Mijn jongens zitten elkaar constant dwars, eigenlijk van 's ochtends vroeg tot 's avonds bedtijd. Ze vechten om hetzelfde speelgoed, hetzelfde plekje om te staan spelen aan de tafel, vechten om mijn aandacht, etc. etc. Ik word er zo langzamerhand moedeloos van. We hebben opvoedkundige hulp momenteel en zij zegt dat ik deze ruzies moet negeren, maar ik vind het zo moeilijk! Bij wie vechten de kids ook elkaar het huis uit? En wat doe je eraan/ermee? Pfff... moeilijk hoor, zeker gezien de jongste nog zo klein is en de oudste hem soms echt belaagd (fysiek gezien)...
oei! hier is het nog niet echt vechten, wel dat daniel regelmatig jaloersheid toont. sterkte in ieder geval
Meid wat vervelend! Hier ook twee pittige dames! Vooral de jongste is op dit moment een draak aan M haar haren trekken bijten slaan om het niets.. IK heb zo`n gevoel dat dit een fase is en het vanzelf weer over gaat... Heel veel sterkte meid!
och had mijn verhaal kunnen zijn. ik ben gesloopt s avonds. hier is het ook vaak gillen krijsen boos worden.. pfff ik probeer het ook te negeren maar als ze mekaar de hersens in slaan is dat lastig
Ik had het eerst met Lianna en Yosyp en nu met Yosyp en Jorja. Heel vermoeiend. Ik laat het ze meestal zelf uitzoeken, tenzij er geslagen en geduwd gaat worden.
Was hier ook vaak zo. Het nadeel is als ze zo weinig qua leeftijd verschillen dat ze dan vaak hetzelfde speelgoed willen. En je oudste moet er ook aan wennen dat er nog een kindje met het speelgoed speelt. Hier werd het steeds minder naar mate ze groter werden. Nu gebeurt het soms nog meestal probeer ik het te negeren tenzij ze elkaar echt pijn doen. Maar ze spelen nu meer met elkaar.
hoi ja herkenbaar hoor.. maar hier hebben we veel van thomas de trein daar zijn ze allebei verzot op .. maar ze hebben wel allebei een eigen trein .. ALS ze dan ruzie gaan maken over een trein dan neem ik die af en geef ik hun hun eigen trein en dat ze daar mee gaan spelen.. vaak ben ik ook politie agent en soms laat ik het ze zelf uit vechten ze moeten ook leren om voorzich op te komen ..
Klinkt helaas herkenbaar. Mijn kinderen schelen 16 maanden en gunnen elkaar het licht niet in de ogen. Apart zijn ze geweldig, maar samen Jammer dat ik mijn werk heb opgegeven om fulltime te kunnen moederen. Het lijkt hier niet minder te worden en ik zie de lol er echt niet meer van in. Gelukkig gaan ze nu naar school en dat scheelt een hoop geruzie in huis.
Pfff... herkenbaar dus... maakt het niet minder vervelend natuurlijk, maar toch wel prettig op de één of andere manier. Ja, het heeft ook te maken met jaloezie naar elkaar toe, het ene moment gaat het goed en zijn ze lief voor elkaar en het volgende moment kan het ineens exploderen vreselijk soms... Laten we maar hopen dat het een beetje indimt...
Hier twee zoontjes van 2,4 en 1,3 jaar oud. Ik zit in exact hetzelfde 'gedoe' nu thuis. Beide zijn jaloers en beide willen alleen maar het speelgoed wat de ander heeft. Bijna al het speelgoed wat ze hebben, hebben ze dubbel.. maar toch willen ze nou net datgene hebben wat de ander heeft. Dus ik lees mee in de hoop wat tips tegen te komen..
De onderlinge concurrentie is heel herkenbaar, ik speel ook constant voor scheidsrechter. Hier zitten ze alle drie in de 'mijn' fase. Ik negeer het juist niet. Probeer elke keer uit te leggen hoe ze samen kunnen spelen, en we leren ze hoe ze compromissen kunnen sluiten. En dat werkt steeds beter moet ik zeggen.
