Nee, lijkt me zeker niet, maar dit zijn toch ook niet de dingen waarvoor thuiszorg komt cq de dingen die in een bejaardenhuis/verpleeghuis gebeuren. Sterker nog, zelfs al zit je familie in een verzorgingshuis, dan zul je als kind nog steeds mee moeten naar ziekenhuis, administratie moeten doen, kleding moeten kopen etc. Ik vind het een uitstekend idee om je familie te helpen en je kunt uiteraard ook familie in huis halen. Maar... hoe doe je dat dan met je werk als je bejaarde beginnend dementerende moeder thuis zit?? Als die geholpen moet worden bij ieder toilet bezoek? Als die niet zonder supervisie medicatie kan innemen?
Hilly, heb jij gebruik gemaakt van de mogelijkheid van vergoeding van jouw niet-levensbedreigende situatie dat je niet natuurlijk zwanger werd? Is jouw IVF voor ook maar één euro vergoed? Dan hoop ik dat je nooit betaald voor een vakantie, make-up, een dagje of avondje uit, want ieder euro die je uitgeeft als je geld voor IVF hebt geaccepteerd, was dan: Mensen om je heen laten betalen voor iets wat je zelf had kunnen regelen!
De redeneringen hier over eigen verantwoordelijkheid gaan veelal uit van een zeer economische instelling die mensen zouden hebben. Helaas is keer op keer uit onderzoek gebleken dat de mens geen economisch wezen is en héél erg slecht in staat is goede keuzes te maken. Als je al niet in staat bent om lekkere dingen te laten staan omdat dat beter is, wat vroeger naar bed te gaan omdat je eigenlijk altijd te laat gaat, meer te gaan sporten omdat je lijf dat nodig heeft etc. etc., hoe kun je dan van mensen verwachten dat ze de rest van hun leven zo economisch mogelijk invullen? Dat bestrijkt zó'n enorme periode en daar zitten zoveel onzekere factoren in dat het volslagen onmogelijk is om de 'beste' keus te maken. Neem alleen al een kind krijgen: je moet thuisblijven voor het kind, nee, je moet economisch zelfstandig blijven, moet je dan zelf voor de opvang betalen of doen we dat met zijn allen? Als niemand meer kinderen kreeg, was er straks niemand meer die belasting betaalde, en bij heel veel kinderen is er juist weer een kans dat er wel eentje bij zit die zijn oude ouders in huis neemt. Dat is toch voor helemaal niemand meer te overzien? Afgezien van de menselijke maat: van de opmerking die hier werd geplaatst dat het je eigen verantwoordelijkheid is als je een gehandicapt kind krijgt en dat het maar de vraag is of de maatschappij daaraan moet meebetalen, draait mijn maag zich om. Ik vind het een neoliberale opvatting waar ik ongelooflijk verdrietig van word. Ik hoop echt van harte dat we die kant niet op gaan.
Ja, ik vind je hard. Ik zeg ook niet dat het een spaarsysteem is. En ik vind dat niet asociaal. Ik zie het ook niet als 'de mensen om mij heen voor mij te laten betalen'. Het ligt veel genuanceerder. Wij hebben met zijn alles besloten dat de overheid een systeem zou creëren waardoor iedereen altijd veilig zou zijn met/in zijn/haar financiën (of dat nou door ziekte, werkloosheid of ouderdom is.) Mensen hoeven niet meer zelf te sparen of onmogelijke keuzes te maken mbt wat voor werk te moeten doen. (want zoals jij zegt: als Pietje in de bouw gaat, dan kan Pietje op z'n 55ste al met pensioen want Pietje kan niet meer werken. Pietje heeft dan een groot probleem, want Pietje krijgt dan geen inkomsten meer. Pietje had geen andere keuze dan in de bouw te gaan, want Pietjes ouders waren ook arm dus Pietje heeft nooit kunnen studeren.) Er zou veiligheid en zekerheid komen. Dat is gebeurd, dat systeem hebben we nu, en ik ben er trots op dat wij dit systeem hebben.
Ik vraag me af wie op ZP nu het leven leidt dat zij 10 jaar geleden voor zichzelf had uitgestippeld... Ik gok... niemand. Life happens, en je maakt op een bepaald moment een keuze die op dat moment het beste lijkt. En soms kom je er na een tijdje achter dat het misschien niet zo handig was , maar verantwoordelijkheid wil wat mij betreft zeggen dat je consequenties van je eigen handelen accepteert en beste van maakt. En sommige dingen heb je ook helemaal niet in de hand, ik noem... de crisis. De toekomst is niet te voorspellen.
