Ik weet dat niemand de keuze voor me kan maken, maar mijn verhaal even kwijt kunnen en even sparren met anderen is ook fijn. Ik heb al een eerder topic geopend over dat ik een beetje in strijd ben met mijn gevoel en verstand, en schrijf mee in het (on)geduldig wachten topic. Ik heb een dochter van 2,5 en een zoon van bijna een jaar. Mijn man en ik hebben het er regelmatig over. Komt er nog een derde ja of nee. Ik wil het heel graag (natuurlijk zijn er altijd die zorgen en twijfels) en mijn man vind 2 kinderen prima maar staat ook voor een derde open. We hadden eigenlijk een soort van besloten om er rond de zomer van 2017 voor te gaan. De oudste gaat dan bijna naar school als baby 3 komt en de jongste is zelfstandiger. Maar... Mijn man roept nu regelmatig dat hij eigenlijk wel aan een stuk door wil. Hij vindt het leuker als er tussen nummertje 2 en 3 ook niet veel leeftijdsverschil zit, net als bij de kids nu. En nu ik middenin de vruchtbare dagen zit moet ik je zeggen dat de verleiding groot is.. Help, mijn verstand roept dus wachten, mijn gevoel is er klaar voor. Als ik naar onze gezinssituatie kijk maak ik me er ook niet heel druk over. Ik heb twee makkelijke kinderen. Ja, de oudste is aan het peuterpuberen en de jongste is geen kei in doorslapen, maar ik geniet enorm. Toch word ik ook zenuwachtig van het idee er nu voor te gaan. Wat zal de omgeving daarvan denken? Mijn moeder vindt het slimmer om te wachten (ja, ik hecht veel waarde aan haar mening) en is het voor mijn kinderen niet fijner als ze wat ouder zijn? Ik hoop maar dat de vruchtbare dagen snel weer voorbij zijn zodat we weer een maandje niet hoeven te piekeren
Wat zou de reden zijn dat je verstand wachten zegt? Ik lees eigenlijk alleen maar doen! Je omgeving en moeder bepalen het toch niet voor jullie dat zijn jullie en zo te lezen willen jullie het.
Wij zitten nu met hetzelfde dilemma. Zo stabiel als ik de afgelopen jaren in mijn plannen was.. Mijn gedachten vliegen nu echt alle kanten op. Ik kan gevoel en verstand niet meer uit elkaar houden. Wanneer zie ik nou beren op de weg die er misschien niet zijn?.. Wij hebben ook 2 kindjes dicht op elkaar, nog geen anderhalf jaar verschil. En het viel echt reuze mee vergeleken met wat ik ervan verwacht had. En als je ze dan samen ziet <3 Wat zijn jouw voors en tegens?
Hier komt nummer 3 ook heel snel na mijn tweede, binnen een jaar. Ik zou er voor gaan maar ik kan niet in jullie situatie/hoofd kijken natuurlijk. Succes met welke beslissing ook!
Heel herkenbaar! Nummer 2 viel mij ook alles mee. En stiekem lijkt het me heerlijk als ze dicht op elkaar zitten. Mijn voors: - Lekker dicht op elkaar, ze hebben veel aan elkaar. - Sneller uit de luier en babytijd. - Geen gepieker meer over wanneer en waarom wel of niet. - Ik ben er klaar voor. - Een zomerkindje lijkt me heerlijk. - Druk is het toch al. - Kinderen kunnen aan elkaar wennen voordat de oudste naar school moet. - Nog lekker thuis met ze zonder gerace baar school. Tegens: - Angst (voor spijt van de keuze, voor drukte enz.) - Tropenjaren! - Krijgen de kinderen dan wel genoeg aandacht. - Kan ik wel optimaal van de zwangerschap en kraamtijd genieten. - Wat vindt de omgeving ervan. - Hoe doe ik dat met 3 kleintjes..
Add: worden kinderen niet vervelender als ze weten dat jij je handen vol hebt? Gaan ze dan niet meer de grens opzoeken... Het financiële paatje is waar mijn angst zit. Wij komen net niet in aanmerking voor een sociale huurwoning en met alle ontwikkelingen heb ik kans mijn inkomen te verliezen. Zouden wij het redden met 3 kinderen op 1 arbeidersloon... Maar ook hoeveel kosten ze samen over 5, 10, 15 jaar. Ik blijf het lastig inschatten vinden. Terwijl ik aan kleding en spullen al makkelijk een paar jaar vooruit heb kunnen kopen, veel leuke dingen voor mijzelf heb gekocht dit jaar, veel speelgoed nieuw gekocht heb en ook nog heb kunnen sparen.