Dat is waar, het samenspelen gaat wel steeds beter. Maar er is hier rivaliteit in alles. Als ik met de een praat, wil de ander ook praten en gaat dan gillen. En tien keer blijf ik rustig, maar de elfde keer Als ik ze naar bed breng, wie het eerste naar bed gaat, wie er eerst gaat douchen, wie het eerst mag opscheppen, wie het eerst zijn bord leeg heeft, bij wie ik de beker limonade het eerst neerzet...alles is een strijd.
Hier ook wel een beetje strijd tussen oudste (3) en jongste (11 maanden), maar gelukkig ook erg veel lol. Maar herken het wel dat ze altijd allebei hetzelfde willen, ik probeer ook met de oudste te praten dat hij moet delen en probeer ook activiteiten te bedenken die voor allebei leuk zijn en waarbij ze ervaren dat het samen leuk is. Bijvoorbeeld tikkertje doen, of we gaan ons om de beurt verstoppen of jongste gaat achter de loopauto en hij erop. En de grootste lol dat ze dan hebben. Maar er zijn ook wel dagen dat ik er moedeloos van word als ze steeds alles van elkaar afpakken en ik alleen maar hoor roepen 'dat is van mij' en de jongste weer hoor gillen omdat iets van hem wordt afgepakt.
Ik weet niet hoe oud je jongste is en of die het al kan snappen. Maar wij hebben vrij vroeg de term 'aan de beurt' geïntroduceerd. Voordat we dit soort dingen gaan doen vertel ik duidelijk 'eerst is M aan de beurt, en dan D en dan A'. En daar is verder geen discussie over mogelijk. Ik vertel dit voordat we überhaupt naar de badkamer gaan bijv. Zo voorkom ik die ruzie. En het werkt niet altijd, maar meestal wel. En het is heel duidelijk en voorspelbaar voor kinderen. Daarnaast gaan de kinderen altijd in de vaste volgorde naar bed, en ze helpen met elkaar instoppen. Dat brengt heel veel rust, omdat er geen ruimte is voor rivaliteit. En ze zijn dan op een positieve manier met elkaar bezig, en weten dat mama ieder de persoonlijke aandacht gaat geven bij het instoppen, alleen dat ze even moeten wachten. Als ik voor de eerste bijv een liedje zing op schoot, staan de andere twee te dansen ernaast. Dan lopen we naar de tweede slaapkamer en kruipen ze samen bij mij op schoot en gaan we weer zingen. Bij de eerste weten ze standaard dat dit gaat komen en staan niet te gillen om aandacht. Heel prettig, want anders zou ik gek worden. Hetzelfde geldt voor de plek aan tafel, ieder heeft zijn eigen stoel. Er zijn daarnaast nog zat dingen waar die natuurlijke rivaliteit wel speelt, maar ik heb erg veel gehad aan de tips van opvoedspecialisten voor meerlingen.
@ adi: goede tips inderdaad om duidelijkheid te scheppen, lijkt me zeker dat dat goed werkt (voor alle partijen, al is het maar voor jezelf ). Bij mij op schoot is bijvoorbeeld een ramp. Ik hoef nog maar met mijn kont de bank of de vloer te raken en hoppa, twee vechtende mannetjes...Probleem is ook dat ze allebei in precies hetzelfde schema zitten qua slapen en wakker worden, dus er is weinig gerichte aandacht op de jongens per persoon, zeg maar... Ik vind het ook erg lastig om die momenten te creeëren met ze. Maar ja, dat heb jij natuurlijk ook . Ik vind het heel moeilijk om de aandacht te verdelen, heb constant het gevoel dat ik tekortschiet bij de een of de ander en waarschijnlijk voelen zij dat feilloos aan..
adi wat klinkt dat gezellig! Maar altijd de ene eerst wekt toch ook jalouzie, althans als ze iets ouder worden?
