Ik denk dat je verschillende gradaties hebt qua sociaal zijn. Tussen elke dag even vragen hoe het gaat, tot af en toe zit een heel grijs gebied al zijn beiden wellicht sociaal te noemen. Persoonlijk vind ik elke dag vragen hoe het gaat helemaal niet zo sociaal maar rete irritant en wat claimend overkomen. Hoezo zou je dat doen? Ik kom uit een enorm warm nest en iedereen was en is welkom bij m’n ouders. Vooral m’n vader kon er wat van. M’n moeder is ook sociaal maar m’n vader nodigde echt iedereen uit. Mensen komen er ook graag en veel. Volgens C heb ik hetzelfde als m’n ouders maar ik ben niet zo van het binnen komen lopen van iedereen. Wat dat betreft het tegenovergestelde van m’n moeder want ik hoop vaak als ik kom (tegen beter weten in) dat er niemand anders is. C is niet zo sociaal vanuit zichzelf, heeft dat echt moeten leren. Volgens hem ben ik degene die je graag naast je hebt op een feestje, die snel in contact komt en die de lachers op haar hand heeft. Mijn manager zegt altijd dat als ik er niet ben, er een stuk gezelligheid mist op kantoor. Ik zit in de feestcommissie en ben graag in gezelschap. Ik heb niet heel veel vriendinnen maar wel een paar hele goede vriendinnen die je op twee handen kan tellen. En attent? Ja ik denk het wel. Ik stuur kaartjes als ik eraan denk maar kan het ook vergeten en dan komt het later wel. Als ik op visite ga neem ik altijd iets mee en minstens 2x per week bak ik iets voor op het werk.
Ik ben wel altijd heel hulpvaardig, als er iemand problemen heeft sta ik vooraan om te helpen. Op mn werk stuur ik altijd de kaartjes naar de zieken en regelmatig appen hoe het gaat. De overbuurman is pas overleden en ik probeer regelmatig even te polsen bij de (bejaarde) overbuurvrouw of alles ok is, of ze misschien een boodschap nodig heeft. Een vriendin van mij zit in een burn out, die app ik dan ook regelmatig of ze hulp nodig heeft. Maar zomaar om niks praatjes maken met iemand of appjes sturen… dat doe ik dan weer helemaal niet. Ik vind small talk echt vreselijk ongemakkelijk. Mijn man is juist andersom “sociaal” opgevoed. Die is niet van het helpen maar wel van de smalltalk en het netwerken. Bijzonder dat dat zo los van elkaar kan bestaan.
Ik zit er tussenin. Ik stuur mensen een berichtje met een verjaardag, stuur een geboortekaartje. Ik vind het leuk om de kadootjes voor collega's te regelen maar ik ga echt niet iedere dag mensen een berichtje sturen om te vragen hoe het is haha. Ik moet er niet aan denken. Mijn moeder bel ik ook niet dagelijks. Kom op zeg, ik ben een volwassen vrouw. Zou niet weten wat ik iedere keer met haar moet bespreken. Ik ben altijd wel erg sociaal met het maken van een praatje en vind het gezellig om met mensen af te spreken.
Wat een heerlijk herkenbare antwoorden zitten ertussen! Ik bedoel inderdaad attent, ik schreef galant al vond ik dat al een raar woord. Kon er even niet opkomen! Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die niet zo attent is, maar wel redelijk sociaal eigenlijk. Ik ga dit zo onder mijn man zijn neus drukken haha, zie je ik ben helemaal niet zo vreemd! Knap trouwens hoe attent sommigen van jullie zijn! Ik ga het er denk nooit inkrijgen, maar leuk om te lezen hoe het ook kan!
Herkenbaar, dit heb ik ook echt moeten leren. Ik vergat mensen ook altijd wat drinken aan te bieden. Dat zal me nu niet meer gebeuren hoor, maar achteraf vind ik het bizar dat ik dit gewoon echt niet uit mezelf deed.
Ik ben totaal niet attent. De meesten in mijn omgeving ook niet, dus geen onderlinge verwachtingen. Behalve bij mijn zus. Die kan je gerust toespreken als je haar dochters geen verjaardagskaartje gestuurd hebt. Nou, het moet vanuit mijzelf komen. Een vriendin is wel attent, maar zij vindt het oprecht heel leuk om aan anderen te denken en verwacht het totaal niet terug. Ze weet toch wel dat je ook op andere momenten/manieren aan elkaar kunt denken.
Dit is wel herkenbaar! Ik moest echt leren om mensen drinken aan te bieden en om iets in huis te hebben als er iemand langs komt. Want vroeger bij ons thuis gebeurde dat niet, spontane visite.. visite überhaupt was zeldzaam. Mijn moeder keek mensen ook de deur uit of liet ze niet eens binnen. Maar daarentegen deed ze wel de boodschappen voor 2 bejaarde buren in de straat en hielp ze hen ook met vanalles. Dus er zijn heel veel manieren om “sociaal” te zijn denk ik dan.