Nou, de crisis is zo'n ding wat wij wel degelijk in de hand hebben. Maar goed, dat is een andere discussie
Nee hoor. Ik ben verzekerd voor IVF. Ik betaal een flinke premie voor een basispakket waarvan een aantal knappe koppen met elkaar hebben besloten dat er voor 3 pogingen IVF in opgenomen is. En ik betaal een nog hogere premie voor een extra pakket die een 4e poging vergoed. Dat is hetzelfde als verzekerd zijn tegen ziekte en een ziektewet uitkering krijgen als je ziek wordt. Of een paar maanden WW als je buiten je schuld om je baan verliest (ook beiden meegemaakt). Overigens: ik vind een discussie over wat er al dan niet in het basispakket zou moeten zitten prima. En zou best bereid zijn om de voorwaarden waaronder IVF vergoed zou moeten worden ter discussie te stellen, sterker nog, die discussie is er. Maar dan moeten we het ook over een heleboel andere zaken hebben. En ja, daarbij spaar ik mezelf echt niet. Want ik ben prima bereid om in mijn eigen vlees te snijden als dat leidt tot een situatie die ik principieel meer terecht vind. Bij welke 'pech' helpen we wel en bij welke niet? Dat is een hele terechte vraag. En die zal heus niet iedereen hetzelfde beantwoorden. Kinderen krijgen is een wens, geen levensbehoefte (ook al voelt een kinderwens misschien wel bijna zo). En IVF vergoeden of niet kun je nog in allerlei gradaties bekijken. Tot welke leeftijd? Tot welk BMI? Ook bij volstrekt onverklaarbare onvruchtbaarheid? Allemaal vragen die je van mij prima met elkaar uit mag discussiëren. Datzelfde gesprek kun je ook voeren over allerlei andere 'behandelingen'. En soms besluit je met elkaar dat je sommige 'pech' met elkaar op wilt vangen, dat je dat solidair vindt om te doen. Ik pleit dus helemaal niet voor het beëindigen van solidariteit. Juist niet. Ik heb met nadruk uitgelegd dat ik zeker op het vlak van zorg en gezondheid een heleboel ondersteuning en vergoeding prima te billijken vindt. Maar er zijn ook andere onderwerpen, zoals verderop in de discussie ter sprake kwamen. Ik vind het gewoon echt niet solidair om je niet zelf voor te bereiden op zaken die je aan kunt zien komen, zoals je oude dag. Kijk, je kunt nooit een lopende situatie zomaar omturnen. Dat schreef ik al. Maar je kunt wel zeggen 'vanaf de generatie die nu geboren wordt gaan we het anders organiseren'.
Nee. Het ligt niet genuanceerder. De 'staat' heeft geen eigen geld, al het geld wordt opgebracht door ons allemaal, op wat inkomsten dankzij gas in onze bodem na. Oh ja, en ze lenen geld. Maar dat maakt het probleem alleen maar groter. Want die schuld moeten we ook afbetalen met elkaar. Als we een onuitputtelijke bron van inkomsten hadden, zoals bijvoorbeeld een olieveld dat nooit opraakt of weet ik veel, dan tekende ik er morgen voor dat iedereen een basisinkomen zou krijgen hoor. Maar zoals het nu is, is dat niet zo en moet alles wat de overheid betaalt eerst opgehaald worden uit de portemonnee van alle inwoners. Dus ja: als iemand niet doet wat 'ie zelf kan en onterecht een beroep doet op de gezamenlijke pot (zoals iemand die fraudeert in de bijstand), dan steel je in feite van je buurman. Zo simpel is het dus wel gewoon.
