Blijft lastig communiceren met haar, want ze sluit zich gewoon totaal af. Ze doet gewoon haar eigen zin en reageert een enkele keer als ik zeg dat ik, bijvoorbeeld, dat af ga pakken waar ze mee bezig is. Dat soort chantage pas ik liever niet toe, maar soms moet ik wel om iets voor elkaar te krijgen. Haar gewoon oppakken en meenemen is een hele opgaaf, want ze schopt zó wild om zich heen dan, dat ik ze bijna niet te pakken krijg óf dat met blauwe plekken mag bekopen. of als ze bijvoorbeeld niet uit de autostoel of haar slaapzak wil, ze zet zich dan zodanig schrap, dat ik het in mijn eentje niet eens meer voor elkaar krijg haar los te krijgen. Da's toch wel erg! Ik leg altijd uit wat we gaan doen en waarom, kondig dingen ook vantevoren aan, maar dat lijkt haar alleen maar gelegenheid te geven om andere plannetjes te bedenken om dat wat komen gaat te dwarsbomen. En vragen naar het waarom van haar gedrag sorteert geen enkel effect. Dus ja...soms ben ik dan dus zo'n haar kop eraf schreeuwende moeder. Dat is dan nog het enige dat indruk wekt en ik baal ervan omdat ik dat niet wil, maar ik ben echt een beetje door mijn opties heen op dit moment. En sommige dingen, zoals naar bed gaan, tandenpoetsen en aan tafel komen, móeten nu eenmaal op gezette tijden gebeuren, niet? Ik hoop echt, dat deze fase snel voorbijgaat. het maakt het moederschap niet echt leuk en is voor ons beiden niet gezellig. En dat terwijl het ook een ontzettende lieve meid kan zijn en ik waanzinnig veel van haar hou. Word er best wel eens verdrietig van.
Oh Hellen ik herken wel veel, al gebeurd het hier minder vaak. ik ben ook zo'n moeder die dan schreeuwt en zelfs wel eens een tik uitdeelt.. het maakt je echt wanhopig he omdat je ze niet kunt oppakken ivm gewicht en schoppen. laten liggen is ook geen ding dan gaat ze gewoon niet mee! heel moeilijk he ik hoop dat het niet te vaak voorkomt.. En wat ej zegt, eten slapen en tandenpoetsen moeten toch gebeuren, ik ben ook geen type die daar altijd 100x vriendelijk om vraagt. Mijn mening was altijd als ze niet willen: Ze hebben niets te willen! Maar de realisering is (zoals meestal) moeilijker..
Hier valt het tot nu toe nog aardig mee. Van de week wilde ze s morgens niet meer in de auto en liep ze weg op straat. Nu rijden hier amper auto's dus was erg rustig. Hier helpt het gelukkig als ik zeg dat ik dan alleen wegga, dan wil ze wel mee. Wat betreft eten, als ze niet wil eten, eet ze maar niet. Wij gaan dan aan tafel. Ze wil dan alleen bij mij op schoot, het is niet zo dat ze dan gaat spelen ofzo. Nu hebben de eethoek ook niet in de woonkamer. Ze mag hier pas op schoot als ik mn bord leeg heb, dus meestal wil ze wel in de stoel en moet ze even wachten tot ik klaar ben. Verder werkt het om haar juist dingen te verbieden die ik graag van haar gedaan wil krijgen. Bijv. te zeggen dat niet op bed mag, geen schoenen of jas aan mag, al is dat laatste meestal geen probleem. Ze vraagt hier s morgens al wanneer we weg gaan. Wat ik lastig vind is dat ze geen geduld heeft. Als iets niet lukt, gaat ze flink tekeer of als ik bezig ben en ik moet ergens mee helpen en ze moet even wachten, dat is vaak drama. Maar dat zijn gelukkig vaak maar even korte momenten en is ook zo weer over.
