Maar even voor mijn begrip.. Hoe is een situatie ontstaan dat een moeder en vader hun bloedeigen kind kleineren, uitschelden, intimideren, leven zuur maken enz? Gewoon als je vanuit je moederrol nadenkt en naar je eigen kind kijkt. Wat moet er gebeuren dat je als moeder zo'n houding gaat aannemen tegenover je kind? Wat voor kindertijd heb je gehad? Had je als kind wel een normale relatie met je ouders (net zoiets als jijzelf nu met jouw kind), en zo nee, waren ze vanaf he geboorte zo? Heeft nooit een instantie ingegrepen? Overigens vraag ik me dit af bij al dit soort verhalen die ik op zp lees. Er schijnen zo ontzettend veel vrouwen hun eigen kind te haten en het leven zuur te willen maken. Dan zou dus van onze generatie ook een hele grote groep ouders rondlopen met deze houding tegen hun kind. En dat in een land waar de hechting tussen moeder en kind zo belangrijk wordt geacht. Waarom ik dit vraag: ik zou teruggaan naar de bron van dit alles, en het bij de kern aanpakken.
Ik zeg ook helemaal nergens dat ik het niet met je eens ben, echt 'handig' is zo'n uitbarsting natuurlijk niet..... Ik zeg alleen maar dat ik het wel kan begrijpen. Ouders die een mail naar hun kinderen sturen waarin ze hun kind voor rotte vis uitmaken, dat snap ik dan weer niet. TS: ben benieuwd hoe je het voor je ziet.... Je gaat je ouders toch ook in de supermarkt oid tegenkomen.... Of op de verjaardag van je zus....
De andere kant opkijken? Eerst ga ik niet naar de verjaardagen van mijn zussen, later misschien wel. Ik heb 3 zussen en we hebben alle 3 een slechte relatie met mijn ouders .Dus ze begrijpen me wel. Mijn ouders zijn lief voor mijn kinderen. Als mijn kinderen niet heen willen, prima. Als ik verontrustende verhalen hoor van mijn zus, gaan ze niet meer heen. Maar ik denk dat dit geen probleem zal zijn. Mijn ouders behandelen de kleinkinderen goed, hun eigen kinderen niet. Ik breek overigens met mijn ouders om mijzelf te beschermen .