Ik ben erhelemaal kapot ervan. Net een paar dagen ontdekt te hebben dat ik zwanger ben heeft mn vriend me pats boem! verlaten! Ik en mijn "vriend" kennen elkaar nu 1,5 jaar. Ik woon sinds vorig jaar in het buitenland omdat ik hier ook werk en het ontzettend naar mijn zin heb. Hij werkt hier ook en in mijn vrije tijd heb ik hem leren kennen. Wij hadden in het begin een super relatie maar na een paar maanden kwamen er problemen. Ook vanwege het werk. We werken hier lange dagen en door de zon wordt je ook gewoon moe. Dat had invloed op onze relatie. Meneer wilde geen dingen meer doen, alles was te veel...enz... we hadden gewoon geen lol en gezelligheid meer. Van de winter ben ik daarom ook terug naar NL gegaan om daar alles op een rijtje te zetten en ook om te werken. Ik ben in de winter 2x op en neer gevlogen om toch iets van de relatie te maken aangezien we erg veel van elkaar hielden. Dat heeft gewerkt. Ik ben in februari weer teruggegaan en weer hier met werken begonnen. Ook zijn we gaan samenwonen. We maakte de afspraak, dat we hoe dan ook tijd voor elkaar gingen maken ondanks het vele werken. De eerste paar maanden ging dat heel goed. We begonnen ook echt over toekomstplannen te praten van wat we allemaal wilden. We wilde ook graag een kindje. Hier hebben we niet meteen werk van gemaakt. Ik wilde eerst zien of het goed ging. Ik ben toen in mei gestopt met de pil. Helaas sinds nu een maand begon het eig weer van voor af aan. Ik dacht echt door de vele gesprekken en een goede 2e start dat het goed zou komen. Ik bedoel als je van iemand zoveel houdt geef je het een tweede kans. Maar weer doet hij geen moeite voor me, geen tijd voor elkaar. Sinds vorige week weet ik dat ik zwanger ben. Heel blij heb ik hem dat meteen verteld. Ik bedoel we wisten dat het zou kunnen gebeuren....hij was er wel blij mee maar hij schreeuwde het niet uit ofzo :s Dit vond ik raar aangezien hij heel graag een kindje wilde en we het echt uit liefde gemaakt hebben. De afgelopen dagen is het erg bergafwaarts gegaan tussen ons en meneer heeft zijn spullen gisteren gepakt en is bij vrienden gaan wonen. Toen hij dus thuis kwam van het werk gisteren had hij flink gedronken. Hij begon te schelden en dat ik teveel van hem verwachte en dat ik hem met rust moest laten omdat hij zo moe is... ik voelde me erg gekwetst. Het enige wat ik wil is dat hij er voor mij is, voor ons samen. Dat we het leuk hebben en naar het ouderschap kunnen uitkijken en alles samen kunnen doen. Naast mijn werk doe ik hier ook alles in het huishouden, dus heb eig 2 jobs. Maar op de manier waarop hij met mij omgaat voel ik me heel erg slecht. Hij zegt ook dat ik nooit iets doe en hem niet respecteer, wat totaal niet waar is. Ik snap niet waar hij in een keer last van heeft. Een hele rare wending in onze relatie.. Er gaan allerlei vragen door mn hoofd. Zonder hem kan ik hier niet blijven en moet ik terug naar NL. Dan gaat mijn kindje zn vader niet zien en hij zn kindje niet. Dat is niet wat ik voor ogen had. Ik wil hier super graag blijven maar zonder steun van familie of vrienden gaat dat hier niet, zeker financieel niet. Ik werk hier zowiezo door tot okt en zou dan evt naar NL moeten. Dus ik heb nog wat tijd hier. Ik denk er totaal niet over na het kindje weg te halen aangezien we hier echt bewust voor gekozen hebben en ik er echt wel blij mee ben. Maar ik voel me echt heel slecht, mis hem en heel de toekomst lijkt nu in duigen.... ik zou graag jullie mening willen, mss dat het me goed doet of dat ik er iets mee kan. Momenteel denk ik te veel en weet ik het echt even niet meer.
