ik denk dat het heel belangrijk is dat jij je gevoel blijft verwoorden, dus ook dat jij van hem een knuffel wil en wanneer jij het moeilijk hebt. Zo hou jij iig de communicatie open. Verder denk ik dat je dit er niet uit kunt trekken, hij heeft een aantal mogelijkheden om zich te uiten bij "buitenstaanders'' dus meer kun je op het moment niet doen denk ik.
Mijn man is ook echt geen prater. Hij verteld wel dingen, maar zodra er veel emoties bij komen kijken is het klaar. Zo ook over de mmm, daar praat hij bijna nooit over. Ik weet wel dat hij er verdriet van heeft, maar praten doet hij niet. En ik had ook een ander soort steun verwacht. Al moet ik zeggen dat dat sinds een jaar of zo wel beter is geworden. Ik heb hem toen precies verteld wat ik nu eigenlijk precies zou willen als ik er verdrietig om was. Dat heeft wel heel erg geholpen. Hij wist niet zo goed wat te doen voorheen, en nu wel. De brief schrijven is ook de tip die ik je wil geven. Ik had daar ook al heel lang om gevraagd en hij deed het nooit. Maar 4 weken geleden kreeg ik ineens een lange brief, waarin hij zo goed vertelde hoe het voor hem was, en dat hij juist wel erg met mij bezig is. Het doet hem verdriet als hij ziet dat ik overstuur ben, en hij vond het moeilijk de juiste dingen dan te zeggen. Nou ja een heel verhaal stond er in, en dat heeft ons zo goed gedaan! Ik begrijp hem eindelijk, en ik weet wat er speelt. Dus echt laat hem het in ieder geval proberen. Vaak als je begint te schrijven stroomt het er wel uit! Sterkte, en je mag me altijd aanspreken op msn of mail, als je er behoefte aan hebt!
Dankje Danip. Ik zie dat het dus best de moeite waard is om hem een brief te laten schrijven. Ik zal hem op een geschikt moment wel even aanmoedigen om dat te doen. En dan hoop ik dat hij zich dan goed kan uiten. Het is sowieso een man van weinig woorden, dus een brief van een paar kantjes zal ik niet verwachten.. Dankje, dan weet ik dat...
Hmm.. eigenlijk zijn mijn man en ik beide geen praters. Maar in bed werkt dus wel. ALs je het van te voren zou aankondigen. Dus dat je vanavond even met hem wil praten. Jij vertelt rustig hoe jij je voelt en dan stel je hem een open vraag zodat hij niet met ja of nee kan antwoorden. En heel begripvol zijn.. ik weet dat je het moeilijk hebt.. het is ook niet niks enz. Misschien dat hij dan wat opener wordt?? Maar ik denk ook dat praten niet voor iedereen werkt. Dus misschien voor hem ook niet? Dan zou die brief wel goed kunnen werken. Misschien wil hij die brief niet schrijven voor zichzelf maar misschien wel voor jou? Dat je het brengt als.. ik heb het op het moment heel erg moeilijk en zou ook graag willen weten wat er in jouw hoofd rond gaat. Jij hebt mij misschien niet nodig om het te verwerken maar ik jou wel! Dus zou je me een brief willen schrijven als je er niet over kan praten?.. zoiets? Moeilijk hoor meid denk dat het zo wie zo goed is dat jij ook met iemand gaat praten. Het is heel erg wat jullie is overkomen!! Knuffeltje
Lastig meis. Heb ook geen man die praat. Nooit gedaan ook en zal die ook nooit gaan doen ook. Hier ook gesprekken rond bedtijd maar ik moet niet door zeuren nee is nee! Ik begin meestal over andere dingen vraag dingen bijvoorbeeld uit zijn jeugd, Hij komt uit Sariname en dan heb ik vaak de gevoelige snaar te pakken en kletst hij maar dan moet ik nog vaak dingen vragen. Als ik behoefde heb aan een knuffel trek IK hem naar me toe en geef hem een knuffel Hoop dat jullie er samen uit komen denk het haast van wel. Maar geef hem en je zelf nog te tijd het is allemaal nog zo vers en sommige mannen die zullen het wel nooit doen praten! Het is alleen de kunst om als vrouw daar mee om te gaan. Maar soms is dat verdomt lastig. Sterkte en hoop dat je uitje samen je iets tot elkaar gaat brengen maar ga dan juist niet over moeilijke dingen praten maar probeer alleen wat leuke dingen te ondernemen!
