Fysiek van me afhouden als hij bij me wil zijn? Sorry, maar niet alles draait om hem. Hij leert meteen dat 'nee' een uitstekend acceptabel antwoord is en dat ik niet een speelrobot ben. Soms moet of wil ik andere dingen doen. En dat is dan maar even jammer. Niet drammen, niet zeuren, niet jengelen, niet friemelen, niet op me klimmen. Nee is nee. En daarmee doe je geen enkel kind tekort. Ook niet een gevoelig kind.
Helemaal eens. Ik ken een hoop verschillende kinderen, waar ook heus gevoelige kinderen tussen zaten. Maar dat je gevoelig bent wil toch niet zeggen dat je geen manieren kunt leren? Ik vraag me af hoeveel nature is en hoeveel nurture bij dit soort kwesties.
Ik heb even gemist dat iemand hier zegt zijn kinderen geen manieren bij te brengen. Mijn kind is ook stil als ik aan de telefoon ben. Het onderwerp ging heel ergens anders over.
Oh, volgens mij praatten we een beetje langs elkaar heen Als het om manieren gaat was mijn dochter op die leeftijd al aardig beleefd. En door een gesprek heenpraten is inderdaad een no-go. Maar ik had het over als we met zn tweetjes in de speeltuin waren. Als ik dan op een bankje ga zitten, zo van: " ga jij nu maar even zelf spelen" Dan wilde ze gewoon liever bij mij zijn dan zelf spelen. En dan ga ik niet zeggen: jij mag nu niet op mn schoot zitten, en jij moet nu 5 minuten je mond houden - terwijl ik zit te niksen. Dan voelt ze zich natuurlijk afgewezen. Als ik ergens mee bezig ben, zat ze er natuurlijk niet fysiek en verbaal doorheen. Dan ging ze gewoon vlak bij me zitten wachten tot ik klaar was. Maar dan zelf iets ondernemen? Nooit. En dat kun je mijns insziens ook niet afdwingen.
Ik heb hier ook een gevoelig meisje en gooi haar niet zomaar in een vreemde omgeving neer en zoek het maar uit. Maar continue bij mama staan of zitten en je dan overal tegenaan bemoeien zoals in het voorbeeld waar ik op reageerde sta ik niet toe. Dan blijf je naast mij op een bankje maar dan hou je op een gegeven moment je mond maar gewoon. Ik vind zeker dat je rekening moet houden met gevoelige kinderen maar je hoeft het ook niet erger te maken. Ik ken ouders die het ook erg voeden zelf...op de psz of kdv een heel ander wenprotocol e.d. continue benoemen dat ze zo'n gevoelig kind hebben...tja.
Toevallig heb ik hier een gevoelig meisje. Ze voegt zich naar de omgeving, luistert doorgaans meteen, reageert ook al op een kleine suggestie, en als ik m'n stem verhef krijgt ze tranen in de ogen. Dus een kind dat langdurig aan je hangt en jengelt en niet luistert vind ik niet perse gevoelig.
Ik heb mijn dochter juist altijd gestimuleerd om zelfstandig te spelen. Thuis gaat dit ook goed. Het is voornamelijk als we weg zijn, dan vindt ze het spannend denk ik. Gisteren ging ze pas na 1,5 a 2 uur lekker spelen, omdat er een meisje was die mee ging spelen. Op de peuterspeelzaal gaat het ook super. Ze is gewoon erg voorzichtig en kijkt de kat uit de boom..Maar het zou fijn zijn als ze iets impulsiever zou zijn.
