Mijn dochter is nadat ze dit jaar heeft gedoubleerd voor de tweede keer vast aan het lopen op hetzelfde punt. Hoe hard ze ook haar best doet, het lukt haar echt niet. Met haar intelligentie is niks mis, maar ze heeft er gewoon erg veel moeite mee om zich te blijven concentreren tijdens de les. 9 van de 10 keer kan ik de lesstof met haar nogmaals doornemen door het uit te beelden en vanaf een ander perspectief te benaderen. Wanneer ze het ziet of ervaart begrijpt ze het wel, maar de school verwacht dat ze het leert door het aan te nemen dat het zo is omdat de leerkracht dit zegt. Ze verveelt zich kapot tijdens de les, maar tegelijkertijd mist de wel de stof die ze toch zal moeten leren, waardoor haar resultaten alleen maar achteruit gaan, met faalangst tot gevolg. Inmiddels is de school aan aan het sturen tot het volgen van een traject richting jeugdzorg, psychische begeleiding, en het 'verhelpen' van haar concentratieproblemen. De meeste dingen die de school aangeeft, herken ik thuis helemaal niet omdat ik zelf ook het liefst werk met het uitbeelden van dingen of ze vanuit gevoel te benaderen. Ik ben zelf ook hooggevoelig en beschouw dit als een gave, niet iets wat beperkt moet worden. Nu viel mijn oog op de vrije school hier in de buurt, en met name de insteek dat er gewerkt wordt met hoofd, hart en handen lijkt mij enorm aansluiten op de behoeften van mijn dochter. Maar het is nogal wat, om even de overstap te maken naar een andere school, aan de andere kant van de stad en daar opnieuw te beginnen. Vandaar dat ik op zoek ben naar ervaringsverhalen!
Ik weet niets van vrije school, maar ik heb wel een hooggevoelige, slimme dochter die niet zo'n ster is het talige deel. Haar kracht ligt overduidelijk meer in het visuele . Wij hebben haar laten onderzoeken bij het riagg (tal van redenen) en daar heb ik absoluut geen spijt van. Naast een IQ test (die een fors dysharmonisch profiel liet zien ten nadele van taal, kloof was zo groot dat er geen totaal IQ te berekenen is) zijn er ook andere testen gedaan, die meer inzicht gaven in 'hoe haar brein werkt'. Hier kwam uit naar voren dat ze visueel erg sterk is, maar dat ze aanzienlijk meer moeite heeft om (gesproken) taal (snel) te begrijpen, of zich in taal uit te drukken. Psycholoog benoemde dit ook wel als beelddenken. In ons basisschoolsysteem (dat zeer talig georiënteerd is) kon dat wel erg lastig zijn. Ze heeft geen diagnose gekregen (er is ook niets 'mis' met haar ), maar we zijn wel aan de hand van dat verslag met school (leerkracht en IB-er) en psycholoog om tafel gaan zitten en hebben passend maatwerk voor haar kunnen maken. Dat er veel meer gebruik gemaakt kon worden van haar krachten en dat er meer rekening gehouden kon worden met haar zwaktes. Ze krijgt nu bijvoorbeeld veel meer uitdaging bij rekenen, meer visuele ondersteuning van leerstof en meer begeleiding bij bepaalde elementen van taal waar ze niet goed in is. Ook wordt er veel meer rekening gehouden met haar (prikkel)gevoeligheid, nu dat concreet benoemd is. Ik wil met mijn verhaal alleen maar aangeven dat een traject in jeugdzorg/GGZ echt ook meerwaarde kan hebben. Ik wens je veel succes met je zoektocht!