Oh nikie wat een verhaal! Ik hoop dat hij 'gewoon' nog even aan het idee moet wennen en bijdraait. Het enige advies wat ik je kan geven is, doe waar jij je goed bij voelt. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk dit voor je is! Dus via deze weg wilde ik je heel veel sterkte, succes en wijsheid wensen! Mocht je behoefte hebben om je hart te luchten mag je altijd een pb sturen! Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Dank je wel meid voor je lieve reactie Ja ik voel me er goed bij om het kindje zeker te houden...ik bedoel het is met liefde gemaakt en het is voor mij meer dan welkom. Zou het echt niet over mijn hart kunnen verkrijgen het om deze problemen weg te halen. Alleen ja de situatie is echt drastig veranderd nu, waar ik dus minder blij mee ben. Ik vind ook dat het kindje recht heeft op zn vader maar dat zal dus niet gaan als ik naar NL terugkeer. Vind het echt moeilijk. In principe heeft hij nog tot oktober de tijd maar heb het idee dat het hem totaal niet meer interesseert hoe of wat. Terwijl hij er ook 100% achter stond toen de baby "gemaakt" werd. En dat doet mij het meeste pijn.
Denk je trouwens dat ik hem moet smsen of bellen of hem even laten? Ik wil dat hij wel beseft dat dit ook om zijn kind gaat en niet alleen om mij...
Ik zou hem effe met rust laten en laten wennen aan 't idee - zeker als hij ergens anders logeert. En over een week ofzo es polsen hoe hij het ziet. Je zit daar kennelijk sowieso nog tot oktober. Tegen dan (of nog beter eind september) heeft hij hopelijk wel een beslissing genomen ... Hoe ver is de afstand tussen Nederland en waar je nu zit? Is het een optie om als jij terug naar Nederland zou komen wonen af en toe (een paar keer per jaar) op en neer te gaan met je kleintje? Of dat hij af en toe op en neer komt? Als het kind gewenst is, maar jullie zouden toch uit elkaar gaan, moet hij dat er toch voor over hebben? Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ja ik zou hem even met rust laten. Dan kan hij ook even denken en voelt hij zich misschien niet zo 'trapped'? Ook wil je hem niet dwingen tot overhaaste beslissingen. Al zou ik niet wachten tot oktober.. Het is ook fijn voor jezelf om te weten wat je wil en waar je aan toe bent, zwanger zijn is soms al moeilijk genoeg Is hij trouwens net als jij nederlander en werkt hij daar of is het een local?
Nee hij is geen Nederlander, het is een turkse man. Ik woon dus in Turkije op dit moment De afstand naar NL is dus niet heel ver maar ja je moet er natuurlijk wel centjes voor hebben....en dat heb ik helaas niet als ik dadelijk niet meer werk. En heb eig ook mijn hart verloren aan dit land en de cultuur dus aan het idee dat ik bijna zeker terug moet naar NL doet me ook geen goed. Heb het hier enorm naar mijn zin en voel me ook echt thuis. (leef wel in een toeristisch gebied dan ) ook de zorg hier mbt tot verloskunde is erg goed. Je krijgt veel meer controles en echos dan in NL. Ook zijn ze veel voorzichtiger met bepaalde onderzoeken en houden ze alles strak in de gaten. Mijn beste vriendin zegt dat ik hem helemaal geen kans meer moet geven. Eig heeft ze ook wel gelijk....maar vind het gewoon heel erg moeilijk en voel me echt alleen. Bedoel..je wilt het toch het liefst delen met je man toch
Als het land je zo ligt, kan je dan na oktober echt geen andere job zoeken? Desnoods tijdelijk? Of is het zo moeilijk om als buitenlandse werk te vinden in Turkije (buiten het toerisme)? Ik heb ooit een kennis gehad die naar ginder is verhuisd en daar in een internationaal telefooncentrale (callcenter) werkte. Ze vonden het handig dat hij zowel Engels als Nederlands kon. Hij verhuisde zo gemiddeld elke 3 jaar naar een ander land. Hij had wel geen kinderen of partner.
Ik zou willen dat het zo gemakkelijk was, maar helaas, praktijk wijst anders uit. Je krijgt hier als buitenlander bijna geen werkvisum en illegaal werken is geen optie voor mij. Ik woon hier nu al 2 jaar en je krijgt idd alleen een werkvisum in het toerisme of het bedrijf moet aantonen dat ze echt een Nederlander nodig hebben voor een bepaalde functie...callcenters geven bijna geen werkvisums af (in de praktijk). Daarnaast werk je hier veel meer voor een goed loon en dan zou ik mijn kleintje helemaal niet zien of me veels te moe maken. Ik heb me dit allemaal al bedacht maar alleen hier zijn met een kind is heeeel erg moeilijk helaas