Juist de pijn niet tegengaan maar omarmen. Toejuichen, noemde mijn moeder het. Mijn tweede bevalling staat te boek als heel makkelijk, heb ik als heel zwaar ervaren omdat ik me verzette tegen de pijn. De eerste bevalling was veel langer, met vacuumpomp, maar voelde makkelijker omdat ik me veel meer ontspande. De derde keer was qua pijn net zo heftig als de eerste en tweede, maar ik kon me toen zo extreem goed ontspannen dat het heel relaxed voelde. Ik heb veel in bad gelegen. Met een ontzettend goed boek. Ik lag steeds te lezen, bij elke wee even mijn boek opzij en ogen dicht, daarna weer een paar regels lezen. De vk beweerde dat ik écht niet meer wist wat ik had gelezen als zoon geboren was, maar ik wist het nog precies. Zo ontspannen was ik. Daar gaan we dit keer maar weer voor
Niet er tegen verzetten (zowel fysiek als mentaal), maar echt in je weeën duiken. Bij mij ging dat het beste door vooraf al omstandigheden te creëren waarin ik goed kon ontspannen en alles los kon laten, zodat ik met vertrouwen ipv angst de bevalling in ging (geboorteplan, geen afleiding, partner die goed kon ondersteunen) én de ademhalingstechnieken van de zwangerschapscursus toe te passen. Ik merkte heel erg dat als ik mijn lichaam ontspande en me focuste op ademhaling, het écht te doen was. Ging ik tegenstribbelen, door bijv mijzelf schrap te zetten en mn spieren aan te spannen, dan deed het echt al veel meer pijn. En luister vooral heel goed naar jezelf en je lijf. Dat verteld je wat je wilt en hoe het er voor staat. Ik heb zelf geen ervaring met pijnstilling, maar het is er niet voor niks dus zet dat vooral in als je dat wilt.
De pijn verschilt zo per persoon. Dat ligt alleen al aan je lichaam. Aan de soort weeen die je krijgt. Hoe de bevalling zich opbouwt (en id je natuurlijke pijnstillers aanmaakt). De ligging van de baby. De grootte van de baby. En dan heb je nog je eigen perceptie. Ik heb twee keer zo verschillend pijn gehad! Maar ademen en er niet tegen vechten zijn de belangrijkste factoren. En pijnstilling hebben ze ook niet voor niets bedacht. Dus als de pijn bij jou teveel is, dan zou ik daar zelf gebruik van maken!
Volledig eens. 3 keer bevallen en 3 keer totaal anders. Niet tegen vechten is ook mijn enige tip. Verder moet je toch zien wat uw lichaam doet. Ook iedereen zijn pijngrens ligt anders uiteindelijk.
Ik heb - tegen mijn eigen verwachting in - heel veel gehad aan de ademhalingstechnieken van de zwangerschapscursus. Door het concentreren op je ademhaling ben je ten eerste een klein beetje afgeleid van de pijn en ten tweede voorkom je dat je gaat verkrampen om de pijn tegen te houden. Door door de pijn heen te ademen/puffen blijft je lijf ontspannen en vond ik het grootste deel van de weeen goed vol te houden. Alleen de laatste 2/3 cm vond ik niet goed meer op te vangen, die moest ik echt gewoon doorstaan en uit alle macht proberen rustig te blijven en niet in paniek te raken. Maar dat ging ook wel echt heel snel, dus dat overleef je dan ook wel weer. Bij mijn derde had ik overigens rugweeen en die kon ik niet weggepuft krijgen, heel naar.
Mijn eerste bevalling was in het ziekenhuis, zonder pijnstilling gedaan. De eerste 6 cm vond ik echt prima te doen, uiteraard niet pijnloos. 7 t/m 10 cm vond ik verschrikkelijk. Moest ook zo'n 2 uur persweeën wegpuffen. Da's geen pretje. Laatste halve cm kreeg ik niet zelf weg dus die hebben ze voor me weggehaald, wat ook echt pijnlijk was. Wat mij hielp was dat er iemand met mij meepufte die laatste paar cm. Daardoor raakte ik niet volledig in paniek. Het eerste gedeelte van de bevalling zat ik volledig in m'n eigen bubbel. Heerlijk! De pijn accepteren. Klinkt heel zweverig maar werkt echt!
Niet. Ik liet het allemaal maar over me heen komen en dat ben ik de volgende keer weer van plan. Het klinkt heel cliché maar de baby moet er toch uit dus kun je er maar beter in mee gaan en je proberen zo kalm en relaxed mogelijk te houden.
Niets, gewoon in meegegaan. Maar ik heb vast makkelijk praten met "normale" bevallingen van 5, 3 en 2 uur.