Nope einzelgängers hier. Je hoort mij zelden, ziet me nog minder maar 1 crisismelding en ik sta naast je. Ik ben t type waar je niet elke week/maand mee afspreekt om op t terras te gaan zitten of te stappen. Maar als je ergens in the middle of f. nowhere staat in t donker kom ik je halen ook als we elkaar 3 jaar niet gesproken hebben en t enige appie "fijne kerst en gelukkig nieuwjaar" was. Stable in the background minding my own business keeping an eye out.
Mijn vader had altijd een eigen bedrijf. Die kende dus wel veel mensen en we hadden veel netwerk dingen - hielp ook vaak mensen. mijn stiefmoeder heeft een lintje gekregen. Dat is zo’n zorgend persoon. Superleuk vrijwilligers werk, mantelzorg, altijd helpen en zorgen. Ik zit er tussen in. Ik stuur altijd kaartjes op allerlei speciale data van mensen. Zet dat in mijn agenda. Ga even langs als iemand niet goed gaat, stuur een kleinigheidje op bij zieke mensen, app altijd even hoe het met mensen gaat/hoe sollicitatie gesprek is gegaan etc. Ik hecht ook waarde aan afspreken met dierbaren dus neem initiatief voor momenten samen /uitjes/etc. Ik initieer vaak dingen. Als mensen gaan verhuizen helpen we altijd etc. Ik zou zelf vrijwilligers willen doen, dat doe ik weinig (buiten af en toe iets actiegericht) maar ik red dat nu niet met gezin en werk, ik ben daar nu ook echt op gericht. Ook zou ik vaker mensen willen helpen door bijv kinderen te laten logeren/spelen/laten eten, eten koken en langsbrengen bij mensen: dit soort dingen doe ik wel hoor, en als mensen het vragen zeg ik vrijwel altijd ja maar ik laat vaak wel mijn eigen agenda nog leidend zijn: als het me zelf teveel wordt met zal ik niet snel zeggen: ik heb die dag 3 kinderen en breng er nog maar 2. Ik ben niet van de zoete inval van 10 kinderen bij me thuis. Ieder een vriendje mee is prima maar ik zal dan niet zeggen op zaterdag om 17 en eten jullie ook allemaal mee. Ik ben daar niet voor gemaakt. Als het is afgesproken helemaal prima maar anders ben ik daar niet heel flexibel in. Heeft te maken met drukte. Maar goed, als de kinderen straks groter zijn krijg ik hier ook weer mee ruimte voor. onverwachts visite: vind ik niet chill maar ook dat heeft meer te maken met de fase van mijn leven waar ik in zit. Ik ben gewoon zelden thuis en als ik dat ben heb ik 1001 dingen te doen Maar als mensen komen ben ik hartelijk en er is altijd koffie thee fris of een wijntje en wat lekkers voor visite.
Ik ben een klein beetje attent. Denk ik. Ik vraag soms wel eens aan iemand hoe het gaat als ik ze een poos niet gezien heb maar kaartjes sturen doe ik eigenlijk nooit (behalve een rouwkaart soms) en als ik weet dat iemand een operatie heeft gehad of iets belangrijks vraag ik een paar dagen/weken erna nog wel hoe het gaat. Verder eigenlijk niet. Sociaal ben ik een beetje. Ik bedoel, ik maak wel een babbeltje op het schoolplein en mijn zoon mag vriendjes uitnodigen enz. Vrienden van mijn man (ik heb ze niet) zijn welkom maar ik hoef dan weer geen andere mensen zomaar binnen. Moeders die vriendjes komen halen, buren die een praatje maken, een schoolvergadering die ik online moet bijwonen omdat ik geen oppas heb en het niet in mijn huis wil hebben. Dat mag allemaal buiten de deur blijven. Ik stap ook niet zelf zomaar bij mensen binnen en heel eerlijk leef ik heel erg via het "fake it till you make it" Veel boeit me werkelijk helemaal niks, maar ik vraag ernaar of luister ernaar uit beleefdheid of omdat ik weet dat iemand het kan waarderen. Mijn man is wel enorm sociaal. Die trekt dat ook aan. Die praat met alles en iedereen. Onze zoon is ook zo. Onze dochter heeft het van mij en kijkt meestal giftig naar iemand voordat ze wat gezegd hebben Ik probeer de kinderen wel wat socialer dan ik ben op te voeden want ik ben ook erg wantrouwend van nature uit. Mijn ouders zijn weer helemaal niet zo en ik ben ook helemaal niet zo opgevoed maar toch ben ik totaal anders.
Zo heb ik een dochter die ons volledig compenseert. R kijkt de kat uit de boom vanaf een afstandje, zij kletst werkelijk tegen iedereen aan. Van wie ze t heeft geeeeeen idee. Vroeger was ik heel anders, dat wel maar als je maar genoeg geziekt en getreiterd bent duik je vanzelf wel naar de achtergrond. Als niemand je ziet gaat alles oke. In mn werk ook meer de background rol maar niet onzichtbaar. Gaandeweg is t muurtje weer wat af aan t breken. Maar t aanleren van social talk (is mij al niet eigen) en kost tijd en energie, dat laatste is er schaars dus dat gaat langzaam.
