Hoe oud ben je in het echt dan? Hier ook af en toe zulke reacties. Hij was 22 en ik was 23 toen we ons verloofden. Ik citeer de reactie van m'n schoonouders toen we de verloving bekend maakten: Pa: Goh. Ma: Waarom? En toen de volgde de stilte. Zucht.
Nu ben ik 23, maar toen ik moeder werd was ik 19. Vrijwillig, voor gekozen, gepland noem het maar op. Maar werd op zijn zachtst gezegd niet serieus genomen. Heb een prachtige tweeling gekregen.. Daarna op mijn 21ste nog een super mooi cadeau mn 3de kindje, ook welkom, niet gepland, maar oo zo welkom dus. Nu ik 23 ben, merk ik dat de vooroordelen wel wat afnemen, maar daarvoor was het echt heel vervelend. Bij doktoren, cb, mensen die je een soort van kent etc..
@jonge moeders: ik lees hier vaker dit soort verhalen, dat vrouwen die jong moeder worden (gepland) veel te maken krijgen met vooroordelen. Nu vraag ik me het volgende af: kunen jullie achteraf, nu jullie moeder zijn en weten wat voor verantwoordelijkheid het is om kinderen te hebben, begrijpen dat mensen je toen nog (te) jong vonden om kinderen te krijgen? Deze vraag komt niet vanuit een vooroordeel, maar echt uit interesse. Ik ben op mijn 29ste moeder geworden. Dat had ik graag wat eerder gezien, maar ik zie nu wel wat een verantwoordelijkheid het is en ik ben blij dat ik die niet al op mijn 19e of 20ste hoefde te dragen. (Al had ik het heus gekund als het had gemoeten en geloof ik ook echt wel dat jullie het kunnen! Alleen had ik dan ook een heleboel andere dingen gemist.) Ontopic: O, ik ben trouwens 30.
Dat ze de leeftijd opzich te jong vinden kan ik wel begrijpen, maar een leeftijd is niet altijd alles bepalend. Ik heb het namelijk niet ervaren als iets wat te zwaar voor mij was of waarvan de verantwoordelijkheid te groot is/was. Ben altijd al een apart geval geweest, en andere ideeën dan mijn leeftijdsgenoten.. Ben jong getrouwd (18) en eigenlijk al best snel toe aan kids, dat het zo snel raak zou zijn ed had ik niet verwacht, maar was wel een hele leuke verassing. Ik denk niet dat ik onder heb gedaan en nog steeds ook niet doe voor een moeder die 10 jaar ouder is dan ik.. Dus nee, hier is mijn leeftijd (gelukkig) niet van invloed geweest op de kindjes die ik heb mogen krijgen en eventueel zelf ondoordachtte beslissingen vanwege leeftijd oid. Verder kan ik best inkomen dat andere jonge moeders, achteraf misschien niet hadden ingezien hoe of wat, maar dat hadden moeders van andere leeftijden ook net zo goed niet kunnen inzien. Je weet nooit wat je te wachten staat bij het krijgen van een kind. We hebben allemaal een ideaal beeld bij het krijgen van kinderen, niet ideaal als in dat het allemaal vlekkeloos moet verlopen, want je weet natuurlijk ook wel dat alles veranderd bij het krijgen van een kleintje. Maar wie verwacht een ernstig ziek kind? Een kind met downsyndroom? Een kind dat blind is? Of doof? Misschien een hersenafwijking? Je kunt je nerver volledig voorbereiden op een kind, omdat je niet weet wat je krijgt. Of je nou 20 of 30 bent. Je bereidt je mentaal voor op een kleintje, materialisitsch, je huis veranderd je ed. Maar hoe het écht gaat zijn, is moeilijk van te voren in te zien. Denk dat je als moeder ook meegroeid. Ik zeg altijd: toen mijn kinderen geboren werden, werden niet alleen 2 nieuwe leventjes (later nog mijn 3de <3) geboren, maar ook een moeder.
Wat BeingMommy zegt heb ik ook. Ben zelf nu 19 Sylvano was dan wel een ongelukje maar ik was toen ik 13 was eigenlijk al 17 enzovoort. Ik kan me inderdaad niet voorstellen dat sommige kinderen van 16 kinderen krijgen want die zijn nog echt 16 snap je wat ik bedoel. Ik ging al jaren niet meer uit had al jaren een vaste vriend die een stuk ouder is, beide een vaste baan en redelijk wat dingen meegemaakt waar je verantwoording van krijgt. Zodra je mama wordt is dat gevoel er wat elke moeder heeft op welke leeftijd dan ook., dat is hetzelfde.