het klinkt misch wat onredelijk maar laten voelen werkt ook heel goed. bijv. geen handschoenen aan? prima, ze voelen het wel als ze in de sneeuw vallen of momenteel in het gras wat bevroren is. mijn zoon wou op 2 jarige leeftijd bijv. geen handschoenen aan, tot hij in de sneeuw viel met zijn handen! sindsdien nooit meer een probleem er mee gehad en wat ook werkt is bijv. zeggen: goed dan jij geen jas aan dan doet mama jou jas aan! en dan net doen alsof je haar jas aan doet! 9 van de 10 keer werkt dit prima! dan rennen ze wel naar je toe met de woorden: nee dat is mijn jas! wil ik aan hebben! (kan ook met de schoenen, muts e.d.) en met boodschappen doen? hier maak ik er 1 groot feest van. Mijn zoon vind boodschappen doen leuk hij maakt op zijn manier een boodschappenbriefje, en dan samen boodschappen doen. ik betrek hem overal bij. Wegen van groenten en fruit doen we samen. samen dingen zoeken die ik moet hebben, hij mag de boodschappen op de band leggen e.d. betaal ik contant mag hij het geld geven en als ik pin dan mag hij op het groene knopje drukken van het pinapp. voor akkoord
Ja mijn dochter vind boodschappen doen ok heel leuk daarom snap ik niet dat ze niet mee wil soms! Als we weg zijn is het goed. En dat van die handschoenen snap ik maar op de fiest (voorop) vind ik dat toch nog anders! red gelukkig voor je, hier werkt het niet mee: mama gaat alleen. En 'oke dan eet je maar niet', doen we soms nog wel, maar is niet handig omdat we bidden voor het eten (ook zij moet dan stil zijn en netjes, dit kan ze heel goed, al zelf het hele gebedje!!) Bovendien vind ik, eten is gewoon eten. Ik zeg het een paar keer van te voren, we kijken nog even naar de spulletje maar op een keer moet het klaar zijn.
sja dat zegt mijn man ook altijd... maar goed op deze leeftijd kies ik liever voor de makkelijkere weg. En positief opvoeden werkt meestal beter dan kwaad worden.
Ik heb de andere reacties niet gelezen, maar wat hier ontzettend goed helpt, is van te voren precies uitleggen wat er van zoonlief wordt verwacht. "We gaan zometeen daarheen op visite, en dan ga jij dit en dat doen, en daarna gaan we weer naar huis", zoiets. Bereid haar ruim van te voren voor op het boodschappen doen, zodat het niet als een verrassing komt. En geef haar geen keuze. Zeg bijv. niet: "Ga je mee boodschappen doen?", maar "We gaan nu boodschappen doen!". En als dat allemaal niet werkt...tsja...bij kop en kont pakken en gewoon gaan, zou ik zeggen
Helemaal gelijk Debby, dat laatste.. Mikky, ja dat is het juist he ik krijg dan haar jas niet aan en al helemaal niet in de fietsstoel!
Mijn zoontje wordt ook bijna 2, en heeft ook steeds vaker driftbuien. Nu ik bijna 34 weken zwanger ben, ben ik (hoe vreselijk ik dat ook vind) ook regelmatig een schreeuwende moeder.... Hier een paar van mijn 'trucjes' (die ik normaal gesproken dus redelijk kan toepassen): *Meerdere keren per dag de dagplanning doornemen (ongeveer 3 opeenvolgende activiteiten), zodat hij weet wat er komt. *Ongewenst gedrag/gezeur/gehuil/gedram/gepiep negeren. Bij het aantrekken van jas en schoenen, niks (meer) zeggen, maar gewoon doen. Het wordt inderdaad steeds lastiger om de worsteling te winnen, maar als je dat een paar keer op een rustige manier lukt, zal het 'gevecht' naar mijn verwachting vanzelf minder worden. *Ik had altijd dezelfde strijd met in bed gaan liggen. Nu leg ik aan weerszijden van waar hij moet liggen een knuffel in zijn bed, lekker ingestopt onder het dekbed. En dan iets van: Kijk, knuffie en meneer schaap liggen al in bed, maar volgens mij past *** er niet meer tussen!" Ik pas deze zelfde truc al een paar weken toe, en nog steeds werkt het, haha! *Eenzelfde strijd had ik bij het verschonen van de luier. Hij kroop meestal onder de tafel, of rende weg, en vanwege de zwangerschap baalde ik daar extra van... Nu mag hij 'iemand' kiezen die ook een schone broek moet hebben (kan ook een autootje zijn). Die mag hij dan vasthouden tijdens het verschonen, en ook daar veeg ik de 'billen' dan van af. *Bij worstelingen bij auto- of fietsstoel til ik hem op, en houd hem net zo lang rustig vast tot hij ontspant. Dan leg ik nog eens uit wat we gaan doen, en dat werkt. Sowieso moeten kindjes op deze leeftijd nog leren omgaan met hun gevoelens. Het is dus ook helemaal niet erg om ze te troosten als ze een driftbui hebben. Als je daarbij maar uitlegt hoe het zit. *Qua geduld: dat heeft mijn zoontje ook nog helemaal niet. Vorige week waren we bij de Praxis, en had ik gezegd dat we gingen betalen. Toen we bij de kassa kwamen, stonden er 4 mensen voor ons. Hij ontplofte helemaal, en begon hartverscheurend te huilen. Dat was zo'n moment dat ik hem rustig bij me genomen heb, hem getroost heb, en uitgelegd heb dat die andere mensen eerst moesten betalen.
