Hoi dames! Allereerst ben ik niet zo lang actief hier maar heb ik veel geleerd van andere leden. Ook altijd leuk om de positieve testen te zien van leden. Ik heb merk ik een enorme kinderwens weer. Ik heb dus ook nooit maar dan ook nooit gedacht dat die kriebels weer zouden komen aangezien ik het vreselijk moeilijk heb gehad met de eerste en eigenlijk nog steeds. Waar moet ik beginnen.. graag een kindje willen en het willen proberen en ronde 5 zwanger! Zo happy was ik. Maar wat een enorme zwangerschap had ik achter de rug. Vreselijk gewoon. Ik zeg ook vaak ik ben gewoon niet goed in zwanger zijn. klinkt kort door de bocht maar ik had ALLES wat maar mis kon gaan. Vaginale schimmelinfecties, 2 keer zwangerschapsdiabetes, bloedarmoede moest aan de staaltabletten, maagzuur en was gewoon absoluut niet te genieten. Ook had ik een extreme vorm van postnatale depressie. Vreselijk dus. Helaas was mij vk ook niet van het. Was zakelijk voelde me niet echt Op me gemak maar was al ver en dacht ik tik het wel uit. Nee serieus genomen werd ik helaas niet en dat mocht ook blijken tijdens de bevalling. Het was een horrortijd! ik loop er nog steeds 3 jaar later voor bij de psych en ik lijk het maar niet te verwerken. Ik wil er niet teveel op in gaan maar ik heb er dus PTSS aan over gehouden en als ik eraan denk krijg ik gewoon weer kippenvel en jank ik als een klein kind. Ook had ik zwaar bekkeninstabiliteit waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds last van heb. Kan bv niet te lang staan en zware dingen optillen ho maar. Dan voel ik het weken later nog steeds! Nooit meer wilde ik nog bevallen of een tweede. Momenteel ben ik ook blijvend incontinent helaas. Blaas was tijdens de zwangerschap zo toegetakeld dat alleen een ringetje kan voorkomen bij het uiteinde om de incontinentie tegen te gaan. Echt extreem dus momenteel moet ik er maar mee leven. We zijn een paar jaar verder en denk er elke dag aan. Ik wordt ermee geconfronteerd als ik naar me kindje kijk. het is zo erg allemaal want de laatste tijden denk ik echt aan een kindje. Een zusje of broertje voor de kleine zou geweldig zijn en ik merk dat me man (die echt engelengeduld heeft) wel een tweede wil. Maar ook ik stiekem verlang naar een tweede maar dan komen die herinneringen opdoeken van de vorige keer en dan haak ik af.. klap ik dicht maak er zelfs ruzie over.. voel me niet begrepen en wil ik er niets meer van weten. Ik wilde deze zomer er juist voor gaan. Zelfs gestopt met anticonceptie omdat ik daar sowieso hysterischer van werd en doorbraakbloedingen kreeg maar ook gewoon om te checken of me cyclus wel ok is. Ik was dus ook blij toen ik ongesteld werd en dacht aha alles werkt nog! Ik gebruik zelfs ovulatie testen en temp om mijn eisprong waar te nemen en er zeker van zijn dat alles nog ok is. Stel dat.. Iedereen zegt dat een tweede keer anders zal zijn maar echt ik ben het vertrouwen zo kwijt in alles ook in de medische wereld! Ben gewoon zooo vreselijk bang maar wil aan de ene kant zo graag.. Ik weet niet hoe ik zal reageren als ik ooit een positieve test in handen heb. Denk dat ik me dood zou schrikken! Me angst en paniekstoornissen heb ik bijna elke dag en wordt daarbij ook geholpen. Kortom heel verhaal maar wilde het gewoon even delen.
