Ik bedenkt me ook telkens als ik twijfel over IVF etc. dat het, als ik eenmaal zwanger ben, me niet meer uitmaakt hoe ik het ben geworden. Dat is misschien wel te simpel, maar toch heb ik dat gevoel wel. Dat had ik ook toen ik voor de 2e keer zwanger werd. De eerste keer kreeg ik een miskraam en ik was daar toch behoorlijk van geschrokken en ontdaan. Toen ik een half jaar later eindelijk weer zwanger werd, voelde ik me zo gelukkig dat hetgeen er aan vooraf was gegaan, eigenlijk niet meer ter zake doende was. Ik was zo gelukkig om eindelijk weer zwanger te zijn. Jammer genoeg ging ook dat weer mis, en denk ik nu in ronde 31 steeds vaker aan alle MMM-mogelijkheden en de bijkomende geestelijke belasting. Denken jullie daar ook aan, dat het je misschien niet meer uit maakt hoe je zwanger bent geworden als je het straks eenmaal bent...? Of denken jullie alleen aan hetgeen er aan vooraf gaat? (Ik vraag het gewoon puur uit interesse hoor! Het klinkt een beetje raar als ik het zo lees, maar ik bedoel het goed )
Mijn motto was idd: als ik maar zwanger word EN een kindje krijg! Dat had ik dus hetzelfde als jij... Aan Ruben kun je echt niet zien dat hij een ICSI baby is hoor.... Dus het maakt dan inderdaad niet uit wat er aan vooraf gegaan is! Elmo
Ja echt wel....! Ik kan echt elke dag nog met tranen in mijn ogen naar hem kijken. Dat is ook echt niet overdreven hoor.... het is en blijft super bijzonder! Ik kan me ook niet voorstellen dat sommige mensen het allemaal maar zo gewoon vinden...maar dat komt w.s. juist door de MMM... Je gaat het echt wel waarderen!
dat geloof ik ook Elmo. bijzonder om zo'n kleintje in je armen te hebben en te weten dat het kindje uit jou lichaam komt. Er loopt hier trouwens in het weekend ook een icsi kind rond, niks aan te merken hoor hhahaha alleen maar een schat van een jongen even ontopic: ik denk dat het heel belangrijk is dat als je besluit een punt achter de MMM te zetten (om welke reden ook) dat andere mensen niet van jou beslissing gaat overtuigen. dat kan heel erg kwetsend zijn. het is een heel gevoelig onderwerp en je moet voorzichtig zijn met je 'wijze' woorden.
Inderdaad...dit is juist het onderwerp waarin je elkaar in hun waarden moet laten. De wens kan zo ontzettend groot zijn...
Mooi onderwerp... ik vind het heel mooi om te zien dat veel mensen er wel heel bewust mee bezig zijn. Helaas heb ik mijn omgeving ook mensen meegemaakt die zich mee lieten voeren door de aanwijzingen en opmerkingen van de artsen. Uiteindelijk heeft dit de relatie van deze mensen gekost, omdat ze niet meer met elkaar praatten, maar als een 'kip zonder kop' deden wat de medische wereld van hen vroeg. Toen het bij ons niet zo liep als verwacht hebben wij dus ook uitvoerig met elkaar gesproken over wat we wel en niet wilden. Vanaf het begin realiseerden we ons dat we grenzen zouden gaan verleggen binnen de MMM. Daarom hebben we goed met elkaar afgesproken om bij iedere stap weer uitvoerig met elkaar hierover te praten en de voors en tegens af te wegen. Daarnaast spraken we af dat ieder van ons beiden altijd, maar dan ook echt altijd (al zou het midden in een behandeling zijn) aan de handrem mocht trekken als hij of zij dacht dat dat nodig zou zijn. Nu zijn we weer een hele tijd verder en hebben we na de eerste hobbel van de huisarts, de tweede van het zaadonderzoek, de derde van de gynaecoloog, de vierde van de IUI-behandelingen, de vijfde van de buitenbaarmoederlijke zwangerschap en het verlies van ons meisje-mensje nu aanbeland bij de volgende stap: de ICSI-behandeling. Om bepaalde redenen hebben we met deze laatste stap veel moeite gehad en het langste over gesproken. Ik hoorde ooit mensen wel eens zeggen: 'Ach, als het niet lukt kan je altijd nog IVF doen...' Maar zo vanzelfsprekend is het voor ons nooit geweest. Als je mij aan het begin van dit hele traject verteld zou hebben dat we nu op dit punt zouden staan om de eerste Decapeptyl-spuit te gaan zetten, dan had ik je voor gek verklaard. Maar nu weet ik dat we alles weloverwogen hebben gedaan en gaan we er voor de volle 200%. Zolang je maar met elkaar blijft praten en praten...
