Hallo meiden, Ik heb laatst ook al een topic geopend over mijn man en ik en onze zaak en het feit dat we 24/7 bij elkaar zijn, en dat dat voor mij steeds minder goed werkt. Maar ik heb ook het gevoel dat hij mij belemmert. Niet bewust, want hij is echt heel lief en wil alleen maar het beste voor ons, maar ik kan soms niet meer ademen... Ik geef een voorbeeld, ik ben voor hem hiernaartoe verhuisd. Mijn familie en vrienden heb ik dus achtergelaten. Ik heb hier twee vriendinnen kunnen vinden met wie ik vroeger regelmatig afsprak. Afspreken met de mannen erbij ging helaas niet, mijn man mag de man van mijn vriendin niet zo (wil hem niet te vaak zien, en dat is zijn goed recht), en de andere man is gewoon veel te druk. Ook geen probleem. Nu we weer verhuisd zijn, zie ik hen veel minder vaak. En contact houden, is gewoon bijna onmogelijk met mijn man. Hij maakt overal zo'n grote berg van (afspreken met een ander stel, hoe moeilijk kan het zijn), dat ik er al tegenop zie om zelfs maar een datum te prikken. Ik heb echt behoefte weer eens af te spreken met mijn vriendinnen van vroeger, die inmiddels ook kinderen hebben, maar wegens de afstand zal dat dan een nachtje worden. Ik weet dat mijn man me niet zal beletten, maar hij zou het ook niet echt leuk vinden en die wetenschap alleen houd me al tegen... eigenlijk moet ik stoppen voor hem te denken, hij denkt ook niet voor mij. Verder werken we samen in de zaak, maar door mijn kwaaltjes van de beginnende zwangerschap hebben we afgesproken dat ik een stapje terugdoe. Toch geeft hij mij bijna dagelijks het gevoel dat ik niet genoeg bijdraag, dat ik niet genoeg doe, dat hij de werklast niet aankan en dat dat door mij komt... dan denk ik: zoek een kantoor buitenshuis, doe daar je werk en laat mij met rust! Of geef mij de kans in mijn eentje wat dingen af te werken, want samen met hem in een kamer, dat gaat niet meer. Ik was tot een week terug de hele dag door misselijk, heb nog altijd maar een kwart van mijn normale energie, maar ik krijg dat gewoon niet in zijn hoofd, want uit zijn opmerkingen en gedrag blijkt dat hij geen rekening houdt met mij. Onbewust, want als ik dan door het lint ga (hormonen) schrikt hij wel en troost hij me, maar ik voel me dan zelfs weer slecht want hij staat ook onder druk en hij werkt zo hard... Ik heb even geen idee hoe ik deze situatie kan keren. Met onze dochter gaat het heel goed en we doen veel dingen samen, daar geniet ik dan weer intens van. Hij doet ook heel veel met haar en is echt een aanwezige en lieve vader. En ik houd ook van hem, hij is een echte lieverd, maar op het moment begrijpen we elkaar steeds minder en lijkt het alsof we allebei op een ander spoor zitten... frustrerend en zorgwekkend. Het is zelfs zo dat ik opzie tegen de avond, ik wil niet meer samen met hem op de bank zitten en een of andere domme film zien, ik zie het geluk er niet meer in... het ligt niet aan hem, maar aan mij, aan deze situatie, aan hoe ik me voel, zo leeg van binnen, en tegelijkertijd zo vol van alles, vroeger maakten we veel tijd voor elkaar, maar nu... ondanks dat we elkaar dag in dag uit zien, is er zoveel onbegrip en gesnauw... ik ben het moe.
Ik ken niet je eerdere posts maar is het geen optie om een baan te gaan zoeken en je man iemand in dienst te laten nemen? Ik denk dat jullie "gewoon" niet gemaakt zijn om samen te werken. En eerlijk is eerlijk dat is ook echt een apart iets om wel te kunnen in sommige relaties.
