Ik ben doodsbang voor honden en niet alleen bang, ik heb een grondige hekel aan ze. Toen ik een baby was hadden we een hond uit het asiel die erg agressief was naar kleine kinderen toe. De hond is dus het huis uit gegaan maar sindsdien ben ik bang voor honden. Mijn moeder heeft altijd geprobeerd om er iets aan te doen dus haalde telkens weer een hond in huis, dan kon ik ermee om leren gaan "Best, zolang ik er niets mee moet, ik laat het beest niet uit en geef het geen eten als jullie er niet zijn." Ik snap namelijk niet dat iemand er bewust voor kiest zo'n beestje te nemen en daar elke dag een paar keer mee aan een touwtje naar buiten gaat. In zekere zin heeft het geholpen, want ik ben aanzienlijk minder bang voor grote honden met (middel)lange vacht dan voor kortharige grote of kleine honden. Een spitse snuit is een absolute paniekuitlokker. Maar goed, mijn vriend ergert zich aan mijn angst, als er honden uitgelaten worden en we zijn aan het fietsen moet hij voorop om te vragen of de eigenaars het dier willen aanlijnen. En ik fiets/wandel gerust een paar kilometer om als ik daarmee een loslopende hond kan vermijden. Ik krijg al knikkende knieen als ik er ergens een aan zie komen. Ik ondervind er veel last van, en ik wil de angst absoluut niet doorgeven aan mijn zoontje. Hij voelt natuurlijk ook dat ik schrik en hoe ouder hij wordt, hoe meer hij gaat begrijpen dat mama een ***hekel heeft aan honden. Ik wil dat hij leert fauna en flora te respecteren en lief te hebben. Heeft er iemand tips voor mij om er zelf vanaf te komen of tips om D. te leren dat het net zo goed leuke beesten zijn als konijnen of katten ofzo (en misschien dan wel zo overtuigend dat ik het zelf ook ga geloven? )
Het belangrijkste is denk ik vooral om iets aan je eigen angst te doen. En je angst niet te laten merken aan de honden. Dus niet naar achteren lopen, schrikreacties hebben, geen handen omhoog (want dan springen honden juist) enz. Eventueel eerst met een hond van bekende oefenen? En er leuke dingen mee doen zodat je misschien de fun ervan ziet en zelf beter met een hond kunt omgaan/benaderen.
Ik zeg ook wat proberen te doen aan je eigen angst. Kinderen pikken het toch op. Jammer dat onze bull er niet meer is. Die heeft bij 3 mensen de angst voor honden weg weten te nemen..
Je realiseren dat jouw angst het gedrag van honden beïnvloed. Voor veel honden zal dat niet uitmaken maar als een hond zelf al niet in balans is kan dat wel voeden. Het feit dat je een hekel aan honden hebt is misschien wel het makkelijkst op te lossen voor je. Je attitude aanpassen. Ten eerste je afvragen of het wel zo fair is dat je een hekel aan een wezen hebt dat je eigenlijk nog niet eens iets heeft aangedaan en dan gewoon zorgen dat je de volgende keer een dier benaderd met een open mind en niet bij voorbaat al denkt 'ik haat jou'. Want eigenlijk geef je een hond al bij voorbaat niet de kans en nog op een hele oneerlijke manier ook. Denk je eens in dat mensen jouw zien en zonder je uberhaupt ooit gesproken te hebben denken 'ik heb een hekel aan jou'. Zou jij niet verdiend hebben, een hond verdiend dat net zo min. Bovendien zijn dieren niet in staat om te haten zoals mensen. Dus vind ik eigenlijk dat je verplicht bent die gedachte overboord te zetten . En dan met je angst aan de gang. Werk eens met een hond van een bekende. Ga gewoon eens zitten en probeer eens verder te kijken dan de angst. Ik weet zeker dat je zult zien dat er achter dat dier waar jij zo'n hekel aan hebt verschrikkelijk veel liefde schuilgaat. En vandaaruit kan jij groeien. Bedenk ook dat wat er gebeurde toen jij een baby was tot het verleden behoort. Wat toen was is niet nu. En je leeft nu dus probeer daar ook zo in te gaan staan. Succes. Heb in ieder geval bewondering voor je dat je het wil proberen.
Klinkt misschien wat vreemd en "overdreven" maar je hebt een inreeele angst gebaseerd op het verleden. Misschien handig om een hulp te zoeken om je angst het hoofd te bieden. Er zijn daar veel verschillende manieren voor. Je kan bij je huisarts langs om informatie te krijgen en een doorverwijzing. Want ik denk te lezen dat jou angst behoorlijk diep zit en waarschijnlijk kom je daar zelf niet overheen. En al helemaal niet als je man zich ergert aan je angst.
