Onze meid, met een behoorlijk karaktertje, is nu bijna 22 maanden en heeft net de 20/21 maanden sprong achter de rug. Een verschrikkelijke periode, wat nog niet helemaal over is. Ze hangt de hele dag aan mij, heeft driftbuien, kan zichzelf gaan slaan als iets niet mag. Als papa thuis is, kleeft ze nog erger aan mama. Ze wil weinig van papa weten op het moment. Slapen ging de laatste maanden erg goed. Op bed leggen met een ritueel en eigenlijk altijd gauw gaan slapen. Maar sinds een week is het slapen erg moeilijk en lijkt per dag moeilijker te gaan. Weglopen mag niet, is het gelijk overstuur huilen dus ik blijf erbij tot ze slaapt. Dit vind ik niet zo'n probleem. Maar nu zijn de nachten een ramp. Vorige week 2 nachten om 5u wakker en niet willen slapen. Daarna 's nachts wakker en verder bij ons in bed slapen maar wel erg onrustig. Afgelopen nacht was ze om 22.30 alweer aan het huilen (lees: brullen/overstuur). Hebben haar maar weer bij ons in bed genomen, maar vannacht was ze om 2u klaarwakker. 's Middags slaapt ze vaak van half 1 tot half 3, lijkt ze ook erg nodig te hebben. Ik laat haar niet huilen, maar dit houd ik zelf niet vol. Dl en ik beide chagrijnig overdag. Ik slaapt niet goed als ze bij ons in bed ligt. Vannacht maar proberen om haar iedere keer weer terug te leggen in bed. Morgen ben ik nog vrij maar maandag niet meer. Tips of ideeen? Nasleep van de sprong?
Huilen is prima, maar ze huilt zich helemaal overstuur. Dat vind ik niet oke. Het is niet jammeren of een gewoon huiltje.
Onze dochter heeft ook een hele slechte slaapperiode gehad, gaat nu net weer wat beter. Maar zij had ook een spannende tijd en ik denk dat het daar van komt. Ook snachts gillen krijsen en perse bij ons willen slapen. Ik wilde dat nooit maar heb er nu toch maar aan toe gegeven omdat ik anders zelf ook amper sliep. Maar bij ons is het ook wel slapen dan. Als ze gaat ouwehoeren bij ons op bed of praten dan brengen we haar weer naar boven en dat weet ze, en dan krijst ze maar even. Ze mag bij ons, maar dan ook stil zijn en gaan slapen. Niet willen slapen is een ding, maar wakker worden kunnen ze natuurlijk niks aan doen. Gelukkig slaapt onze dochter nu de nachten weer goed door, alleen heeft ze savonds nog wel eens wat problemen met gaan slapen of dat ze later op de avond weer wakker wordt, maar komt meestal ook na een drukke dag. Zoals gister was ze bij mijn schoonouders geweest, erg leuk maar druk. Dan wordt ze na een uurtje slapen wakker, uit wat ze zei was wel duidelijk dat ze had gedroomd en daar nog half in hing, vervolgens heeeeeel hard huilen en toen ik haar wilde troosten kreeg ze een mega driftbui..... Tja dan mag ze dus wel even naar beneden, even tot rust komen maar daarna gaat ze wel weer haar bed in. Het blijft lastig hoor, zou wel consequent blijven in het nacht is slapen idee. Dus snachts wakker is prima, maar wel stil en in bed liggen (welk bed dan ook) geen filmpje kijken ofzo om 2 uur snachts.
Mijn dochter is ook net uit die fase.. Ze had al snel Door, dat als ze heel hard, overstuur ging brullen dat ik kwam. Ik heb dr 4 avonden/nachten laten gaan. Elke 5/10/15 minuten erheen. Traantjes weg, kusje, in bed leggen (ook als ze krijste) en weg. Wij zitten nu in de neeee papa nee! ! Fase, en die pak ik hetzelfde aan. T is je vader, geen eng beest. Dus je 'jankt' maar, jullie redden het wel.
Ik zou toch weer even samen slapen want blijkbaar is ze dan toch een stuk rustiger. Logisch dat het voor jou niet lekker ligt, maar misschien is het een optie om een matras op de grond te leggen voor haar? evt campingbedje? Of je man op een matras op de grond, zodat jullie wat meer ruimte hebben. Het is vast een fase en straks weer voorbij dus ik zou het nu zo makkelijk mogelijk proberen te maken voor beide.
