Hoi meiden! Onze dochter (2jr) heeft een vriendje, die een jaar ouder is. Ze spelen niet echt samen nog, maar mijn dochter vindt hem wel leuk. Soms heb ik het echter wel moeilijk met bepaald gedrag van het vriendje. Zo kan hij echt recht in haar gezicht heel hard gaan grommen, hij kijkt daar dan heel kwaad bij. Ook kan hij zomaar ineens met een hele kwade blik in zijn ogen een stuk speelgoed uit de handen van mijn dochter rukken. Er zijn nog meer van dit soort "rare" acties. Mijn dochter vind het zeker niet altijd leuk, ze laat het niet zo blijken, maar ze kijkt soms wel sip. Het gebeurt ook elke keer als ze spelen. Ik vind het ontzettend moelijk. Zijn moeder zegt er namelijk niets van, terwijl ze het meestal wel ziet. Wat moet ik dan? HAar zoon aanspreken terwijl ze het zelf kennelijk goed vindt? Ik vind het helemaal lastig als het gebeurt bij hen thuis. Ik wil ook zeker de ouders niet kwesten, want het zijn lieve mensen en inmiddels vrienden van ons. Zucht...wie heeft tips?
Zelf ingrijpen. Kinderen van deze leeftijd kunnen nog geen conflicten oplossen. Als iemand mijn kindje sip maakt zeg ik er zeker wel wat van, tegen het kindje zelf zodat de ouders het ook horen en wellicht gaan nadenken dat het toch niet zo acceptabel is wat hun kind doet. Soms vind ik ook wel eens wat goed wat mijn vriendin niet leuk vindt van mijn kind. Zij corrigeert dan en dan denk ik weer: o ja misschien had ik daar zelf wat van moeten zeggen. Het is wel zo dat het andersom ook zo werkt. Ik moet wel zeggen dat vriendinnetje en ik het regelmatig hebben over de opvoeding. Ik weetniet hoe het bij jou en die nieuwe (?) vrienden gaat?
Hmm, nee, over de opvoeding hebben we het nooit eigenlijk. Dat komt denk ik ook wel omdat onze manier van opvoeden wel duidelijk anders is. Maar je zegt zelf ingrijpen, het liefst doe ik dat wel, maar wat als de ouders het zien/horen en niets doen?? (en het dus kenelijk normaal vinden.....?)
Als ze daar dan iets over zeggen, zeg je dat je het niet fijn vindt dat hij je dochter zo behandeld omdat je ziet dat zij het niet prettig vindt. Gewoon op een vriendelijke manier. Je zegt verder niets over hun opvoeding,maar meer over hoe je dochter het ervaart. Je kan ook aan het jochie uitleggen dat jouw dochter nog kleiner is en zo nog niet kan spelen? Of: "Kijk eens, 'mooie meid' wordt helemaal verdrietig als je zo doet." Neefjes en nichtjes zijn hier best gevoelig voor. Misschien ook juist wel fijn om het wel over de opvoeding te hebben in het algemeen? Toevallig hebben die vriendin en ik wel een beetje dezelfde ideeen, maar over sommige dingen verschillen we van mening. Dit weten we van elkaar en respecteren dit ook. Het speelgoed uit handen rukken gebeurt hier over en weer. Eerst liet mijn dochter zich van alles afpakken, maar tegenwoordig bijt ze van zich af (figuurlijk dan). Hier helpt het om te vragen waar de ander dan wél mee mag spelen. Ook zeg ik regelmatig dat hij met haar speelgoed mag spelen, maar dat alles hier blijft. Vaak gaat het dan beter. Dit geldt ook voor vriendje.
Zeker als het bij jou thuis is kun je altijd zeggen: zo doen we dat hier niet in huis. Of: ik wil niet dat je dat hier niet doet. Wat hij thuis doet is 1 ding.. Maar; Jouw huis, jouw regels... Ze zullen dat toch moeten kunnen accepteren lijkt me. En je kan natuurlijk ook als hij zoiets doet eens aan de ouders vragen of hij altijd zo gromt in een dergelijke situatie.. Dan hoor je vanzelf wat ze er van vinden.
Ja precies...dan doe ik dat wel. Maar bij hen thuis durf ik dat niet goed. Het komt ook doordat het heel regelmatig gebeurt. Kijk als het nou af en toe eens voorkwam, maar nee. Elke keer wel eigenlijk...
ook hier consequent blijven. Zo leert het kind gelijk dat het niet overal hetzelfde is. Het zou van de zotte zijn als hij haar bijvoorbeeld zou slaan maar omdat het bij hun thuis is, jij niks zou kunnen zeggen. het is irritant hoor, want bij een andere vriendin had ik dus het slaanprobleem.. Haar dochter deed vaak heel lief tegen mijn dochter, maar dan zomaar uit het niets, sloeg ze haar. Echt heel irritant! Ook als haar moeder niets zei, corrigeerde ik haar. Uiteindelijk ging die vriendin zich toch wat strenger opstellen. Of het daardoor over is gegaan of dat het echt een fase was, weet ik niet, maar mijn dochter wilde niet graag meer daarheen..