Toen die het zei moest ik ook zoooo lachen.. Ik hoop dat hij dit heeeel lang zal blijven denken.. Tis echt de nieuwe generatie
Ik ben zelf ook een jonge moeder, welliswaar een heel bewuste keuze geweest en ik had mn zaakjes wel eerst op orde voor ik er aan begon, maar toch. Ik zou mijn dochter/zoon steunen waar ik kan, ook financieel. Dan zou ik laten merken dat het kindje welkom is en we het samen wel redden! Tuurlijk zou het wel even schrikken zijn maar ik zou echt niet boos worden of een hele preek gaan geven. Een goede vriendin van mij is op haar 15e ook zwanger geraakt, ongeplant. Haar vader heeft haar min of meer gedwongen tot abortus. Ze wou zelf heel graag het kindje houden maar als ze dat deed, dan stond ze op straat. Uiteindelijk heeft ze het dus weg laten halen en tot de dag van vandaag heeft ze daar nog spijt van. Inmiddels is ze jaren verder en probeert ze al ruim 4 jaar zwanger te worden, zonder succes. Ze verwijt zichzelf nu dan ook heel erg dat het niet meer lukt. Onmenselijk, het is zo'n lieve meid en ze zou haar kindje zoveel liefde geven..
Ik zou eerst enorm schrikken, maar hem steunen waar ik kan. En in samenspraak met de moeder en haar ouders kijken hoe dat het beste kan. Natuurlijk probeer ik in eerste instantie te voorkomen dat het ooit zo ver komt. Door open over seks te praten en te zorgen dat er voorbehoedsmiddelen aanwezig zijn. Maar goed dan nog kan het gebeuren. Ik hoop maar dat mn zoons niet te vroeg beginnen met seks, want zelf was ik op mn 15e eigenlijk te jong vind ik achteraf.
Ik zou uiteraard niet staan te springen, maar ik zou haar altijd steunen en aanmoedigen het kindje te houden. Mijn ouders hebben ook altijd gezegd, kom naar ons toe als je zwanger bent, wij helpen je wel met opvoeden, maar laat het alsjeblieft niet stiekem weghalen omdat je bang bent voor onze reactie. En dit geef ik straks weer door aan mijn dochter.
Ik zou ook schrikken denk ik maar vervolgens zou ik haar/hem steunen op elke mogelijke manier! Ben zelf ook geen voorstander van abortus maar mocht mijn dochter/zoon wel zo bepalen dan is dat uiteraard zijn/haar keuze! Ik zou wel hele duidelijk afspraken maken als ze besluiten het te houden .. En dit idd om er voor te zorgen dat niet ík de gene ben die de baby opvoed.. Als ze besluiten dat zíj de baby willen zullen ze toch ook een plan moeten maken hoe ze dat willen gaan doen... Ze zou uiteraard wel gewoon thuis mogen blijven wonen!!
