Sikki dat is ook zo! Hier ook niemand die ons echt begrijpt hoor. En sinds de vrienden weten van de icsi, zijn ze helemaal terughoudend toe naar ons. Tijdens het spuiten, de punctie, tp en de wachtweken werkelijk waar niks van ze vernomen. Was even helemaal klaar met ze! We hebben het later wel uit gepraat maar ik ben er nu wel achter wie ik wel en niet als vriend kan beschouwen. En dat is dus helaas niemand. Als ik ze zie is het leuk, maar als ik ze niet zie boeit het me ook niet meer. Mijn ouders snappen het allemaal ook niet zo goed hoor! Evenals de familie van mijn vriend niet. Ze hebben geen idee hoeveel pijn er bij komt kijken. Maar goed, gelukkig hebben me mannetje en ik wel heel erg veel steun aan elkaar en heb ik de rest dus ook niet echt nodig hierbij. Al zou een luisterend oor en iemand die je grotendeels begrijpt wel heel erg fijn zijn maar helaas, heb diegene nog niet gevonden hier.
Haha, Tja al die vraagtekens in het mailtje was misschien ook wel hetgene wat mij het meeste irriteerde . Het is ook niet was ze zei, maar hoe ze het zei. Ik ga weer eens nadenken over wat jullie allemaal hebben geschreven. Maar ik denk wel dat ik wel met haar om tafel moet. Maar als dat niet lukt, dan houdt het gewoon op. Ik ga iig niet meer vertellen waarom ik ergens geen zin in heb. Ze zoeken het maar uit. Heel erg bedankt voor jullie reacties . Weet weer ff dat ik niet gek ben .
Hee lieve Marjah en andere meiden, Akelig hè, hoe naast je verdriet en onzekerheid over het krijgen van een kindje, te zien dat anderen wél kindjes krijgen en ook nog es moet zien te dealen met wat mensen allemaal zeggen en vinden.... Au, au en nog es au. Ik ben het helemaal met Sikki (je 2000ste berichtje!) eens dat iedereen het anders voelt en anders beleeft. Dat niemand dat volledig kan begrijpen wat je meemaakt en voelt en dat ook elk MMMstel, elke MMMvrouw het weer anders beleeft. Maar toch vind ik hier veel herkenning op het forum. Ik probeer heel hard nare, pijnlijke opmerkingen van mensen langs me heen te laten glijden. Dat lukt wel redelijk bij de buurvrouw of een mannelijke, onhandige collega. Maar bij familie of goede vrienden kan ik dat niet. Dan heb je toch andere verwachtingen. Ik ben iemand die eindeloos gaat uitleggen hoe het voor me is. Ik vertel ze heel precies wat ik pijnlijk vind aan wat ze zeggen en hoe ik het anders zou willen. Met name mijn ouders heb ik echt moeten heropvoeden door te zeggen wat ik prettig/ niet prettig vind om te horen. Dit om het voor mezelf draaglijk te maken. Ze snappen het nog steeds niet echt, maar die verwachting heb ik ook niet. Van hen verwacht ik dus geen steun, maar verwacht ik wel dat ik geen nare dingen meer te horen krijg. En dat gebeurt nu ook bijna niet meer! De enige die het echt begrijpt, is mijn man. Die kent me door en door en die maakt als enige op de hele wereld precies hetzelfde mee als ik. Daarnaast hebben we een hecht groepje vrienden, bijna allemaal stellen, bijna allemaal net zwanger of net bevallen, met wie ik alles deel en die me nooit, maar dan ook nooit pijn doen en ons altijd steunen en met ons meehuilen. Andere vrienden hoef ik niet. Ik ben altijd heel erg open geweest over mijn kinderwens, hoe intens die is. Hoe ik het nooit los kan laten, hoe ik er altijd al mee bezig ben geweest, dus er nu ook me helemaal kapot op focus. Die kennen me dus ook inmiddels door en door. Deze MMMtijd heb ik ze ook in elke stap meegenomen, dat ze zien en voelen wat er gebeurt en wat het met me doet. Niet alleen hoe moeilijk ik het vind dat ik niet weet of we een kindje gaan krijgen, maar ook hoe jaloers ik ben op hun babygeluk en hoe oneerlijk ik het vind vanwege mijn grote verlangen. Zij begrijpen dat. Zij kennen mij. Gelukkig ben ik ook dol op hun kindjes en verlang ik naar het leren kennen van de kindjes die nog in de buiken zitten. Ik zou zo'n mail als jij hebt gehad helemaal niet trekken van 'vrienden'.... Als je die meid de moeite waard vindt, kun je proberen met haar in gesprek te gaan. Hoe dit traject voor je is, hoe de situatie voor je is en wat je prettig zou vinden van haar. Maar als je denkt dat ze dat allemaal niet gaat snappen, dan zou ik me achter de oren krabben hoe zo'n goede vriendin het is. Enorm akelig dat ze in het groepje gaat stoken. Ik ben sowieso meer van het 1 op 1 contact, dan heb je dat groepjegedoe niet.... Ik zou dus de meiden waarvan je wel vindt dat je steun krijgt apart opzoeken. Nou ja, goed, dat ben ik. Zoals je hier ook weer leest gaat iedereen in de MMM er weer anders mee om en zit iedereen weer in een andere situatie. Heel veel succes meid, laat je weten hoe je het met haar hebt opgepakt? Zit ook te bedenken nu dat het soms ook gewoon lekker kan zijn om het hier te spuien en dat je dan besluit om er niks mee te doen. Maar dan ben je je frustratie wel kwijt