Zo, dat is er even uit of niet en dat wil ook al eens helpen. Ik zou toch proberen met hem te praten want hij komt wel over alsof hij het allemaal goed bedoeld. Leg hem uit dat het voor jou persoonlijk fijner is om eens een moment voor jezelf te hebben. Dat je je vriendinnen mist. Maar ga dit niet zitten opkroppen want over een tijdje barst misschien bij jou de bom en heeft hij geen idee waar het zich over gaat. Ik zelf ben ook verhuisd en met hem mee gegaan en heb hetzelfde probleem. Ik heb er echt een probleem mee gehad en wat bleek: meneer had het niet eens door.....tja omdat ik ook niks aangaf natuurlijk. Nu ga ik eens in de zoveel tijd terug naar waar ik zelf vandaag kom en spreek dan met alle vrienden tegelijk af. Lekker een hele avond weg, je spreekt iedereen weer en je kan er weer voor een tijdje tegenaan. Succes meis
Dat is mijn droomscenario! Alleen nu ik weer zwanger ben doe ik het wat rustiger aan (solliciteer veel op banen met een lange selectieperiode, zodat ik na de geboorte aan de slag zou kunnen) of solliciteer bij organisaties die bekend staan om hun aanmoedigingsbeleid van familievorming bij werknemers. Dit werk is ook uit nood geboren, mijn man weet dat net zo goed als ik. En we zijn ook niet echt gemaakt om met dit werk collega's te zijn. Maar hij wil nu doorbijten omdat het moet, ik ben het gewoon zo beu.
Esther15, dat klinkt zooo herkenbaar. Ik ben ook een opkropper, een binnenvetter, durfde vaak niet te zeggen dat ik heimwee had. Nu zeg ik dat wel, maar hij 'kan daar niet zoveel mee',zegt hij. Hij bedoelt dat hij me niet echt kan helpen. Om af te spreken moet ik dat natuurlijk zelf doen.
Probeer je ook even te realiseren dat zaken nu ook moeilijker zijn door jouw lichamelijk gesteldheid, jij voelt je minder goed op lichamelijk vlak, zwanger zijn kost veel energie, wellicht nog wat hormonen die opspelen. Dat is niet vreemds, maar speelt wel mee. Wellicht dat dat besef al wat kan relativeren.. Afspreken met vriendinnen: je zegt het zelf al, jij denkt nu te veel voor je man. Plan met die ene vrienden desnoods een afspraak zonder mannen, overdag met alleen de kids oid. Een nachtje weg, als dat kan en jij echt wil: doen. Over het werken zou ik toch eens een goed gesprek houden, als buitenshuis werken er voorlopig niet inzit moet je het misschien toch zakelijker gaan bekijken. Spreek dagen af waarop je kunt werken, maar plan ook vrije dagen en houdt jullie daar beide strikt aan. (Misschien helpt het als jouw man in een andere ruimte werkt als jij 'vrij' bent. (Heb geen idee wat voor sector jullie inzitten?) Als hij zelf ook vind dat je een stapje terug moet doen moet hij je natuurlijk ook niet het gevoel geven dat je te weinig doet, praat daar eens over. Denk dat het anderzijds voor hem ook fijn is als je ook begrip toont voor het feit dat er dan meer op zijn schouders terecht kom. Maar dat begrip hoeft dan niet in te houden dat jij vervolgens maar weer aan de slag gaat... En misschien eens even een avondje samen weg, praten over werk is dan verboden, even proberen te herontdekken dat het ook heel gezellig is samen. Succes!
Dat je opziet tegen de avonden samen vind ik wel alarmerend. Dat moet juist je rustpunt zijn toch? Heb je wel eens met je VK gesproken hierover? Hangt het nu echt samen met de zwangerschap bijvoorbeeld (hormonen?). Sowieso lijkt het me heel verstandig om met je vriendinnen af te spreken en inderdaad niet voor je man te denken. Jij legt er zelf veel zwaardere gedachten op dan noodzakelijk. Je maakt het jezelf dan ook wel moeilijker natuurlijk. Het is belangrijk om prive en werk gescheiden te houden, daar hebben jullie echt even behoefte aan denk ik. Als het prive weer beter gaat, zal het zakelijk ook soepeler verlopen? Tijd om alle kaarten op tafel te gooien...samen met je man.