Dankjewel voor je reactie! Fijn om te lezen dat jeugdzorg/gzz ook voor een positieve verandering kan zorgen. Ik sta er wel voor open om een gesprek aan te gaan voor wat de mogelijkheden zijn, maar heb daarin wel mijn grenzen. Wanneer die bereikt worden wil ik wel de optie voor de vrije school achter de hand hebben. Ik heb vorig jaar ook al een gesprek gehad met de ib-er, en er was gezegd dat ze haar op een andere manier zouden begeleiden en daar is vrijwel niks mee gedaan. Naar wat ik zelf heb gekeken aan vormen van coaching en/of privé begeleiding is dit echt onbetaalbaar voor mij, en ik loop dus ook een beetje vast. Veel kenmerken die zij vanwege haar hooggevoeligheid/beelddenken heeft overlappen ook met add, maar het laatste wat ik wil is mijn dochter een diagnose geven waar ik haar thuis niet in herken, maar de school naar stuurt.. er zijn bepaalde opmerkingen geplaatst waar uit blijkt dat de school het graag zou zien dat ze ondersteuning krijgt door middel van medicatie om haar concentratie te bevorderen, waar ik zelf niet achter sta. Ik raak ook mijn concentratie kwijt als ik moet luisteren naar een verhaal wat ik niet vertaald krijg en mijn prikkelgevoelige hoofd registreert dat er ondertussen een vogeltje voor het raam zit wanneer dat vogeltje zo veel interessanter is dan de lesstof, wordt het misschien eens tijd de lesstof wat interessanter te maken Misschien is overstappen naar een vrije school een (voor nu) nog te grote stap, maar ik wil het wel als serieuze optie gaan bekijken. Ik ben het zo vreselijk beu om ieder gesprek gewezen te worden op alles wat ze 'moet kunnen', niet kan, en grof gezegd gewoon mis is met haar, terwijl haar sterke kanten genegeerd worden. Ik doe niks anders dan haar te verdedigen, wat leidt tot overcompenseren dat ze goed is zoals ze is, maar ik vrees ook dat ik haar daardoor even niet meer neutraal kan observeren. in die zin wil ik het traject wel aankijken, maar om al met de woorden 'medicatie' te gaan strooien voordat er überhaupt een doorverwijzing is, geeft mij dat vrij weinig vertrouwen dat de school ook echt wil kijken naar verschillende mogelijkheden. Alsof de school het oordeel al klaar heeft, zonder verder te kijken. Het is niet de eerste keer dat ik het gevoel heb dat mijn dochter wordt gezien als 'een probleem wat opgelost moet worden' in plaats van een kind met een andere manier van ontwikkelen. Ik ben er onderhand wel klaar mee. Op dit moment worstel ik gigantisch met de balans tussen 'ze mag zijn zoals ze is' en de angst dat ik zo hard vecht voor haar acceptatie dat ik over het hoofd ga zien dat er bepaalde dingen zijn waar ze wel hulp bij kan gebruiken. Waar ligt de grens zeg maar? Als ik de richting van de school volg, zeg ik in principe dat ze niet zichzelf mag zijn en bepaalde kanten van wie ze is inperk, maar als ik te hard roep dat ze wel zichzelf mag zijn komt ze op school in de knoop omdat ik haar misschien wel de juiste begeleiding ontneem. Ik wil gewoon een manier waarop ze gewoon de ruimte heeft om zich te ontwikkelen op haar manier, met de juiste ondersteuning, zonder haar te beperken in de dingen die haar 'anders' maken. Maar na 5 jaar op deze school, heb ik er nog maar weinig vertrouwen in en ik begin me echt af te vragen of ze ergens anders niet beter op haar plek zit. Zowel door de stof op een andere manier aan te bieden, maar ook wat minder rechtlijnig te staan in 'hoe ze moet zijn' en 'wat ze moet kunnen', maar meer ruimte voor het individu.
