Maar wel een heel groot onderdeel van de zorgstaat. Dus kan je in een discussie over de zorgstaat niet uitvlakken.
Ik vind dat Nederlandse inwoners zelf een stuk egoistischer zijn geworden en veel dingen uit de hand gelopen. Waar is de tijd dat men nog naar elkaar omkeen en voor elkaar zorg draagde.
Volgens mij had Hilly haar antwoord al klaar voordat ze bedacht had dat ze zelf waarschijnlijk geen kind had gehad zonder zorgstaat of dat ze hiervoor heel diep in de buidel had moeten tasten. Want het niet op de natuurlijke manier kunnen krijgen vaneen kind lijkt me volgens je eigen definitie ook onder pech vallen en door de bijdrage van de staat kan je via een gewone verzekering aanspraak op maken. Ik vind dat elk kind recht heeft op een veilig thuis en de kans zich tot het maximaal haalbare te ontwikkelen. Dus, thuis wonen waar haalbaar en gezond voor alle partijen , educatie, stage/werkplekken, veilig vervoer. Het even op adem komen, wat ik echt kan begrijpen , vind ik toch meer voor familie/sociaal vangnet en voor eventuele vrijwilligers. Hier is bijvoorbeeld een buurthuis waar ook voor kinderen met een beperking eens in de zoveel tijd een oppasmiddag is, juist om ouders even te ontlasten.
Nee hoor, ik ben me zeer bewust van mijn eigen situatie en antwoord. En nogmaals: ik zeg nergens dat er geen enkele verzorgingsstaat zou moeten zijn.
Ik ben bijv erg blij met de optie thuis zorg op school om mijn zoon insuline te geven. Voorheen moest ik half 9 zoon naar school brengen, 10 uur waardes meten, 12 uur meten en insuline geven en half 3 ophalen. Dit brak mijn erg op. Op dat moment zelf nog niet werkende ivm herstellende van rugoperatie maar het heeft dus wel mijn herstel in de weg gezeten en had echt geen leven meer. Was continu op en neer aan het rijden van huis naar school. Ik was dus erg blij dat thuiszorg een optie was en Dat geen extra bijdrage kosten. Had ik niet kunnen betalen namelijk. Ook is er nu weer een optie om te gaan werken na mijn herstel. Wel onder schooltijd want daarbuiten is opvang weer erg moeilijk die met zijn diabetes en autisme combi kan omgaan. Rust, Regelmaat en elke dag zelfde leiding, zelfde rituelen zijn belangrijk. Verder volgt hij wekelijks na school fysio, logepedie en moet om de week naar kinderarts,diëtist. Psycholoog. Elke maand ggz en elke 3 maanden bloed prikken. Daarnaast nog zwemles en sport van de oudste amper echt familie tijd. Dit is er alleen in het weekend en als zoontje slecht dag heeft is het klaar. Je dagen staan vast, elke dag het zelfde ritueel. Uitjes moeten geplant. 24/7 moet je klaar staan. Zoontje kan niet alleen buiten spelen, aankleden, douchen etc. Zelfs wc gaan niet alleen. Hij is bijnaĺ 7. Nee ik verwacht niks, doe alles zelf maar ben kei kapot. Echt doodmoe. Man werkt fulltime 3 ploegen en helpt mee waar hij kan. Het is pech en roeien met de riemen die je hebt. Ben dol op mijn mopjes maar merk dat mijn eigen gezondheid echt klote is nu. Natuurlijk moet er wel een grens getrokken worden maar tot nu heb ik nooit om hulp gevragen. Echter zoon van bijna 7 is dol op fietsen maar gaat nu niet meer. Een tandem duo fiets zou een uitkomst zijn om bijv op school te komen. Andere optie is auto. Sport en fietsen is echter goed voor zijn gezondheid en dus win win situatie ( heeft ook inspanning astma) . Er komt iemand van de gemeente om te bespreken wat de opties zijn. Erg fijn dus en ben erg blij dat dit überhaupt mogelijk is dat er iemand langs komt om te kijken wat de opties zijn. Ze bekijken het dus wel individueel. Super. Erg kort door de bocht om te roepen dat dat niet de verantwoordelijkheid is van de maatschappij. Dat is wel of niet genezen van kanker ook niet, een rolstoel bij geamputeerd benen ook niet, een hulphond bij handicap