Bij mijn vorige werkgever werd op een ontzettende rotmanier mijn contract niet verlengd omdat ik zwanger was. Op de dag dat mijn contract afliep is Vlinder geboren en overleden na een zwangerschap van 23 weken. Ik kreeg dus een werkeloosheids uitkering van het uwv, en in overleg zit ik nu nog in de ziektewet. Binnenkort ga ik weer solliciteren. Iets waar ik verschrikkelijk tegenop zie. Ik zou heel graag weer langzaam aan het werk zijn gegaan in een vertrouwde omgeving, maar die mogelijkheid is er niet. Bij een nieuwe werkgever zal ik me meteen voor 100% in moeten zetten. Ik was altijd erg stressbestendig, maar merk dat ik nog behoorlijk labiel ben. Ook qua uithoudingsvermogen en kracht ben ik nog op aan het bouwen. Ik ben verschrikkelijk bang dat ik bij een nieuwe werkgever word overvallen door een huilbui. Daarnaast wil ik zo snel mogelijk weer zwanger worden, en weet ik dat ik onder strenge controle kom te staan en waarschijnlijk rustig aan moet doen. Dat is natuurlijk nog toekomst-muziek, maar ik ga wel bewust op zoek naar ander, rustiger werk. Ik zit nu al te piekeren. Vertel ik mijn volgende werkgever niets over mijn persoonlijke omstandigheden, met het risico dat ik straks een enorme teleurstelling te verduren krijg als er op een kritieke situatie geen begrip blijkt te zijn? Of vertel ik eerlijk hoe de situatie momenteel is, waardoor ik waarschijnlijk een hoop banen misloop, maar wel zeker weet dat er begrip voor mijn situatie is? Ik hoor heel graag jullie mening, ervaring en tips.
Hmm Verox, lastig. Geen ervaring, mijn leidinggevende is begripvol (vrouw). Andere collega waar ik veel mee samenwerk (man) gaat de kinderwens ook allemaal niet van een leijen dakje en die vraagt hoe het gaat en zegt op een gegeven moment laten we over leuke dingen praten. Jammer inderdaad dat je niet in een vertrouwde omgeving weer werk kan opbouwen, maar aan de andere kant zou je daar nog willen werken nadat ze je aan de kant hebben gezet omdat je zwanger was? Mijn gedachten: Ik zit zo eens te denken, kun je er misschien iets over zeggen nadat je weet dat je de baan krijgt. Of zou de werkgever zich dan misleidt voelen. Op zich is het verlies van Vlinder geen relevante informatie of jij geschikt bent voor een baan. Stel dat je wordt overvallen door een huilbui, dan kun je altijd nog kort uitleggen waar dat vandaan komt. Of wil je dat dan niet meer op dat moment? Het scheelt misschien ook wel hoe het verder loopt. Kun je je verdriet uiten en daarna weer verder of ben je dan zo van de kaart dat je niet meer in staat bent om te werken? Dit zijn zomaar wat dingen die in mij op komen
Dank voor je reactie. Nee ik zou nu niet meer met deze mensen kunnen werken. Hoewel ik stiekem nog hoop dat ze contact met me zoeken. Geen idee waarom, want ik ben nog steeds ongelooflijk boos op ze. Ik denk niet dat ik het ze ooit ga vergeven. Ik denk inderdaad dat ik moet wachten met vertellen tot ik de baan heb, tenzij ze me eerder aan het huilen maken, maar ik verwacht dat ik de sollicitatie dan verpest heb. Het is ook moeilijk te voorspellen hoe ik ga reageren. Soms herstel ik me snel en goed en andere keren word ik zo overmant door emoties dat ik geen woord meer uit kan brengen. Juist dat onvoorspelbare maakt me bang. Ik denk dat ik binnenkort toch maar met iemand ga praten. Naast het verdriet om Vlinder merk ik dat ik anders in het leven sta. Ik vind het moeilijk om vooruit te kijken omdat er ook wat werk betreft zoveel onzekerheid is. Ik kan niet verder met mijn leven. Ik moet opnieuw beginnen, en daar kan ik best wat hulp bij gebruiken...
Dat onvoorspelbare maakt het wel lastig ja, want dan is het afhankelijk van de situatie en jouw gevoel hoe je er mee om kan gaan. Goed dat je hulp zoekt als je dan zou kunnen helpen! Ik hoop dat je een geschikt iemand kan vinden om mee te praten en dat die je een paar goede handvatten kan geven om een nieuwe start te maken. Dat moeilijk vinden om vooruit te kijken herken ik wel, maar goed het is ook nog vrij vers voor mij. Mijn contract loopt eind mei af. Als ik mag blijven dan moet ik er eerst 3 mnd tussen uit omdat ik 3 jaar in dienst ben. Er moeten subsidies binnen geharkt worden dus vanwege die financiële onzekerheid krijg je hier niet (snel) een vast contract. Die 3 maanden zouden precies in mijn verlof vallen, dat maakt het wel zuurder. In mijn vakgebied liggen de banen niet bepaald voor het oprapen. Verder met alle plannen die er nu zijn, hebben ze wel echt mankracht te kort als ik niet mag terug komen. Ik heb geen idee, er gaan veel mensen weg de laatste tijd (vanwege de bezuinigingen).
Ik begrijp je wel... het is ook lastig vind ik. Ik heb een sollicitatiebrief verstuurd laatst en ik heb er gewoon ingezet bij mijn persoonlijke voorstelrondje zeg maar, '22 jaar, moeder van overleden kindje en woonachtig in....'. Zo van, dat ben ik. En als ze me daar op willen afwijzen, dan doen ze dat maar. Ik zou graag ergens willen werken waar dat geaccepteerd wordt.