Oh wat herken ik jouw verhaal in grote lijnen. Ik heb laatst toevallig een topic geopend: wanneer kies je voor een andere school? Ik heb veel gezocht op internet en kwam terecht bij een school dat precies aansluit op onze visie. De schoolgids/plan heb ik meerdere keren door gelezen en keer op keer las ik weer iets nieuws waar ik steeds enthousiaster van werd. Ik heb een vrijblijvend kennismaking gesprek gehad en had direct een goed gevoel bij deze school. Tijdens het kennismakingsgesprek kwam ook ter sprake dat een ander kindje van zijn huidige school is over gegaan naar deze school. Ik heb contact met die moeder gezocht om haar ervaringen te horen. Dit contact heeft mijn gevoel bevestigd en vandaag heb ik dan ook de knoop doorgehakt en aangegeven dat we hem graag willen overplaatsen. Onze zoon hadden we al meegenomen in onze ideeën en hij gaat het liefst morgen nog naar de nieuwe school, maar zo snel zal dat natuurlijk niet gaan.
Ik heb net je topic gelezen en daar zitten inderdaad veel overeenkomsten in! Het is echt een lastige situatie, het lijkt wel kiezen uit 2 kwaden, en wat is nou de beste beslissing? Ik wacht het gesprek volgende week nog even af, en als ik daar niet van overtuigd ben ga ik inderdaad ook een gesprek aanvragen om verder te informeren en een alternatief achter de hand te hebben. Ik hoop dat jouw zoon beter op zijn plek zal zitten op de nieuwe school!
Ik hoop dat dan een vrije school bij haar past. Niet alleen voor haar maar moet je als ouders ook achter staan.de feesten, manier van lesgeven (de school waar ik eens ben geweest was juist klassikaal en achterin de klas waren ze met hele andere dingen bezig) weet niet of ze overal zonder boeken werken. Het blijft een vervelende situatie en ik hoop dat de school nu meer kan dan dat ze doen.
Dat hoop ik ook. Los van de begeleiding die hij daar niet krijgt, loopt de communicatie ook helemaal niet lekker en dat is iets wat je ook niet meer zomaar hersteld. Afgelopen week kwam ik in gesprek met andere moeders en die lopen tegen de zelfde problemen aan als ik. Dat sterkt mijn gevoel gelukkig alleen maar meer dat we een juiste beslissing hebben genomen en hem niet verder laten gaan op deze school. Daar komt natuurlijk bij dat mijn zoon ook graag naar een andere school wil. Wat vindt jouw dochter er zelf van?
@owly, dat weet ik dus niet.. er zijn ook dingen binnen die stroming waar ik zelf niks mee heb, maar dan vraag ik me af of het niet te accepteren valt wanneer ze verder goed op haar plek zit. Ze zit nu op een christelijke school, terwijl wij ook niet gelovig zijn, maar dat namen we voor lief vanwege de andere voordelen (locatie, goede scores etc), en misschien valt daar bij de vrije school wel mee te leven? @G89 dat scheelt inderdaad! Mijn dochter weet nog niet zo goed wat ze wil. Het idee van de vrije school spreekt haar op het eerste gezicht enorm aan, ook vanwege het uitgebreide aanbod van soorten vakken. Dier-en plantkunde, aardrijkskunde, geschiedenis en natuurkunde is ze helemaal verzot op, maar dat heeft de huidige school gigantisch beperkt tot 1 uurtje in de week wereldorientatie. Ze zoekt daarom die informatie zelf maar op door informatie-boeken te kiezen bij de bibliotheek of youtube af te struinen naar leerzame filmpjes. Haar creativiteit precies hetzelfde, daar zit op school ook geen uitdaging in dus dat zoekt ze thuis. Het dromerige en gebrek aan concentratie wat de school aangeeft herken ik dus totaal niet, ze is altijd bezig Maar ze zou wel haar vriendinnen moeten missen, weer een grote verandering.. tegelijkertijd begrijpt ze heel goed dat haar hoofd anders werkt, en dat de wereld daar niet altijd op aan sluit en daar soms moeilijke keuzes in gemaakt moeten worden. Wat dat betreft lijkt ze juist wijzer te zijn dan haar leeftijdsgenoten. Hoe dit ook verder gaat lopen, zij is uiteindelijk degene die er mee moet leven en bepaalt dus ook voor welke weg we gaan. We zijn nu bezig met het bespreken van de opties voor zover die nu te overzien zijn, en ik wil haar ook even de ruimte geven om te laten bezinken. Een echt duidelijke voorkeur is er nu dus nog niet.