Wat vervelend en vermoeiend is het als broers-zusjes z'n ruzie met elkaar maken. De hulp die jullie krijgen,zit daar vooruit gang in?Heb je het idee dat het werkt? Hier een zus en broer die elkaar het leven vaak zuur maken.Vechten,slaan,trekken,duwen.....vind het vaak zo sneu. Politie agent zo voel ik mij vaak. Ik merk wel dat het met tijden steeds beter gaat,mede door dat de jongste stevig van zich af bijt. Ik laat ze het niet meer zelf uit vechten.......dit heb ik 1 x gedaan en toen is mijn jongste zo boos geworden dat hij mijn dochter in haar boven arm heeft gebeten.Helaas zie ik nu 4 maanden verder nog het litteken van deze beet.
Gonnie, de volgorde wisselen we altijd af, behalve bij het slapen. En voor werkt dat prima, als het moeilijk wordt verzinnen we weer wat anders . Marije, dat gevoel heb ik ook vaak, maar het wordt minder. Vooral als kinderen groter worden en je meer kunt uitleggen. En ze voelen het inderdaad ook aan. Als ik een slechte dag heb zijn de kinderen ook heel onrustig en zuigen me helemaal op. Ik heb wel veel tips voor je, dingen die mij hebben geholpen: - leg aan de oudste goed uit dat jij mama bent van allebei, en dat ze samen met mama kunnen knuffelen en spelen. Laat hem zien dat jij 2 knieeen hebt en twee armen en dat elk voor 1 kindje is beschikbaar. Ze kunnen dus samen bij mama op schoot enz. De jongste zal dit nog niet begrijpen natuurlijk - naar bed brengen kun je een ritueel maken dat ze beide ind aandacht krijgen, maar toch samen, zie mijn verhaal boven; - opstaan: je oudste eerst uit bed, uitgebreid knuffelen en dan samen naar de jongste. Laat ze ook even positief met elkaar bezig zijn. Zet ze samen in de ledikant als je kleertjes zoekt enz - gebruik elk moment die je kunt voor ind aandacht, vooral als je man thuis is. Als ik dan boven iets moet doen neem ik altijd eentje mee. Of als ik ga koken, 1 kind erbij om te 'helpen' enz. Als je zonder de jongste naar de winkel kunt, neem de oudste mee - zonder buggy. Dan heb je samen veel meer contact en voelt de peuter zich veel belangrijker. Het is een lastige fase, maar je oudste kan op deze leeftijd leren om even te wachten en compromis te sluiten. Het vraagt wel enorm veel geduld en tijd. En soms heb ik ook dagen dat echt niks werkt. Dan ga ik gewoon op de grond zitten en laat me leiden, verstand op 0 en zoveel mogelijk proberen om alle vragen te beantwoorden en overal bij te helpen.
Ook hier komt het bekend voor. Alhoewel ik nu eindelijk wel vooruitgang zie. Ze zijn nu eindelijk op een punt (lees: jongste is nu oud genoeg) om ook samen te kunnen spelen. Er zijn nog steeds regelmatig momenten dat ze elkaar in de haren zitten. Onze jongste is trouwens nog feller dan de oudste. Ook in de duowagen (naast elkaar) vechten ze elkaar er soms compleet uit. Ik probeer ze echt het principe 'samen delen' en 'wachten op je beurt' aan te leren. Onze oudste begrijpt dat natuurlijk beter dan de jongste. Maar als ik zeg 'wachten tot je broertje er klaar mee is' dan doet hij iig een poging tot wachten. Samen spelen is soms best moeilijk. Maar ik wil ook niet altijd hetzelfde voor beide kopen. Ze moeten ook leren dat ze hun eigen speelgoed hebben. Ze mogen met elkaars speelgoed spelen, maar wel als de ander ermee uitgespeeld is. Ik denk dat het hier echt een fase is en nu het alweer beter gaat dan een maand geleden durf ik daar wel in te geloven... Succes ermee, ik weet dat het lastig is. En inderdaad, je kunt na een dag politieagentje spelen echt helemaal gesloopt zijn...