Jeetje wat een heftig verhaal zeg, wat heb jij veel mee moeten maken tijdens en na je zwangerschap. Ik hoop dat je er weer redelijk bovenop bent gekomen. ik heb totaal geen ervaring hoor in jou verhaal, alleen weet ik dat elke zwangerschap anders is! is het niet een idee om het met de huisarts of de psycholoog te bespreken hoe of wat. ik heb namelijk wel eens gelezen dat het dus niet zo hoeft te zijn dat je bij een 2e weer een postnatale depressie krijgt. Gezien ik er echt geen verstand van heb kan ik je natuurlijk ook geen advies in geven. Maar ik begrijp wel dat de wens er is voor een 2e, dus je zou deze dingen natuurlijk uit kunnen zoeken. Snap ook heel goed dat je je niet zo ellendig meer wilt voelen als toen! En helaas kun je natuurlijk ook niet alles van tevoren weten, maar bespreken kan altijd. Ik wil je toch sterkte wensen, want het lijkt me toch een hele lastige beslissing voor je!
Jeetje wat heftig. Mijn eerste reactie is als ik je verhaal lees; waarom zou je jezelf dat nogmaals aandoen? Het klinkt niet echt als een stabiele situatie momenteel. Maar ik snap ook dat rammelende eierstokken moeilijk zijn om te negeren. Kun je niet eerst wat problemen die je hebt (op lichamelijk en geestelijk vlak) aanpakken? Misschien dat een eventueel tweede zwangerschap dan ook prettiger verloopt.
Ik wist van je wens, maar jeetje wat een emotie! Heb je EMDR therapie al eens overwogen? Ik denk wel dat het belangrijk is dat je op je lichaam en de mensen rond je bevalling durft te vertrouwen. . Zou het niet verstandig zijn om eerst het oude af te sluiten? Ik weet niet of je je mijn verhaal herinnert uit het andere topic, maar ik wil dat mijn man eerst de vorige bevalling verwerkt voor we voor een volgend kindje gaan. Want hoe verschrikkelijk zou het KUNNEN zijn als de paniek toeslaat? Hij kan/jij kunt geen kant op,en dat kan voor nog veel meer problemen gaan zorgen.. Ik maak er uit op dat je man je gevoel niet erkend? Dat Herken Ik ook helaas. . misschien heb je er wat aan om je verhaal op papier te zetten en hem te laten lezen zonder dat je in de buurt bent? Dan weet hij jouw gevoel zonder dat van beide kanten de emoties hoog op gaan lopen en jullie verkeerde dingen gaan zeggen. . Dan kun je later als de grootste emoties weg zijn er rustig over praten.. Heel veel succes in ieder geval!
Jeetje wat een heftig verhaal wat een pech heb jij gehad! Niemand kan je helaas vertellen hoe of wat want iedereen ervaart dingen anders. Het is wel zo dat natuurlijk elke zwangerschap anders is en de kans dat alles weer zo tegen komt te zitten niet perse heel groot hoeft te zijn denk ik. Mocht je wel zwanger zijn en je je niet fijn voelen bij de verloskundige die je had dit misschien bespreken met je huisarts misschien zijn er nog andere waar je terecht kan? En vooral je angsten direct bespreken mocht je zwanger zijn zodat ze je er hopelijk extra in kunnen begeleiden! En ondanks dat je dit alles hebt mee gemaakt vind ik t juist sterk en stoer van je dat je overweegt voor een 2e te willen gaan!
Oh en voor de lichamelijke klachten zou ik eens naar een bekkentherapie gaan (als je dat niet al doet)
Jeetje wat een enorme pech heb jij gehad! Blijvend incontinent, dat is toch wel erg heftig. Ik weet niet precies hoe je de zorg voor je eerste kindje nu ervaart, maar ik zou een tweede erbij niet onderschatten. Ook al begrijp ik je kinderwens natuurlijk heel goed!, ik denk dat er zowel lichamelijk als mentaal dan eerst nog wat stappen gezet zouden moeten worden om een tweede aan te kunnen. Succes met alles!
