Hebben jullie dit ook?? Ik heb 2 weken geleden een miskraam gehad en kan er 'redelijk' mee omgaan, maar waar ik het vooral zo moeilijk mee heb is dat ik het zo zielig voor het 'vruchtje' vind...........ik had hem/haar ook zo graag een mooi leven gegund en op de echo (8 weken) was het toch al een heus ... tja, hoe zal ik het noemen.....ieniemieniemensje............zucht........... Ik weet wel dat het zo natuurlijk beter is, omdat er waarschijnlijk iets niet goed was, maar ik mis hem/haar gewoon............ Bah, dacht dat het best goed met me ging en nu heb ik toch weer enorme tranen in mijn ogen.............zucht......
Ik begrijp je helemaal en dat gevoel is heel normaal, ik heb gister te horen gekregen dat het bij ons niet goed zat en ben vandaag het vruchtje verloren. In overleg met de vk heb ik het opgevangen en terwijl ik er naar keek dacht ik je hoorde in me zitten Ik hou me ook vast aan de gedachte dat er iets niet goed zat al valt het niet mee... had niet gedacht dat zoiets zoveel impact zou hebben. Sterkte!
Hier van het zelfde, je bent er blij mee je wil het aller aller beste maar het mag helaas niet zo zijn,,, dat is verdrietig en doet pijn. Hier gaat het ook echt met pieken en dalen,,, Sterkte Liefs Yvonne
Ik heb een curettage ondergaan maar als ik het had mogen opvangen, had ik het zeker gedaan, hoe moeilijk ook. Nu kijk ik af en toe nog naar de echo, maar ook dat doet zelfs pijn, dus ik probeer gewoon door te gaan met mijn leven, wat best goed gaat, maar soms............vind ik het gewoon mooi K!!!! Jij ook heel veel sterkte met verwerken........Liefs
Ik snap hoe t voor jullie voelt want helaas heb ik t ook mee moeten maken. Voor mij is t inmiddels alweer 14 maanden geleden maar ik heb de foto van de echo ook nog steeds. Bijna 6 weken was ik zwanger, en ook al voelde ik er nog nauwelijks wat van, ik was trots op mezelf, dat IK zwanger kan raken, wauww... zo'n gevoel gaf t me. Ik merk aan mezelf dat ik t al die maanden aardig weg heb gestopt. Gebagatelliseerd zelfs, ach.. t valt allemaal wel mee.. tis goed zo... Maar nu -ruim een jaar later- nu mijn huidige partner en ik aan de slag gegaan zijn voor een kleintje samen, denk ik er meer aan dan ooit tevoren, en dat valt me eerlijkgezegd met momenten best zwaar. Dan pak ik die echo even stiekem uit de kast, of praat ik er even over met mijn partner of beste vriendin. Wat wil ik hiermee zeggen? Dat je jezelf alle tijd mag gunnen om hier overheen te komen. Praat erover -als je die behoefte voelt- met mensen die je vertrouwd, zolang je maar wilt meis. Dit neem je met je mee en zal nooit 'klaar' zijn. Dus verlang dat ook niet van jezelf. Heel veel sterkte en alle liefss