Mijn dochter had dit ook. Heel voorzichtig en ook heel onzeker. Heb haar niet afgewezen maar juist veel samen met haar gedaan, dingen voorgedaan en uitgelegd hoe dingen werken en hoe het in elkaar zit en ja dat de trampoline echt stevig genoeg is om op te springen etc. Overal denkt ze over na en is wat angstig en voorzichtig. Nu gaat het wat beter en is ze ook supertrots dat ze zelf Door de speeltuin heen kan en wordt het voor ons ook makkelijker. Maar dat heeft wel veel tijd gekost. Ze wil ook wel steeds naar dezelfde speeltuin, niet naar een andere. Mijn zoontje daarentegen is nu al heel anders. Die kruipt gewoon overal heen, wil alles proberen en zelf doen. Mijn dochter heeft dat nooit zo gehad, die hing altijd op schoot en ging nooit zelf op ontdekking. Aard van het beestje denk
Dat komt echt wel! Wij zijn net naar een strandje geweest en onze zoon ging gewoon tussen de andere kinderen in staan en mee spelen. Dat hadden we ons een tijdje terug echt nog niet voor kunnen stellen. Ik begrijp niet helemaal hoe dit topic loopt, want het gaat hier volgens mij helemaal niet om kinderen die niet luisteten of geen manieren hebben. Het gaat om kinderen die het spannend vinden om zelf te gaan spelen, zich erg bewust zijn van zichzelf en alles om hun heen en de veiligheidnog bij mama zoeken. Ik denk dat je het prima doet door haar te blijven stimuleren maar er ook voor haar te zijn. Dat voorzichtige karakter heeft ook heel veel mooie kanten. Probeer niet te veel te vergelijken maar haar in haar kracht te laten staan door haar zelfvertrouwen te geven.
O my sommige denken met ukken van 1 even te weten hoe je een bijna 4 jarige moet vermaken laat mij niet lachen haha. De beste stuurlui staan aan wal. Wat wens ik je toch een uk toe dat met 3/4 dat niet te hanteren is haha en dan met de perfecte opvoeding haha lig hier in een deuk van sommige antwoorden. T.s deels accepteren. Van dan ga je voor mama zitten ik blijf bij je als je naar de zandbak mag je je hoeft niet. Maar ik zit wel even te praten. Wil je wat ( drinken) Als jij even zelf gaat geleiden dan doen we dadelijk samen de wip tijd is idd nog kort. Wat vaak ook helpt is met bekende kinderen gaan. Of rond om de zandbak gaan zitten met schep emmers. En het is best vervelend weet en daar doet geen opvoeding aan af sommige kinderen zijn ( plakkeriger) komt wel goed. meestal. Mijne is wat ouder nu net zes en nu zeg ik zo wil je even niet zien lekker spelen in de speeltuin ik zit niet voor mijn zelf in de speeltuin maar voor jou maak er wat van. Gisteren kwam ze regelmatig ik zeg ga eerst daar beginnen en doe een rondje van alle toestellen en weer terug ( het hielp) maar ja haar kan ik al wat los laten en hoe ik niet meer constant in het oog te houden. Dus mijn advies ( niet tillen) we hebben benen daar ben ik wel altijd duidelijk in geweest je houd anders geen rug meer over ik niet in elk geval.. Echt moe ja maar dan nog! Van je bent al groot en grote meisjes kunnen zelf lopen( hand mag altijd).
Het is altijd het duivels dilemma bij gevoelige kinderen; ga je er in mee met het risico dat je het versterkt , of ga je er tegen in met het risico op een verdrietig kind. Mijn ouders gingen bij mij overal in mee zodat ik op de middelbare school pas dingen alleen moest gaan doen en daar helemaal door van streek raakte. Zelf wil ik mijn kinderen zo opvoeden dat ze in elk geval de dingen aan kunnen die bij hun leeftijd passen. Als ze daar door verdrietig worden is dat maar zo, het is een leerproces. Je moet met 3 jaar even zonder mama kunnen spelen. Mama is in de buurt, maar ze is even druk. Qua tillen... Hoever kinderen kunnen lopen is een deel oefening, deel aanleg en deel motivatie . Mijn oudste en jongste kunnen nu even ver lopen en ze zijn 2 en 5! Ik zou voor jouw dochter gewoon de buggy meenemen TS
Je vergeet denk ik even dat ik om te beginnen 2 stiefkinderen heb en daarnaast heb ik jaren en jaren oppas-ervaring. Ik praat niet op niks gebaseerd. Maar fijn dat je me van alles toewenst. Erg volwassen.
Mijn zoonte is 1'5 en is een kat uit de boom kijker. Als we ergens komen en het is is heel druk blijft hij bij ons staan en bekijkt eerst alles. Soms vind die het nog te druk en blijft rondkijken soms zet die zich er over heen en gaat zijn gang. Eerlijk gezegd volg ik hem daarin,als hij een extra kroel nodig heeft prima en wilt die dan zijn gang gaan ook prima. En soms in een speeltuin neem ik hem op sleeptouw en dan gaat die over het algemeen zelf zijn gang. Er zit natuurlijk wel leeftijdsverschil tussen dus weet niet hoe het over een paar jaar gaat zijn.