@Fearfull heb je na je bevalling een (uitgebreid) gesprek gehad met de verloskundige of gynaecologe die je bevalling begeleid heeft? Zeg maar een gesprek over hoe jij het beleefd hebt ten aanzien van wat er ‘medisch’ is vastgelegd? Met zo’n gesprek kun je samen met diegene die je bij een eventuele zwangerschap zou begeleiden afspreken en duidelijk krijgen wat signalen zijn waarop jullie (beide) actie kunnen ondernemen maar dus ook zwart op wit krijgen wat je fijn vond maar ook juist wat je absoluut niet fijn vond en wat je daarin anders had gewild. Zeg maar een bevallingsplan maar dan ook voor je zwangerschap en voor na de bevalling. Wij hebben toen wij begonnen bij het zkh zo’n gesprek gehad met de gyn op ons verzoek, nu is mijn situatie wel heel anders en waren er ook andere factoren die ervoor gezorgd hebben dat de zwangerschap en bevalling van mijn zoon een hel waren. Had voor die andere factoren (was er in feite maar 1) al cognitieve therapie en traumaverwerking etc gehad overigens. Komende week hebben we de eerste echo en dan wordt ook dat plan nogmaals doorgenomen, origineel is nu ondertussen 2 jaar oud, en juist het stukje dat het doorgenomen wordt er nog een keer samen naar gekeken wordt stelt me momenteel enorm gerust. Het gedeelte wat nu een externe factor is, zal op een bepaalde manier wel ‘aanwezig’ zijn maar hebben daarover afgesproken dat wanneer dit heel erg aanwezig is we extra controle hebben. Ter verduidelijking mijn ex is in dit geval de externe factor, aangezien we samen een zoon hebben is hij op een bepaalde manier betrokken ook al is er geen omgang of gezamenlijk gezag uit veiligheid en welzijn van onze zoon. Er blijven helaas talloze mogelijkheden open staan waarop hij invloed kan proberen uit te oefenen (zoals rechtszaken etc) waar hij tot op heden dankbaar gebruik van maakt. Geheel andere situatie dan bij jou maar hopelijk kan het je helpen om naar oplossingen te kijken/bedenken waar jij je rustiger bij voelt.
Bedankt dames voor jullie reacties doet me goed @Maev, nou de verloskundige was gewoon heel erg laks. Het begon al bij de 20 weken echo wat niet zo soepel liep maar daarna werd het langzamerhand alleen erger. Ik kwam uiteindelijk met een dikke toeter en laagliggende placenta (kon amper lopen!) Vaak op afspraken terwijl de vk het verkeerd had ingepland zat ik daar voor jan doedel . Ze wisten ook dat ik een angststoornis had en een depressie. En daar werd met de pet naar gegooid. Ik had naar de huisarts moeten gaan. Ik had gewoon moeten zeggen stuur me door naar een gyn want ik vertrouw en voel me niet op me gemak maar ja.. er is een bevallings plan opgesteld maar daar hadden ze lak aan. Ik wilde in het ziekenhuis bevallen met pijnstilling. Ik kwam uiteindelijk in het ziekenhuis terecht met 7 cm ontsluiting en was overal laat voor. Het allerergste is DAARNA. Het was werkelijk waar een hel.. en de vk kwam af en toe kijken maar had totaal geen zin om haar te zien of te spreken. Ik kon na de bevalling ook niet meer lopen moest revalideren en leren lopen. Ik had totaal geen band met de kleine. Alles deed ik op de automatische piloot. En gek genoeg heb ik dat gevoel nog steeds soms. Ik weet het, het hoort niet. Tis fout. Maar zo voelt het wel. Achteraf kreeg ik excuses van de vk dat ze beter hadden moeten ingrijpen en luisteren maar wat had ik eraan? Wat naar dat je dat mee moet maken meid. Ik weet dat ik nu anders wordt bij gestaan maar toch die streep om erover heen te komen is zo verdomd moeilijk. @Girly86, EMDR heb ik gehad maar ik was te emotioneel. Ik wordt te emotioneel. Ik was het type die altijd zei ik wil een elftal! Ik hou van kinderen en zag mezelf al helemaal met kindjes om me heen. Oppassen op me nichtjes en neefjes deed ik zo graag! Kon niet wachten om me eigen gezin te starten