sterkte, ik herken het gevoel, nu hebben wij geen kindje verloren, maar heeft hij mij bijna verloren(en dochter ook) eigenlijk is hij me verloren, door de ziektens toch een heel ander mens. bij ons heeft het ruim 2 jaar geduurt voordat hij zich echt uitte. dat is nu pas 2 week geleden, doordat hij zijn hond moest laten inslapen, toen pas kwam alles er echt uit (heeft bijna 2 dagen non stop gehuild) eindelijk. 1ste keer dat hij zich wat uite was toen we een keer ruzie hebben gehad(was heel heftig) maar meestal was hij nukkig kort af en idd er is niks. (al zei ik dat ook al snel) ik ben gestopt met vragen (pushen) en het gevoel dat je niet gesteudn wordt ook zo herkenbaar, even knuffelen, vooral snachts een arm om je heen. nu doet hij dat gelukig wel als ik er om vraag, maar dat is ook pas omdat ik het nu toelaat. ik kan alleen zeggen praat met zijn psycholoog, praat met zijn collegas of baas, maar meld hem dit wel, niet dat je het stiekum achter zijn rug om doet. en wat ook heeft geholpen bij mij is een brief schrijven met hoe jij je voelt en dat je zo graag afentoe even een arm om je heen wilt of een schouder om uit te huilen. en vooral dat je van hem houd sterkte
lieve meid, even een persoonlijke vraag maar zouden jullie al wel voor een 2e kindje gaan? Zou je niet eerst dit grote verlies gaan verwerken want jullie hebben het er beide heel erg moeilijk mee blijkbaar. Ik heb in januari mijn man verloren en ik merk sinds deze week pas dat de klap nu pas komt. Eerst wordt je geleeft, je moet van alles doen en dat doe je dan op de automatische piloot en nu nu komt pas het verdriet, nu zie je moeders achter kinderwagens, zwangere vrouwen die op het punt staan te bevallen. Het lijkt alsof je de hele wereld aankan maar op een gegeven moment hoeft er maar *dit* te gebeuren en het is helemaal mis. Dat heb ik deze week gemerkt. 1 bruiloft van een collega en de bevalling van mijn beste vreindin en ik kan alleen maar janken. Ik wil dit eerst gaan verwerken voordat ik mij in een nieuwe relatie stort. Ik heb een hele goede vriend waarmee het hoogstwaarschijnlijk wel wat kan gaan worden maar ik houd de boot af en hij ook. Ik moet eerst het overlijden van mijn man een plekje geven voordat er een nieuwe man gaat komen ook al is hij van alles op de hoogte en snapt hij dat mijn man altijd deel uitmaakt van mijn leven. Eerst dit verwerken en dan verder gaan. Dus vandaar mijn vraag of het wel verstandig is. Misschien moet ik mij daarmee niet bemoeien maar jullie kunnen je mooie dochter niet vervangen door een nieuwe zwangerschap want dan krijg je veel en veel later de klap. mijn collega heeft een jaar eerder zijn vrouw verloren en na 2 maanden weer een nieuwe vriendin en die zit nu overspannen in huis puur omdat hij het verlies van zijn vrouw niet heeft verwerkt. Hebben jullie wel iemand die gespecialiseerd is in rouwverwerking? Doen jullie dit samen of individueel? Sterkte meis, het is ontzettend moeilijk, ik sta er nu ook met beide benen in. Zie de zon niet meer door de donkere wolken maar het komt allemaal wel goed met ons!
Bedankt voor de tips! @ Miesee, ik vind het voor jou ook heel erg wat er is gebeurd. Je man verliezen is ook niet niks zeg. Daar wens ik jou ook heel veel sterkte mee. Wat jij waarschijnlijk niet weet, want ik heb hiervoor een ander account gehad, is dat we pas zwanger werden na anderhalf jaar. En dit was ook een wonder, want dit was spontaan, tussen de vruchtbaarheidsbehandelingen door. Ik denk dat we dan toch anders in elkaar zitten, want een kindje zal ons enorm veel troost geven. We willen echt dol en dolgraag. Mijn man was ook zo happy toen ik zwanger was, zo geweldig om een kindje te krijgen en toen ging het mis en nu is hij soms zo down. Net als ik, gewoon door het niet hebben van een kindje. En geen enkel kindje zal onze dochter vervangen, zij zal oudste zus worden en we zullen haar ook nooit verzwijgen. Maar onze angst is ook dat het weer heel lang gaat duren voor ik zwanger ben, vandaar dat we nu geen voorbehoedsmiddelen gebruiken en proberen weer zwanger te worden. We proberen het ook eerst zelf, en gaan nog niet naar het ziekenhuis voor behandelingen. Dat ziekenhuis hebben we te vaak gezien nu. Maar we gaan zeker direct voor een tweede kindje.
oh kijk dat wist ik niet en moet eerlijk zeggen dat ik ook nooit echt terug kijk naar wat mensen in andere topics schrijven. Maar toch denk ik dat er nog wel heel wat te verwerken valt en hebben jullie rouwverwerking en doen jullie dat samen? Het eruit trekken helpt denk ik niet hoor. Ikzelf ben namelijk ook echt iemand die een gesloten iemand is en op het moment zelf zou ik het zeggen net als je man. Ben ook meer een binnenvetter dan dat ik erover kan praten. Geef hem de tijd, laat hem bepalen wanneer hij erover wil praten en laat hem niet met die tabletten gaan rijden want dat is levensgevaarlijk. Dan kan hij beter een dagje thuis blijven en lekker aan klungelen, dingen doen die hij wil en als hij wat wil zeggen dan komt dat wel. Ik denk zelf hoe meer jij aandringt hoe minder hij het zou zeggen. Tenminste dat heb ik wel. Ik zou eerder vragen hoe het bijv. op het werk was, hoe het ging, wat luchtiger, misschien kun je hem dan beter benaderen. Overigens schrijf ik nu puur op mijn eigen ervaring.