Dat was ook onze "regel" Josien....bij elke stap opnieuw rond de tafel... Helaas (en gelukkig) was het meteen ICSI en hebben we eigenlijk zonder overleg direct aan het bureau van de arts akkoord gegeven. We wisten met 1 blik dat we hier vol gas voor zouden gaan..... Wat ken je elkaar soms dan goed he! Elmo
Ja Elmo precies... mooi om te zien dat één blik ooit genoeg kan zijn! Bij ICSI hebben wij dat dan niet gehad en lang over gesproken en alles goed afgewogen en overwogen, maar bij IUI hadden wij dat ook. Precies zoals je zei: één blik over de tafel bij de gynaecoloog en wisten het... dit wilden wij ook! (volgens mij keek die gyn trouwens wel gek op toen wij in koor beiden riepen: JA,....... is goed!)
Ja precies....toen jullie voor ICSI kwamen te staan hadden jullie al eea achter de rug... Bij ons was het de eerste en laatste optie voor een biologisch kindje van ons beide....dan is de keus toch wel sneller gemaakt denk ik. Het KID onderwerp hebben we wel veelvuldig besproken (paar keer geen bevruchting bij ICSI) maar daar waren we ook nog lang niet uit... Gelukkig bleek het niet nodig...
Gelukkig niet! En wat een heerlijk ventje is het ook... Ik wil ook zo'n prachtexemplaar hoor . Al is mijn man er trouwens vanaf dag 1 al van overtuigd dat we een meisje krijgen (ooit.......)
Wij (lees Manlief) is altijd overtuigd geweest van een jochie....en voila! Ik hoop dat jullie meiske onderweg is meis! Elmo
ik denk dat ik (we) daar de grens trekken. geen KID, en ik denk ook geen adoptie. ik zou graag een biologisch kindje willen van ONSzelf. niet alleen van mij. mooi Elmo en Josien hoe jullie die saamhorigheid beschrijven wij hadden tijdens de IUI's ook steeds de blik gericht op icsi, en we wisten vnaf het begin al dat dat mogelijk ook zou komen.
Als je hem aan voelt komen beslist dat vaak ook makkelijker he.... Je kan er een beetje aan wennen. Aan ideetjes wennen scheelt enorm...komt het wat minder koud op je dakkie. Elmo
Dit heb ik ook al meerdere keren gehoord, inderdaad, en ik weet nooit goed wat ik met deze opmerking moet, wanneer (bijv.) vriendinnen dit zeggen. Alsof je het van de plank trekt als alternatief waspoeder, wanneer je je eigen merk niet kan vinden. Ik vind het nogal een beslissing, als het eenmaal zover zou moeten komen.