en meteen al bij de eerste ging het mis.. Ik heb je verhaal niet gelezen maar ik zal het eens opzoeken! Me man heeft veel geduld alleen we hadden laatst een gesprek. Ergens vind ik het zo goed maar die wens een tweede te willen overheerst het gewoon ondanks mijn angst. Mijn man wil gewoon echt meer kinderen. Ook hij zegt je bent straks in betere handen en wellicht is een keizersnede een betere optie en je zit bij de psych je kan er begeleid in worden. Hij heeft ook wel een punt. Ik ben gewoon echt heel bang dat ik straks een leeftijd bereik waarop het niet meer kan en me kind geen broertje of zusje heeft en me man zijn wens ook niet waar heb gemaakt en tevens ook mijn wens. God ik zou er echt alles over hebben maar dan ook alles als ik eens zeker wist dat het bij de volgende allemaal wel goed komt Bekkenbodemtherapie heb ik al vaak geprobeerd maar de spieren spannen zich gewoon niet goed aan. Na de bevalling ben ik ook deels van onder de kruis verlamd geraakt. Ik voelde niks meer. Toen naar de uroloog en door gekregen dat ik een lage blaas verzakking had. Of een ringetje dat doen ze ook niet zo snel of ermee leren leven helaas. @bozoe, dat is dus de andere gedachte die door me hoofd spookt. "Waarom wil je jezelf dit weer aandoen" en aan de andere kant denk ik ga ervoor.. het komt allemaal wel goed maar wie kan je dat verzekeren? Het is zo lastig want ik wilde zoo vreselijk graag van de zomer voor een tweede gaan. zelfs met me man erover gehad en die was echt blij! En dan zeg ik weer nee laat maar zitten ik ben te bang. Me man begrijpt dat niet. Ben gewoon erg bang meid dat me huwelijk echt op de klippen ook zal lopen. Me man weet dat ik een hel ben doorgegaan en hij helpt mij waar dan ook. Heeft onwijs geduld echt! Heeft me nooit gepusht of gevraagd "goh wanneer gaan we nou eens voor een tweede" het maalt alleen de laatste maanden zo erg aan mij..
Dank je wel, ik zit al bij de psycholoog en de huisarts weet er alles van. Ik zou gewoon eens echt willen genieten van me zwangerschap ooit en ik weet dat lichamelijke klachten erbij horen maar geestelijk wil ik rust. Ik wil die vrolijke zwangere vrouw zijn die kleertjes inslaat als een gek en de babykamer op orde brengt. Ik wil gewoon zo vreselijk veel wat ik nooit bij de eerste helaas heb mogen ervaren. Ik deed alles omdat het moest leek het. Ik moet door want de kleine komt bijna.. Ik ben zo vreselijk bang dat ik weer in zo een situatie terecht komt en aangezien het nog best veel met me doet heb ik dus echt nog niet kunnen verwerken.
@Fearfull zou het je rustiger laten nadenken als je zeker wist dat de begeleiding vanaf het begin door de gyn werd gedaan? Kan me voorstellen dat je namelijk never nooit niet meer naar die verloskundige (praktijk) wil, ongeacht de beloftes die ze maakt. Betreffende het gevoel van door moeten gaan omdat anders de baby er straks is etc, gedeeltelijk denk ik dat dit redelijk bij zwanger zijn hoort je geeft aan de andere kant aan juist te willen genieten omdat je dat bij de vorige zwangerschap niet lukte mede hierdoor. Heb je met de psych wel eens opdrachten etc gedaan waardoor duidelijk wordt dat je controle ook kunt hebben zonder dat je het door hebt? Dus op het moment dat je de drang om de controle te hebben los te laten? Heb je het gevoel dat je wel vooruitgang boekt met de therapie of heb je het idee dat het je in de weg zit met je wens voor nog een kindje?
Ja dan zal ik zeker rust hebben. Ik bedoel dat is dan ook echt het enige waardoor ik een beetje meer vertrouwen kan hebben in de medische wereld als ik goed begeleidt wordt. Bij de psych is het natuurlijk meer vertellen over wat je ervaren hebt, wat je tegen de gedachten kan doen etc. En het gaat wel maar soms zak ik weer helemaal in vooral als ik alleen bent. Dan begint her gepieker.