Denk dat je moet beginnen met je eigen angst. Plaats desnoods een oproepje op het forum voor mensen uit je buurt, mensen die hun hond goed kennen en je willen helpen om vertrouwen terug te krijgen. Ben al een paar keer mensen tegengekomen die panisch waren voor mn honden, tja ze zijn groot, ik roep ze dan ook bij me en zeiden ze, goh ze luisteren wel goed. Tja anders liepen ze ook niet los. Knappe was wel dat ze gingen uitleggen waarom ze bang waren, terwijl de honden naast me zaten. 1x in de intratuin met een pup van 8 weken, dat zal me altijd bij blijven. Een moeder die krijsend haar kind optilde voor een kleine pup van 8 weken!! Iedereen keek naar mij of ik een valse hond had ofzo hahaha. Ik heb toen ook geroepen, mens doe niet zo debiel, tis een pup, draag het lekker aan je kinderen over! Juist jij moet je angsten overwinnen, je hoeft niet naar een hond te kijken als die voorbij komt, je hoeft hem niet te aaien of leuk of schattig te vinden. Honden zullen jou ook negeren als jij hun negeert. Maar zodra jij panisch doet, zullen ze het voelen en krijg je bv dan ze je achterna komen. De eerste goede stap is al gemaakt, als er een wil is, kom je er zeker!! Succes!!
Ik denk dat je jezelf moet gaan blootstellen aan zoveel mogelijk honden. Ken je geen mensen met honden? Als je bij mij in de buurt had gewoond dan was ik wel met mijn hond naar je toe gekomen. Ga met een aantal honden wandelen, spelen, ga ze aaien en geef ze een snoepje. Dan zul je merken dat ze heus zo eng niet zijn. Je zal nooit een hondenliefhebber worden denk ik, maar je angst is wel extreem. Als mensen hun hond los hebben dan is dat meestal omdat het juist hele betrouwbare honden zijn. Uiteraard moet je ook met loslopende honden toestemming vragen of je ze mag aaien. Probeer naar de lichaamstaal van een hond te kijken. Misschien kun je er wat over gaan lezen (of naar the dog whisperer kijken). Staart tussen de benen en oren plat naar achter is angst, zo'n hond laat je met rust. Oren ontspannen naar achter, kop laag is onderdanig en ontspannen. Een kwispelende staart betekent ik ben blij, achterlijf omhoog en kop laag bij de grond betekent: spelen. Kop omhoog, oren naar voren en staart recht omhoog en lichaam enigszins gespannen, dit is een dominante waakzame houding. Deze hond vertrouwt je waarschijnlijk niet helemaal. Zowiezo laat je een hond altijd naar je toe komen, je gaat er nooit zelf op af, want daarmee maak je jezelf onderdanig. Ik zou je nog veel meer willen vertellen maar ik denk dat het handig is als je probeert af te spreken met iemand in je buurt die een hond heeft en er ook veel verstand van heeft. Een goede fokker of hondentrainer zou ideaal zijn.
mijn man was ook als de dood voor honden en tot zijn grote schrik had ik 2 redelijk grote honden toen we elkaar leerde kennen. gaf hem de tip die ik jou ook wil geven, want bij hem werkte het dus uitstekend want zijn nu al 4jaar samen met nog steeds een grote hond. en bang is ie echt niet meer. bang voor honden is helemaal niet nodig. je kan t vergelijken met mensen. er zijn hufters op deze wereld die geweld gebruiken, dingen slopen, jatten, moorden, aso's in het verkeer enz enz. maar niet iedereen is toch net als die mensen? idem met honden. tuurlijk zijn er valse honden, maar net als bij mensen, zijn lang niet alle honden vals en vreselijk en walgelijk. honden lijken állemaal vreselijk omdat je als kind zijnde de grote(negatieve) indrukken beter onthoudt dan de andere dingen in het leven. dat je werd gebeten blijft je bij omdat het flinke indruk heeft gemaakt. je moet dus maar zo denken dat zeker niet elke hond vreselijk is. en dus bang zijn voor álle honden is nergens voor nodig. dat zou het zelfde zijn dat je na een beroving iedereen een crimineel vind die je ziet want íedereen steelt van mensen...? nee dus oude gezegde 'niet iedereen over 1 kam scheren' Mijn buurjongetje was ook als de dood voor honden maar die speelt nu ook met onze grote hond. ook hij is gebeten door een hond en loopt net als jij liever kilometers om dan dat hij langs een hond moest. maar ook dat is nu zo goed als over. en bij je zoontje is het vooral loslaten. laat los dat jij bang bent voor honden. jouw kleine man ziet het 'gevaar' niet die jij ziet en dat moet je zo laten. zolang hij niet 'weet' dat een hond 'gevaarlijk is' zal hij er dus geen biet om geven dat hij bij een hond weg moet blijven
