Mijn man is erg trots en vertelt er ook graag over tegen anderen! Ik vind het heerlijk dat hij dat zo laat merken
Voor mijn vriend werd het 'echt' vanaf de termijn-echo bij 8-9 weken. Met tranen in zijn ogen naar dat bewegende frummeltje gekeken. Voor die tijd moest hij (en ik ook) heel erg wennen aan het feit dat ik zwanger ben en dat het zo snel gelukt is! Beetje aanpassingsperiode zegmaar. Vanaf de combinatietest heeft hij een app op zijn telefoon om bij te houden hoe groot Uk nu is en wat ze allemaal kan. En zijn we op zijn verzoek een eerste pakje gaan kopen (wilde het eerder hebben dan dat schoonmoeder het zou kopen). En kwam de vraag of ik de babymagazines op het toilet wilde leggen zodat hij zich kan 'inlezen', en komt dan soms met nieuwe woorden, zoals toeschietreflex of vloeien. En stelt daar dan ook vragen over. Vanaf 16 weken kunnen we allebei Uk voelen bewegen en hebben ze elke avond voor het slapen gaan een momentje samen waar ik me niet mee moet bemoeien. Ook mag ik niet meer zwaar tillen (boodschappen, volle wasmand met natte was etc.) en mag ik niet helpen met schuren (verfen gelukkig wel). Vanaf 20 weken vraagt hij dagelijks hoe het met zijn dochter is. Hij is nu al zo verliefd op haar! Maar, elke man is anders denk ik. Dus, accepteren of er over praten samen?
Mijn man is er wel veel mee bezig, maar wel anders dan ik hoor. Zowel bij mijn dochter als nu legt hij elke dag wel een keer zijn hand op mijn buik en zegt dan heel dichtbij iets van 'hallo baby, hier is papa' . Met mijn dochter uitte zijn betrokkenheid zich vooral ook erg in het uitzoeken van alle babyspullen. Daar kon hij uren mee bezig zijn . En dan de grote dingen vooral he, de kinderwagen en maxicosi enzo. Niet de kleertjes enzo, hoewel hij het wel leuk vond als ik niet alles in mn eentje kocht, hij wilde wel ook mee beslissen af en toe. En hij kreeg toen op een gegeven moment ook een soort 'mannen-nesteldrang' - het huis moest tiptop op orde, de schimmelplekken moesten van het badkamerplafond, alle kabels moesten keurig in kabelgootjes, etc. Mannen uiten het vaak anders. Maar dat betekent niet dat ze niet betrokken zijn!
Denk ook echt dat het per man verschilt. Bijvoorbeeld of het normaal gesproken een prater is of niet. Ik ben gelukkig samen met een man die ontzettend meeleeft (hij zit soms nog meer op de roze wolk dan ik haha). Heb hem bewust ook veel betrokken bij echo's en afspraken bij de verloskundige (hij is iedere vrijdag vrij, dus dat was gemakkelijk). En dat nesteldrang herken ik ook! Alles moet thuis ineens tip top in orde zijn.. want hij is ervan overtuigd dat de baby wat eerder geboren wordt. Zegt dagelijks hoeveel zin hij erin heeft dat de baby geboren wordt (volgens mij beseft hij nog niet wat gebroken nachten met hem gaat doen ). Hij zegt.. jouw buik wordt steeds dikker, het is net een cadeautje die steeds groter word, maar die je nog niet mag uitpakken. Ook hele verhalen tegen de baby, kust de buik als hij thuis komt van werk. Maar waar ik hem echt niet mee aan hoef te komen is babyshoppen. Daar heeft hij echt het geduld niet voor. Maar dat neem ik graag voor lief
mijn man is er op zijn eigen manier mee bezig, maar zeker niet minder blij !! Hij houdt zich nu vooral bezig met de zaken die we moeten gaan regelen bezig, babykameruitzet etc, wel erg leuk, als hij iets leuks vind deelt hij dat wel gelijk met mij, wat vind jij ervan etc. Maar verder is mijn man de nuchterheid zelve, ook wel prettig eigenlijk want ik ben een enorme dromer haha !
Mijn man praat er eigenlijk ook weinig over. En zich in de zwangerschap verdiepen heeft hij bij de vorige ook niet gedaan. En nu weet hij het allemaal wel. Maar hij is hartstikke zorgzaam, heeft alles over voor de kleine. Zorgt voor een mooie baby kamer. Verteld iedereen trots dat we weer papa en mama worden. Hij praat ook wel tegen mijn buik, maar niet dagelijks. Bij mijn dochter ergerde ik me er wel eens aan dat hij er bijna niet over praatte, alleen als ik het gesprek begon. En dat hij niet de moeite nam om dingen op te zoeken. Maar nu weet ik dat hij een geweldige papa is. Iedereen is gewoon anders.
Denk dat merendeel van de mannen dit in het begin hebben. Jij ben continu bezig me je lijf, je voelt van alles veranderen, je hormonen gieren, je ben moe, misselijk of hebt juist meer honger, alles staat op z'n kop in jou lijf. Je denkt bij elk pijntje dat er iets is etcetc. Dat missen de mannen compleet, dat gaat aan ze voorbij omdat het niet hun lijf betreft. Dat was bij ons niet anders. Pas toen mn buik begon te groeien begon hij er zelf over te praten. Daarvoor was alles maar raar, stelde ik me aan als ik iets had en was het onderwerp zwanger zijn niet iets waar hij over begon. Nee komt wel. Zodra het voor hem ook wat duidelijker te zien en te voelen is zal hij zich zeker gaan interesseren. Mijn man is heel nuchter, geen dromer, niet romantisch, ziet ook het romantische niet van het krijgen van een baby... en zelfs hij aait over mn buik, praat tegen de baby etc.