Ja, daar ben ik het mee eens. Die balans moet je goed aanvoelen en dat lukt bij mij door gewoon heel goed naar mijn zoon te kijken. Bij overvraging merk je direct een negatief effect. Toen hij twee was gingen we bijvoorbeeld naar zee. Hij wilde niet van de handdoek afkomen, want hij wilde geen zand aan zijn voetjes en handjes. Dwingen heeft dan echt geen zin, hij raakt dan echt in paniek. Uiteindelijk heeft hij met lange sokken en dichte schoenen wat over het strand gelopen, maar hij had er echt geen plezier in. Het jaar erop vond hij het geweldig. Voor sommige kinderen duurt het gewoon wat langer. En ja, als ik dan die andere kinderen allemaal zorgeloos en vrolijk op het strand zie spelen, vind ik dat ook heel jammer voor mijn zoontje, maar het is gewoon hoe hij is.
Mijn zoontje is ook erg voorzichtig, veiligheid voor alles bij hem. Zijn vader is ook zo en dat is helemaal geen probleem. Alles is spannend voor de eerste keer, maar dat voorkomt ook veel problemen. Hij is nu ruim 4, het gaat sinds kort beter. Naar de speeltuin gingen we ook zelden, het was toch te spannend. Zelf heb ik er geen problemen mee, vind het wel prima. Hij mag zijn wie hij is. Juist omdat we hem zo serieus daarin nemen, gaat het goed. Hij vind zijn weg vanzelf wel, al duurt het dan 2 jaar langer dan gemiddeld. Met andere dingen loopt hij dan weer voor. Angstig zijn is voor hem een werkelijkheid, geen aandacht trekken. Ook op de peuterspeelzaal hebben ze hem nooit overvraagd, op zijn huidige basisschool al helemaal niet. Bij de eerste gymles vond hij het spannend, gaf dat aan en vroeg zelf of hij op een stoeltje mocht toekijken. Dat mocht, de volgende les mocht dat weer en de 3e les heeft de juf hem aan de hand meegenomen. Bij het 3e rondje liet ze zijn hand los en ging hij gewoon.
Natuurlijk speelt het karakter een rol, maar een kind dat vanaf hele jonge leeftijd geleerd heeft om bijv met andere kleine kinderen te spelen of alleen te spelen heeft die aanhankelijkheid niet zo nodig. Het is niet voor niks het geval dat meestal het oudste kind in een gezin erg afhankelijk is van ouders om vermaakt te worden, terwijl de jongste meestal makkelijker rond andere kinderen gaat hangen en mee gaat doen in het spel. Het is niet alleen maar karakter, maar ook heel erg de manier waarop het kind vanaf een paar maanden en verder opgroeit. Het komt immers niet zo vaak voor dat een 4de kind in het gezin het eng vindt om tussen andere kinderen te zitten, of helemaal niet weet wat ie moet doen zonder begeleiding van mama...
Hier is de jongste nu heel makkelijk met spelen, maar dit is wel eens anders geweest. Vorig jaar in de grote speeltuin hier ging ze dus echt niet spelen. Tja dan niet en kom je gezellig bij me zitten. Ze is een erg gevoelig kindje, ik sta daar zelf vaak niet bij stil maar ze 'roept' ons vanzelf terug en ergens is het ook wel aandoenlijk. Ze doet het helemaal prima nu maar heeft zo haar trekjes. En daar hoeft niemand haar of ons over te veroordelen, want zo voelt dat wel een beetje als ik dit topic zo lees. Gemuts en gemier, zo komt het misschien over maar je kent het kind niet. En het maakt wel degelijk verschil of het kinderen van jezelf zijn of stief/oppaskinderen, zo had ik een schoonzus die altijd kritiek had op ons en ze wist heus wel hoe of wat omdat ze au pair was geweest, maar nu met haar eigen kind loopt ze heel erg te miepen (en nee ik ken het kind en ze gedraagt zich en wordt behandeld als prinsesje, is verder niets mee)
Wij zijn één jaar verder en het komt goed dit vroeg ik me vorig jaar nl ook af en ineens... in de zomervakantie deed ze opeens dingen zonder mij! Ik heb nog een aanhankelijk moppie, altijd handje met wandelen en erg op ons gericht. Wij kamperen en zijn afgelopen weekend naar een kindercamping geweest en hier 'pakte' ze zelfs haar vrijheid/zelfstandigheid.