Dag dames, titel zegt het al. Me dochtertje was afgelopen maandag precies 9 maanden en het sloeg volledig om uit het niets. Ze is huilerig en gewoon geen vrolijke baby meer. Vanaf begin af aan al heeft ze zich altijd zelf kunnen vermaken. Nu hoef ik maar even de kamer/woonkamer uit te lopen en het krijsen begint. Zo erg dat er werkelijk waar traantjes over haar wangen rollen... Is snel geirriteerd. Als ze alleen al een speelgoedje laat vallen is het weer huilen geblazen. Kortom gewoon niet vrolijk. Nou had ik wel eens gelezen dat sommige babys verlatingsangst kunnen hebben, zou dat het kunnen zijn? Ze is verder niet ziek, voelt zich wat dat betreft (zo ver ik het heb kunnen nakijken allemaal) gewoon prima. Slaapt overigens zoals altijd ook goed. Herkennen moeders dit? Wat is er aan te doen?
Ja, is echt een fase. En meestal zullen er nog wel wat meer van dit soort fasen gaan volgen. Je kind gaat door met volgende stap in ontwikkeling en een intense behoefte aan nabijheid (soms tot het compleet vastgeplakt zitten aan je...) past daar bij. Erg vermoeiend , maar het hoort er echt bij. Probeer je kind zoveel mogelijk 'veiligheid' te bieden, dus ook bij je te houden, mee te nemen, op schoot te nemen, tegen te praten. Voldoen aan behoefte om bij je te zijn. En dan gaat het vanzelf weer over (kan wel aantal weken duren... niet dat je daar van schrikt ). 9 maanden is een bekende leeftijd voor dit soort 'huilerig/plakkerig' gedrag. (alle 3 mijn kinderen waren onrustige, dreinende, krijsende klittenbandjes zo tussen 8,5-10,5 maanden... alleen sliepen en aten ze ook nog slecht )
Dank voor je reactie. Gaat de ene dag wel wat beter dan de andere hoor. We komen er wel.. Wel slaapt ze sinds 2 nachten wat slechter, zal er wel bij horen. Zoals je al zei..
Ik herken het, mijn zoontje is ook een stuk huileriger geworden, volgt me overal, wat meer moeite als ik hem ergens achter moet laten en meer moeite met in slaap vallen s avonds. Inderdaad vermoeiend! Ik ben hem extra veel aan het knuffelen, meer weet ik ook niet te doen
Ja.. Nou het afgelopen weekend ging prima. Ze kon zich lekker vermaken. Maar vandaag lijkt het weer zo een dag.. Huilen, niet alleen gelaten willen worden enz. Hoort dit er ook bij? De ene dag wel en de andere niet? Of doe ik iets niet helemaal goed... Probeer inderdaad ook gewoon veel tijd samen met haar te zijn. Samen spelen/knuffelen.
`Hier een bijna 9 maander, en dezelfde 'problemen'. ze zegt ook heel hard 'neeneenee' als we dr aan willen kleden of iets doen wat ze niet wil. Ook hier is het wisselend, de ene dag gaat het prima, volgende dag is moeilijk. Ik heb het idee dat het vooral komt doordat ze teveel kan om alleen op de grond te liggen spelen, maar nog niet genoeg kan voor wat ze wil zeg maar. Deel frustratie, grote boze wereld. Ik pak dr dan dus zoveel mogelijk op, en bied geborgenheid en troost. Draag je? De draagdoek is ideaal voor dit soort buien.
Nee ik draag niet. Ze is het afgelopen weekend begonnen met kruipen, dat verlicht het wat voor haar heb ik t idee. Dan kan ze, als ze zich alleen voelt naar mij of me man toe kruipen. Al hoewel dat nog niet zo soepel gaat nog met inderdaad gehuil/frustratie als gevolg.
Misschien komen er tandjes door? 9 maanden is ook de tijd dat de verlatingsangst begint. Dat kan ook nog meespelen. En misschien ook wat frustratie, dat ze meer wil dan dat ze kan. Bedenk altijd, het is een fase. Er zullen er nog veel meer komen. Het gaat vanzelf weer voorbij. Het hoort er allemaal bij en je doet niets fout.