of loopstok bij blind zijn ook niet. Wel of geen ivf bij problemen met vruchtbaarheid . Toch ben ik blij dat die mogelijkheden er zijn en betaal daar ook graag aan mee. Vind het bijv prima dat bijv wtcg is afgeschaft.geld weggooien was dat. Sommige hadden ondanks ziekte geen extra kosten maar kregen wel elk jaar een lekker bedrag. Nu wordt alles geregeld via De gemeente en individueel beoordeeld. Net als extra kinderbijslag. Dat krijg je echt niet zomaar als je kind beperkt is maar gelden ook strenge eisen voor. Dat vind ik oké en nodig ivm profiteren. Natuurlijk vangen mijn zusjes en ouders dingen op als nodig is. Behalve moeder kan echter niemand hem insuline geven ( meten. Rekenen en geven) . Dus bijv eten is geen optie daar. Meenemen uit school wel maar met voorbereiding en op afspraak. Voel ik me niet lekker heb ik pech. Niet gezegt tegen mijn zoon dat er iemand anders komt gaat hij niet mee. Met zijn autisme kunnen ze allemaal omgaan. Zo heeft hij overal een eigen vlucht plekje bijv. De basis nemen we voor lief. De extra zorg, de extra kosten en dergelijke. Echter aangepaste fiets is onbetaalbaar. 1200 euro heb ik niet. Zou ik er een krijgen om.bijv bruikleen zou ik daar blij mee zijn. Andere optie is de auto. Nou dat vind ik geen optie. Verder dingen voor zijn prikkelstoornis, hulpmiddelen etc betalen we ook zelf. Extra ziektekosten ook. Lang niet alles wordt vergoed. Ook niet voor kinderen. Jammer dan indd. Het is niet anders. Echter dingen als thuiszorg op school om onders te ontlasten vind ik geen luxe
Om eerst met één van je deelvragen te beginnen: ik denk dat je vaak ook moet accepteren dat het leven is zoals het is. Dus een gedeelte 'gewoon slikken' is er wel bij, ja. Dat geldt voor iedereen: mensen met of zonder handicap, mensen met een onvervulde kinderwens, gehandicapte kinderen of gezonde kinderen... in ieder leven komt tegenslag en verdriet voor. Het is duidelijk dat er mensen zijn die het zwaarder hebben dan anderen. Maar je moet er ook voor oppassen om 'leed' te vergelijken. Ik snap dat jullie je gezinsleven zo normaal mogelijk willen maken. Dat wil je zelf en veel belangrijker: je gunt het je kinderen. Ik denk dat voor veel mensen in een 'bijzondere situatie' geldt, dat ze eigenlijk vooral zo veel mogelijk 'normaal' willen zijn / doen. Ik vind dat iedereen in eerste instantie moet proberen dit zelf mogelijk te maken. Daarom snap ik best dat er vanuit instanties wordt gekeken wat jullie situatie is. Kunnen jullie het zelf regelen / betalen? En is het echt nodig? De hoeveelheid geld is nu eenmaal niet oneindig. In de politiek wordt wel eens gezegd dat de sterkste schouders, de zwaarste lasten moeten dragen. Mijn interpretatie daarvan is, dat niet iedereen in dezelfde situatie dezelfde vergoeding hoeft te krijgen. Een gezin met 3x modaal inkomen, betaalt een moeder-kind fiets maar lekker zelf. Terwijl ik me kan voorstellen dat je bij een gezin dat net een modaal inkomen heeft, vraagt om een bijdrage ter hoogte van een 'normale' fiets. En voor iemand met een minimumloon zelfs nog minder. (Want die zou anders misschien een fiets van marktplaats hebben gekocht, dus daarvoor is een eigen bijdrage van 300 euro al teveel.) Ik vind het goed dat er voorzieningen zijn voor mensen die het moeilijk hebben. Speciale vakantie voor het hele gezin, of juist logeeradressen om de rest van het gezin even rust te gunnen. Ook aangepast vervoer e.d. zijn denk ik van onschatbare waarde. Ik vind zou graag zien dat mensen dat in eerste instantie zelf proberen te regelen. En als dat niet lukt met steun vanuit de overheid. Maar dan wel met een bijdrage die gelijk staat aan wat een persoon in een 'normale' situatie met een vergelijkbaar inkomen kwijt zou zijn aan soortgelijke voorziening.