Ja Anouk daar heb je helemaal gelijk. Je staat dan echt met een mond vol tanden. Bij mijn oude werk zat ik met een dame op de kamer die 3 kinderen heeft, gelijk raak ook natuurlijk! Die heeft een vriendin en heeft een kindje via ICSI gekregen en daarna is ze spontaan zwanger geraakt. En haar argument was dus gewoon ja dan doe je toch ivf weet je zeker dat je een kind krijgt! Je zal begrijpen dat ik haar niet leuk vind/vond en dat heeft ze geweten ook hoor. Het is zo makkelijk om dat te zeggen, totdat je zelf in een positie zoals die van ons hier terecht komt. Dan ga ik graag nog even tegenover je zitten. Rach. Ik zou ook niet voor KID of Adoptie willen gaan. Het moet echt van ons samen zijn. Wellicht dat als we een kindje van ons samen zouden hebben, zou ik misschien wel openstaan voor een adoptiekindje, maar nu staan we daar gewoon niet open voor. Buiten het feit dat ik meiden genoeg ken inmiddels in een adoptie traject, dit neem haast nog meer ellende met zich mee dan onze behandelingen en het kost zo ontzettend veel geld. Sommige stellen zijn gewoon 10 jaar verder eer dat er een kindje voor hen is. Er word zo de nadruk op gelegd over zoveel kindjes die een huis nodig hebben, maar waarom is dit traject dan zo ontzettend moeilijk en word men van onder naar boven uitgelicht. Ik geloof niet dat ik dat allemaal zou trekken. Groetjes, Elvira
Ik heb nu natuurlijk makkelijk praten, maar toen we met IUI begonnen, hadden we al besproken dat we ook zeker voor vervolgstappen zouden gaan. Als het maar een kindje van ons samen is en je jezelf en je partner erin herkent. We hebben wel altijd gezegd dat we na een eventuele 2e wel voor adoptie zouden gaan. Gewoon om een kindje een mooi leven te bieden in een compleet gezin te bieden.
Voordat ik begon met zwanger worden, had ik er eigenlijk niet echt over nagedacht. Dus ik wist niet hoever ik zou gaan voor een eigen kind. Ik ging er stiekem van uit dat het allemaal wel los zou lopen, en dat ik binnen een jaar wel zwanger zou zijn, zoals iedereen in mijn directe omgeving. Maar wanneer je dan op een dag te horen krijgt dat het niet vanzelf gaat lukken, sta je direct anders tegenover IUI of IVF. Ik zag heel erg op tegen IVF, maar als dat de enige kans zou zijn om samen een kind te krijgen, zou ik het direct doen. Alles was al in gereedheid gebracht, zodat we na de TESE van mijn man direct konden starten met IVF. Maar helaas liep alles anders dan gepland: mijn man bleek onvruchtbaar te zijn. Je vraagt jezelf dan meteen af, hoe ver wil ik gaan? Maar ik kwam er al snel achter dat het niet gaat om de vraag 'Hoe ver wil ik gaan?' maar om de vraag 'WIL IK KINDERLOOS DOOR HET LEVEN?'. En dat is een hele andere vraag! En wat mij opvalt is dat veel mensen die zelf nog nooit voor deze keuze hebben gestaan, dit niet snappen maar er wel een mening over hebben. Het gevoel dat als je nu de keuze maakt te stoppen, jij en je man nooit een gezin zullen vormen kan je alleenbegrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Iedereen mag zijn of haar mening geven, dat respecteer ik, maar ik denk dat wanneer je niet zelf deze zware keuze hebt moeten maken je eigenlijk niet weet waar je over praat. Liefs, Loes
@Loes: heel veel sterkte. Denk dat je gelijk hebt, dat je enkel een mening kan vormen over de fase waarin jij je begeeft als je het zelf meemaakt. Hoop dat jullie eruit komen.
Absoluut! Als je niet voor die keuze staat, is het gemakkelijk om het af te wijzen of te veroordelen. Naar mate de ernst van de situatie toeneemt, worden de keuzes zoveel zwaarder en moeilijker, en gaan ook steeds verder. Ik weet niet wat wij zouden doen als we in die zin geen keuze hadden want ik sta (nog) niet voor een voldongen feit. Anderen hoeven geen waarde-oordeel over jullie keuzes te maken, want het gaat ze niets aan. Het is jullie keuze en jullie toekomst. Ik wil jullie in elk geval alle geluk en succes wensen!