Je snapt toch wel dat WW niet alleen van jouw premies betaald wordt? Iedereen betaalt, voor een kleinere groep die daadwerkelijk werkeloos raakt. Idem dito met ziekte. We bouwen pensioen op, maar niet voldoende om met 55 te stoppen. Ook niet met een zwaar beroep, dat je echt niet volhoudt tot je 67ste. En zelf sparen is juist bij die inkomens niet echt mogelijk. Zoveel verdien je niet. Die mensen (stratenmakers, brandweer, politie, leger, etc) zorgen al jaren voor ons; wanneer het fysiek en mentaal niet meer gaat zorgen wij voor hen. Een stratenmaker uitzwaaien als hij nauwelijks meer kan bukken met de boodschap "laat je maar omscholen op je 57ste, succes"? Fraude is volstrekt ander verhaal. Daar heb ik geen respect voor en mag wat mij betreft knalhard aangepakt worden.
Ik heb het helemaal niet over frauderen? Ik heb het over dat wij in Nederland een vangnet hebben gemaakt. Waar iedereen geld naartoe brengt en iedereen geld uit kan halen als hij/zij daar recht op heeft. Het ligt namelijk wel genuanceerder want zoals Gitta ook al zegt, als je het bekijkt vanuit een economisch standpunt dan kun je het zien als niet productief of whatever. Maar als je het bekijkt vanuit de mens, en de zorg naar elkaar, dan vind ik het een ontzettend goed systeem. Iedereen heeft veiligheid en zekerheid. Uiteindelijk zijn we mensen, en het enige wat de mens wil ik gelukkig zijn. Geld maakt niet gelukkig, maar het zorgt wel voor een basis waarop geluk gebouwd kan worden. In Nederland zorgen we voor deze basis.
Ik schrijf volgens mij JUIST dat je het niet pas op iemands 57ste kunt zeggen. Dat je met zulke grote systeemveranderingen pas kunt beginnen met een nieuwe generatie. Toevoeging: of je zo'n systeemverandering ziet zitten/nodig vindt is overigens natuurlijk volstrekt afhankelijk van je maatschappijvisie/mensbeeld etcetera.
En ik heb het over 'doen wat je kunt' en 'naar vermogen meedraaien'. Met andere woorden: dan wordt er dus niets gevraagd wat iemand niet aankan. Maar er wordt wel gevraagd om te doen wat je wel kan.
Dat staat er wel miljoenmiljard keer. Ik herhaal in diverse berichten dat je zelf moet doen wat je zelf kúnt. De vraag is alleen natuurlijk wel wat je denkt dat mensen zelf kunnen en wat niet. Mijn overtuiging is dat mensen 'lui' worden van een te verzorgende overheid. Het is heel makkelijk om gemakzuchtig te reageren als dingen je eenvoudig uit handen genomen worden. Dat geldt bij iedereen toch? Als ik alles voor mijn man en kinderen regel, dan hangen ze straks alleen nog maar op de bank Ik zeg tegen mijn stiefpubers: ik was alleen kleding die naar beneden gebracht is én in de wasmand zit. En als ze dat niet doen, dan was ik het ook echt niet. Ze zijn dus 'verantwoordelijk' voor het naar beneden brengen en in de wasmand stoppen van hun vuile was. Maar als zij hun 'aandeel' doen, nou dan was ik het met liefde. (overigens, ze zouden zelfs ook prima zelf de wasmachine kunnen vullen en aanzetten, maar dit werkt prima zo) Echter, als ik hun vuile was toch zelf op zou halen, denk je dat ze dan nog het naar beneden brengen? Uit zichzelf? Mooi niet, lekker makkelijk toch dat het voor je gedaan wordt? Waarom zou je je verantwoordelijk gedragen als alles voor je opgelost wordt? 'Schulden? Oh, kom maar, wij regelen de afkoop wel voor je..' 'Niet gespaard voor later? Geeft niks, je krijgt van ons wel een minimum inkomen op je oude dag'' 'Geen zin om te werken? Nou, wij regelen toch een huis en een inkomen voor je.'
Tja, dat vind ik eigenlijk wel een moeilijke. Door de (noodzakelijke) dubbele baan betalen wij ons ook scheel aan belasting. Hij vergt eigenlijk teveel van zijn lichaam, JUIST om zijn handje niet op te hoeven houden. (kgb en zorgtoeslag krijgen wij niet) Maar misschien zouden we dat wel moeten doen, want zijn rug gaat eraan zo, werkt dagelijks met gevaarlijke machines en ademt elke dag bloem en andere rotzooi in in de bakkerij omdat hij ervoor gekozen heeft om andermans brood te bakken (even kort door de bocht he) en andermans daken te beplaten. En het is niet mijn bedoeling om op de man af te praten, maar ik wil eigenlijk een voorbeeld geven dat er heel veel verschillende situaties zijn en je niet alles over 1 kam kan/mag scheren, als je het over het uitgangspunt "eigen verantwoordelijkheid of de samenleving moet voor mij zorgen" hebt. Ik wil zelf eigenlijk liever als uitgangspunt nemen: als je jezelf je leven lang inzet voor de maatschappij dan mag je ook wat terug verwachten als het niet meer kan. En natuurlijk zijn wij sowieso ook verzekerd voor onverwachte gebeurtenissen.
