Ik ben iemand die alles eerst inhoudt. Op een rustige manier kunnen we meestal goed praten, helaas niet altijd. Soms moet ik mijn emoties kwijt zodat ik weer rustig en kalm ben. Dat begrijpt hij soms niet. Hij ziet alles zwart/wit en ik zie het in allerlei verschillende kleuren.
Hij is nooit een grote prater geweest en we hebben ook dalen gekend voordat we onze dochter kregen. Maar nooit zo diep als nu We hebben ook een lange MMM weg afgelegd, wat mij iig niet in de koude kleren is gaan zitten (achteraf hoor, want tijdens dat traject ging het best goed vond ik). En dat is mijn makke en daar moet ik aan werken maar het frustreert me enorm dat ik dat niet beantwoord krijg en dat hij ook zijn punten aanpakt. Het voelt coor mij dan alsof het allemaal mijn schuld is en voel me dan ook totaal niet serieus genomen. Uiteraard meldt ik dit ik onze gesprekken met de therapeut en dat belooft hij dat hij meer zijn best zal doen, maar het moment dat we daar de deur uitlopen lijken alle goede voornemens weg te waaien.
Ik kan het wel zeggen maar heb zelden t idee dat hij t begrijpt Meer dat hij t dan overdreven vindt of erger mijn eigen schuld! Want als als ik dit niet had gezegd had hij ook..
Mijn man is een onwijs goede luisteraar en prater. Soms misschien wel iets te Alles wordt geanalyseerd of zelfs overgeanalyseerd. Alles wordt ook in hetzelfde gesprek uitgesproken. Sinds dochter er is en we verhuisd zijn hoeft er amper nog gepraat te worden, het gaat momenteel zo goed!