Hoi medemama's, Ik heb een meisje van bijna 3 jaar nu. Sinds een week ongeveer heeft ze last van driftbuien als ze haar zin niet krijgt. Ze is dan helemaal van de kaart en niet aanspreekbaar: op de grond liggen, schreeuwen, erom blijven vragen. Vind het echt vreselijk om te zien en heb allerlei manieren uitgeprobeerd: negeren, streng toespreken, in de hoek zetten. Ook afleiden heb ik geprobeerd en dat scheen soms te helpen, maar ik wil ook dat ze weet dat als iets nee is, dit ze dient te accepteren. En het belangrijkste: ik wil het gewoon goed doen en ik ben echt bang dat ze getraumatiseerd raakt of dat het haar schaadt. Misschien klinkt dat dramatisch, maar ervaar het wel zo. Iemand misschien tips hierin, of manieren zodat ik ermee om kan gaan. Hoe lang heeft deze fase geduurd bij jullie?
In ieder geval rustig blijven. Driftbuien horen er nu eenmaal bij. Ik laat ze meestal even. Doen ze in een Driftbuien dingen die niet mogen dan is het even uitrazen op de gang. Bijv als ze gaan slaan of dingen stuk maken. Dat mag gewoon niet. Heel lang blijven schreeuwen of gillen trouwens ook niet. Ik bespreek achteraf ook altijd nog even kort dat boos of verdrietig zijn echt wel mag, maar bijv slaan niet, dan ga je even naar de gang om rustig te worden. Afhankelijk van hoe de Driftbuien verloopt (is t echt gewoon drammen om de zin te krijgen of ook gewoon hysterisch niet meer snappen wat ze zelf voelt) laat ik ze echt m'n et rust of blijf er wel rustig bij, ook om te troosten als dat weer kan. Als er echt niet uitkomt zou ik eens op het consultatie bureau vragen of er begeleiding mogelijk is, zodat je tips op maat kunt krijgen.
Het lijkt mij gewoon normaal. Mijn dochter heeft geregeld een driftbui om de meest kleine dingen. Dan ligt ze op de grond te schreeuwen. Ik laat het haar zelf even uitzoeken en als ze afgekoeld is komt ze vanzelf wel weer bij mij. Dan praten we er nog over en is het klaar. Ik heb wel eens geprobeerd wat jij noemt maar mijn dochter is echt niet voor rede vatbaar tijdens een driftbui. Ik denk ook echt niet dat ze een driftbui of de reden hiervan als traumatisch kunnen ervaren.
Bij ons begon het al op jongere leeftijd, rond 2 jaar. Maar zelf rustig blijven en duidelijk zijn naar je kind toe helpt hier het beste. Vooraf vertellen wat je gaat doen. Bijv. Je kunt nu nog even spelen. Maar als mama haar schoenen aan heeft dan gaan we jouw schoentjes aandoen en naar de winkel. Ook geen snoep, rozijntjes of soepstengel laten zien als ze het op dat moment niet mogen, dus een beetje conflict vermijden. Ik weet niet hoe goed jouw dochtertje praat en zich kan uitdrukken. Bij ons was er vaak ook veel frustratie omdat hij niet kon uitleggen wat hij wilde, waardoor het in zijn hoofd vast liep. Verder deed mijn zoontje niet anders dan heel hard huilen/krijssen en boos kijken en op de grond liggen. En we zetten hem dan op zijn kamer of in de gang. Een trauma zal wel meevallen. Ik denk dat je vooral met duidelijkheid en restrictie verder komt dan wanneer je overal aan toe geeft om maar niet te zorgen dat er een driftbui komt.
Bij ons thuis helpt het als ik ook op de grond ga zitten, en dan mijn hoofd vlak bij de hare houdt en even rustig praat. Ik vraag dan om een knuffel en daarna vraag ik wat er is, en leg ik uit wat ik niet zo leuk vond en hoe het anders kan.
Ik negeer het en als het te lang duurt mogen ze verder op de gang. Als ze weer normaal kunnen doen krijgen ze een knuffel en mogen ze weer verder waar we mee bezig waren.
Onze zoons waren er al vroeg bij met driftbuien, die hadden ze allebei met 1/1,5 al regelmatig. Dat betekent dat het inmiddels al een stuk minder is geworden. Wat mij heeft geholpen is me inlezen in de diverse ontwikkelingsfasen van kinderen. Wat gebeurt er in het koppie van een kind van 1 jaar oud, 2 jaar oud, 3 jaar oud etc. Ik vond het boek van Steven Pont erg interessant. Op die manier kom je erachter dat heel veel dingen die kinderen doen heel normaal zijn en dan heb je misschien wat meer vertrouwen in haar ontwikkeling. Want ik denk echt niet dat je kindje getraumatiseerd wordt door een driftbui, maar het kan absoluut heftig overkomen.
Toevallig had ik dit weekend op LinkedIn een artikel/ blog hierover gelezen. 'Help, mijn kind ontploft, 6 stappen om van 'rood' in 'groen' te komen' Vond dat een zeer verhelderend artikel. Meeste is wel bekend maar was goed om weer even op te frissen. Hieronder de link naar dat artikel: http://www.smartease.nl/blog/help-kind-ontploft-6-stappen-om-rood-groen-komen/ Misschien heb je er wat aan.