Ik ben het met je eens hoor Het is heel erg dat zo'n sociale zekerheid en te groot vangnet ervoor zorgen dat het echt nodige vangnet straks niet meer re realiseren is. Dat was juist de kracht van dit land; iedereen doet wat hij kan en we zorgen daarmee voor degenen die het niet kunnen. De groep van 'niet kunnen' klopt tegenwoordig niet meer. De participatiewet is een redelijk begin. De uitvoering misschien wat minder.
Dat vind ik dus het gevaar van het solidariteitsbeginsel. Iedereen vindt dat hij of zij recht heeft om ook eens wat uit de pot te ontvangen waar al zo lang geld in is gestopt. Maar dat is een verzekering. Ons sociale stelsel is gebaseerd op het solidariteitsbeginsel waarbij je betaalt en er niets voor terugkrijgt. Je betaalt voor anderen. Als jij iets nodig hebt is dat niet omdat je al zo veel betaalt hebt maar omdat anderen voor jou betalen. Ik juich het grondbeginsel helemaal toe. Maar dat betekent niet dat je er automatisch recht op hebt. Als jouw man niet meer kan werken bijvoorbeeld zou ik van jou verwachten dat jij voor je gezin het inkomen verzorgt in plaats van dat je een beroep doet op het solidariteitsbeginsel. Want dat is een uiterste vangnet. Net als inderdaad bijvoorbeeld ouderenzorg. Eerst zelf de zorg voor elkaar opnemen. Als dat niet kan vraag je om solidariteit. En dat is sober. Dus misschien moet iedereen iets economische (of killer, zoals het ook genoemd werd) denken en iets vooruit plannen. Mijn oudste gaat over 10 jaar studeren als het meezit. Wij regelen daar nu al van alles voor. Ik wacht niet tot de staat iets wel of niet doet. Ik ga er van uit dat wij tot ons 70ste moeten werken. Daar kan ik al rekening mee houden. Als je een beroep hebt wat je niet tot je 70ste vol kunt houden kun je daarvoor al prima voor plannen. Edit: mumija ik bedoel dit helemaal niet op de man hoor want ik ken je situatie niet maar werd alleen getriggerd door je opmerking over veel geld afdragen en dan recht hebben op iets terug krijgen.
Nee, dan wordt er goedkoop personeel uit Oostbloklanden gehaald. Omdat NL jongeren een dergelijk beroep niet (meer) zien zitten.
Omdat deze mensen keihard hebben gewerkt aan de Nederlandse maatschappij. Waarom zouden we deze mensen dan niks gunnen van de maatschappij? Zij hebben altijd belasting betaald en doen dat ook na hun pensioengerechtigde leeftijd, tot hun dood.
Inderdaad, dat wilde ik net zeggen. Daarnaast kan je bepaalde beroepen niet dood laten bloeden, omdat het zwaar is voor het lichaam. Voor deze beroepen mag de staat best een aparte regeling maken. Mensen in de bouw zijn gewoon nodig, punt. Geen verdere discussie. Hier mag de rest van Nederland best voor opdraaien. Overigens vind ik dat dit wel alleen geldt voor echt zware lichamelijke beroepen. Als je op een kantoor werkt, moet je je aan de arbo regels houden en val je in principe niet uit. Als je als Stewardess niet meer tegen het vliegen kan, opzoek gaan naar een andere baan. Als je als iemand uit de zorg niet meer tegen de nacht diensten kan, kun je ook prima opzoek naar een andere baan. Hier hoeft de staat niet voor te betalen, want dit zijn lichamelijk geen zware beroepen. Eventplanner staat ook elk jaar op nummer 1 van de 'meest stressvolle beroepen' en toch doe ik het met veel plezier. Als het me echt te veel wordt zoek ik wel een minder stressvolle baan.