Hier geen twijfel voor een 3e, maar wanneer? Jouw voordelen zijn ook mijn voordelen. En van de nadelen alleen de laatste 2. Maar mijn omgeving zal er niet raar van op kijken denk ik. Ik hoop het niet zo lang meer duurt voor ik zwanger ben.
Dat financiële plaatje zit voor ons gelukkig wel goed. Lijkt me anders inderdaad heel erg lastig. Je kunt helaas noet in de toekomst kijken. Elsa, hier ook geen twijfel maar de vraag wanneer. Het houdt me zo bezig. Ik ben bijna geneigd om er gewoon voor te gaan en te denken, we zien het allemaal wel. Maar iets houdt me ook weer tegen..
Misschien als iets je tegenhoud, maar je weet niet wat. Dat het nog een reden in je onderbewuste zit waar je nog achter moet komen. Hier trouwens eigenlijk ook geen twijfel over een derde, maar wel erg de vraag wanneer dan en hoe pakken wij het aan. Na weer een drukke ochtend van discussie zijn wij een stap verder. Wij hebben besloten toch te gaan wachten omdat wij een grote stap gaan wagen en daarvoor zullen wij komend jaar veel offers moeten maken qua tijd en geld. Wij hebben inmiddels een plan waar wij samen achter staan en ons het beste bij voelen. Wij hebben nog 1 vraag op te lossen (kan je met een vast contract een huis 200 km bij je werk vandaan kopen). En als dat mogelijk is gaan wij ons leven eerst elders op de rit krijgen voor dat wij voor een derde zwangerschap gaan. Als het financiële plaatje op de lange duur goed was geweest hier dan had ik het wel geweten en waren wij er zeker voor gegaan.
Het financiele plaatje zit bij ons ook wel goed. En je kunt inderdaad niet in de toekomst kijken. Bij ons is het omgedraaid. Ik zou het liefst nu al weer zwanger zijn en mijn man weet dat, maar hij wil het liefst nog wachten tot maart. Onze anticonceptie is momenteel 'voor het zingen de kerk uit' en dat is nou niet de meest betrouwbare methode en dat weet mijn man ook. Ik heb o het moment mijn menstruatie en ik hoop dat hij de komende ronde zegt 'we gaan ervoor'. Het zijn echt tropenjaren, maar de oudste is zo leuk met haar zusje...ik hoop dat dat later ook zo is.
Ik lees ook niets waarom je zou wachten. Angst voor spijt? Zwaarder/drukker wordt het wel, maar spijt van een kindje? Kan het mij niet voorstellen. Tropenjaren zullen het worden, maar zijn dat het nu niet ook al en anders zit je daar straks weer middenin. In dit geval zou ik je moeders mening even niet meenemen. Het is jullie gezin, er zijn 2 dier hierover beslissen en dat zijn jij en je man. Bovendien zijn moeders altijd geneigd (mijne in elk geval) om zich veel te druk te maken om alles.
Suus1983, mijn moeder zegt vooral dat we moeten doen waar we ons goed bij voelen dus dat is het probleem gelukkig niet. Het is meer mijn karakter, ik ben veel bezig met wat anderen denken. Dat moet ik loslaten. Tropenjaren zijn het inderdaad al, en je hebt wel een punt dat we dat anders straks weer hebben als het rustiger wordt. Dat is ook een reden voor mijn man om er nu voor te willen gaan. Of er onderbewust iets is dat me tegehoud eeet ik niet. Misschien is het vooral onzekerheid. Ik ga vanavond nog maar eens goed sparren met m'n man.
Wij kregen onze derde toen de oudste bijna 3 werd. Er is een andere dynamiek in het gezin. Maar helemaal sinds de jongste loopt, hoort hij er helemaal bij. Het is me echt 100% meegevallen! Dat we met 2 maanden de 4e verwachten (dan is de oudste 4 jaar en 4 maanden) zegt denk ik ook wel wat. Als jullie erachter staan, maakt het niks uit wat de rest vind! Succes met de keuze
Wow respect hoor miss M. Mag ik zo brutaal zijn te vragen of nummer 4 gepland was? Lijkt me best een moeilijke beslissing, maar wel onwijs leuk! Net even lekker m'n hart gelucht bij m'n moeder. Ja die vertel ik (bijna) alles en dat helpt me de dingen op een rijtje te zetten. Ik laat het zelf los en heb gezegd tegen m'n man dat de keuze aan hem is. We zien het wel.
