Ik zou gewoon zeggen dat je het een onbeleefde vraag vindt en er daarom geen antwoord op geeft. Dan slaat het gesprek misschien even dood, maar is het wel duidelijk. Als mensen niet uit zichzelf aanvoelen dat deze vraag pijnlijk kan zijn, moet je het ze maar 'leren'.
Interesse is in mijn ogen een vraag stellen over dingen die je weet. Bijvoorbeeld je weet dat iemand op zoek is naar een nieuwe baan en je vraagt hoe dat gaat. Of je weet dat iemand zwanger is en je vraagt hoe die zich voelt. Vragen naar dingen die de persoon in kwestie niet uit zichzelf met je deelt, vind ik meer het bevredigen van je eigen nieuwsgierigheid. Blijkbaar vind die ander het privé, anders had hij of zij het zelf wel aan je verteld. Zeker in geval van een kinderwens -waarbij je weet dat dit niet altijd even makkelijk gaat- vind ik het getuigen van weinig fijngevoeligheid als je daarnaar gaat zitten vragen. Je houdt in ieder geval niet bepaald rekening met de gevoelens van de ander en stelt je eigen belang voorop. "Ik wil dit weten dus ik vraag er gewoon naar, kan me niet schelen wat dit met de ander doet." Het geeft mij niet bepaald het gevoel dat er sprake is van een goed bedoelde interesse.
Ik zeg dan: Als jij onze gezinsplanning wilt weten, wil ik jouw pincode weten! Voor wat hoort wat! En daarna grijns ik stom en begin over wat anders....werkt super!
wij zitten ondertussen aan nummer 3, als ik eerder de vraag over een volgende baby kreeg antwoorde ik wegens de zware zwangerschappen met dr vraag of zij het kind mss wilde dragen voor ons omdat ik altijd zo heb afgezien.maar toch nog kids wil... haha staan ze met de mond vol tanden. zelfs nu vragen ze of er een 4de komt, en als ik antwoord ja mss, baby is zo een makkelijk kind. van mijhad het een tweeling mogen zijn! dan trekken ze grote ogen. tja het is nooit goed zekers...
Ik heb de vraag " en nu nummer drie er is is het zeker wel klaar he " vaak gehad, Hoewel we er over uit waren dat er geen vierde zou komen en mijn man zich laten steriliseren antwoorde wij altijd met ach we zien wel, voorlopig is drie genoeg De meesten waren erg verbaasd dat er nog een optie was voor een vierde Nu is onze vierde een verrassing,waar we ontzettend dankbaar voor zijn, en krijgen nu al vaak de opmerking of we nu ook nog vijfde willen, wij zeggen dan dat we eerst deze maar eens afwachten en hoe het is om er 4 te hebben, met 26 jaar ben ik nog erg jong en als er over 10 jaar nog een nakomertje komt kan het ook nog ( 5 komt er hier echt niet hoor maar ik vertik het gewoon om dat te zeggen omdat dat is wat ze Willen horen )
Voor mij een weet voor jou een vraag. Het komt wanneer het komt, of niet. Ik til er niet zo zwaar aan, mensen vragen het vaak echt niet met een vervelende bedoeling. En wanneer ze te lang erop doorgaan krijgen ze wel een sneer dat het ze niks aangaat.
Ik zie het eigenlijk als interesse als het aan mij gevraagd wordt en ik ben er gewoon open in. Dat wij het nu nog niet willen. Dat ik het zelf misschien wel graag in de toekomst wil, maar dat mijn man het nog niet weet.
Ik krijg de vraag nu al een zelfs de opmerking erbij: 1 kindje is niet goed.... Sorry? Ik vind dat echt onbeschoft. Wij weten net als jij, helemaal niet of er wel een 2e komt. Ten eerste omdat we dat wrs niet willen en ten 2e heb ik weer grote kans op een fluxus (baarmoeder die niet krimpt waardoor ik blijf bloeden en direct na de bevalling bloedtransfusies nodig had. Herstel duurde daardoor ook lang). Daarbij ben ik nu net 37. Ik geniet mega van dit mopje en zou nu absoluut niet moeten denken aan zwanger zijn en door vermoeidheid dit kindje minder aandacht kunnen geven... Ga is even meelezen hoe anderen dat doen.
Ik heb regelmatig de vraag gehad of wij nog een tweede wilden. Dat vind ik een andere vraag (toon) dan wanneer er gevraagd wordt wanneer de tweede komt. Ik was ook altijd open erover. Moet wel zeggen dat ik alleen van mensen deze vraag kreeg van wie ik het niet storend vond. Niet van halve vreemden dus.
Als het voor jou pijnlijk is of je vindt het onbeschoft dan kun je wat mij betreft ook zo terug reageren. Wat iemand ook al zei hier: is 1 kindje niet genoeg? Waarom moet je er dan meteen meer hebben. Kennis van ons hebben ook maar 1 kindje, maar ze zijn zelf zo leuk met kinderen en werken ook met kinderen dat ik mij wel al heel lang afvraag waarom er geen 2e is. Maar durf het eigenlijk niet te vragen. Het gaat me niks aan, en misschien is er een medische reden waarom er geen 2e is. Dus ik vraag het gewoon niet. Misschien dat het ooit ter sprake komt.
Hier maar 1 kind en hij is al bijna 7 jaar dus onderhand weten ze het wel maar heb zo vaak de vraag gehad maar ik ben altijd heel direct door te zeggen 'die komt er niet, 1 is genoeg' En als ze dan zeggen maar is toch leuk voor je zoon dan zeg ik ja zal vast maar wie moet het groot krijgen en zal het echt leuk zijn? Dan zijn ze wel stil hoor. Ik ben erg gelukkig met mijn kleine gezin en geniet er elke dag van. Het heeft ook voordelen met 1 kind dus zo denk ik dan ook gewoon en niemand die daar wat over kan zeggen want voor ons werkt dit en voor een ander juist niet.
Bij ons momt ook geen tweede,mijn vriend wil net echt niet en heeft er vrede mee zoals het nu is....zelf had ik het wel graag gewilt maar het is nou eenmaal niet zo dus heb er nu ook vrede mee. Als mensen bij mij met de vraag komen " wanneer komt de tweede" zeg ik direct " niet". Ze schrikken van het directe antwoord en zijn ook meteen stil over het onderwerp... Mensen die er toch menen hun mening over te moeten hebben geef ik het advies om het zelf vooral te doen,maar een ander zijn menig moeten respecteren.
Alhoewel ik in de mmm met exman toen heb gezete, zoon via kid. Heb ik er eigenlijk nooit problemen mee gehad met die vraag. Ik stel de vraag ook wel eens aan iemand. Dat is niet verkeerd bedoelt. Bij mij wist iedereen dat ik graag een 2e wil maar toen ik ging scheiden, en mijn zoon helemaal geen contact meer heeft met exman want het is niet zijn vader, was iedereen toch geschokt om te horen dat ik zwanger was. Van wie?? Uhm van dezelfde donor als zoon. Dus mensen kunnen dan ook weer geschokt zijn
Ik vind zulke vragen echt heel onbeschoft. Ik zou ook iets zeggen als: "dat is iets tussen mijn man en ik".
Gelukkig krijgen we de vraag niet vaak, maar als we m krijgen dan is mijn antwoord; zwanger zijn en bevallen is niet mijn hobby. Ik heb het geprobeerd, maar nee... het wordt m niet. We houden het bij één