Heel erg bedankt! Ik heb vandaag een afspraak met de psych en ga toch even aangeven of een sessie (met vrouwen die ongeveer hetzelfde hebben ervaren) een idee is. Ik merk dat als ik erover praat met iemand die hetzelfde of soort van meegemaakt heeft me veel rustiger voel omdat je elkaar begrijpt en steunt. Dank je wel!
@Fearfull hoe is je afspraak vandaag gegaan? Mocht je er aan toe zijn zou ik samen met je man een verwijzing vragen naar de gyn voor een gesprek en dus daar dan vast laten leggen dat jullie begeleid willen worden bij de gyn bij een volgende zwangerschap. Mocht je er behoefte aan hebben mag je ook altijd een pb sturen om er over te praten.
He @Maev bedankt dat je ernaar vraagt! Het was wel goed gegaan hoor. Alleen wil de psych dat ik vanaf volgende maand aan de medicatie ga om de angst te dempen. Volgens hem is het effectief en kan het me goed doen. Lets hope do ik moet sowieso binnenkort weer langs de gyn om het een en ander na te laten kijken. Ik heb namelijk ook een cyste van 3 cm op de linker eierstok en kennelijk willen ze kijken of het weg is.
Hey Fearfull, allereerst een hele dikke knuffel. De emoties die jij omschrijft zijn niet mis, en je omschrijft ze zo levendig dat het me zelfs een beetje naar de keel greep! Wat dapper dat je zo eerlijk durft te zijn. Ik hoop dat ik een beetje kan helpen met wat ik ga schrijven. Ook ik heb het een en ander meegemaakt rondom de bevalling, en hoewel ik er geen lichamelijke klachten aan heb overgehouden, is het psychisch zwaar geweest. Mijn man heeft er PTSS aan overgehouden en dit was er de aanleiding toe dat we pas 4 jaar later besloten toch nog voor een tweede te gaan. Het zag er lang naar uit dat dit zelfs helemaal niet zou gaan gebeuren. Terug naar jou. Je schrijft dat je het nog steeds moeilijk vindt om een band met je zoontje op te bouwen (of begrijp ik dat verkeerd?) en dat je zo graag vrolijk en onbevangen zwanger wilt zijn. Ik denk hierbij aan 2 dingen, en ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik ze ter sprake breng. Hoe zeer komt je wens voort uit het willen van een tweede mensje dat zijn/haar plaats gaat innemen in jullie gezin, en hoezeer komt je wens voort uit het willen van een "herkansing"? Ik weet dat dat een pittige vraag is, maar dit is wel iets wat ik bij mezelf heb moeten onderzoeken alvorens de knoop door te hakken. De eerste zwangerschap, bevalling en postpartum periode zijn namelijk voorbij, en dat komt niet meer terug zelfs al krijg je daarna nog 10 kinderen. Een volgende bevalling, zelfs al is dat een droombevalling, zal een eerder bevallingstrauma niet goedmaken. En over de onbezorgde, vrolijk kleertjes kopende aanstaande moeder: met jouw geschiedenis is de kans toch groot dat de realiteit er voor jou anders uit ziet. Dat is bij mij ook het geval, en daar ben ik mee in het reine moeten komen. Met mijn angst, met mijn verwerkingsproces... En soms gaat dat goed en soms gaat dat minder. Acceptatie is het sleutelwoord. Loslaten van hoe ik denk dat het had moeten zijn, en accepteren wat is. Dus misschien koop ik nooit onbezorgd kleertjes, maar ik koop mooi wèl kleertjes! Anders, maar ook OK. Een heel belangrijke tip die ik jou zou willen geven is: zorg dat je een team om je heen hebt waar je je prettig bij voelt! In jouw geval betekent dat dat je je nalatige toenmalige verloskundige lekker in haar sop laat gaarkoken en dit keer voor iets anders gaat. Hoe is de verstandhouding met je gyn? Als die goed is, zou ik nu, voor je zwanger bent, alvast vragen of hij je zwangerschap wil begeleiden. Hij kan ook alvast met je praten over wat een eventuele volgende zwangerschap zou kunnen betekenen voor je lichamelijk welzijn. En ik zou ook de psycholoog ook alvast aan boord halen. Die zou alvast met je hierover kunnen praten en zo heb je ook een korte lijn naar iemand die professionele hulp kan bieden mocht een postpartum depressie zich toch weer aandienen. Een lotgenotengroep klinkt aanvullend ook als een goed plan. En wat dacht je van een doula? Een doula staat je bij in de niet-medische aspecten van zwangerschap, bevalling en postpartum waar je dat maar wilt. De juiste doula zou de perfecte aanvulling kunnen zijn op jouw "team"! Ook je man wil ik niet uitvlakken. Je schrijft dat hij veel geduld heeft en graag nog een kindje wil. In hoeverre begrijpt hij wat je doormaakt? Hij is een deel van het "team", ook als hij wellicht meer het praktische type is. Maar misschien wil hij juist meer bij het emotionele aspect worden betrokken. En verder natuurlijk begripvolle familieleden en vrienden. Die zijn zo belangrijk! Heel veel liefs!
