Na al weken drama tijdens het eten om Aaron te laten zitten in zijn eetstoel dacht ik: ik ga gewoon proberen hoe hij het doet als ik hem op een gewone stoel zet tijdens het eten. En jawel: meneer heeft een half uur braaf gezeten en gegeten Hebben jullie ook wel eens dat soort dingen dat je denkt: oooow....was dat de oplossing? (En had ik het maar eerder geweten 8))
Melisa wordt hier soms heel boos aan tafel omdat ze iets wil en wij van alles aanreiken (haar beker, toch wel een bordje, toch wel bestek?), en we maar niet kunnen raden wat ze nou wil. Nu zijn we achter dat ze ELKE keer als ik een slokje drinken uit mijn glas neem, ook een slokje aan haar moet geven . Dus drink ik nu altijd water tijdens het avondeten
haha hij voelde zich er gewoon te groot voor ik had het in begin met een te "diep" badje...meneer vond het badje niet leuk, terwijl tijdens kraamweek met papa wel..pfff moest gewoon een klein laagje water en meneer genoot! (nu vind ie het juist lekker veel water zodat ie kan drijven)
hier een hele periode strijd met brood eten. Ik sneed het gewoon in stukjes (8 geloof ik) en gaf haar steeds een stuk. En zij gooide het overboord. Tot we op een ochtend weer samen aan het ontbijten waren, ik weer haar brood in stukken, mijn eigen brood dubbelgeklapt en zij zo naar mijn boterham zat te loeren dat ik die aan haar gaf... en ze had hem binnen 5 minuten op. Sindsdien klap ik haar boterham ook dubbel en eet ze weer normaal.
Hier een fase gehad dat ze elke keer al haar eten uit haar mond duwde. Flinke puinhoop en ik maar poetsen. En zo at ze zo slecht. Tot ik een keer aankeek wat ze met het eruit geduwde eten deed. Nou, gewoon zelf terugstoppen en opeten. Ze wilde het gewoon zelf doen! En van de een op andere dag weigerde ze haar tuitbeker. Ze dronk geen druppel meer en wel uit haar fles. Snapte er niks van. Tot ze hem na een week ineens ondersteboven hield en hij leegstroomde. Bleek het anti-lek klepje kapot en was het gat gewoon te groot. Nieuwe tuitbeker en mevrouw dronk weer gewoon.
Julia wilde al dagen niet in bed. Krijsen als we haar neer wilde leggen en ze klampte zich aan me vast. En NIKS werkte (in haar kamer, buiten haar kamer, sussen, wiegen, kletsen, ze bleef echt de hele tijd huilen als ze het idee had dat ze naar bed moest, zelfs in bed laten huilen hielp niet). Tot we haar begonnen te vertellen: 'Nee, het is nu bedtijd, het is klaar, je hoeft niet te huilen, je gaat lekker slapen.' etc. Dat duurde 1 keer een langere poos, nog 1 keer 's middags een paar keer moeten zeggen, en toen na 1 dag sliep ze weer prima en ging ze zonder mopperen meteen slapen! Ze zocht letterlijk die grens dat wij moesten zeggen dat ze niet moest huilen. Ohja, en een keertje dat ze echt níet in haar autostoel wilde. Snapte er niks van. Bleek ze een enorme poepbroek te hebben
Wij hebben al weken DRAMA met het tandenpoetsen. Tot ze paars aanloopt!! Nu hebben we twee dagen de elektrische tandenborstel erbij gepakt en ze huilt nu ook weer.... als we stoppen met poetsen . Ze vindt het geweldig! Moet me er eerlijk gezegd nog wel even in verdiepen of dat al mag als ze zo klein zijn... .
volgens mij las ik vandaag dat het vanaf eren jaar of 4 mocht. Maar als zij nu haar tandjes poetst en het gaat goed waarom niet (of zeg ik iets heel raars)? Er stond geen reden bij waarom het niet eerder mocht... sorry ff off-topic liefs sassie
geweldig he! kleintjes die al een eigen wil hebben! hahahaahah konden ze maar praten zit te genieten van de verhalen. zooo simpel vaak de oplossing en wij als ouder maar denken het goed te doen. het zijn soms gewoon kleine volwassenen
Ja echt he? Soms is de oplossing zo simpel dat je echt denkt: waarom heb ik hier niet eerder aan gedacht. Zo hadden we het ook met avondeten (met 9 maanden oud). Hij wilde niks meer. Niet wat ik zelf maakte en met de staafmixer fijnmaakte, geen potjes. Toen gekookt en niks fijn gemaakt en op een vorkje geprikt: meneer at weer .
zie allemaal oudere kindjes maar hier was het bij 4 mnd al raak: doodleuk potjes geven maar schreeuwen en gillen elke keer weer een weekje wachten en opnieuw proberen niets hielp, todat ik een vers prakje maakte........... oooooooooohhhhhhh dus dat was het, meisje dat geen potjes wil en nu nog steeds niet
Herkenbaar allemaal Thirza wil het ook vooral zoals wij het doen, dus als ze nu in verzet gaat, ga ik bedenken of dingen afwijken van hoe wij het 'echt' doen... Maar kinderstoel: drama. Ze zit nu op een autostoelverhoger op een normale eetstoel en dat is helemaal te gek Eten: wel met een gewone lepel en vork he? Niet die kinderachtige plastic dingen... En liefst van ons bord af. Of op z'n minst een gewoon bord, (als we aan tafel eten mag dat dus ook). Broodeten: wel zelf brood smeren dus he? Doen wij toch ook, dat roeren in potjes en smeren over je brood? Moet zeggen dat ze het nog aardig goed doet: beter dan haar halfbroer- en zus (8 en 10) dat een jaar geleden nog deden Tandenpoetsen: wij moeten ook poetsen als zij poetst, en omdat wij haar tanden mogen poetsen, mag zij natuurlijk ook de onze... (tja, als dat helpt om het tandenpoetsen leuk te maken.... ). Lopen op straat: met de buggy en papa en mama mogen niet helpen. (Daar hebben we dus wel een stokje voor gestoken, want onze aansprakelijkheidsverzekering gaat natuurlijk niet eindeloos krassen op auto's vergoeden ). Slapen: wat nou zo'n kinderachtig ledikant, met van die stugge harde dekens? Kom op met dat echte bed en dekbed! (En ja, daar ging ze idd wat beter van slapen ).
Bestek ook herkenbaar! Hij wil het allemaal zelf van zijn eigen bordje prikken. Dekbed en tanden poetsen ook herkenbaar! Als hij zelf doen zou kunnen zeggen, zou ik dat denk ik ook heeeeeel vaak horen .
Mijn dochter moest altijd huilen toen ze een maand of 6 was met naar bed gaan. We hebben elke methode toegepast en na 2 maanden deed ze het nog. Radeloos waren we... Tot ik haar bedje anders heb neergezet, een kwartslag gedraaid. Vanaf dat moment was het over
Deze hebben wij ook wel eens gehad. Overigens komt ie eens in de zoveel tijd weer terug. Dan moet ik weer afwisselen naar wat anders. Tsja, eten moet wel interessant blijven he
Volgens mijn moeder was dat, na papa en mama, zo'n beetje het eerste wat ik kon zeggen: zelf doen! Ik word er nu voor afgestraft denk ik, met zo'n zelfstandige dochter met eigen wil (Mijn moeder heeft leedvermaak )