Tja, bij het ouder worden hoort nu eenmaal ook het puberen bij, maar phoe... ben er nu al klaar mee (en het is niet eens lang bezig). Ze is kattig en brutaal tegen haar broertje en mij (haar vader uiteraard niet ). Regelmatig een blik van 'talk to the hand'. Bijna elke dag is er gedoe, het lijkt steeds erger te worden. En initiatief nemen ho maar.. En als ik wat vraag om te doen, dan hebben we eerst een discussie waarom ze überhaupt moet helpen. Wat zijn nu de gouden tips? Ik heb nu bijna dagelijks gesprekken met haar, ik blijf (meestal ) heel rustig, leg ook uit dat ik begrijp dat ze nu anders in het leven staat, dat er veel veranderd voor haar. Maar ze gaat ook mijn grenzen over gaat en dat ik dat niet fijn vind. Later heeft ze spijt, maar ik leg ook uit dat ik liever zie dat ze meer op haar gedrag gaat letten dan dat ze elke keer sorry zegt. Ik heb ook wel met haar te doen. Ze zegt dat ze vaak niet nadenkt over wat ze zegt, dat het er zomaar uitfloept voordat ze het door heeft. Tegelijkertijd vind ik het ook bijzonder hoe zo'n ontwikkeling plaatsvindt en mooi hoe ze van kind langzaam richting volwassenheid gaat. Maar het contrast is enorm t.o.v. vroeger. Het is altijd een rustig en lief meisje geweest. En nu herken ik haar soms niet eens meer in haar gedrag. Gelukkig is ze op school (nog) wel heel braaf en rustig, maar thuis is het soms echt anders. Dus, mijn lieve mede moeders, wat kan ik nu het beste doen om ons leven zo dragelijk mogelijk te maken? Ik hoor graag wat jullie adviseren
Die van mij is ook uit 2007, maar die pubert al ff... 1 tip; negeren! Als je iets van mij wilt, dan kan je het netjes vragen, werkt uitstekend kan ik je vertellen en gedrag spiegelen op een grappige manier haalt ook de angel eruit. Duidelijk je grenzen aangeven en negeren!
Dat negeren wordt nog wel een uitdaging voor mij Maar wel goed om te gaan doen idd.. Ik ben áltijd van het praten (is ook mijn beroep ), ben heel benieuwd hoe dit me afgaat
Bij mij hielp het vroeger echt als mijn moeder gewoon lief bleef en me even liet uitrazen. Als ik weer normaal kon doen dan bood ik mijn excuses aan omdat ik me schuldig voelde, want ze bleef zo lief. Ik vond de pubertijd vreselijk. Achteraf gezien was ik heel vaak in de war want ik wist gewoon niet wat ik met mijn leven aan moest, ik was erg onzeker en constant BOOS - om niets - maar gewoon ontzettend boos. Dat was moeilijk. Tel daar de druk van vriendinnetjes, vriendjes, geroddel en erbij willen horen op. En je hebt een recept voor een vreselijke tijd. Ik had ook graag gewild dat mijn ouders me meer de juiste richtingen op hadden gewezen, zoals gesprekken voeren over hoe je reageert als iemand je pest - wat is slim om wanneer te zeggen - , hoe je ermee omgaat als er een roddel over je rondgaat op school, wat je wel en vooral niet doet met jongens en waar je grens "hoort" te liggen - als je dit zelf moet uitzoeken dan ga je al gauw vriendinnetjes hun voorbeeld volgen en wie zegt dat zij het "goed" doen - , hoe je je niet laat beïnvloeden door anderen (en dan zeggen "laat je niet beïnvloeden" helpt natuurlijk niet, maar uitleggen dat het slim is om je altijd af te vragen of je ergens zelf echt achter staat en wat er gebeurt als je erin meegaat) enzovoorts. Ik had gewoon graag voorbereid willen zijn op bepaalde situaties omdat ik ze al eens besproken had met mijn ouders. Dat was niet het geval en hoewel ik redelijk populair was op de middelbare school denk ik dat dat juist voor veel stress heeft gezorgd want je bent "in the picture" bij leeftijdsgenoten. Anyway, pubertijd sucksdus probeer vooral erbij stil te staan dat zij dit ook niet zo wil. En succes! Ik was een vreselijk kind in die tijd.