Het is hier dagelijks een paar keer raak. Ook in winkels enzo. Ik negeer steevast. En heel rustig blijven. Je kind voelt aan dat het jou onzeker maakt, en dat zorgt er in veel gevallen voor dat ze doorgaan. Als het hier te lang duurt het geschreeuw (dus langer dan 10 minuten), dan zet ik hem in zijn kinderstoel in de gang. Soms schreeuwt hij daar nog minimaal 15 minuten door (hij schreeuwt dus echt zo 25 minuten achter elkaar), en daarna roept hij:' Mama, klaar huilen!' en dan mag hij terug. Ik merk altijd aan tranen of het echt zielig is of niet. Hij krijst namelijk zonder tranen als het boosheid is en met tranen als het echt verdriet is. En dan helpt een knuffel ook, bij boosheid echt niet. Dan gaat hij gillend aan mijn benen hangen, en als ik hem dan een aai geef is hij woest:' Neee!! Niet aaien!' en beginnen we weer van voren af aan. Dus dat doe ik ook niet meer
Ze zoekt haar grenzen op. Probeer rustig te blijven en op ooghoogte heel kort te vertellen wat ze niet mag. Als ze boos wordt kun je rustig zeggen dat je snapt dat het niet leuk is voor haar en evt zeggen wat ze wel mag. Als ze boos blijft zeggen dat je weer met haar gaat praten/spelen als ze klaar is met huilen. Ik blijf altijd in dezelfde ruimte als ze echt doordraaien. Ik negeer het kind niet maar het gedrag. Tussendoor vraag ik af en toe of hij/zij al klaar is. Zo ja, dan even knuffelen en door. Zo nee, dan gedrag negeren en beetje rommelen in zijn/haar buurt tot het beter gaat. Alles kort en krachtig, niet te veel aandacht geven. Als ze niet compleet doordraaien (=echt van streek zijn) maar alleen overduidelijk janken om hun zin te krijgen dan gaan ze even naar de gang met de mededeling dat ik het gehuil om niets echt niet wil horen en dat ze terug mogen komen als ze stoppen met huilen. Consequent blijven en nee dat is niet traumatisch.
Onze uk begon ook al vroeg maar echt liggen op de grond en schreeuwen heeft hij 1 keer gedaan en dat was in een winkel, aangezien ik over hem heen stapte en geem aandacht aan gaf stond hij op en was het klaar. We vertellen veel en geven vooraf al duidelijkheid, wanneer we gaan hoort hij dat nog steeds wanneer we gaan. Wat moet er nog gebeuren voor we vertrekken en dan is het voor hem duidelijk. Verder zijn we heel consequent, dus als we zeggen niet gooien met je speelgoed het gaat kapot, meestal trok hij dan een ondeugend gezichtje en zeiden we al nog een keer gooien en dan zit je op de trap. Soms hebben ze van die fases dat ze echt de grenzen opzoeken, een lastige tijd waar je zelf een balans moet zoeken tussen consequent zijn en pick you're battles. Wat voor jezelf dan belangrijk is om nog steeds ergens een momentje voor jezelf te hebben, even opladen om de dag door te komen zonder dat er een rol behang aan te pas komt
Met mijn oudste voorkwam ik situaties waarin hij kon ontploffen en ik niet wist of ik dat goed kon handelen. Hij zat dus IN het winkelwagentje en liep niet los door de winkel, als ik al boodschappen ging doen. Thuis liet ik hem ontploffen en negeerde dat of probeerde hem af te leiden met een gekkigheidje, dan is het het snelst over. Werd het te gek dan zette ik hem even apart. Mijn jongste is nu 19 maanden maar kan ook flink protesteren en ontploffen. Gisteren nog toen hij stond te douchen. Ik kreeg zijn washand toegestoken om er zeep op te doen maar mocht hem niet inzepen. Krijsen! Dat vind ik even prima, maar dan spreek ik hem streng toe: hoor eens, ik ben hier de baas, niet jij! Dan pak ik hem vast en zeep hem in, kietel hem ondertussen hier of daar, vervolgens krijgt hij het washandje terug en doet het op zijn manier over, dan is de bui ook weer over gewaaid. Ik straf niet, dat heeft op zo`n jonge leeftijd geen enkele zin. Mijn oudste is nu 8, die stuur ik wel naar zijn kamer, maar vertel daar bijna altijd bij dat het geen straf is maar dat ik wil dat hij nadenkt over wat er op dat moment misgaat, of dat ik wil dat hij even weggaat omdat we allebei op de plaats rust nodig hebben. Is mijn jongste ongehoorzaam/ondeugend dan leid ik hem af of haal hem uit de situatie.
Hier helpt erkennen van zijn gevoel: vervelend hè, dat het niet kan? Ik zie dat je er heel boos/verdrietig oid van wordt. Dan voelt hij zich serieus genomen, komt hij knuffelen en is het klaar. Negeren, herhalen, dat soort dingen, maakt het hier alleen maar erger. Wat ik ook snap. Zij zijn oprecht boos of verdrietig. Als jij dat zelf bent, wil je dan genegeerd worden of vind je het dan fijn dat er iemand boos om wordt? Of wil je juist begrip en erkenning? En begrip en erkenning even betekent geen toegeven. Nee is hier ook nee, maar wel met begrip voor zijn gevoel.