Ik ben ook altijd maar bezig met wat de omgeving ervan vind, maar het is zo zonde van de energie! Ik krijg regelmatig een figuurlijke schop van mijn partner, hij is totaal niet bezig met wat de omgeving ergens van vind. En dat maakt het leven een stuk makkelijker. Dus vandaar dat ik mijn gevoel heb gevolgd en wij verwachten in juli hopelijk onze vierde.
Als je het financieel goed hebt, een potje vrij hebt voor onvoorziene dingen maakt alles een stuk makkelijker. Wij bouwen een potje op voor onze uk zo dat hij later kan studeren of als dat er niet in zit een helpende hand voor een huis. Zo begibt hij later niet meteen met een grote schuld. Misschien gaan jullue daar niet voor, ieder zijn ding. Uk is net 2.5 en begint nu pas met doorslapen en moet er niet aan denken om nog 2.5 jaar met zo'n weinig slaap rond te lopen. Moet ook zeggen dat de zwangerschap niet zorgeloos was en uk te vroeg geboren. Als je die zorgen niet hebt en samen er voor wil gaan waarom niet.
De vierde was inderdaad de bedoeling Was het lastigst omdat je nu meer aanpassingen nodig hebt (andere auto etc), maar idd superleuk!!
Een lastige beslissing, vooral de verschillen tussen je gevoel en verstand. Over je voors: ik heb er 2 op school zitten en het gerace valt mij reuze mee. Relax! Die kleine hobbelt wel mee. Jongste slaapt in de kinderwagen tussen 12:15 en 13:00 uur, scheelt mij weer uit bed halen. Hij slaapt toch wel in de wagen. Rest klopt absoluut. Over je tegens: angst voor spijt, mjah, waarom?! Niet nodig! Oke, ik heb toen jongste geboren is soms wel spijt gehad. 2 ziekenhuis opnames jongste, oudsten weinig aandacht kunnen geven, huilbaby. Er zat (gelukkig) een reden achter en nu gaat het super goed met de jongste. Nu draait gezinsleven prima. Tropenjaren, tjah... Heb je dat niet met elke newborn? Of de kinderen genoeg aandacht krijgen? Denk het wel. Kwestie van plannen, de oudste 2 kunnen ook samen spelen. En ieder kind moet wel eens wachten, ook de baby! Of je van de zwangerschap en kraamtijd kan genieten hangt van de situatie en zwangerschap af. Wat de situatie er van denkt? Who cares? Het is jullie leven!!! Stel jullie raken zwanger en 1-2 mensen zeggen meid waar ben je aan begonnen?! Ga je het dan weg halen? Laat je niet gek maken. Ik kreeg toen ik zwanger was van de derde diverse rot opmerkingen. Niet van familie, wel van mijn "beste" vriendin (die is nu dan ook inmiddels een vage kennis, niet alleen om die opmerkingen hoor). Heb het naast mij neer gelegd, wat ze vinden is niet belangrijk. Financiële situatie... 2 weken voordat ik met verlof ging kreeg mijn man te horen dat hij per oktober geen baan meer had. Is allemaal goed gekomen (eigen bedrijf met partners en klanten die alleen bij mijn man willen bestellen). En weet je, je leeft naar wat je hebt. Soms kan je snijden in uitgaven. Hoe je het met 3 kindjes doet? Je rolt er vanzelf in. Toen jongste goed in zijn vel begon te zitten, was dit de makkelijkste overstap.
Bedankt voor alle reacties meiden! Ondertussen heb ik voor mezelf bedacht of die beren op de weg over een half jaar weg zijn. En het antwoord is nee, of er komen waarschijnlijk weer andere beren voor in de plaats. Conclusie: we gaan er gewoon voor. Misschien duurt het nog wel een half jaar voordat we zwanger zijn dus we gaan het er gewoon op aan laten komen! Inmiddels al op het wachtbankje!