Dankje, ook goed tips. vooral die van niks zeggen en toch doorgaan met jas aandoen. ben heel benieuwd hoe dat gaat. naar bed gaan gaat hier prima! smiddags niet altijd, maar ze weet nu dat ik wegloop zonder 'instoppen' als ze blijft staan
Dat vind ik hier ook het grootste 'probleem' De driftbuien van mijn zoon komen voornamelijk voort uit geen geduld hebben en dan ook wel in combinatie met vermoeidheid. Maar bij zo'n bui is hij echt niet voor rede vatbaar en bij me nemen werkt ook niet. Thuis kan ik hem laten uitrazen en dat doe ik in een winkel dan ook maar. Hij kan ook heel snel boos worden om andere onbekende kindjes. Gisteren in de AH stond hij bij de televisie en een ander kindje wou zijn handje vastpakken. Daar werd hij al een beetje boos om. Toen ging dat kindje weg en kwam weer terug om naar Sven te zwaaien. Beetje onverwacht, want ze stond zo voor zijn neus. Nou, hij ontplofte zowat. Hij kan het ook niet hebben als ik tegen een ander kindje praat of als ik een baby op schoot heb. Zo jaloers en echt een reden om zwaar overstuur te raken. Iemand nog tips om hiermee om te gaan? Wij twijfelen al over een tweede kindje hierom.
Ik denk dat je jouw zoontje op de lange duur juist een dienst bewijst met een tweede kind (maar een 2e wel nemen omdat jij en jouw partner dat willen en aankunnen, niet voor je zoon ). Jaloezie, ongeduld en moeite met delen zijn heel normale zaken voor een kindje van bijna twee. Maar een kind moet er uiteraard wel mee om leren gaan, en die correctie gaat komen. Uiteraard van ouders, maar als dat niet volledig lukt, ook van de omgeving (kdv, psz, school, vriendjes en vriendinnetjes, familie etc.). De meest veilige plek om te leren delen (tijd, speelgoed, eten) is binnen het gezin, wat van nature gaat als er meerdere kinderen zijn. Aandacht, tijd, speelgoed, alles moet worden verdeeld en als ouder heb je geen keuze hierin. Naarmate kinderen ouder worden, snappen en accepteren ze dat steeds beter.
ps. Romy: hiermee wil ik natuurlijk helemaal niet zeggen dat je voor een 2e moet gaan hoor. Ik zou het zelf alleen juist niet laten omdat mijn kind moeite heeft met delen en daarom driftbuien krijgt.