Dit vind ik deels ook. Wij betalen ook 1000en euro's zelf aan de mmm om maar een kind te krijgen. Pech. Een ander heeft weer andere pech. Er is ergens een grens. Je kiest voor een gezin en dat kan dus ook hoge zorgkosten met zich meebrengen. Dat de basiszorg wordt vergoed door de staat is prima, maar luxe zoals een tandemfiets e.d., kun je zelf voor kiezen en sparen. Dat zijn geen eerste levensbehoeften.
Je leeft nooit in je eentje, maar in een maatschappij. Daarin draag je zorg voor elkaar en voor je omgeving, het gaat niet aan om te zeggen: ik rijd geen auto, dus ik wil niet dat mijn belastinggeld naar wegen gaat o.i.d. Ik vind het vanuit moreel en menselijk oogpunt noodzakelijk om voor de zwakkeren te zorgen. In het geval van een kind met een aandoening vind ik zoals eerder gezegd dat er gekeken moet worden naar de 'normale' uitgaven van een kind, en wat daar extra voor uitgegeven moet worden ivm de beperking mag wat mij betreft grotendeels opgevangen worden. Oók de ontlasting van de ouders. Voor beroepskrachten gelden allerlei ARBO-regels, zodat ze niet te veel werken, maar als mantelzorger kun je niet de deur achter je dichttrekken. Dat kun je alleen doen als degene voor wie je zorgt in een instelling geplaatst wordt, en dat is in veel gevallen niet wenselijk. Ook mogen de regels wat mij betreft juist eenvoudiger. Door de complexiteit ontstaan er allerlei vage bureautjes die daar weer geld aan verdienen of zelfs frauderen. Als het makkelijk is om aan te vragen, vertrouw ik erop dat de meerderheid van de mensen niet zo verrot is dat ze geld gaan aanvragen dat bedoeld is voor gehandicapten/mensen met een beperking.
En wat Hilly betreft: mensen, jullie weten toch intussen hoe ze in elkaar zit: eerst een heel algemene, totaal niet ingevulde oneliner het topic in slingeren en als er dan voldoende verontwaardigde reacties zijn gekomen die uitspraak pas gaan invullen. En dan blijkt het ineens heel genuanceerd te liggen. Het enige wat Hilly nu heeft gezegd is: niet alle pech moet vergoed worden. Ik denk niet dat er iemand is die dat wel vindt.
Ik vind dat alles zou moeten worden betaald door de overheid maar hey, dat is niet zo realistisch Hoe het nu is vind ik het iig vreselijk, zoveel mensen die tot in hun nek aan in de zorgkosten zitten waar zij zelf niets aan kunnen doen, belachelijk gewoon die rekeningen...
Ik ben van mening dat er enerzijds teveel potjes mogelijk zijn. Maar diezelfde potjes niet altijd evenredig in gezet kunnen worden. Om een voorbeeld te noemen, als je een bestaande woning hebt en je wilt aanpassingen zodat bijv je kind of jijzelf zoveel mogelijk zelfstandig/thuis kan blijven kun je een vergoeding/tegemoetkoming krijgen. Mocht dit in je huidige woning niet gaan en dus verhuizen naar bijvoorbeeld een nieuwbouw (in vergelijking) waar deze aanpassing wel mogelijk is, wordt er simpelweg gezegd dat je deze aanpassing maar in je hypotheek moet meenemen of bij bestaande bouw in je verbouwingsgedeelte. Ik vind dat persoonlijk erg krom... Ander voorbeeld, sommige gemeentes hebben bijv de huishoudelijke zorg 'geschrapt', oftewel de mensen die dit nodig hebben moeten het volledig zelf regelen en volledig zelf betalen. Terwijl dit in een andere gemeente niet of niet volledig hoeft. In sommige gevallen kun je dus bijna over discriminatie praten... Overigens ben ik wel van mening dat de staat er niet is om alle 'vouwen' recht te plooien doormiddel van potjes etc. En om daar een verwijzing bij te doen betreffende het traject voor het mogen krijgen van een kindje, net als dat die stellen daar een bewuste keuze voor maken, maken stellen met bijvoorbeeld de eerste die gehandicapt is ook een eigen keuze voor verdere gezinsuitbreiding. Net als bij vruchtbaarheidsproblemen kunnen daar een scala aan gedachte en gevoelens bij horen. Maar net als bij vruchtbaarheidsbehandelingen hoort daar naar mijn mening ook het gedeelte 'eigen bijdrage' bij. (Niet alles in een traject wordt nou eenmaal vergoed en eigen bijdrage, premie etc betaal je ook daar zit wel een aanzienlijk verschil met overheidspotjes van waaruit iets betaald wordt). En niet geheel onbelangrijk een traject voor behandeling bij vruchtbaarheidsproblemen duurt doorgaans korter als een mensenleven.