Hier laat ik haar ook huilen hoor, ze is geen jonge baby meer. Max 5 min en dan er eventjes heen, dan ook weer max 5 en dan steeds een minuutje langer. Max 10 minuten, al heb ik die nooit hoeven toe te passen; tot nu toe hoeven we er max 2 a 3 keer heen. We zijn erg duidelijk; zeggen dat ze niet uit bed wordt gehaald. En dat helpt goed. Moet er wel bij zeggen dat wij een erg gemakkelijke slaper hebben, de periodes dat het eventjes minder ging zijn op een hand te tellen.
Ze is bijna twee en heeft prima door dat ze jouw aandacht krijgt door onbedaarlijk te gaan huilen. Leg uit dat de nachten zijn om te slapen en dat je niet terugkomt als ze gaat huilen. Dat wordt 3 nachten afzien voor jou, maar daarna pluk je de vruchten ervan! Sterkte...
Ik vind het schokkend om te lezen hoe de meeste mensen hier denken dat de enige manier om fases door te komen is door je af te keren van je kind. Het kan ook anders.
Ik lees in geen enkele reactie het advies om je af te keren van je kind... Zelfs degenen die wel van het laten huilen zijn gaan om de 5/10 min kijken, dat is toch niet afkeren?
Om eerlijk te zijn, ja, dat vind ik wel. Een kind huilt met reden. En die reden is niet: 'ik ga mijn ouders eens lekker manipuleren en ze het leven moeilijk maken'. Verlatingsangst is reeel op deze leeftijd en een kind voelt zich rot. Door je kind af te wijzen, i.p.v. je in je kind te verplaatsen en er voor je kind te zijn, gaat je kind zich alleen maar rotter voelen. Ik doe geen dingen met mijn kinderen die ik zelf ook niet wil ondergaan. Als ik me rot voel wil ik troost of aandacht, en dan wil ik niet genegeerd worden, of om de 5 minuten een aai over mijn bol. Maar goed, iedereen zit anders in elkaar. Dus als je je zelf prima voelt als je genegeerd wordt als je je rot voelt, dan snap ik dat je dat ook prima vindt voor je kind.
Bij mij was het de oplossing om een nachtlampje aan te doen. Ze was duidelijk bang in het donker voor dingen die ze zag maar in het donker niet kon plaatsen. Ik vind krijsen ook echt te ver gaan om je kind dan te laten huilen. Dus ik zou zeggen; probeer een lampje aan te laten. En stel vragen. Ik kom door vragen stellen heel goed tot een oplossing. En ik sluit ook een deal. Zal ik nog een verhaaltje lezen? dan laten we een lichtje aan en ga je daarna weer slapen. Ze gaat daar altijd mee akkoord en slaapt daarna heerlijk. Het kan dus zonder huilen! En ja, onze dochter is een hele moeilijke slaper!
hier hebben we ook net zo'n fase achter de rug. Boos worden en dan met zn hoofd op de grond bonken, zich express laten vallen. Ook de nachten gingen 'lastig' We slapen samen (cosleeper) en soms was hij gewoon om 4u klaarwakker. Dan ging een van ons op de logeerkamer slapen en de ander bleef dan gewoon in bed met een drentelend kind om zich Heen. na anderhalf uur viel zoon weer in slaap. Laatste week gaat het opeens weer heel goed, hij slaapt goed, overdag vrolijk. Maar fase heeft echt wel een tijd geduurd. En nee wij laten ook niet huilen, ik laat mn partner ook niet huilen en dus mn kind ook niet. En volwassenen slapen ook wel eens slecht, zijn boos of gefrustreerd, maar wij kunnen ons uiten, een kind van (bijna) 2 nog niet (zo goed). Die heeft zijn ouders hard nodig om hem door deze fase heen te helpen.
Het maakt wel uit waarom een kind huilt natuurlijk.. Als mijn kind zich rot voelt, ziek, alleen, bang wat dan ook dan laat ik haar niet alleen. Maar in een 'ik ben een peuter en heb bedacht dat ik nu niet wil slapen en weet daar 101 excuses voor te bedenken bui' tja dan mag ze best even huilen van mij als ze daarvoor kiest. Ook die peuterbuien zijn lastig voor ze dat weet ik, maar overal in meegaan is niet altijd in hun belang. Dan gaat het er niet om dat ze willen manipuleren ofzo, het gaat niet bewust, maar je bent er wel als ouders om grenzen aan te geven. Maar huilen met échte reden, natuurlijk negeer ik dat niet. Ik denk dat iedere ouder zijn/haar kind goed genoeg kent om te doorzien wat de reden is van het huilen en welke aanpak het beste is.
