Maar je bent toch ook individuen? Wij zijn ook een gezin, maar dat betekend niet dat we nooit iets los van elkaar ondernemen. Hebben jij en je partner ook geen sport of hobby die de ander niet heeft?
Eigenlijk bijna nooit. En dat is niet omdat we niet willen maar omdat we niemand in de buurt hebben die op kan passen. Ik spreek wel regelmatig onder schooltijd of s avonds met vrienden af maar ik ben bijna nooit alleen met mijn partner.
Voor een avondje weg hebben we een betaalde oppas, dus dat doen we wel eens. Maar een nachtje weg nog nooit gedaan sinds de kinderen. Voel me bezwaard om opa's/oma's als oppas te vragen, omdat zij ook wekelijks (op mijn werkdag) oppassen.
Wegstoppen! Nou ja, ik pleur er weleens een paar in de droger als ik geen zin in ze heb. Zonder gekheid; wij hebben zelden géén kinderen in huis. Proberen echter wel degelijk tijd voor elkaar te maken. Afgelopen zomer hebben we drie hele dagen met z’n tweetjes gehad! Super fijn. Oma was bij ons thuis met vier van de kinderen (die van 16, 11, 6 en 1), één dochter woont op therapeutische basis niet thuis dus die was onder de pannen en mijn stiefkindjes plus één van mijn dochters waren bij de moeder van m’n stiefkindjes. In de herfstvakantie hebben we onverwacht ook wat ruimte om wat te gaan doen. Van de vijf inwonende kinderen gaan er twee uit logeren bij oma en eentje heeft logeerweekend op de zorgboerderij. Dan hebben we dus alleen die van 16 en die van 1 thuis. En laat de oudste nu een príma oppas zijn! Dan gaan we dus een avondje uit. Maar goed, wij hebben natuurlijk een vrij complex gezin. Een avondje weg komt hooguit drie, vier keer per jaar voor. En samen even wég weg, een hotelletje kunnen doen, is sowieso vaak geen optie. Minder dan jaarlijks.
Denk dat dat de afgelopen 7 jaar (dochter is 7) 3 á 4x is voorgekomen. Dan gingen wij samen uit eten en daarna haalde we dochter weer op en gingen we met z'n 3tjes naar huis..
Elke maand. Wij vinden dat belangrijk om elkaar als partners niet te ‘missen’. Want we zijn niet alleen maar ouders van de kinderen. En dat is ons gevoel en zegt niets over hoe anderen het doen of voelen. Wij vinden het fijn maar mijn zusje doet het eigenlijk bijna nooit. Ze begrijpt mij heel goed dat wij het wel doen en laat met liefde op (ze logeren dan bij haar). En ik snap haar ook. Beide is goed als het voor jezelf maar goed voelt. Als je het gaat missen (en je kan een oplossing vinden voor je kinderen) om alleen iets met je partner te doen, dan zou ik kijken hoe en of je dit kunt invullen want het kan ook heel fijn en belangrijk zijn om éven weg te zijn van je kinderen. Om daarna met volle liefde terug te keren naar ze met het gevoel alsof je een spannende date hebt
Poeh nooit eigenlijk, ik denk dat als wij in 5 jaar 5 keer met zijn 2en een avondje weg zijn geweest dat het veel is. En dan zijn het nog m'n ouders of zusje en zwager die bij ons thuis oppassen. Soms wel jammer hoor, dat is wel een goed voornemen om wat vaker even een avondje samen in te plannen.
Logeren eigenlijk nooit. Nu met corona al helemaal niet maar zonder corona alleen als ze er zelf omvragen of hooguit 1 x in het jaar. Dan ruimen wij de caravan op dus nog noodzaak ook. Uit eten 1 of 2 x per jaar. Ik wil er niet aan denken om de kinderen elke maand of 6 weken weg te brengen of te laten logeren voor mijn eigen plezier. Gelukkig genieten wij allebei van tijd met ons gezin. Quality time samen hebben we nog iedere avond, hoeven we niet perse voor weg.
Ik geniet ook gelukkig van tijd met mijn/ons gezin. Maar ook van tijd samen met mijn man of mijn vriendinnen. Het een sluit het ander natuurlijk niet uit
Wat ik daar lastig in vind, als je kind het dus zelf wilt/ om vraagt is het helemaal prima, maar als het van de ouder uit komt is het ineens raar/ belachelijk etc... Als het aan mijn dochter ligt slaapt ze bij wijze van spreken elk weekend bij de opa's en oma's (wat uiteraard niet gebeurd) en dat is niet omdat het thuis slecht is...
Eigenlijk bijna nooit. Ik kan dat gewoon niet. Ik heb moeite met loslaten. Ik ben zwanger van de tweede en we hebben een dochter van 13 maanden. We zijn een keer naar een musical geweest met uiteten toen ze zes weken was en toen we zoveel jaar getrouwd waren zijn we uiteten geweest en dat was het wel. Alle twee de keren had ik het echt wel naar mijn zin hoor maar voelde me niet echt op mijn gemak omdat ik me af vroeg hoe het met mijn dochter ging. Als we nu in de avond afspraken hebben dan blijft een van ons thuis en overdag nemen we haar gewoon mee. Ik verwacht dat als de meiden wat ouder zijn dat het allemaal wat makkelijker gaat.
Mijn meisje slaapt elke week 1 nacht bij m’n ouders omdat dat handiger is met oppassen, ze is daar 2 dagen in de week. En soms als we lekker samen iets willen doen, 1 keer per maand, slaapt ze een extra nachtje. Tot groot plezier van m’n ouders. Zelf sliep ik vroeger ook bijna altijd in de weekenden bij m’n opa en oma of m’n nichtjes en andersom, gewoon omdat het leuk was. Daarnaast is niemand zo lief voor haar (naast onszelf dan) als mijn ouders dus ik voel me nooit schuldig haha.
Nooit. Toen de 2e geboren is heb ik wel met mezelf afgesproken om een oppas te zoeken en wat vaker samen iets te doen. Dit deden we dan ook. Toen zo'n 1x in de maand/2 maanden een avond samen weg. Toen ik zwanger was van de 3e niet meer gedaan en daarna corona. Als de jongste wat makkelijker is wil ik dit wel weer gaan doen. We hebben na de eerste gemerkt dat tijd samen ook erg belangrijk is. Ik wilde bij de eerste zelf alles doen. Absoluut geen oppas op mijn moeder na.
Zo bedoel ik dit niet. Ik vind het ook fijn om tijd met vriendinnen door te brengen, maar daar gaat dit. Iet over. Het zou niet werken als de 1 meer tijd samen wil doorbrengen dan de andere. Mijn man vind de tijd samen met de kinderen net zo fijn als wat ik ook vind. Dan is het helemaal niet erg als je minder tijd samen hebt.
2 x per jaar gaan we een nachtje weg als het lukt. Daarnaast weleens uiteten, ook ongeveer 2x per jaar.
Op het moment totaal niet. Ik ben nogal een zeikerd wat betreft het achterlaten van mijn kinderen en erg wantrouwend bij een vreemde oppas. Waarschijnlijk onterecht maar ik zou me de meest rare dingen in mijn hoofd halen en zo'n avondje uit toch verpesten met mijn zorgen dus voorlopig vind ik het wel best zo.
Hier 1 x per jaar denk ik. Zou dat ook wel vaker willen, maar het komt er vaak niet van vanwege allerlei andere sociale verplichtingen. 1 x per 6 weken vind ik echt heel veel! Maar goed, jullie mogen het zelf bepalen toch, ongeacht wat je moeder ervan vindt.