Ik kan inmiddels prima doen alsof. Ik vind het totaal niet erg om ma een hallo of goedendag geen praatje te maken op bv school hoor maar ik kan wel heel erg dat knagende gevoel opzij drukken om wel netjes en beleefd een praatje te maken met iemand. Ik ga bekennen dat het bij mij eigenlijk is gekomen door mijn kinderen. Als ik die niet had gehad was ik echt een heel ander mens geweest maar ik wil niet dat zij buiten de boot vallen dus doe ik netjes mee, inclusief dat praatje zodat ik niet die rare moeder ben waar je niet mee wilt praten.
Ik lijk sociaal, Als mijn buren tegen kom gedag zeggen, als iemand zie die hulp nodig heeft hulp aanbieden. Verder hou ik niet van drukke omgevingen, en eigenlijk zuigt sociaal zijn mij helemaal leeg. Ik voel altijd iedereen hun emoties aan en kan dan nog door blijven piekeren er over. Mensen die mij niet goed kunnen zullen denken dat ik juist sociaal ben, doordat ik het goed kan verbloemen dat ik absoluut niet van sociale aangelegenheden hou.
Ik probeer attent te zijn, maar ik vergeet regelmatig ook bijzonderheden. Ben altijd blij dat Facebook vaak een herinnering geeft. Sociaal ben ik niet echt. Ben graag op mezelf. Introvert en rustig. Vind het moeilijk om contact te maken en sociale contacten kosten me ook veel energie. Maar dat is prima.
Oehhh praatjes op het schoolplein. Nog zoiets. Echt absoluut niet mijn ding. Mijn man kent er bijna iedereen en is zelfs klassenvader. Ik loop altijd hard door Nu zie ik ook niet zo heel goed en heb ik geen bril omdat ik daar te laks voor ben sinds de oude kapot is, dus ik herken mensen vaak toch niet. Ze zullen wel denken, 'daar heb je die bitch met die leuke man weer' Op mijn werk ben ik overigens wel heel sociaal. Niet perse naar collega's, al doe ik echt mijn best, maar ik sta voor de klas en probeer wel altijd een goede band met ouders te creëren. Met kinderen hoef ik daar dan weer niet mijn best voor te doen, zelfs in de supermarkt trek ik die aan haha!
Haha toen ik de titel las, dacht ik "oei vandaag ben ik echt NIET sociaal." Lees: bed uit, ziek gemeld via appje (gelukkig niemand tot last door afwezigheid), kinderen bij de oversteek gebracht inclusief broodtrommel voor de overblijf, en laatste 100 meter zelf naar school laten gaan, benodigde boodschap bij de zelfscankassa afgerekend. Auto garage in gereden en op de bank onder een deken gaan zitten. Verder ben ik overigens wisselend attent. Ene keer stuur ik kaartje, andere keer alleen een appje. Soms ben ik te verstrooid en vergeet ik het, maar als je me dierbaar ben, zal ik altijd iets van me laten horen uit interesse!
Ik heb twee persoonlijkheden Op mijn werk ben ik best extrovert, neem dan ook wel het voor trouw in bepaalde zaken, maar van nature ben ik echt een introvert persoon en erg gesteld op mijn rust en zo weinig mogelijk mensen om mij heen. Bedrijfsuitjes etc kosten mij dan wel echt energie. Ik vind mezelf wel attent, verjaardagen stuur ik altijd wel een berichtje of een belletje. Als we ergens op bezoek gaan neem ik af en toe een kleinigheidje mee of ik stuur zo uit het niets, gewoon zo maar, een lief kaartje naar een collega. Maar sociaal zijn met contacten onderhouden dat is niet aan mij besteed, maar is er iets aan de hand, dan kan je mij altijd bellen en sta ik binnen no-time aan je deur. Maar ik kan wel heel chaotisch zijn in mijn hoofd en dus een volgende keer compleet vergeten te vragen hoe een bijv sollicitatie gesprek is afgelopen. Soms zet ik dat soort dingen bewust in mijn agenda om er naar de informeren bij die persoon
Dat probeer ik inderdaad ook maar dan val ik gelijk op. Alsof er keihard "nerd alert" afgaat Ik krijg t gewoon serieus mn strot niet uit. Dus roep vrolijk hallo, dat gaat prima. Met een mama die mee kwam op t kinderfeestje heb ik prima kunnen beppen, maar dat gaat over de kinderen dus dat lukt dan weer wel. (Zij heeft ook bijzondere gevallen (vandaar ook de klik tussen die van haar en G) dus dan heb je wat meer raakvlak). Zet me naast een andere nerd en we raken niet uitgepraat, maar das ook weer geen koetjes kalfjes. Zucht, hopeloos.