wij hebben het hier ook over gehad en zouden beide hetzelfde reageren. Eerst schrikken natuurlijk dat is logisch en vervolgens praten en kijken wat we gaan doen en hoe. Ze zijn welkom in ons huis dat sowieso, maar ik ben dan wel Oma en niet mama. Ik zal met liefde helpen waar ik kan , maar zal niet alle verantwoording overnemen, wij hebben de echte luiertijd dan gehad, dus ik pas wel op als hun naar school zijn en ik ben thuis, maar als 1 vand e 2 ouders thuis is (als ze bij ons zouden wonen) dan gaat de verantwoording over naar diegene, Ook bij de keuze abortus zal ik er met ze over praten en hun ondersteunen bij wat ze willen. mijn (half)broer werd papa op zijn 19 e zijn oudste (stief)dochter heeft met 19 bewust de keuze gamaakt en haar moeder werd onverwachts zwanger van haar met 18 jaar. Mijn vader werd op 21 voor het eerst vader van mijn (half)broer en dat hij 42 was werd voor het laatst papa van mijn broertje die nu 17 is (nakomertje). Dus het is hier een kinderrijke fam. en ik weet dus ook zeker dat wij zo zouden reageren
mijn man en ik denken hier het zelfde over, we hebben het vaak over "wat als" gewoon om te weten hoe de ander er tegenover staat en of we daarin in de zelfde lijn liggen, en hierin liggen we absoluut in de zelfde lijn, we zullen er niet blij mee zijn, we hopen dat onze kinderen hun school af maken en het lang leve de lol kennen, ieder kind heeft daar recht op en met een baby kan dat gewoon niet, het is natuurlijk ook afhankelijk van het kind want niet ieder kind WIL lang leve de lol maar hoe ons kind ook maar zwanger word of iemand zwanger maakt, we zullen ze steunen, het is en blijft ons kind, en het word ons kleinkind, wij zullen daar opa en oma voor willen zijn, we zullen ze steunen zoveel we kunnen. mijn zusje is met 17 jaar zwanger gewordenvan een turkse jongen,die haar hierom verlaten heeft. mijn ouders en mijn man en ik hebben haar enorm gesteund, haar kindje is nu alweer 2 jaar, en ze is een super moeder, ze woont nog bij mijn ouders maar heeft wel zelf de zorg over haar kindje en opa en oma kunnen echt opa en oma zijn, ik hoop mijn kinderen net zo goed te kunnen steunen als mijn ouders bij haar hebben gedaan....en nog steeds doen !
ik zal wel even schikken als mijn zoon thuis zal komen met de kreet je word oma vind het belangrijk om eerst goed naar hem te luisteren en ik zal hem voor de volle 100% steunen in zijn keuze maar ik zal hem ook wel op zijn vrandwoordelijkheid wijzen want het is niet even zomaar een kindje krijgen daar komt veel bij kijken maar ook daar zal ik hem in steunen en ben ook bereid om te helpen zo dat zijn vriendin en hij zelf hun school af kunnen maken zodat ze later een goed baan hebben en een eigen plekje betaalen en goed voor het kindje kunnen zorgen
Hoe ik zal reageren: Ik zou not amused zijn als ik hoor dat mijn zoon op z'n 16e een meisje heeft zwanger gemaakt. Ik zou denk ik tegen hem zeggen dat ik even (bij wijze van spreken een uurtje) nodig heb om op adem te komen en mijn gedachten op een rijtje te zetten en daarna zou ik met hem het gesprek aangaan en hem onvoorwaardelijk steunen. En ja daar hoort ook een flinke preek bij. Ik zou hem ook vertellen dat als hun samen of het meisje in kwestie ervoor kiest om de baby te houden hij dan abosluut zijn verantwoordelijkheid zal moeten nemen. Verder zou ik contact openemen met de ouders van het meisje en daarmee samen om de tafel gaan. ------------------------------------------------------------ Ik ben trouwens blij om te lezen dat alle moeders hier hun kind uiteindelijk toch zouden steunen. Mijn moeder heeft vroeger in de kraamkliniek gewerkt en wat ze daar meemaakte dat ging bij haar en gaat nog steeds door merg en been. Toen ging het dus letterlijk zo: meisje in kwestie kwam naar de kliniek en nadat zij bevallen was werd het kindje gelijk bij haar weg gehaald door de familie of een medewerker. En het meisje de dagen erna schreeuwen en huilen om haar kindje, maar die mocht ze dus mooi niet meer zien. Nou als mij moeder over zulke gevallen hoorde stond ze te janken in de kleedkamer en dat is de reden dat ze daar dus is weggegaan ze kon daar niet tegen. Zo ging dat in de jaren 60. Dus mijn moeder heeft altijd tegen mij gezegd haal het ajb niet in je hoofd om op je 16de zwanger thuis te komen, want daarmee haal je je heel veel problemen op de hals en je moet genieten van je jeugd, maar als het zo is zal ik je nooit dwingen om het weg te halen en zal ik je altijd helpen. Moest dit verhaal even vertellen, omdat mij dit altijd heel erg heeft aangegrepen.