@Raket78 Bedankt voor je lieve post De band met me zoontje is wel goed alleen ik naar hem kijk dan herinner ik me helaas die moeilijke tijd. Ik lijk er op de 1 of andere manier niet overheen te komen. De wens voor een tweede is hier wel groot. Ik merk af en toe dat ik mijzelf betrap van "weet je zeker dat jij het ook wil of is het alleen om je man tevreden te stellen" die dus wel grote verlangen heeft naar een 2de kindje en als het aan hem ligt een hele elftal maar dan denk ik nee diep in mijn hart wil ik ook een tweede. Dus dat gevoel is er wel. Ik weet dat mocht ik ooit gezegend worden met een zwangerschap ik het moeilijk zal krijgen. Dat weet ik en wil zo eerlijk mogelijk tegen mijzelf zijn. Ik heb namelijk een omgeving die vaak zegt "die heeft er 3 lopen en toch ook nog overeind staat" je wordt vaak vergeleken helaas. Maar nee dat wil ik dus niet horen. Ik weet dat ik me een hoedje ga schrikken als ik echt positief test.. Ik weet dat het een moeilijke reis zal worden als alles goed gaat en dat ik vaak aan de vorige zwangerschap zal denken. Dat weet ik gewoon. Maar ik wil wat jij heel mooi zegt een team om mij heen. Nu heb ik gelukkig al een goede psycholoog waarbij ik dus voor mijn ptss loop en angst/paniekstoornissen. De huisarts weet het ook dus dat zit hopelijk wel goed. Ik heb gewoon diep van binnen een gevoel, een stem die zegt dat het goed komt. Het zal moeilijk worden maar ik weet diep van binnen dat ik er uit ga komen. En dat is her positieve wat me overeind houdt. Helaaas komeen die angstgevoelens opdoeken waardoor ik de grip weer verlies en in elkaar donder als het ware.. Ik wil het zo vreselijk graag meid echt.. Ik wordt alleen geblokkeerd door heftige angsten en dingen zoals "wat als.." Wat als ik straks weer hetzelfde mee zal maken. Wat als ik straks weer depressief wordt. Wat als ik wederom geen band heb met me kindje. Echt, lichamelijk kan ik alles nog hebben.. Maar de band met me kind is me alles en dat had ik niet en daar had ik het nog moeilijker mee. Als het "alleen" lichamelijk was geweest wat ook een zeer harde klap was hoor en ik nu nog steeds de tol voor moet betalen was ik nu 2 kinderen verder geweest bij wijze van Ik ga dat doula eens opzoeken. Heb er wel vaker van gehoord inderdaad. Helaas biedt mijn psycholoog geen sessies aan die gerelateerd staan aan mijn klachten. Dat vond ik jammer. Want zoals nu vind ik dit juist prettig om erover te praten . Het lucht op en het maakt me dat ik vaak denk aan de fijne dingen waardoor ik juist meer toe trek naar de 2de kinderwens. Wat naar dat je het ook moeilijk hebt gehad en dat je man er ook ptss aan heeft overgehouden. Ik zie dat je nu bijna 20 weken bent en wat fijn dat jullie die knoop ook hebben doorgehakt om ervoor te gaan! Je hebt jou angsten overwonnen en daar mag je echt trots op zijn!