Ik snap de keuzes van jullie allemaal. En zoals mijn voorganger zegt, ieder zal wel weten welk huiltje nog te tolereren is en wanneer er echt iets aan de hand is. Hierdoor hebben wij de afgelopen dagen er al voor gekozen om er voor dl te zijn en haar te troosten. Ze kinkt in haar huil bang, erg verdrietig. Ze slaapt met een rolluik dicht (al vanaf jongs af aan, vond ze altijd erg prettig), maar werd altijd vrolijk kletsend wakker. Ook na haar middagslaap, wanneer het ook donker is op haar kamer, word de kletsend wakker. Ik merk nu aan mezelf dat ik erg moe ga worden en vandaar ook dit topic. Ik was benieuwd hoe anderen hier mee om gaan. Ik heb zonet het matras van het longeerbed naast dl haar bed gelegd. Gelukkig was vl het hier mee eens. Zo kan ik of vl vannacht naast haar gaan liggen, in de hoop dat we allemaal meer slaap krijgen. En nu hopen dat het matras er over een paar dagen doelloos blijft liggen....
Doen jullie dat echt zo? Ik zie mijn man zijn blik al voor me als ik hem de echtelijke sponde uit zou trappen Maar goed, hier is het ook geen issue, als ze al een keertje bij ons liggen, dan gewoon met zijn allen. Het loopt alleen altijd alleen maar uit op keten en vervolgens zegt mijn dochter na een tijdje dat ze weer naar haar eigen bed wil
Vaak bedenkt een kind 101 excuses omdat ze toch duidelijk willen maken dat er iets speelt. Het is te moeilijk om onrust in woorden te vertalen. Mijn dochter heeft ook onrustige fases en haar gedrag is zoals je hierboven beschrijft. Na wat onderzoek (observeren tijdens slaap) merkte ik dat ze nachtmerries heeft. Als ik daar naar vraag, komt er geen antwoord omdat ze simpelweg niet beseft wat dat precies is. Maar de onrust speelt wel als ze weet dat het bedtijd is. Zolang ze kliert, komt ze onder het slapen uit maar dat geeft geen veiligheid. In deze fases geef ik een heel duidelijk ritueel aan en garandeer dat ik naast haar zit bij in slaap vallen. Wanneer ze wakker wordt in de nacht, komt ze bij ons en slapen we verder. Deze manier moest eerst getest worden, maar ze vertrouwt het nu en valt snel weer in slaap. Wanneer er meer rust is in haar leven en slaap, slaapt ze vanzelf weer door. Ik neem elk gedrag serieus en laat mijn kind niet stikken. Dat betekent wel een grens, de bedtijd, maar er is altijd een mogelijkheid dat een van ee ouders erbij is.
Oh nee hoor, ik denk zeker niet dat dat de enige manier is, maar wel eentje die hier prima werkt. En als dat betekent dat ze in totaal hooguit een minuut of 10 heeft gehuild vind ik er weinig schokkends aan, je kunt ook overdrijven he. Het is niet zo dat ik de deur sluit en oordoppen in doe. Ik zou haar nooit laten huilen zonder steeds erheen te gaan.
Klopt helemaal, ze kunnen het vaak ook helemaal niet onder woorden brengen. Maar ik denk dat het in de meeste gevallen het beste voor het kind is om zo snel mogelijk weer te slapen en dat gaat hier niet het snelst gebeuren als ik 83 x een slokje water ga brengen, 43 liedjes ga zingen of nog een keer op haar rug krabbel omdat ze jeuk heeft. En je laat je kind niet stikken. Nee tuurlijk niet. Sorry hoor maar dat vind ik wel weer een rare veroordeling. Iedereen doet toch wat hij/zij denkt dat het beste is voor het kind? Als ik mijn kind een paar minuten laat huilen waarna het in slaap valt tot de volgende ochtend en supervrolijk weer wakker wordt dan heb ik mijn kind echt niet laten stikken dan heb ik gewoon gedaan wat op dat moment het beste was voor mijn kind.