Ik zou het denk ik erger vinden als ik er achteraf achter kom dat mijn kind abortus heeft gepleegd omdat ze het niet durfde te vertellen, dan dat ze direct vertelt dat ze zwanger is. Als volwassene kijk je anders tegen seks aan, en denk ook dat volwassenen veel beter in staat zijn om de gevolgen te overzien. Daarom zou ik mijn kind aanraden om zo lang mogelijk te wachten (afgezien van het feit dat ik denk dat seks binnen het huwelijk/ vaste relatie beter tot z'n recht komt). Maargoed, ik ben zelf ook (te) jong begonnen en weet dus dondersgoed hoe dit soort dingen gaat. Zal dan ook de laatste zijn om mijn kind te veroordelen, maar ben het met een aantal dames hier eens dat dat geen vrijbrief is voor mijn kind om dan maar onbeschermde seks met jan en alleman te hebben. Tuurlijk, als je oud genoeg denkt te zijn om seks te hebben, dan ben je ook oud genoeg om de gevolgen te dragen. Ik zou het persoonlijk heel erg vinden als mijn kind abortus zou plegen. Ik ben van mening dat abortus iets is wat in bepaalde gevallen kan en misschien soms moet, maar het is absoluut geen vormm van anticonceptie! Maar het is in zo'n geval niet mijn lijf, niet mijn beslissing. Het is mijn taak als moeder om mijn kind voor te lichten en te adviseren, en daar houdt het dan mee op. Ik zou mijn kind met klem afraden om een abortus te plegen, maar als zij ervoor kiest om het wel te doen, dan ben ik er voor haar. Als het puntje bij paaltje komt blijft ze mijn kind, en de liefde voor mijn kind is onvoorwaardelijk. Oh en als het een jongen is, dan zou ik graag zien dat hij naar zijn vriendin (please laat het dan iig een vaste relatie zijn en geen one-night-stand) zijn verantwoordelijkheid neemt. Hopelijk kan dat in goed overleg met de ouders van het meisje. Omgekeerd zou ik dat ook erg fijn vinden. Je zit toch met z'n allen in dezelfde situatie, en dan is het voor alle partijen een stuk prettiger als dingen in goed overleg kunnen gebeuren!
Mijn eerste reactie: ik zou het verschrikkelijk vinden en woest zijn. Daarna zou ik mijn kind steunen waar ik maar kan, en hem/haar zoveel mogelijk zelfstandig leren zijn met het kind. Ik zou zo min mogelijk moederen over het kind. Mijn tijd is dan geweest. Ik hoop dat ik dan oma kan zijn, zoals oma zijn bedoeld is.
Ik zou haar altijd steunen. Zou zeker schrikken en ik hoop ook echt dat haar dit niet zal gebeuren. Maar ik zal haar zeker nooit aanraden om abortus te doen, als ze dit zou willen zou ik haar zelfs op alle mogelijke manieren tegenhouden. Dat is niet aan haar.. Zij zou dan zo dom zijn geweest om zwanger te raken, dan kan ze ook voor de consequenties open staan.
Ik denk eerst schrikken, en daarna natuurlijk met liefde op een goede manier zorgen voor mijn zwangere dochter en het kindje laten komen.
Valt mij trouwens wel tegen dat sommigen zo makkelijk zijn over een abortus laten plegen. Abortus zouden ze moeten beperken tot alleen UITERSTE noodzaak. Levens worden verwoest alleen omdat het even niet uitkomt. Walgelijk vind ik het! Jou keuze is: sex hebben. Niet het verwoesten van een nieuw leven. Het kindje in jou buik heeft daarna de keuze! Hoe kun je zo makkelijk praten over het laten wegzuigen van je eigen vlees en bloed?
Nee hoor, het is dan niet het kind zijn leven. Maar er leeft iets in haar. Daar heeft geen mens iets over te zeggen. Vind het echt een misdaad! En ik hoop ook altijd dat wanneer mensen dit zo makkelijk tegemoet zien, erover praten alsof het een wrat is wat je weg laat halen, hun verdiende loon nog krijgen.
