hm dat is wel heel vervelend, zou je van buitenaf iemand kunnen inschakelen voor advies? iemand die mee komt kijken? soms kan dit ook via het consultatiebureau dat er een opvoedkundige in het gezin komt kijken. Vooral wanneer je veel hebt meegemaakt zoals jullie, is het wel mogelijk dat ze langs willen komen. (Hopelijk doen ze niet moeilijk over dat ze al 4,5 jaar oud is)
Fijn dat ze bij een psycholoog is geweest. Is het niet een optie om bij hem/haar over dit probleem te praten. Hij/zij kent haar een beetje en weet misschien tips en trucs. Als ze echt niet gevoelig is voor straf of voor beloning, dan moet er verder onderzoek gedaan worden, want dan is de gewetensontwikkeling aan het haperen. Ik zeg het zo hard omdat je blijkbaar alle door iedereen aangedragen opties hebt uitgeprobeerd en niets helpt. Dan moet er een professional bijkomen. Maar ik blijf erbij: 21 weken is een elfde van haar leven, waarin zij jullie doodsangst vast gevoeld heeft. Ik denk echt dat ze haar veilige gevoel even kwijt is en dat het zal slijten. Ik snap dat jij helemaal kapot moet zijn, maar een uitspraak zoals in je eerste post: madame trekt haar eigen plan, komt op mij een beetje over alsof je het al hebt opgegeven. Ze is 4,5.
Opgegeven heb ik het zeker niet anders had ik er niet zo actief mee bezig geweest. Natuurlijk heeft haar leven op zijn kop gestaan en is ze haar ritme en veiligheid kwijt geraakt. Ze heeft veel dingen gezien die een kind van 4 niet hoort te zien (kindjes die doodgingen, heftige momenten op de ic en natuurlijk je broertje doodziek zien en je ouders verdrietig) maar dat is natuurlijk geen vrijwaring voor haar gedrag. Ik denk ook wel dat het goed komt want ze is al vele stappen vooruit gegaan (ze had bv ook veel slaapproblemen maar dat is over) Het zou alleen fijn zijn als er een manier was van "straf" of corrigeren die wel indruk maakt