Naar mijn mening mogen er zeker goede regelingen zijn voor mensen met een handicap. Natuurlijk kun je niet alles gecompenseerd krijgen, dat kan ook niet als je met een gezond lijf extra kosten maakt om welke reden dan ook. Ik heb ook IVF gehad trouwens en vind het onnodig dat het in de basisverzekering zit. Dat kan prima naar aanvullend. Ook al kan ik er niets aan doen dat ik het nodig heb en uiteraard heb ik het wel vergoed gekregen. Ben nu ook weer niet zo principieel om het terug te storten 😉
Een heel lastige vraag.. Ik zou 'm niet kunnen beantwoorden met een hapklaar antwoord waaruit meteen blijkt wie wel en wie niet recht heeft op bepaalde dingen, maar ik heb er wel een bepaald gevoel bij. Ik vind dat iedereen, naar redelijkheid, in principe zijn eigen boontjes moet doppen. Heb je vervoer nodig, dan regel je vervoer. Niet? Ook best, maar dan zit je op de bank. Heb je eten nodig? Prima, dan regel je eten. Niet? Vind ik ook prima, dan heb je honger. Maak je niet schoon of heb je geen schoonmaakster? Even goede vrienden, dan leef je gewoon in een vies huis. Etc. Als je in één van deze dingen méér wordt beperkt dan de 'gemiddelde' persoon, dan vind ik dat je recht heb op hulp. Maar die hulp zou naar mijn idee moeten bestaan uit een aanvulling op wat jij zelf behoort te regelen. Voorbeeld: Ik vind niet dat je, als je aan een rolstoel gebonden bent, een daarop aangepaste auto 'van de zorgstaat' moet krijgen. Wél moet je de meerprijs vergoed krijgen die jij moet betalen om aan een aangepaste auto te komen, t.o.v. een 'basis'-auto. Kun je zelf de 'basis'-auto niet betalen, dan heb je pech. Net zoals ieder ander (gezond) mens, die ook gewoon pech heeft als hij het geld voor een auto niet heeft. Kortom: als jij éxtra kosten moet maken door je handicap, dan vind ik dat je daar een vergoeding voor moet krijgen. Niet méér dan dat.
Hele interessante vraag! Mijn dochter heeft het eea aan zorg en voorziening nodig momenteel. Therapieën die betaald worden door de zorgverzekeraar en een voorziening die betaald wordt door de gemeente. Om gelijk even in te gaan op het gevalletje "pech hoort erbij" dat ik de "pech" heb dat ik een dochter heb gekregen die extra zorg nodig heeft betekend voor mij niet dat ik vind dat de gemeenschap voor deze voorziening moet betalen. Ik ben wel heel blij dat dit mogelijk is want ik besef mij dat dit echt in elk land niet mogelijk is. Recht hebben op vind ik eigenlijk niet van toepassing. Wel vind ik dat iedereen het verdient om gelijke kansen te krijgen. Dus dat een kind met een bepaalde beperking/stoornis/wat dan ook, het ook verdient om zich te kunnen ontwikkelen en zich, voor zover mogelijk, zo fijn mogelijk kan voelen in zijn huis maar ook daarbuiten. Het feit dat al deze hulp beschikbaar is in Nederland ben ik in ieder geval heel blij mee.