Ik verwacht dat wij ook zo zouden reageren als 1 van onze dochters zo jong zwanger thuis zou komen (verwacht, want je weet het nooit helemaal zeker tot je het daadwerkelijk mee maakt). Ik weet in elk geval wel dat we het helemaal aan haar over zouden laten, wat ze met het kindje wil doen en dat mijn man er ook hetzelfde over denkt als ik. Hoorde toevallig vanmorgen op de radio een aankondiging voor het programma "Jong" vanavond op tv (tenminste, geloof dat het programma zo heet, als ik het goed onthouden heb) Deze uitzending gaat dus over een meisje die met 15 of 16 jaar zwanger raakte en gedwongen werd door haar ouders om abortus te laten plegen, omdat ze anders het huis uitgetrapt zou worden... Beetje vergelijkbaar verhaal dus met dat van TS... Daar kan ik me nou dus totaal niets bij voorstellen, dat je moedwillig je kind op straat gooit "zoek het maar uit", terwijl ze nog minderjarig en zwanger is. Alleen maar omdat ze zwanger is. Dat je schrikt, boos wordt zelfs misschien, dat kan ik me best voorstellen. Is ook niet iets wat je verwacht als je kind net 16 is natuurlijk, maar dat je haar volledig aan haar lot overlaat (tenzij ze abortus laat plegen)???
teleurgesteld en boos......... Maar zou haar wel proberen te helpen ..... met het maken van een beslissing en zal altijd voor haar klaarstaan!
Ik was zelf 17 toen ik zwanger raakte, en ben gelukkig altijd gesteund door m'n moeder. Zij is de enige geweest die er altijd positief tegenover heeft gestaan. Nu wist ze waarschijnlijk ook wel dat ze het bij mij niet hoefde te proberen, maar het woord 'abortus' heeft ze nooit gebruikt. Ikzelf ook niet trouwens, voor mij is het nooit een keuze geweest, ik heb nooit getwijfeld of iets dergelijks. Als Damiën (of een volgend kindje, mocht ik die krijgen) straks zelf ook jong ouder wordt, kan ik niet anders dan hem steunen en hem z'n verantwoordelijkheid laten nemen. Ik weet zelf hoe ontzettend belangrijk het is dat je moeder voor je klaar staat in een dergelijke situatie!
Als hij/zij 16 is? Euhm...dat is bij mij over iets meer als een jaar dus. Ik zou schrikken, boos zijn en dan bij zinnen komen en dan kickt mijn praktische instelling doorgaans in en gaan we kijken hoe we hier nou weer mee om zullen gaan (volgende hobbel in de weg die mijn leven heet). Mijn man zijn eerste reactie was abortus. Tot ik heel kwaad werd Ik zal mijn kinderen NOOIT dwingen tot abortus en heb zelf altijd tegen elke vriend gezegd waar ik sex mee had: als er wat van komt dan komt het. Ik ben absoluut tegen abortus om sociale redenen. Alleen psychische of gezondheids- redenen gelden voor mij op zo'n moment (voor kind of voor moeder) En een gedwongen abortus is vaak een voorbode voor psychische problemen. Bovendien is een abortus ook niet zonder risico's. Stel je voor straks gaat er wat mis en haal je de kans op je dochters zwangerschap weg! Wat me wel opvalt hier is dat de meesten er van uit gaan (of er van uit lijken te gaan) dat hun kind dan onvoorzichtig geweest is. Maar geen enkel voorbehoedsmiddel is 100% veilig behalve geheel onthouding. Teleurgesteld zijn in je kind als zij er misschien alles aan gedaan heeft om niet zwanger te worden en het gewoon mis gegaan is en zij nou net de pech heeft bij die paar procent te horen die ondanks alles toch zwanger worden.... Hoe we de dingen gaan regelen en wat ik wel en niet zal doen voor mijn kind en kleinkind. Daar kan ik nu een heleboel theoriën op los laten maar in de praktijk verwacht ik dat het toch helemaal anders uit zal pakken. Ik hoop alleen dat de andere partij (schoonouders en schoon dochter/zoon) net zo praktisch en wel overwogen te werk zullen gaan als ik van plan ben. Want om dan ook nog een stel lig in de weg mensen erbij te hebben lijkt me de zaak nog 2x zo erg te maken.