Neem je tijd om de juiste keuzes te maken en betrek je dochter hier wel op zekere hoogte bij. Wij hebben het ook niet over een nachtje slapen besloten. Nu ik de knoop heb doorgehakt valt er echt een last van m'n schouders. Nu hopen dat we ook daadwerkelijk de juiste keuze hebben gemaakt.
Dat gaan we zeker doen! Mochten we besluiten om over te stappen zal dat sowieso pas met het volgende schooljaar zijn, dus we hebben nog een paar maanden om ons goed te oriënteren. Ik kan me inderdaad wel goed voorstellen dat het fijn is om die knoop doorgehakt te hebben, verlossing van de twijfel en innerlijke strijd Die is nog volop bezig, dus ik hoop over een tijd hetzelfde te kunnen zeggen
Ik zou ook kijken naar Jenaplan, Montessori en gewone reguliere basisscholen die van vanalles wat meepikken en met name op het vlak waar je met je dochter tegenaan loopt. Mijn kinderen zijn van regulier naar Jenaplan en als is nog steeds best veel talig, ze doen hier aanzienlijk meer op andere vlakken zoals toneel, handvaardigheid, proefjes, projecten waarbij ze zelf een hoop informatie moeten verzamelen, tuinieren, maar ze leert ook programmeren, presenteren, ze zijn veel bezig met het milieu, gaan vogelspotten enz. Uiteraard hadden ze daar ook wel wat van op haar vorige school, maar in mindere mate. Maar goed, elke school verschilt. Sowieso is het jammer dat haar huidige school niet meedenkt, hulp biedt of wat aanpast. Het is makkelijk om het kind als een probleem te zien. Daarnaast zou ik juist als ze zo wijzen op add en medicatie, dat al zou ze dat hebben, ze niet straks alle problemen daar op schuiven en dan niets aanpassen, 'want het ligt aan de add'. Ze moeten er hoe dan ook mee aan de slag. Als je nu na zoveel jaar nog niets verder bent gekomen, zou ik inderdaad kijken naar een andere school.
Dat is precies de reden waarom ik zoveel moeite heb met de richting van de school te volgen. We weten al lang dat mijn dochter een beelddenker en hooggevoelig is en er wordt gewoon niks mee gedaan door de school. Ik kan dat moeilijk begrijpen, hulp is hulp toch? Wordt dat labeltje dan niet gewoon een excuus? Jenaplan en montessorischool zal ik eens gaan onderzoeken!
Ik reageer even heel snel... Wb het beelddenken: ben je bekend met de methode 'ik leer anders'? Ik leer anders
School laat een kind doubleren maar heeft dan vervolgens geen plan/aanpak om er voor te zorgen dat het dit jaar wel goed gaat lukken!? Hier zouden mijn haren van overeind gaan staan. Ik weet niet hoeveel gesprekken je al op school gehad hierover, maar als je nul op je rekest krijgt... dan is echt tijd voor een andere school lijkt me. (overigens heb ik een kind met medicatie en kreeg ik ook ooit een verzoek van school of het niet een snufje meer mocht zijn want hij kreeg zo weinig mee van groepsinstructies en was zo afwezig en kwam niet goed mee. Euh, tja. Dat lag er gewoon aan dat ze niet konden bieden wat hij nodig had qua onderwijsbehoeften. Meer medicatie had dat echt niet kunnen veranderen... Wij zijn met veel pijn en moeite van school veranderd, was een heel gevecht waarin school en wij lijnrecht tegenover elkaar stonden mbt wat wij de beste manier van aanpak vonden. Op zijn nieuwe school wordt hij bejubeld om zijn enthousiasme en zijn interesse, doet overal vol overgave aan mee!) Ik zou idd goed gaan rondkijken op verschillende scholen. Bepaalde stromingen kunnen in theorie wel goed klinken, maar je moet echt zelf 'voelen' of een school je aanspreekt en of je je kind daar ziet rondlopen. (even cru: er zijn vast ook 'slechte' vrije scholen )
Ja. Dat dus. Ze heeft oorkappen gehad vanwege de prikkels, maar dat was het. Enige gesprekken die er zijn geweest waren afgeraffeld, ze gaat dit jaar wel over maar nog steeds met een achterstand, die ze niet zou moeten hebben omdat ze al gedoubleerd heeft. Geen enkele tips hoe ik haar thuis kon helpen, geen enkel plan van hoe zij het zouden aanpakken, gewoon niks. Ik heb overigens niks tegen medicatie an sich hoor, maar het moet wel echt nodig zijn. Het enige wat ik thuis herken van het commentaar op school is dat ze auditief zwak is, maar vandaar dat ik ook legopoppetjes en tekeningen gebruik wanneer ik iets uit wil leggen. Ik vind medicatie daarin echt overbodig. Het stomme is dat ik nu pas besef door het hier op te schrijven hoe erg het me inmiddels dwars is gaan zitten en hoe hard het nodig is om verder te gaan kijken..