Dit is heel moeilijk. Want sommige mensen verwachten inderdaad te veel. Die willen hun 'zieke' kind 'normaal' krijgen. Dat gaat niet. Ik vind dat het soms nu al te ver gaat wat er allemaal gegeven wordt vanuit de staat. Dit geldt niet voor iedereen, maar er zijn genoeg ouders die wel zouden kunnen werken, maar ervoor kiezen om dit niet te doen, en dit vervolgens steken op de ziekte van hun kind. Ik denk dat er best kan geïnvesteerd worden in gepaste opvang voor hulpbehoevende kinderen, zodat mama en papa wel kunnen werken (en er dus geen excuses meer zijn om niet te werken). Dan vind ik aan de hand van je eigen inkomen, er bekeken kan/moet worden, hoeveel de staat nog zou moeten bijdragen.
Alleen in de vorm. Kinderopvang betaal je zelf en krijg je een toeslag van de overheid. Zorgverzekering betaal je een deel zelf en een deel stort de overheid in een fonds van waaruit de zorgverzekeraars geld krijgen. Zelfde principe, alleen anders uitgevoerd. Allemaal voor een deel betaald uit belastinggeld. On topic: Ik geloof in gelijke kansen voor iedereen en dat de overheid daar in moet bijdragen. Uit het oogpunt van solidariteit, maar ook omdat het gewoon goedkoper en efficiënter is om zaken als zorg, onderwijs en ov collectief te regelen. In het geval van een gehandicapt kind is dat niet te verzekeren en tenzij je haast miljonair bent niet zelf op te hoesten.
Hier ben ik het mee eens. De dingen die iedereen moet betalen zelf betalen en dingen die er extra bijkomen omdat je een (kind met een) beperking hebt wordt betaald door de overheid. Ffff moet de politiek in gaan. 😄
Over de aangepaste auto. Mijn vriendin heeft gewoon zelf en busje moeten kopen en de aanpassingen werden wel vergoed.
Heel lastig... Hier ook een kind die heel veel zorg nodig heeft...en mede hierdoor werk ik inderdaad niet. Maar...we krijgen niks vergoed. Alleen de therapie. Maar dat krijgt iedereen in Nederland. Als dat niet zou worden vergoed zouden we dit ook zelf hebben betaald en niet verwacht dat dit betaald zou worden door de staat. Eigenlijk zou ik ook meer rechten hebben gehad in het verleden tijdens mijn studie...maar heb bewust niet gekozen om extra hulp aan te nemen. Ik ben het dus eigenlijk niet met Rappel eens...ik vind juist dat een ouder moet kunnen stoppen om zelf voor de kinderen te kunnen zorgen ( is namelijk ook jou kind) maar dan wel op eigen kosten. Dit doen wij dus ook. Maar ben me ervan bewust dat dit niet bij iedereen kan. Voorzieningen vind ik wel een ander verhaal. Die zijn vaak echt heel erg duur. En ik vind dat we hierin zeker wel solidair kunnen zijn. Dus een flinke tegemoetkoming vind ik dan wel redelijk. Maar niet 100%. Maar dit is een hele ingewikkelde...ook voor de overheid. De vakken Overheidsfinanciën en budgetteren vond iedereen ook altijd vreselijk lastig. Vraagstukken zijn erg moeilijk om even op te lossen. Je wordt heel erg heen en weer geslingerd tussen wat is ethisch verantwoord en wat niet. Hoever kun je als overheid gaan of juist niet.
In principe ben ik het wel met je eens mbt die auto zoals je hem omschrijft, wil er alleen wel een maar... Bij noemen. Waar bijvoorbeeld iemand zonder rolstoel gebruik kan maken van het openbaar vervoer kan ik je uit ervaring vertellen dat dit met een rolstoel een behoorlijke uitdaging is en niet eens overal mogelijk. Ik zou hem dan verder willen trekken en dat gedeelte erbij meenemen. Er zijn immers ook rolstoelgebruikers die willen werken, een sociaal leven willen hebben en zich niet opgesloten willen voelen omdat ze toevallig in een rolstoel zitten. Overigens nee ik heb geen aangepaste leenauto (want dat is de 'regeling' die je dan hebt) ik heb alleen wel een auto die stil staat omdat ik zonder aanpassing hem niet kan gebruiken. En voor dat laatste ben ik afhankelijk van een partij die mijn schade moet vergoeden. Overigens vind ik het wel krom dat als het door toedoen van een ander is en dus een verzekeringskwestie wordt, verzekeraars vinden en eisen dat je eerst de potjes aanspreekt voor zij gaan betalen. (En dan heb ik het dus over een tegenpartij die de veroorzaker is)