Hey meiden, Ik ben zelf 24 en mijn vriend is 42, hij heeft 2 kinderen uit zijn eerdere relatie en we hebben samen een dochtertje van bijna 3 maanden. Ik heb begin, ruim 3,5 jaar geleden had ik ontzettend veel moeite met het feit dat hij al kinderen had. Ze zijn om het weekend bij ons, ik vond het moeilijk om te zien als hij ze aandacht gaf, ik weet het, het was jaloezie, en ik voelde me, en dat was denk ik ook zo, als zij er waren, op de 2e plaats staan, ik was toen ook nog jonger natuurlijk maar ik vond het vreselijk dat ik er zo tegenover stond en ik was toendertijd soms ook echt blij als het weekend voorbij was. Nu heb ik er totaal geen moeite meer mee als ze er zijn, sterker nog, ik vind het jammer als ze weer naar huis gaan. Dit komt door een groot deel vooral omdat we nu samen ook een kindje hebben, ik kon het gewoon niet uitstaan dat zijn ex ( waar ik water en vuur mee was) wel kinderen met hem had en ik niet. Hij was verbonden aan haar en met mij had hij niets, ja een relatie maar niet echt iets wat ons verbond. Trouwen vind hij onzin en toen wij net een relatie kregen wilde hij absoluut geen kinderen meer. Hij zei altijd, ik heb van alles wat, een jongen en een meisje dus en zo is het goed. Ik heb nooit echt overwogen hem te verlaten als hij geen kindje met me wilde maar ik vond het wel heel erg. Naarmate de tijd verstreek is hij er gelukkig anders over gaan denken en het resultaat ligt nu boven in haar bedje, en ben nu dolgelukkig. De kinderen zijn ook dol op hun zusje en ze helpen me waar ze kunnen. Ik vroeg me af hoe jullie dit ervaren en of jullie ook die gevoelens hadden die ik toen had. Ben benieuwd! Liefs Jojo
haha heel herkenbaar! niet als ouder maar als kind. mijn ouders zijn gescheiden toen ik 13 was (ik ben nu 22) ik heb een broertje van 19 en wij waren een hell voor de nieuwe vrouw van mn vader! achteraf heb ik daar best spijt van en nu kan ik heel goed met haar opschieten maar ik kan me nu wel erg voorstellen dat je je op de 2e plaats gezet voelt (of hoe je dat zegt?) want kinderen vragen veel aandacht op een moment dat ze zien dat er iemand anders in het spel komt. ik was toen 13 en mijn broertje 11 dus dezelfde leeftijd en ik zag haar als iemand die mijn vader inpikte dus we deden er alles aan om maar aandacht te vragen zodat zij dat niet kon krijgen. mijn moeder heeft ook een nieuwe man en die hebben we overigens niet geziekt maar die geeft ons ook veel aandacht en doet gewoon alsof we ook zijn kinderen zijn.