Bedankt voor de reacties en het meedenken. Ik denk dat de Hormonen meer met me doen dan de eerste zwangerschap, en dat is tricky. Nu we lekker gegeten hebben samen en we goed geknuffeld hebben kan ik er weer tegen, maar ik zie het soms zo zwart in allemaal. Alsof het noooooit goed komt. Een goede regeling afspreken qua werk is ook een heel goed idee. We gaan ermee aan de slag!
Zonder je meteen stempels te willen geven....bespreek het toch met je vk. Er kan een depressie ontstaan onder invloed van zwangerschapshormonen. Zij/hij kan je meer vertellen over prenatale / prepartum depressie en je misschien helpen met uitvinden wat er nou scheelt.
Mijn man en ik werken ook heel veel samen. En juist als het erg druk en hectisch is, is het lastig om privé heel gezellig te zijn. En omdat ik ook zwanger ben en erg moe, ben ik 's avonds niet op mijn best. Onze truc: 1 x per week plannen we een lekkere lunch samen. We gaan dan naar een leuk tentje in de stad en hebben de regel dat we dan niet over werk praten. Wel een leuk voorvalletje maar geen "zakelijke" bespreking dus. Voor ons werkt dit supergoed. Ik heb nog energie, we zijn er even lekker samen uit en daarna zijn we weer helemaal relaxed en is het weer gezellig. En als we echt gek willen doen, nemen we de middag ook nog vrij om iets leuks te doen hahaha... even lekker winkelen of stuk wandelen in het bos enz. En het werk dat is blijven liggen doen we de dag erna... Zorg echt voor ontspanningstijd samen, zeker als je collega's bent!
Je zegt het zelf al Probeer een 'codewoord' af te spreken, waarbij je alleen dat woord hoeft te zeggen in plaats van het te laten escaleren, en dat hij wéét dat dat woord betekent: Nu stoppen met pushen. Als hij dan toch doorgaat, zit hij fout. Zal eerst een paar keer fout gaan, maar op die manier wordt hij wel bewust van die momenten en kan hij de situatie eerder inschatten, dan achteraf spijt te hebben. Klinkt alsof jullie echt jullie eigen dingen moeten gaan vinden, los van elkaar, zodat jullie ook weer kunnen genieten van elkaar. Ik hoop dat jullie BEIDE in gaan zien, dat je elkaar los moet laten om elkaar niet te verstikken. Zo door blijven gaan is funest.
Bedankt voor de reacties. Ik ga deze heftige ups en downs inderdaad voorleggen aan de gynaecoloog. Hij vraagt zo heel standaard naar misselijkheid en duizeligheid, maar naar psychische effecten heeft hij niet gevraagd. Ik zal er zelf over beginnen bij het volgende consult (volgende week). roos6, we gaan zo even een rondje doen en dan een koffie drinken samen, kijk er al naar uit LadyXochi, het is inderdaad belangrijk dat we niet op deze voet doorgaan. Ik heb nu voorgesteld dat maandag echt mijn vrije dag is, dan is onze dochter ook thuis en ga ik die dag gebruiken om leuke dingen met haar te doen. Kan hij ook ongestoord doorwerken en hebben wij ook een leuke dag. Ik wil heel graag dingen apart ontwikkelen, maar mijn man heeft daar geen behoefte aan. Aan de ene kant vind ik het zo lief dat hij niets nodig heeft behalve ons, maar mijn heftige uitbarstingen en de zoveelste 'breakdown' zorgen ook voor veel spanningen, bij hem ook. Als hij ook een uitlaatklep zou hebben, even een vriend bezoeken, 's avonds even weg, zou hij ook opgeladen thuis komen. Maar op het moment geldt voor hem 1 ding: de zaak draaiende houden (en het was even heel spannend), dus hij neemt zijn verantwoordelijkheid en ik moet hem misschien meer proberen te steunen, met mijn duizelige hoofd en kauwgombenen .