Oh, herkenbaar, zelfde bouwjaar . Ik mag haar nergens op wijzen of aan helpen herinneren, want ‘jemig, dat snap ik zelf ook wel hoooooor’ met een zucht, rollende ogen enz. om het vervolgens alsnog te vergeten. Met haar broertje expoldeert ze af en toe en dat gaat dan helemaal nergens over. Als hij per ongeluk tegen haar aanbotst, een liedje zingt, een petje draagt wat zij gek vindt en niet voor schut wil lopen bij hem of wat dan ook. We gaan ons niet aanpassen aan al haar grillen en dat zeggen we ook. Soms negeer ik het, soms probeer ik af te leiden door over een ander onderwerp te beginnen en verder geef ik haar meer vrijheid en verantwoordelijkheid in overleg. Soms werkt niets en zeg ik gewoon dat ze haar mond dicht moet houden en het maar even zelf uit moet zoeken als ze zo staat te tieren. Vaak kunnen we er later nog wel even over praten als ze weer rustig is. Maar het is wel wennen en zoeken al hoort het erbij, want het was altijd een rustig en braaf meisje.
Jep hier ook een uit 2007 die aardig aan het puberen is. Wat helpt is zelf kalm blijven (soms heel moeilijk) en ik negeer idd zoveel mogelijk het negatieve gedrag. Maar het is niet altijd leuk.
Hier ook een 2007 moeder. Ik herken het hoor! En inderdaad, niet overal op reageren is de beste tip. Ik vind het een mooie leeftijd, zo tussen twee werelden in. Onder begeleiding van rap- en popmuziek speelt ze soms met de Lego. Meer chillen met vriendinnen. Soms brutaal en een andere keer komt ze naar me toe: Mama, ik wil even een knuffel. Vanochtend heeft de zelfs spontaan de ontbijttafel gedekt en koffie voor me gemaakt. En dat zijn dan de kersen op de taart. Het puberavontuur gaat beginnen !
Ook een 2007 dochter, maar ik heb (nog?) geluk, deze moet haar vader vooral hebben en niet mij. Hun karakters botsen veel meer, ik ga het met zoon lastiger krijgen vermoed ik nu, maar wie weet wat ik over een jaar of 5 roep.
Dankjewel voor je uitgebreide antwoordt! Hier heb ook zeker wat aan. Gelukkig bespreken we wel veel, maar ik ben vooral de balans aan het zoeken tussen verdragen /ondersteunen en grenzen stellen. Ik wil wel dat ze leert dat (ondanks dat ze het zwaar kan hebben) het niet een reden mag zijn om andere te kwetsen. Emoties horen bij het leven, ook de extreme soms. En voor haar zou het ook fijn als ze beter gaat leren relativeren en zich rustiger uit.
Mooie en herkenbare reactie. Je beschrijft het heel goed. Ik heb dit ook gemist in de puberteit van mijn ouders. Uitleg over drugs, over seks, over vriendschappen en de druk van ‘de groep’. Ik zie voor mezelf een rol daarin weg gelegd: Uitleggen hoe de wereld werkt en wat de andere kant van een medaille kan zijn. Ik wil niet dwingend zijn, maar haar goed informeren zodat ze een keuze kan maken. Niet dat iets haar overkomt, zoals het bij mij (achteraf gezien) vaak voelde. Nu is vriendschap een onderwerp bijvoorbeeld. De jongens in haar klas doen erg ‘stoer’ een kleine groep bepaald en andere jongens lopen mee. Daar praat ik dan over. Wat vindt ze daarvan? En ze herkent het bij een vriend: Als ze alleen met hem is doet hij heel anders dan in de klas. Zulke mooie gesprekken ❤️.
Zie dat je een zoon hebt van een jaar jonger, hopelijk duurt het even voor die gaat puberen. Zelf hier ook een dochter die gaat puberen. Vaak heb ik het gevoel dat het haar karakter is. Dat ik geen vat meer op haar heb etc, terwijl ik weet dat het de pubertijd is. Voor mij nog heel erg wennen hoe mijn houding naar haar te vinden. Dus was blij dit topic te vinden.
Zoals jou moeder met jou omging is wat ik ook heel graag wil!! Maar lukt niet altijd. Ook als ze puberen of juist als ze puberen hebben ze ook liefde nodig. Maar lees ook wat je graag anders had gewild .Voor mij dus goed om zulke dingen te lezen en mijn houding te kunnen bepalen
O ja, ik ben ook enorm bang voor als ze ongesteld gaat worden. Hoor namelijk verschillende verhalen dat het dan pas écht begint.
Snap ik. Mijn dochter is rond deze periode ook voor het eerst ongesteld geworden. Nu is het trouwens de laatste weken redelijk rustig, maar ik probeer er ook anders in te staan. Sterkte met jouw dochter! Is ze trouwens lichamelijk gezien wel toe om te gaan menstrueren?
Nee verwacht het echt nog niet. Denk dat haar gedrag ook echt nog wel meevalt. Meer last van de reactie die ik zelf geef is regelmatig heel boos, en ik voel dan ook echt geen liefde meer die ik eerst voelde. Probeer mezelf dus nog meer te informeren. En haar bewust ook aandacht knuffels te geven tussendoor. Maar dat liefdeloze gevoel van mezelf zit me nog het meest dwars. Komt denk ik doordat ik me het persoonlijk aantrek.