Naar mijn idee ben je niet te streng dan. Je kunt mijns inziens niet vroeg genoeg beginnen met je kind erop wijzen dat het moet luisteren. Maaaaar, dat gezegd hebbende, moet je er wel ook rekening mee houden dat je nu vooral investeert voor de toekomst, omdat ze eigenlijk nog wat aan de jonge kant zijn om écht te begrijpen dat ze moeten luisteren. Ze kunnen regels ook nog niet zo goed onthouden, dus je moet alles ook uit en te na herhalen. Dat soebatten enzo hoort er in de peuterfase gewoon bij, maar uiteindelijk zal ooit wel het kwartje vallen dat ze er niets mee bereiken. (Nou ja, dat hoop ik toch in elk geval ) Hier heeft vooral de jongste nog wel eens last van driftbuien. De oudste heeft daar gelukkig nooit zo'n last van gehad. Maar als de jongste zich weer eens opwind, dan probeer ik eerst wel even haar af te leiden, te troosten, te kijken wat ze wil (soms kan ze bijvoorbeeld heel boos worden omdat ze een kleurtje wil waar ze niet bijkomt ofzo). Helpt dat allemaal niet, dan ben ik er ook wel klaar mee en zoekt ze het maar even lekker uit. Als ze na een paar minuten door begint te krijgen dat ze totaal geen aandacht krijgt, zijn de tranen meestal zo opgedroogd Wat eten betreft: hier wil de oudste ook niet altijd eten (ze krijgt dan wel geen driftbui, maar dat wil niet zeggen dat ze geen eigen willetje heeft ). Nou ja, dan eet ze gewoon niet. Ze moet wel aan tafel erbij zitten en blijven zitten tot de rest klaar is. Wat ze in de tussentijd doet (wel of niet eten) moet ze dan maar zelf weten, daar ga ik geen strijd van maken. Dus ja, hier wordt vrij regelmatig wel gezegd "nou, dan eet je toch niet?" Daar laten we het dan ook bij en gaan gewoon zelf eten. 9 van de 10 keer gaat ze dan uiteindelijk toch nog wel zelf eten. En ja, het aan tafel gaan opzich ging ook niet altijd even gemakkelijk hoor. We hebben het altijd aangekondigd "Maud, het eten is zo klaar, kom aan tafel". Vaak hielp het al om haar gewoon mee te laten helpen met tafeldekken. Doen we altijd vlak voor het eten klaar is, kan ze dan gelijk door aan tafel en is ze al gestopt met spelen. Als ze dan eens geen zin had om mee te helpen, ook goed, maar dan lieten we wel weten dat we tafel gingen dekken en dat daarna het eten klaar was, dus dat ze moest afronden waar ze mee bezig was. Daarmee gaven we haar de tijd om iets af te kunnen maken en daarna uit zichzelf te komen. Als ze niet uit zichzelf kwam daarna (en dat is echt ook vaak genoeg gebeurd hoor), kreeg ze eerst een waarschuwing dat ze NU moet komen, werkte dat nog niet, dan werd het speeltje (of waar ze ook mee bezig was) afgepakt en zij naar haar stoel gedirigeerd. Als ze niet uit zichzelf mee wilde lopen, dan maar door haar op te tillen. Uiteindelijk lijkt die aanpak nu wel z'n vruchten af te werpen: ze komt nu meestal zonder problemen aan tafel zitten. Als ze nog ergens mee bezig is zegt ze ook netjes 'ik maak nog even dit spelletje af/wil nog even dit boekje uitlezen/... en dan kom ik' en ik kan er inmiddels ook op vertrouwen dat ze dan ook daadwerkelijk komt. Het is dus, vrees ik, vooral een kwestie van een lange adem hebben. En zoals aan het begin al gezegd is het ook al goed (en zeker niet 'te streng') om nu al duidelijk die regels te stellen. Dan weten ze op iets latere leeftijd precies wat er van ze verwacht wordt.
@Romy: ik herken jouw verhaal precies, en dat klopt ook, want onze zoontjes schelen 3 weken... Hier komt dus over een week of 6 het tweede kindje erbij, en ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe dat zal gaan. Maar dat zien we dan wel weer! Het is een fase waar ze doorheen moeten, en het ene kindje heeft er wat meer last van dan het andere. Ik zou me er zeker niet door laten weerhouden om voor een tweede kindje te gaan (nou ja, voor mij is er ook geen weg meer terug, haha!). Zoals hiervoor al werd opgemerkt: het is juist goed voor een kind om met meerdere kinderen in het gezin op te groeien.