Echt goed gaan werken aan je eigen angst. Het is echt enorm belangrijk ! Mijn vriend zijn famillie was ook allemaal volledig tegen honden. Maarja ik had een grote bouvier. Nou een doodsangst dat ze hebben gehad. Na veel korte bezoekjes om te laten wennen raakten ze er eindelijk van overtuigd dat hij ze niet met huid en haar zou opvreten. Maar zijn broer is ook zo vreselijk bang geworden door zijn ouders. Het beperkt ze echt gewoon in het dagelijks leven. Toen we onze pup hadden was hij ook gewoon echt doodsbang voor een pup ! Als hij op straat een hijgende hond ziet omdat het warm is denkt hij dat hij hem gaat bijten omdat hij tanden ziet. Totaal niet realistisch maar de angst zit er zo diep in omdat ze er allen mee zijn opgegroeid. Mijn man is er gelukkig wel overeen, maar bepaalde honden blijft hij wel eng vinden. Zijn neefje neemt ook de angst over van de familie. Zodra hij mijn hond zag zette hij het op een hysterisch gillen...en mama pakte hem dan snel op om te troosten (erg fout..) Nu lukt het wel om hem een beetje te laten wennen want als ze snoepjes mogen geven lijkt er vaak wel een knopje om te gaan. Een tijdje geleden liepen we op de veluwe...moeder met een paar kinderen...zag onze hond en begon serieus haar kinderen snel in een boom te zetten en hysterisch te doen. Onze enge hond is een hondje van 19 kilo...met het meest schattige kopje..maargoed ze was er als de dood voor. Wat ik heb moeten doen om mijn man over zijn angst heen te krijgen ? Hem heel goed geleerd wat de lichaamstaal van een hond is. Hij weet waar hij naar moet kijken en wat het betekend. Ook hem geleerd wat te doen als er een hond niet zo leuk is (agressie of juist te enthousiast). Nu hij weet wat hij ziet vind hij het niet eng meer, maar dat kost wel tijd om te leren.
Zoals al velen voor mij hebben gezegd: werken aan je eigen angst! Dat zou ik niet alleen doen, maar eventueel met een goede therapeut voor jezelf een een goede honden gedragstherapeut. Het komt namelijk veel vaker voor dan je zou denken en er zijn ondertussen verschillende honden gedragstherapeuten die zulke trainingen begeleiden. Ze leren je dan om de lichaamstaal van een hond te lezen, om rustig te blijven, om te begrijpen wat de hond die jij tegenkomt op dat moment voor signalen en energie uitstraalt. Je leert op die manier om vertrouwen te krijgen in je eigen observaties en niet in dat wat een hondenbaas je wel of niet verteld (van een afstandje). Zelf heb ik nu ook weer een grotere hond. Een schat van een meisje, maar bangig voor mensen (ze is behoorlijk verk&%&^*%t door het gezin waar ze voorheen zat). Ze zal niet de aanval zoeken, maar de vlucht, ze loopt om je heen. Oortjes wat lager, staart tegen d'r billen. Geen enkele dreiging, maar angstig. Sommige mensen weten dat ook slecht te labelen merk ik. Maar als ze op d'r gemak is, een hondje tegenkomt die ze leuk vindt, dan gaat de staart heerlijk omhoog, de haren in d'r nek pluizen op (LET OP ze gaan niet dreigend rechtop!) en ze begint verbaal geluid te maken. Nu al 2 mensen gehad die haar beoordelen op haar geluid, maar niet verder kijken naar haar lichaamshouding. Ze is behoorlijk gedomineerd en honden hebben de neiging om verbaal te worden als ze de roedellaagste zijn, maar ook als ze weinig aandacht krijgen en aandacht zoeken. Sommige honden hebben dat meer en andere hebben dat minder, wij moeten er ook nog aan wennen dat ons meisje ons hele verhalen kan vertellen. Heerlijk is dat. Om een nog langer verhaal kort te maken Het is dus van belang om aan jouw angsten te werken om vertrouwen te krijgen en om je oordeel zelf te kunnen maken. Geef dat dan vervolgens mee aan je kind. En ohwja, er zijn ook hondenscholen die een speciale groep hebben voor kinderen en honden, waar kinderen leren om op de juiste manier met honden om te gaan. De hondenscholen selecteren dan de honden voor de 'hondloze'-kinderen waarmee dan geoefend kan worden. Erg leuk en de kinderen leren er enorm veel van! Misschien jij ook wel als je ziet wat voor een leuke interactie kind en hond samen kunnen hebben.