als ouwe doos krijg ik wel een lach op mijn gezicht door zo'n post Aan alles zitten voor en nadelen maar niemand heeft het recht om te veroordelen. Bezint eer u begint is een goeie maar ook: begin niet aan je eerste kind met je laatste eitje
vanuit mijn 21-jarige oogpunt; Nee. Ik begrijp dat pas als een ANDER eens begint te begrijpen dat niet elke jonge moeder hetzelfde in elkaar zit. De één vind het uiteindelijk vreselijk dat ze vanalles 'gemist' heeft (stappen/feestjes/studeren, noem het op). De ander, zoals ik, heeft daar nooit iets mee gehad en maakt het helemaal niets uit dat ze iets mist. De een gedraagt zich naar leeftijd (hoewel dat ook een relatief begrip is natuurlijk) en de ander, zoals ik, heeft zich altijd al wat volwassener of ouder gedragen dan dat ze is. Ik werd er echt doodmoe van om telkens te moeten antwoorden op vragen als "mis je het niet, feestjes enzo?" of "weet je wel waar je aan begint?" OF (de ergste) "ach, kun je later op je 36e samen met je zoon naar de kroeg toch?" Als ik kijk naar waar ik mee moet dealen op een dagelijkse basis, nu en in het recente verleden, vraag ik me soms wel eens af of er meer meiden van mijn leeftijd zijn die er hetzelfde mee om zouden gaan als ik. tuurlijk schreef ik veel van me af, tuurlijk had ik mijn momenten dat ik het niet meer zag zitten. Echter kreeg ik nog véél meer op mijn bordje als alleen het moeder worden en zijn. In dingen die ik heb meegemaakt in het afgelopen jaar heb ik lotgenootjes opgezocht. Hier op het forum maar ook buiten het forum om. Zodra ik naar leeftijd vroeg kwam ik telkens tegen dat men tien/twintig jaar ouder was dan ik. Ik kreeg keer op keer te horen dat ik zo sterk in mijn schoenen moest staan dat ik het allemaal maar kon handelen, zo vaak dat ik me echt afvroeg "bén ik dat dan? Zo sterk? Ben ik dan zo'n uitzondering op mijn leeftijd?". Geen idee, zal er nooit echt achter komen. Maargoed, afgezien van die stapel ellende die ik ook nog over me heen kreeg in de privé situatie.. Het jonge moederschap is niet iets wat mij in dingen belemmert. Helemaal niet zelfs! En precies dat zal hetgene zijn waarin jonge-mama's verschillen, denk ik
jong zijn en kinderen geeft vaak vooroordelen idd. waarom? tja dat weet ik ook niet. ik was op mijn 21 moeder van een dochter, op mijn 22ste kochten we ons 1e huis, op mijn 23 ste kreeg ik mijn 2e kindje en nu gaan we volgend jaar trouwen. ik was echt toe aan het moeder zijn en zou het niet anders willen of later. ik ging al stappen vanaf me 13, had al wat van de wereld gezien en ook hadden we al een relatie vanaf mijn 16 met mijn huidige partner. gelukkig in mijn omgeving (familie) meer jonge moeders en oke sommige ongeplant en sommige doen het niet zoals het hoort maar ze doen het wel. moeder zijn kan niet iedereen zeg ik altijd. echter ben je soms een geboren moeder en de ander groeit erin. uiteindelijk willen de meeste moeders het beste voor hun kind en oke we zijn niet perfect maar of je nu 16 bent en moeder wordt of 40 als je moeder wordt zegt niks over wat voor moeder je zult zijn.
Ik kan me er wel ergens in vinden, die meningen die anderen hebben. Mijn zusje was 16 toen ze haar eerste kreeg en 21 dat ze haar tweede kreeg. Allebei van een jongen die zijn heil bij een ander (meisje) zocht (ze heeft hem pas een maand of 2 geleden de deur gewezen). Ze wist eigenlijk totaal niet wat ze met het moederschap aan moest en weet het helaas nog niet. Ze heeft al diverse malen jeugdzorg op haar dak gehad en haar kind is zelfs een tijdje uit huis geplaatst. Ik wil niet zeggen dat ik het straks zo goed zal doen, of dat ieder ander van die leeftijd het NIET kan, maar er zijn inderdaad mensen van die leeftijd die er dus totaal nog niet aan toe zijn (zoals mijn zusje). De reden waarom ik nu 'pas' wilde beginnen is, omdat ik er geestelijk nog niet aan toe was. Ik liep al 7 jaar bij het GGZ (eens in de 6 weken) en pas 3 jaar geleden begon ik erover te praten dat ik toch graag in de toekomst moeder wilde worden. Pas vorig jaar durfde ik, na veel erover te hebben gepraat, de knoop echt door te hakken om er voor te gaan. Ook mijn man wilde liever nog even wachten. En nog ben ik er erg onzeker over (ga ik het allemaal wel goed doen straks?), maar ik denk dat bijna iedere as. ouder dat wel heeft. Sorry, heel verhaal, maar moest het even kwijt.
ik ben 26. Ik wordt in april 2013 27. Wn voel mezelf oud worden hahahaha Nog 3 jaar en dan ben ik 30.
@jonge moeders: bedankt voor jullie reacties! Ik snap dat iedereen anders in elkaar zit en dat sommigen veel liever al moeder willen worden, dan naar feestjes, stappen, enz. Dat laatste heeft mij ook niet zo getrokken, dus daar doelde ik niet eens op toen ik het had over dingen missen. Het gaat meer om de ontwikkeling die ik nog heb gemaakt van mijn 18e tot 25ste. Maar goed, met kinderen hou je natuurlijk niet ineens op jezelf te ontwikkelen. (Sterker nog: op sommige gebieden komt die ontwikkeling juist in een stroomversnelling! ) Daarnaast was ik op mijn 20ste ook financieel helemaal nog niet zo ver dat ik dat kon dragen. Ik was in dat opzicht echt nog afhankelijk van mijn ouders. Als ik dan lees dat mensen op hun 20ste hun eerste huis kopen, denk ik: "waar doen ze dat in 's hemelsnaam van?!" Maar goed, als je een mbo-opleiding combineert met werken, ben je natuurlijk al eerder financieel zelfstandig...