zo jong is en papa neemt hem zeker elke dag bij zich voor een vader-zoon moment. Ik merk ook aan mijn zoon dat hij graag bij mij is en ik natuurlijk bij hem.

Ik zou later op de dag nog eens proberen met je man in gesprek te gaan over afgelopen nacht zeer waarschijnlijk is hij wat chagie om het feit dat hij jullie dochter niet stil kreeg vannacht. Ik zou er in elk geval niet te veel woorden vuil over maken, ook al is het niet leuk dat hij je afkaffert en jullie dochter is natuurlijk ook nog erg jong. Misschien kun je afspreken dat je man op vaste dagen een flesje geeft of het badje doet.

 

Hier doet mijn man net zoveel als ik, ik werk parttime en onregelmatig en mijn man fulltime, ik ben vaker bij onze dochter maar mijn man is altijd bij onze dochter als ik in de avonden of weekenden werk. Hij doet haar dus net zo vaak in bad, naar bed etc als ik. Alleen de voedingen heb ik altijd gedaan ivm bv.

Ik herken het wel dat je voorzichtig moet zijn met dingen zeggen, manlief krijgt anders ook snel het gevoel dat ik het niet goed vind wat hij doet of dat het allemaal op mijn manier moet..