Ik zou echt vooral op scholen gaan kijken. De vrije school hier is bv héél anders dan een vrije school een stad verder. School hier is zeer gericht op de groep, niet op het individu. Ik ken meerdere ouders die hun kind eraf hebben moeten halen omdat het gewoon niet ging, totaal geen mogelijkheid tot werken op eigen niveau en tempo. School roept vooral dat er plek is voor ieder individu, dat er niet wordt buitengesloten etc, maar werkelijkheid blijkt dus helaas heel anders. Stad verder is echt zo'n andere sfeer! En wél écht ruimte voor de individuele ontwikkeling, eigen tempo en niveau... helaas is voor ons de afstand te groot. Mijn dochter zit nu op een kleine montessori school en daar is ook echt de ruimte voor ieder kind, ze doen er álles aan om te zorgen dat een kind op zijn/haar plek zit. Uit jouw verhaal haal ik dat ze haar aan haar lot over laten en eigenlijk niks ondernemen, ondanks doubleren; dat klopt niet. Dat ligt denk ik eerder aan de school dan aan de onderwijsvorm. Misschien kun je bij andere scholen in de buurt globaal de priblematiek op tafel leggen met de vraag hoe zij daarmee om zouden gaan?
Dat ga ik inderdaad eens doen! Ik heb voorlopig wel genoeg te doen lees ik zo, ben een beetje overweldigd Ik denk dat ik vanmorgen vooral mijn bericht plaatste nav frustraties nadat ik de leerkracht sprak, maar het zit echt een stuk dieper dan ik zelf besefte. Ik ga me eens goed oriënteren de aankomende tijd!
Het is ook niet niets, maar het klinkt echt alsof school je dochter gewoon heeft opgegeven. Ze hebben geeneens een handelingsplan na doublure en alle problemen. Ze kunnen ook niet weten hierdoor wat het effect zou zijn van een andere aanpak. En natuurlijk is een overstap niet niets, maar kinderen zijn flexibel, wennen vaak snel aan een nieuwe lesmethode en maken nieuwe vrienden en vriendinnen. Daarnaast kunnen ze gewoon met hun oude vrienden en vriendinnen afspreken.
Dat klopt inderdaad, mijn dochter is erg sociaal en maakt makkelijk vriendjes, dus dat komt wel goed! Wat ik wel lastig vind is dat ik geografisch gezien niet op 2 scholen tegelijk kan zijn, en de jongste dus mee zal moeten in de overstap. Terwijl zij vooralsnog wel op haar plek lijkt te zitten. Ook hooggevoelig, maar bij haar uit het zich juist in de manier dat zolang iedereen rustig op zijn/haar vaste plek zit en vooral stil zit te luisteren het goed gaat, maar lessen met beweging te druk zijn voor haar. Precies het tegenovergestelde van mijn oudste dus Hoe dan ook, we zullen flink moeten oriënteren, en vooral hoe het in de praktijk er aan toe gaat. Hopelijk vinden we een middenweg.