Je geeft aan dat je nu in de ZW zit? Is dat via het UWV? Zo ja dan zou je eens kunnen vragen of je een gesprek kunt hebben met een reïntegratie-adviseur. Normaal gesproken zijn er altijd wel mogelijkheden om met een vangnet ergens te gaan werken. Ik bedoel er zijn ook genoeg mensen die door hun ziek zijn überhaupt niet terug kunnen in hun oude functie en worden begeleid naar een nieuwe functie bij een nieuwe werkgever. En ja, of je er iets over moet zeggen... dat is nogal lastig. Ik heb bij mijn huidige werkgever niets verteld over mijn burnout (bij eervorige werkgever) pas in een later stadium heb ik het verteld. Mijn toenmalige leidinggevende had echt zoiets van "waarom heb je dat nou niet eerder verteld meid...." Okay burnout is niet hetzelfde als een kindje verliezen, maar het is ook een situatie waarbij je weer (emotioneel) sterk moet worden.
Moeilijke vraag. Ik denk dat het inderdaad slim is om eerst eens hulp te krijgen. Mijn man en ik zijn nu 2 keer bij een "rouwtherapeute" geweest en dit helpt ons echt. Ze geeft handvatten waarmee we aan de slag kunnen. En ze remt ons, zodat we genoeg tijd nemen om de boel te verwerken. Ik zie dat je in Overijssel woont. Als het in de buurt van Deventer is kan ik je haar gegevens wel doorgeven. In ieder geval: veel sterkte!
Dank jullie wel voor jullie reacties. Morgen heb ik een gesprek met iemand die gespecialiseerd s in persoonlijke ontwikkeling en verliesverwerking. Ze heeft ervaring met ouders die hun kindje verloren hebben, maar heeft ook via het UWV gewerkt als reïntegratiehulp. Voor mijn gevoel heb ik op dit moment het meeste last van de paniek die ik ervaar als ik denk aan een nieuwe baan. Maar natuurlijk heeft de geboorte en het verlies van Vlinder daarmee te maken. Ik kijk er wel naar uit eigenlijk. Het word tijd om weer wat sterker te worden.
Ik zou in alles eerlijk zijn en blijven ook tegen werkgevers, en hoe jouw vorige werkplek hiermee is omgegaan is schandalig eigenlijk. Maar goed dat is wat IK zou doen, ik kan niet in jouw gevoelens kijken,..in jouw gedachten,..of in jou leven. Dus zul je moeten gaan doen wat voor jou het beste is. succes...
Dank jullie wel. Voor mij is eerlijkheid verschrikkelijk belangrijk. Maar ik heb voor de tweede keer bij een werkgever ervaren dat ik ergens beter over had kunnen liegen of zwijgen. In mijn ogen is dat eigenlijk nooit een optie geweest. Eerlijkheid duurt het langst, maar word niet altijd beloont. Het leven is gewoon niet eerlijk. Daarom heb ik het nu ook zo moeilijk. Ik wou dat ik gewoon tegen werkgevers kon vertellen dat ik momenteel niet zo sterk in mijn schoenen sta omdat mijn dochter in November geboren en overleden is. Dat mijn vorige werkgever enorm enthousiast over me was, een hoop ambities in me zag, maar mijn contract niet verlengde omdat ik zwanger was. Dat ik graag de kans krijg om deze werkgever ook te overtuigen van mijn kwaliteiten. Dat ik nog steeds een sterke kinderwens heb en daarom bewust op zoek ben naar een baan die ik daarmee kan combineren. Dat zou eerlijk zijn, maar mijn kansen op een baan ook meteen minimaliseren. Verwacht ik dan niet gewoon te veel? Moet ik maar gewoon blij zijn met welke baan dan ook, en maar gewoon zien hoe dat in de toekomst uitpakt? Wellicht zie ik het allemaal te somber in en gaat in de toekomst voorspoedig? Of ben ik dan te naief?
Dit is goed omschreven, en is ook de waarheid zoals die is. Maar ik kies liever voor eerlijkheid die soms erg hard is, en waardoor "narigheid" ontstaat dan dat ik moet gaan liegen en mezelf moet gaan verlochenen. Ik heb geleerd dat de gevolgen van liegen,..verzwijgen...achterhouden, nog erger zijn dan ervoor uit komen. Dit zou betekenen dat je ook je verdriet..moet verstoppen..ik ben zo iemand die dat niet kan. Dit ligt niet bij jou,.. dit ligt aan de keiharde maatschappij die geen voorkeur geeft aan gevoelens. De maatschappij heeft een verrot beeld,..en zou je je als mens gewoon moeten blijven overtuigen van je kwaliteiten..het is de maatschappij die zou moeten veranderen. Maar dit is mijn mening. Verox, zoek idd naar iets dat gewoon bij jou past. Dat je goed kan combineren. Je zit met zoveel vragen op dit moment. Ik zou niet blij zijn met zomaar elke baan...want iets moet bij me passen en ik moet mij er goed bij voelen, anders loopt het toch fout af, in die zin dat ik dan met tegenzin ergens in ga. Sommige mensen hebben geen keuze en moeten wel anders redden ze het niet financieel. Maar ook deze mensen hebben later een keuze om over te stappen naar iets wat bij hun past. doe het rustig aan op jouw eigen tempo.